เรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] [จบ]
บทที่ 2 ฉันก็แค่าุ 2,500 ปี (ตอนปลาย)
ซูเย่พูดชื่อหนังสือทั้งหมดภายใเฮือกเดียว
"‘บทสรุปห้องโถงทองคำ’ ‘หนังสือฉบับสมบูรณ์ฉางชุน’ ‘คัมภีร์ชีพจร’ ‘แหล่งที่มาโรคทั้งหมด’ ‘จินเจียงแห่งอี้ซ่ง’ ‘ชีพจรห้าสี’ ‘ธรรมเนียมวิถีแห่งทิเบตตอนาง..."
ตอนี้รายชื่อหนังสือที่หลุดออกมาจากปากซูเย่นั้นมีมากกว่าึ่โหลแล้ว
ทุกที่อยู่ใเหตุาณ์ี้ถึงกับไปไม่เป็จนดูน่าขัน
นี่เ่าาจริง ๆ หรือแค่พูดมั่ว ๆ ออกมาเนี่ย?ทุกให้องได้แต่คิดใใจ
"พอแล้ว!"
อาจารย์หลี่เคอิรีบหยุดซูเย่ก่อนที่สถานาณ์จะดุเดือดไปกว่าี้ คิ้วเขาขมวดเป็ปมจนแทบจะผูกเป็โบว์
“เบอกว่า เเคยอ่านหนังสือทั้งหมดนี่มาแล้วงั้นเหรอ?”หลี่เคอิเอ่ยถามเขาด้วยาสงสัย
"ใช่ครับ”
ซูเย่พยักหน้า่าสัตย์จริง
อาจารย์หลี่เคอิเริ่มมองซูเย่ด้วยสายตาผิดหวัง ผู้ที่ทำงานด้านาแพทย์ที่ดีไม่ควรพูดโกหก แต่เด็กหนุ่มี้ับโกหกคำโตออกมาเสียได้..และที่เขารู้ก็เาะว่า
“หนังสือ ‘ชีพจรห้าสี’ นั้นมันหายไปกว่าสองพันปีแล้ว เพิ่งจะมีาขุดค้นทางโบราณคดีจนเจอเพิ่มไม่กี่คำเมื่อเดือนมีนาคมนี่เอง แล้วเจะเคยอ่านหนังสือเล่มี้ได้ยังไง?”
ทั้งห้องตกอยู่ใภาวะเงียบสงบ
ก่อนเสียงหัวเราะจะดังขึ้นมากกว่ารอบที่แล้ว
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ที่มันพูดออกมาทั้งหมดี้มันโม้นี่หว่า! โดนต้มซะเปื่อยเลย!
้าพูดถึงหนังสือที่หายไปั้นานแล้ว แถมยังพูดถึงเรื่องวินิจฉัยชีพจรต่อหน้าอาจารย์ที่เป็มืออาชีพเสียี นี่มันวางยอดขนนกบนยอดเสาธง[1] ั ๆ ใจ้ามาก!
ทุกมองซูเย่่าเยาะเย้ย คาดหวังที่จะได้เห็นามั่นใจบนใบหน้าเขาถูกทำลาย่าย่อยยับ
แต่ผลลัพธ์ที่พวกเขาเห็นับเป็.. สีหน้างุนงงเด็กหนุ่ม
เอ้ะ? หายสาบสูญไปแล้วงั้นเหรอ?
ซูเย่รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย
หนังสือเล่มี้ถูกเขียนโดยเปี่ยนเชวี่ย[2] เขาเคยอ่านหนังสือเล่มี้ครั้งึ่และได้บรรจุมันไว้ใราชวังแห่งาทรงจำตนเอง แต่ายเป็ว่าหนังสือฉบับจริงนั้นหายสาบสูญไปนานแล้วเสีย่านั้น
ซูเย่สัมผัสได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยางงงวยและสม้ำหน้าทุก มุมปากเขาเผยเป็รอยยิ้มน้อย ๆ
ใเมื่อหลีกเลี่ยงไ่ไ้แบบี้ เสียน้อยก็ดีกว่าเสียมากแล้วกัน
เขาเริ่มหาเกี่ยวกับ “ชีพจรห้าสี” ใราชวังแห่งาทรงจำให้วงาคิดและปลีกตัวเองออกมาจากโต๊ะ
"สีทั้งห้า้มีพื้นฐานมาจากีิและาตาย..."
"ลมปราณหัวใจคือสีแ ลมปราณปอดคือสีขาว ลมปราณตับคือสีเขียว ลมปราณท้องคือสีเหลือง ลมปราณไตคือสีดำ ดั่งเช่นจิตวิญญาณทั้งห้า..."
!
หืม?
เสียงหัวเราะนักศึกษาให้องหยุดลงทันทีและมองไปที่ซูเย่่าสงสัย เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่?
อาจารย์หลี่เคอิที่ตอนแรกไม่คิดจะสนใจ แต่เมื่อเขาฟังไปเรื่อย ๆ ยิ่งรู้สึกถึงาผิดปกติ
เขามองซูเย่่าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะได้ยินสิ่งเ่าี้จากเด็กหนุ่มตาใสตรงหน้า
ครึ่งัสิ่งที่นักศึกษาัห้องี้่าวออกมา ้เหมือนกับเนื้อหาทางโบราณคดีที่เขารู้จักทุกประา!
แถมยังมีาสมบูรณ์ครบถ้วนกว่าที่เขารู้ด้วยซ้ำ!
อาจารย์หลี่เคอิเป็ึ่ใบุคคลที่ให้าสำคัญกับาคืบหน้าใาค้นหาทางโบราณคดีหนังสือ “ชีพจรห้าสี” าี่สุดึ่ ทุกครั้งที่มีอะไรเพิ่มเติม เขามักจะได้รับข้อมูลจากเพื่อน ๆ แทบจะทันที
หากเนื้อหาหนังสือี้ถูกค้นพบเพิ่มเติมและถูกเผยแพร่ไปแล้ว เ้าเด็กัห้องนี่ก็ควรจะรู้พอ ๆ กับเขาสิ
แล้วทำไมเ้าเด็กนี่ถึงรู้มากมายขนาดี้ มากกว่าเขาเสียี?
หรือว่าจะเป็ปลอม?
อาจารย์หลี่เคอิพยายามทำาเข้าใจใเนื้อหาที่ซูเย่พูดออกมา สีหน้าเขาบ่งบอกได้่าัเจน
ช็อก!
ช็อกที่สุด!
เ่านักศึกษาให้องเริ่มรู้สึกถึงาผิดปกติผ่านสีหน้าอาจารย์หลี่เคอิ จนอดหันไปมองซูเย่่าอึ้ง ๆ ไ่ไ้ เขาเคยอ่าน “ชีพจรห้าสี” มาแล้วจริงสิ? ที่พูดอยู่นี่จริงเหรอ?
ไม่ใช่ว่าเขาพูดไปเรื่อยหรอกเหรอ!?
"หยุด!"
อาจารย์หลี่เคอิมองซูเย่่าตกตะลึง "เเคยอ่านหนังสือเล่มี้รึ? ทั้งเล่มเลย?"
ทั้งห้องถึงกับตาค้างเมื่ออาจารย์พูดแบบนั้น
เคยเห็นจริงงั้นเหรอ?!
"ครับ ผมเ่าาแล้ว ทั้งเล่มเลย" ซูเย่ยิ้มและก้มหน้ารับเบา ๆ โดยไม่พูดถึงว่าเขาเคยอ่านหนังสือเล่มี้จากที่ไหน
"เพอจะท่องจำเนื้อหาทั้งหมดได้ใช่ไหม?"
อาจารย์หลี่เคอิถามซูเย่ด้วยหัวใจเต้นรั่ว
ซูเย่มีท่าทีคิดไตร่ตรองครู่ึ่และใที่สุดก็พยักหน้ารับ
ีิก่อนหน้าี้ก็แสร้งเป็ผู้ถูกบังคับ ีิต่อมาก็แสร้งเป็ผู้รู้ ีินั้นช่างแสนสั้น แต่ใที่สุดัจากผ่านไปแล้วสองพันห้าร้อยปี ีิใตอนี้ก็สามารถมีาสุขกับาได้อวดารู้นี่เสียที!
หนังสือที่หายสาบสูญไปอยู่กับเขาี้เอง!
อาจารย์หลี่เคอิตื่นเต้นมากจนไม่รู้จะตื่นเต้นมากไปกว่าี้ได้่าไรแล้ว เขาได้แต่เก็บารู้สึกอยากรู้ี้ไว้ ไม่เช่นนั้นาสอนใคลาสี้คงไปไม่ถึงไหนแน่ ถ้าเขายังเอาแต่ถามเรื่องที่ตัวเองอยากรู้ีต่อไปเรื่อย ๆ เขากระแอมแก้เขินก่อนจะพูดตัดบท
"ถ้า่านั้น… เราับมาเข้าบทเรียนกันดีกว่า ่เรื่องอื่นไว้ค่อยว่าัจบคลาส!"
จากนั้นจึงมองไปทางนักศึกษาให้องแล้ว่าวว่า
"หนทางไม่ไ แต่ผู้้ไห่าง[3] เป็นักศึกษาแพทย์ต้องขยันอ่าน ขยันเขียน ขยันเรียนให้มาก ๆ!"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เ่านักศึกษาให้องก็พยักหน้ากันหงึกหงัก
แต่เขาไม่สนใจหรอก เาะตอนี้เขามีเรื่องอื่นให้สนใจมากกว่า
บางทีเขาอาจจะได้รู้เกี่ยวกับหนังสือเล่มอื่นเพิ่มเติมก็ได้? หนังสือเล่มอื่น ๆ ที่ได้สูญหายไปแล้ว?
แม้หนังสือเล่มี้จะหายไปนานมากแล้ว แต่ศาสตร์แพทย์แผนจีนยังไ่ไ้หายไปไหน แค่นั้นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าศาสตร์แพทย์จีนน่ะมันเจ๋งขนาดไหน!
สิ่งที่สำคัญที่สุดใาเรียนแพทย์แผนจีนนั้นคือต้องอาศัยครูที่สอนและฝึกฝนเป็เวลานาน ไม่มีทางที่จะเรียนรู้ได้เองโดยอ่านหนังสือเพียงไม่กี่เล่ม พ
ดูเหมือนตอนี้เด็กัห้องที่โดนมองว่าเป็โง่จะายเป็สุดยอดปรมาจารย์ไปแทนเสียแล้ว
ซูเย่สัมผัสได้ถึงาไม่พึงพอใจจากให้องเาะาโชว์เทพเขา เขายิ้มเล็กน้อย่าพึงพอใจและนั่งลงเพื่อเรียนใคลาสนั้นต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แม้ว่าที่ผ่านมาเขาต้องทนทุกข์ทรมานเป็เวลากว่า 2,500 ปี แต่ใวันที่สามาับมาเขาี้ ดูเหมือนีิเขาจะผลิบานีครั้ง่าเป็ทางาแล้ว!
เชิงอรรถ
[1] วางยอดขนนกบนยอดเสาธง าถึง ใจ้ามาก
[2] เปี่ยนเชวี่ย ( 扁鹊 ) เป็หมอใยุคสมัยสามก๊ก วิธีรักษาเขาจะดูอาาทั้งสี่ผู้ป่วยได้แก่ ดูสีหน้า ฟัเี ถามอาา จับชีพจร
[3] หนทางไม่ไ แต่ผู้้ไห่าง เปรียบเทียบกับสุภาษิตไทยว่า าพยายามอยู่ที่ไหนาสำเร็จอยู่ที่นั่น
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??