เรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] [จบ]
ที่ 5 ก้าวขึ้นไป (ต้น)
นี่เป็นครั้งแที่ซูเย่ได้ยินจินฟานและซุนชือร้องเพลง
พวกเขาร้องเพลงออกมาได้ไม่เลวเลย ซูเย่คิดแบบนั้น
"หืม..เพลงสายลมสามสิบลี้แห่งฤูใบไม้ผลิ?"
ท่วงทำนองและการร้องเพลงทีู่ขยายด้วยเครื่องเีงทำให้เพลงของพวกเขาัไปถึงผู้คนจำนวนาที่เดินผ่านไปมาจนต้องหยุดยืนู
ใขณะที่เพลงนั้นดำเนินต่อไป ผู้ชมก็เพิ่มจำนวนขึ้นมาเรื่อย ๆ
ยี่สิบคน...สามสิบคน
ไ่้า เบื้อง้าพวกเขาก็เต็มไปด้วยผู้ชมามาย
ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างทำให้จินฟานและซุนชือรู้สึกอินกับเนื้อเพลงาเป็นพิเศษ ทำให้การร้องเพลงของพวกเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ร่วม
ตั้งแต่ร้องเพลงมา นี่เป็นครั้งแที่พวกเขาสัมผัสได้ถึงารู้สึกที่ท่วมท้นขนาดนี้!
คู่รัก้าตาดีคู่ึ่เดินผ่านา่อนจะหยุดเดินและยืนฟังเพลงอยู่ที่บริเวณนอกวงคนมุง
"พวกเราขัดเกลาฤูใบไม้ผลิให้เป็นรุ่งสาง"
"เปี่คำพูดฉุดรั้งให้เป็นาลับและปิดประตูนั้นไว้"
จินฟานและซุนชือเิ่เข้าถึงการร้องเพลงมาขึ้น
ราวกับพวกเขาไม่ใช่ตัวเีต่อไป พวกเขาเป็นึ่เดียวกันกับเพลง
ไม่ต้องมีเนื้อร้อง
ไม่ต้องคิดว่าตัวเกำัอยู่ที่ใด
มีเพียงภาพเดียวที่ฉายเด่นชัดอยู่ใใ
ท่ามกลางสายลมแห่งฤูใบไม้ผลิเหนือภูเขาและที่ราบ เขาและคนรักเดินไปบนเนินหญ้า ัมือกันไว้แค่คนใที่ ๆ ไม่มีใครอื่นมายุ่งเกี่ยว มีเพียงแค่ภูเขา ืญ้า และเรา…
เ่านักศึกษาา้าหลายตาทีู่อยู่ต่างมีอารมณ์ร่วมไปกับเพลงเช่นกัน
จนอดใไม่ได้ที่จะเิ่ฮัมเพลงตามกันเบา ๆ
เด็กาคนึ่สวมชุดฮั่นฝูพร้อมผ้าคลุมบนใบ้าเล่นสเกตบอร์ดผ่านมา เีงเพลงที่ได้ยินทำให้เต้องค่อย ๆ ชะลอาเร็วลง
เมื่อหยุดอยู่กัี่แล้ว เเหยียบลงตรงส่วนท้ายของสเกตบอร์ดให้มันเด้งขึ้นมาอยู่ใมือเอย่างพอดิบพอดี ดวงตาคู่สวยไปยังกลุ่มนักดนตรีสามคนที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนด้วยาสนอกสนใ
หรือถ้าจะพูดใหู้ เจ้องไปยังซูเย่ที่กำัเล่นกีตาร์อยู่ต่างหาก ดวงตาของเลุกวาวเป็นประกายด้วยาประทับใ
"ฝีมือดีนี่นา "
เมั่นใว่าตนเคนไม่ผิด
นักร้องคนนั้นเป็นเพียงแค่มือสมัครเล่นเ่านั้น คนที่เจ๋งจริงคือมือกีตาร์ไร้นามที่อยู่ข้างพวกเขาต่างหาก!
เขานั่นแหละ คือคนที่ทำให้นักร้องทั้งเข้าถึงอารมณ์ของเพลงได้ขนาดนี้ ทำให้นักร้องมือใหม่สามารถแงศักยภาพได้ดีอย่างที่ไม่เคยเป็นา่อน
"เจ๋งชะมัด"
เด็กาใชุดฮั่นฝูอดไม่ได้ที่จะนึกชื่นชมขึ้นใใ นอกจากี่าของเแล้ว เก็ไม่เคยพบเจอใครที่สามารถดึงอารมณ์ร่วมของผู้คนได้าขนาดนี้า่อน
!
โน้ตตัวุท้ายูบรรเลงก่อนจะค่อย ๆ าาไปใอากาศ เพลงได้มาถึงจุดสิ้นุแล้ว
"แปะ แปะ แปะ......"
เีงปรบมือัขึ้น
จินฟานและซุนชือูดึงสติกลับมายังสถานการณ์ปัจจุบันด้วยเีงปรบมือจากผู้ฟัง พวกเขาหลุดจากห้วงาสุขของเีงเพลง ทั้งหนุ่มหัน้ากัน แววตาเต็มไปด้วยาประหลาดใและตื่นเต้นจนเก็บไว้ไม่อยู่
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
นี่เป็นครั้งแเลยที่พวกเขาร่วมมือกัน และผลลัพธ์ที่ออกมามันก็เกินคาดไปา
จินฟานและซุนชือัคู่เป็นูโอ้ร้องเพลงกันมาพอสมควร แต่ก็ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้า่อน จนพวกเขาต้องพยายามทำใให้เย็นลง
"นี่ก็นานแล้วนะ ที่ผมไม่ได้ร้องเพลงให้เฟัง อยากฟังไหม?"
คู่รักคู่ึ่ที่ยืนฟังอยู่บริเวณวงนอกของฝูงชน แฟนหนุ่ม้าตาดีหันไปาแฟนาของเขาพร้อมรอยยิ้มหวานหยดย้อย
"อย่าเลย" แฟนา่าอย่างัเลใ เาะอย่างไรแล้วที่นี่ก็เป็นที่สาธารณะ และคนอื่นก็กำัแงอยู่
"ไม่เป็นไรหรอก่า" แฟนหนุ่มยิ้มอย่างจริงใก่อนจะดึงแฟนาของเขาเข้าไปใฝูงชน เขาหยิบเงินึ่พันหยวนออกมาจากกระเป๋าและโยนมันลงบนเสื้อคลุมที่จินฟานได้กางไว้
"ขอโทษนะครับ ขอยืมอุปกรณ์สักแปปได้ไหม? ผมอยากจะร้องเพลงให้แฟนคนสวยของผมสักหน่อย"
เมื่อเงินาองตรง้า ดวงตาของจินฟานและซูเย่ก็ลุกวาวขึ้นทันที
ร้องเพลงให้แฟนางั้นเหรอ? ทั้งจินฟานและซุนชืออยากจะปฏิเสธคำขอนี้ แต่ท่ามกลางผู้คนามายที่จ้องมา และสายตาของหญิงาทำเอาพวกเขาปฏิเสธไม่ลง...
"ารักของหนุ่มาช่างสวยงาม เชิญเลยครับผม"
จินฟานและซุนชือผายมือและหลีกทางให้กับชายหนุ่มคนนั้นพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใ
ชายหนุ่มเข้าไปยืนที่ตำแหน่งของจินฟานและไปยังซูเย่ ก่อนเอ่ยา "ขอยืมกีตาร์หน่อยจะได้ไหม?"
ซูเย่ยื่นกีตาร์ใมือให้แต่โดยดี
ชายหนุ่มรับกีตาร์มาถือไว้แล้วหันไปทางผู้คนที่กำัมุงู “วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 เดือนที่ผมได้พบกับแฟนคนสวยของผม และผมอยากจะเล่นเพลงนี้ เพื่อบอกเว่าการได้มาพบกับเนั้น คือาโชคดีทีุ่ใชีวิตของผม”
เขาผายมือไปยังแฟนาที่อยู่ท่ามกลางผู้คน
ใบ้าของหญิงาแดงระเรื่อสีขึ้นใทันที หัวใของเเต้นแรงด้วยาสุขและเขินอายจากการกระทำหวาน ๆ ของแฟนหนุ่ม
เีงปรบมือัขึ้นพร้อม ๆ กับเีงผิวปากแซวาหวานแหววของคู่รัก
ขณะที่า ๆ ีส่วนต่างจ้องด้วยาอิจฉา
"กลิ่นของกาแฟจากีฝากของแม่น้ำ"
"แก้วกาแฟใมือของฉันและรสชาติางดงามของเ"
...
เีงร้องเพลงและเีงกีตาร์ของเขาักังวานไปทั่วบริเวณ
ทั้งน้ำเีงและเทคนิคต่างดึงูดาสนใของเ่าผู้ชมได้แทบจะใทันที
เพียงแค่ร้องจ่อนแ ก็ได้รับเีงปรบมืออย่างท่วมท้นแล้ว
แฟนาของเขายิ่ง้าแดงขึ้นไปใหญ่ ใบ้าของเแงออกถึงาตื่นเต้นและาสุขอย่างเต็มเปี่ยม
“ร้องก็ดีนะ แต่ก็ยังห่างชั้นกับพวกเราอยู่ดี”
จินฟานออกาเห็น
ซุนชือพยัก้าเห็นด้วย
ซูเย่เก็รู้สึ่าคน ๆ นี้ร้องเพลงดีเช่นกัน
น้ำเีงของเขาเข้ากับเพลงเป็นอย่างดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเล่นเ ร้องเแบบ ๆ แล้วด้วย ยิ่งทำใหู้เข้ากับเนื้อเพลงยิ่งขึ้นไปี
เด็กาใชุดฮั่นฝูหันกลับไปเล่นสเก็ตบอร์ดอยู่ที่ด้านหัฝูงชนีครั้งอย่างเบื่อห่าย ขัดกับผู้ชมที่กำัตื่นเต้น
...
"ที่รัก อย่าเฉไฉไปเลย ดวงตาของเบอกฉันหมดแล้ว ว่าเก็คิดเหมือนกัน..."พ
ท่อนุท้ายเขาไม่ได้ร้องออกมาเป็นเพลง แต่ออกไปใเชิงกวีา่า
"ฮิ้วววว~"
เ่าผู้ชมต่างโห่ร้อแกันเจี้ยวจ้าวหัจากได้ยินประโยคหยอดจีบกันของคู่หนุ่มา ใครบ้างจะไม่อิจฉาารักของหนุ่มาใช่วงวัยนี้
แฟนาปิด้าของเอย่างเขินอายเมื่อคนรอบ ๆ ตัวเิ่ส่งเีแ หัวใของเพองโตไปด้วยาสุข
แฟนหนุ่มฟังเีงปรบมืออย่างเงียบ ๆ ด้วยใบ้าที่เต็มไปด้วยารื่นรมย์และพึงพอใ
เีงปรบมือ แฟนาุสวย ผู้คนที่ต่างชื่นชมและอิจฉา!
นี่แหละสิ่งที่ใคร ๆ ต่างถวิลหา!
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??