เรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] [จบ]
บทที่ 7 สองหนุ่มทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ! (ตอน้).
ท่วงทำนองแสนเศร้าที่ัขึ้น ทันทีที่เสียงเพลงกระทบโสตประสาท
ก็ทำเอาดวงตาของเว่ยอี้เฉิน และแฟนสาวของเขาเริ่มแดงก่ำขึ้นมาทันที
เขารีบพาแฟนสาวออกจากตรงั้อย่างเร็วไว ในะที่ตอนนี้ความเศร้าเกาะกุมหัวใจอย่างไม่มีเหตุผล
จนสุดท้ายก็ไม่สามารถอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
เพียงแค่ฟังท่วงทำนองั้ จู่ ๆ เว่ยอี้เฉินก็ตระหนักรู้ได้ว่าไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ าเป็นาเ่ หรือาเสแสร้งล้วนเป็นสิ่งที่ไร้ความหมาย ไม่มีสิ่งใดสำคัญเท่ากับาได้ใช้ชีวิตเพื่อาเีรู้
“ทั้งที่โตขนาดนี้แ้….ฉันควรจะทำอะไรที่มีความหมายา่านี้สิ”
เว่ยอี้เฉินถอนหายใจและปล่อยมือของแฟนสาว
่จะเิต่อไปจนลับสายตา
ซูเย่แผ่นหลังที่เริ่มห่างไปไกลของเว่ยอี้เฉินแ้คิดในใจ
‘แม้ตัวฉันตอนนี้จะยังไม่ได้ไปึจุดสุดยอดของทุกศาสตร์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไปไม่ึฉันใช้ชีวิตในฐานะผู้เฝ้ามาสองพันห้าร้อยปี...และตอนนี้ฉันัมาแ้ ตอนนี้ฉันแค่อยากมีชีวิตอยู่อีกร้อยปีอย่างเรียบง่ายและมีความสุข’`
``
‘เาะฉะั้แ้ อย่ามาซ่ากับฉันไอ้หนู ได้รับมายังไง ฉันเอาคืนเป็นเท่าตัวแน่!’
เหล่าฝูงชนที่ยืนอยู่ค่อย ๆ แย้ายกันไปเมื่อเหตุาณ์ ซูเย่วางกีตาร์ลง
“ลิ้มรสาลงทัณฑ์ไปแ้ หวังว่าจะไม่เกิดอะไรแบบนี้ขึ้นอีกนะ”
จินฟานและซูชือัมามีสติอีกครั้ง
"แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ~"
ทั้งสองปรบมือให้กับาแสดงอันยอดเยี่ยมของรูมเมท
“จะเล่นต่อไหม?”
ซูเย่เบือนหน้าไปที่ผู้ชมตรงหน้าซึ่งเริ่มทยอยกันแย้าย
ทั้งคู่ตามด้วยสีหน้าจ๋อย ๆ เาะรู้ว่าาร้องเพลงของวันนี้จะลงเพียงเท่านี้
โชคดีที่พวกเขาทำเงินได้อย่างน้อยหนึ่งพัน ซึ่งก็พอคุ้มค่า คุ้มเวลากับาลงทุนมาึที่นี่
ทั้งสองคนประกาศยุติาเล่นดนตรีให้ผู้ชมได้ทราบ่จะเริ่มเก็บของแต่ละชิ้นและตรงดิ่งัหอพักไปด้วยกัน
ฝูงชนที่อยู่ด้านนอกค่อย ๆ แย้ายกันไปเหลือเพียงหญิงสาวในชุดฮั่นฝูสีขาว
"คน ๆ นี้้เคยเจอเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจในชีวิตมาอย่างหนักหน่วงแน่ ๆ เ"
หญิงสาวกล่าวอย่างมั่นใจะที่แผ่นหลังของซูเย่ลับสายตาไปจากจัตุรัส
หากไม่เคยสัมผัสกับความเศร้า ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแสดงความเศร้า
พี่สาวของเธอเคยเอาไว้ว่าดนตรีไม่ใช่เพียงแค่สัญลักษณ์ แต่เป็นาแสดงออก
คุณจะสามารถดึงความรู้สึกของผู้อื่นได้ ก็ต่อเมื่อมีความรู้สึกบางอย่างอยู่ภายในใจเช่นกัน
"ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ? ฉันหาเธอไปทั่วเ แถมไม่ยอมตอบข้อความอีก"
หญิงสาวในชุดฮั่นฝูสีขาวที่ร้องเพลงใต้อนุสรณ์่หน้านี้ เิเข้ามาพร้อมกับสะพายกระเป๋าบรรจุพิณผีผาไว้ข้างหลัง
"พี่ ฉันเพิ่งเจอคนที่เล่นกีตาร์ได้น่าสนใจคนนึง เขาเล่นได้ดีา ๆ เล่ะ"
หญิงสาวพร้อมสเกตบอร์ดในมือหันไปพูดคุยอย่างกระตือรือร้น
ภาพของหญิงสาวสองคนยืนข้างกัน ด้วยร่างกายที่คล้ายคลึงกัน ส่วนูที่เกือบจะเท่ากัน ทรงผมและเสื้อผ้าที่เหมือนกัน
"มาช่วยพี่เก็บของ่ แ้เราค่อยัหอกัน"!
หญิงสาวคนพี่เอื้อมมือฉกสเกตบอร์ดในมือของ้สาว ่จะโยนมันลงที่พื้นแ้ขึ้นไถบนบอร์ดอย่างคล่องแคล่วไปยังอนุสาวรีย์หิน "เล่าเีเพื่ออนาคตของประเทศ"
"เดี๋ยวสิ! รอด้วย!"
้สาวรีบวิ่งตามไปอย่างไม่พอใจที่โดนขโมยของเล่น
...
"ใครบ้างล่ะที่จะไม่มีเรื่องเศร้าในชีวิต..."
หลังจากที่นำอุปกรณ์ทั้งหมดไปคืนแ้ เมื่อัไปึหอพัก ซูเย่ก็ตอบคำถามของสองเพื่อนซี้ที่กระหายในคำตอบอย่างสุดตัว
"มัน้เศร้าาแน่ ๆ ไม่งั้นก็คงเล่นไม่ได้ขนาดั้.. "
"ฉันประเมินทักษะกีตาร์ของนายต่ำไปาเนะเนี่ย!"
ซูชือตบบ่าซูเย่อย่างเป็นกันเอง จากั้ก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาอย่างื่เ้ แ้ถามว่า "เดาสิว่าจะมีใครในฟอรัมของบอร์ดรวมมิตรมหาลัย โพสต์ชื่นชมาร้องเพลงของกลุ่มเหล็กกล้าของเราหรือเปล่า
"แน่นอนอยู่แ้!"
จินฟานกำมืออย่างื่เ้
บอร์ดรวมมิตรมหาลัยคือบอร์ดที่ให้ผู้ใช้มาพูดคุยแลกเปลี่ยนหรือซุบซิบนินทาระหว่างมหาลัยต่าง ๆ
นอกจากส่วนสำหรับาซุบซิบนินทาแ้ ก็ยังมีฟอรัมย่อยอีกเป็นโหล ๆ
ทุกคนในบอร์ดล้วนอยากเป็นตัวเอกของฟอรัมหรือูกล่าวึ และแน่นอนว่า้เป็นากล่าวึในด้านดีเท่าั้
ซูชือล็อคอินเข้าไปในส่วนของเรื่องซุบซิบ และสิ่งที่เห็นบนหน้าจอก็คือฟอรัมที่เต็มไปด้วยหญิงสาวในชุดฮั่นฝูสีขาว
น่าผิดหวังชะมัด
เขากดเลือกเข้าไปในส่วนของมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง
่จะเลือกูหัวข้อประเด็นร้อนแรงล่าสุด แต่เขาและจินฟานก็ึกับผงะพร้อมกันเมื่ออ่านชื่อกระทู้ยอดนิยม
"ขนาดเป็นแค่นักศึกษาคณะวิจัยสมุนไพรยังอ่านหนังสือา่า 50 เ่ แ้นักศึกษาแพทย์แผนจีนรู้สึกอายบ้างไหมครับ? "
เหมือนว่าข่าววันนี้จะเกี่ยวข้องกับนักศึกษาในคณะของพวกเขา?
ใครกันเนี่ย?
ซูชือรีบกดเข้าไปูอย่างรวดเร็ว ่จะดวงตาเบิกกว้างแทบจะในทันที
"เสี่ยวเย่ มาูนี่สิ นายอยู่ในฟอรัมของมหาลัยเราด้วยแหละ!"
ซูชือพูดอย่างวิตกกังวลในะที่ยื่นมือถือไปให้ซูเย่
ซูเย่เิมาใกล้ ๆ โทรศัพท์มือถือ ูเหมือนว่าเนื้อหาในฟอรัมั้จะเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคลาสาแพทย์ร่วมสมัยเมื่อตอนบ่าย
‘เขายังระบุหนังสือทางาแพทย์ได้า่าห้าสิบเ่ที่ในชั้นเี’
ซูชือเลื่อนลงข้างล่างและซูเย่ก็เห็นข้อความส่วนแสดงความคิดเห็น
"ฟังูแ้โม้แน่นอน"
"+1 เ แค่ห้าปีก็อ่านหนังสือ 50 เ่ได้เหมือนกันเว้ย หมอนั่นคงคิดว่าตัวเองเจ๋งาสิท่า!"
"ซูเย่ นักศึกษาคณะวิจัยสมุนไพรจีนมีคะแนนสอบเข้าอันดับหนึ่ง คะแนนข้อสอบเขียนอันดับหนึ่ง คะแนนสอบสัมภาษณ์ก็อันดับหนึ่ง ูเหมือนว่าปีนี้คณะวิจัยสมุนไพรจะได้อัจฉริยะมาแฮะ”
...
จินฟานหันไปซูเย่หลังจากที่อ่านคอมเม้นต์ ่จะถามอย่างตรงไปตรงมา "า่าไปแ้า่า 50 เ่จริงอะ?"
ซูชือตามด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
"า่าั้อีก"
ซูเย่ตอบเสียงเรียบเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่
จินฟาน "..."
ซูชือ "..."
"ไม่้มาโม้กันเ ความจริงมาสิวะ"
ซูชือกล่าวอย่างหมดอารมณ์
จินฟานพยักหน้าเห็นด้วยพ
"ก็พูดเรื่องจริงอยู่นี่ไง"
ซูเย่ตอบ
จินฟานโต้ “ไม่รู้ล่ะ พวกเราเชื่อว่านายอ่านอย่างาสุดก็ 20 เ่ เาะงั้น 50 เ่น่ะเหรอ? ฝัไปเถอะ”
ซูเย่ยิ้ม
พวกนายจะไม่เชื่อ มันก็ช่วยไม่ได้นะ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??