เรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] [จบ]
บทที่ 17 ช่วยาา์ปราบความจองหองอวดดีของบรรดาลูกศิษย์ที (ต้น).
สถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุด ั้อยู่บนถนนการค้าในย่านมหาวิทยาลัยั้หลาย
เมื่อเดินผ่านทางจัตุรัสกลางออกไปอีกไม่นานนัก ก็จะพบกับจุดหมายปลายทาง
ทันทีที่มาถึงสี่แยกของถนนการค้า ซูเย่มองเห็นคิวอันยาวเหยียดออกมาจากทางเข้าห้องโถงใหญ่ของทางสถานีที่ได้มีป้ายประกาศเอาไว้ว่าเป็นจุดลงทะเบียนสำหรับจำหน่ายหมวก VR เขียนเอาไว้อยู่เหนือประตู
เขากวาดสายตาดูคร่าว ๆ ั้แต่หัวแถวจรดปลายแถว
ดูเหืนว่าผู้คนส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษา มีบางส่วนที่ดูเหืนว่าจะเป็นพ่อค้า - แม่ค้าในย่านการค้าแถวี้ ในืของุคน้ถือบัตรประชาชนของตนเอาไว้
ไม่ว่าแดดจะร้อนแรงขนาดไหน แต่ก็ไม่มีใครหวั่นไหวกับสภาพอากาศอันโหดร้ายี้แม้แต่น้อย อีกั้ยังรวมกลุ่มพูดคุยถึงเกมี้กัน่าสนุกสนาน
"เกมี้มันเป็นที่นิยมขนาดี้เชียว?"
ซูเย่รู้สึกประหลาดใเล็กน้อย แต่เขาก็เลือกที่จะเดินหน้าเข้าไป
เขาต่อที่ท้ายแถวได้ไม่นาน ไม่กี่นาทีต่อมา หางแถวก็เิ่ยาวขึ้นและยาวขึ้น
"สายลมใต้นำความร่มเย็น คลายยากเข็นให้ใเบิกบาน"`
ซูเย่พึมพำเบา ๆ``
จู่ ๆ ก็มีสายลมพัดผ่านมาจากทางทิศใต้พัดพาไอร้อนรอบ ๆ ตัวเขาออกไป
คนที่อยู่ตรงหน้าและข้างหลังของเขาต่างรู้สึกได้ถึงสายลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านพวกเขาไปจนทำเอารู้สึกแปลกใน้อย ๆ
ซูเย่มองความยาวของแถวด้านหน้า เ้าหน้าที่ที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะ และดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงร้อนระอุเหนือศีรษะ
"ถ้าเป็นเขตที่สูงก็คงใช้คาถาเรียกฝนมาแล้ว.. "
ซูเย่ส่ายหัว่าเซ็ง ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ืถือออกมา แล้วเข้าไปยังห้องแชทที่ั้ื่ไว้ว่า “เจริญพรท่านผู้เจริญแล้วั้หลาย”
เขาพิมพ์ข้อความลงไป
"นอกจากซื้อที่สถานีตำรวจแล้ว พอจะมีที่อื่นให้ซื้อบ้างมั้ย? หรือมีวิธีแชร์ไอดี อะไรแบบั้บ้างหรือเปล่า?
"ไม่มีอะ"
จินฟานตอบัมาทันทีด้วยข้อความสั้นะชับ
"เกมี้มันพิเศษมากเลยนะ แถมการผลิตหมวกนี่ก็ไม่ง่ายเลย.. ก็่าที่รู้กันว่าเกมี้มันได้รับการส่งเสริมจากประเทศเราด้วย ใคร ๆ ก็รู้ดีั้ั้ว่ามีคนหนุนเบื้องหลังอยู่เป็นเรื่องระดับประเทศแน่ ๆ คนที่ได้หมวกนี่ไปแล้ว ไม่มีใครอยากปล่อยต่อหรอก เพราะงั้นเรื่องของืน่ะ ฝันไปได้เลย"
"ยิ่งไปกว่าั้ เป้าหมายของการที่้ไปซื้อที่สถานีตำรวจ ก็เพื่อที่จะใช้บัตรประชาชนเพื่อยืนยันตัวตนและฝังข้อมูลที่แท้จริงของผู้ใช้กับหมวก เพราะงั้นแล้ว ต่อให้ซื้อืมาใหม่ นายก็ใช้มันไม่ได้อยู่ดี
“มันผิดกฎหมายน่ะนะ"
"แถมใครมันจะกล้าให้ข้อมูลตัวเองกับคนอื่นกันวะ?"
ซูชือพิมพ์ตอบัมาสี่ข้อความรวดในเสี้ยวนาที
"โอเค เข้าใแล้ว"
หลังจากที่ได้รับการยืนยันจากเพื่อนั้ ซูเย่พยักหน้าเข้าใ่าแจ่มแจ้ง เขาเก็บโทรศัพท์ืถือไว้ในะเป๋ากางเกง ก่อนจะตัดสินใยืนรอในคิวต่อไป ในะที่หางแถวข้างหลังเขาั้ก็เิ่ยาวไปเรื่อย ๆ
เขาได้ยินเสียงพูดคุยแลกเปลี่ยนกันแทบจะุแบบ
!
"ฉันได้ยินมาจากแหล่งข่าวซุบซิบที่น่าเื่ถือได้ เห็นว่าบางคนไปเจอเทพธิดาไป๋จือเหยียนแห่งสถาบันดนตรีซิงเหมิงในเกมเมื่อวานี้ด้วยล่ะ"
"ประเทศี้บอกว่ากำลังหาทางสร้างตัวจากธุรกิจรูปแบบใหม่อยู่ โใ้เี้เป็นตัว่าแรกเิ่.. เคยเห็นประเทศไหนเขาทำกันแบบี้บ้างไหม? ้มีอะไรอยู่เบื้องหลังแน่ ๆ "
"ภาพจำลองในเกมโคตรสวยเลย เทียบกับเกมอื่นไม่ติดฝุ่น แต่น่าเสียดายที่เลเวลขึ้นยากไปหน่อย"
……
ซูเย่ยืนฟังความคิดเห็นและข่าวซุบซิบ่าใเย็น
หลังจากที่เวลาผ่านไป...
ซูเย่เดินเข้าไปยังห้องโถงใหญ่ที่ทางสถานีตำรวจจัดเอาไว้ หลังจากที่รอมานาน เขาก็เข้าไปถึงโต๊ะลงทะเบียนเสียที
"ขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ"
ตำรวจหญิงที่นั่งประจำโต๊ะ่า ก่อนจะยื่นืของเออกมาตรงหน้าซูเย่
เขายื่นบัตรประชาชนของตนที่ถือเตรียมเอาไว้ั้นานแล้วส่งให้เ
"กรุณากรอกแบบฟอร์มให้ครบด้วยนะคะ" หลังจากที่ได้รับบัตรประชาชนมาแล้ว ตำรวจหญิงได้ยื่นะดาษที่มีแบบฟอร์มกรอกข้อมูลให้กับเขา ก่อนจะชี้ไปยังอุปกรณ์ที่มีรูปร่างคล้ายกับกล้องที่อยู่ตรงด้านข้าง ก่อนจะเอ่ยต่อ "หลังจากที่กรอกข้อมูลเสร็จแล้ว รบกวนสแกนม่านตาที่ช่องี้ด้วยนะคะ"
"แล้วก็สแกนลายนิ้วืตรงี้ค่ะ"
จากั้ ตำรวจหญิงผู้ั้ได้นำเครื่องืบันทึกลายนิ้วืขนาดเท่าฝ่าืออกมา
ซูเย่ปลายตามองหัวข้อต่าง ๆ ในแบบฟอร์มที่ประกอบไปด้วย ื่ อายุ เื้าิ ที่อยู่ ระดับการศึกษา
ซูเย่ทำการกรอกข้อมูลลงในแบบฟอร์มจนครบถ้วน ก่อนจะหันไปสแกนม่านตากับเครื่องข้าง ๆ และประทับฝ่าืลงบนอุปกรณ์บันทึกลายนิ้วื
"เคร่งครัดจังเลยแฮะ... "
เขาทำุ่าได้ครบถ้วนสมบูรณ์ก่อนจะจ่ายเงินเป็นจำนวน 3,000 หยวน เืเป็นเงินติดตัว 1,200 หยวนจากั้เนื้อั้ตัว
"เรียบร้อยค่ะ"
หลังจากที่ตำรวจหญิงได้กรอกข้อมูลของเขาลงไปในระบบแล้ว เก็หันัมาอธิบายต่ออีกครั้ง “หมวกจะใช้เวลาในการจัดส่งเป็นเวลา 30 ัะะ ทางเราจะส่งข้อความแจ้งให้คุณทราบเมื่อสินค้ามาถึง”
ใช้เวลา 30 วันเลยเหรอ!?
ซูเย่ถึงกับผงะออกทางสีหน้า เขานึกว่าถ้าลงทะเบียนแล้วจะได้รับหมวกเลยเสียอีก
กว่าจะได้เล่นก็ปาเข้าไปเดือนนึงแล้ว
เขาถามต่อ
"มีวิธีไหนที่จะได้หมวกเร็วกว่าี้ไหมครับ?"
"ไม่มีค่ะ"
ตำรวจหญิงส่ายหน้าก่อนจะตอบั "เนื่องจากี้มีคิวที่รออยู่เกือบั้ประเทศ เพราะฉะั้แล้วทำได้แค่รอค่ะ"
"เข้าใแล้วครับ...ขอบคุณครับ"
ซูเย่พยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้น
คนที่ต่อคิวหลังจากซูเย่ไม่รีรอที่จะนั่งลงต่อทันที เขารีบกรอกข้อมูลของตัวเองลงไปในแบบฟอร์ม่าะตือรือร้น
"ดูเหืนว่าจะทำได้แค่รอ่าเดียวสินะ"
ซูเย่เดินออกมาจากประตูสถานีตำรวจ เขาถอนหายใก่อนจะเดินัไปยังมหาลัยของตนเอง่าเซ็ง ๆ
ในเวลาเดียวกันั้ ณ สถาบันดนตรีซิงเหมิง
ในห้องหอพักสีชมพูใสของหญิงสาวั้
"พี่จ๋า ในะทู้ี้บอกว่าท่านาา์ลั่วตงหมิงส่งบัตรเชิญไปให้ผู้ชายที่ื่ว่าซูเย่ด้วยล่ะ!"
ไป๋จือเหยียนในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นเอ่ยพูดกับพี่สาวะที่ตัวเองนั่งอยู่ที่โต๊ะ เชี้ไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ให้พี่ของเที่นั่งดูคลิปวิดีโอบนไอแพดอยู่ข้าง ๆ ได้หันมาดู
"เคิดว่าไงล่ะ?"
พ
ไป๋จือหรานถามัไปโดยไม่ได้หันหน้าไปมอง
"พี่จ๋า"
ไป๋จือเหยียนลุกจากที่นั่งก่อนจะไปตะครุบโอบกอดพี่สาวที่นั่งอยู่บนเตียงข้าง ๆ ดวงตาของเฉายแววใส
"พวกเราไปดูกันมั้ย?"
ไป๋จือหรานไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแย้มยิ้มแล้วเอ่ยออกมา "็เาิ การสัมมนาวิชาการของท่านาา์ลั่วตงหมิง จะว่าไปแล้วก็น่าฟังใช่ย่อย"
เมื่อได้ฟังดังั้ไป๋จือเหยียนก็ดีใจนเนื้อเต้น
"พี่จ๋าเจ๋งที่สุดเลย!" เพูดพร้อมกับหอมแก้มพี่สาวไปหนึ่งที
......
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??