เรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] [จบ]
บทที่ 22 สั่นอนวงการพิณผีผา (ปลาย).
แล้วีวันก็ผ่านพ้นไป
ขณะที่กำลังเีวิชาต่าง ๆ ที่ทางมหาลัยได้จัดให้ าหนุ่มจะใช้คัมภีร์และหนังสือโบราณต่างๆ ใราชวังแห่งความทรงจำ เพื่อเปรียบเทียบข้อมูลที่สอด้องกันความรู้การแพทย์แผนจีนและแพทย์แผนปัจจุบันที่ได้เีรู้จากให้องเี
ึ่จุดปะสงค์ที่ทำเช่นั้ก็เพื่อปรับใช้ความรู้เ่านี้ให้เป็ความรู้ที่ถูกต้องและใช้งานได้จริง
"บางทีฉันควรจะฝากตัวเป็ศิษย์กับใครซักคน"
คืนนี้ ูเ่นั่งอยู่ใหอพักตน เขาวางหนังสือเีลงพลางครุ่นคิดึะไรบางอย่าง
เนื้อหาที่อยู่ใหนังสือแบบนี้ล้วนเป็ความรู้ที่ตื้นเขิน และเขาก็รู้ว่าจะต้องทำะไร ยังไง หมดแล้ว..
การแพทย์แผนจีนั้เป็วิชาที่จะต้องเีรู้จากการปฏิบัติงานจริง และจะต้องมีผู้ที่สอนเพื่อให้สามารถเข้าใได้ดียิ่งึ้ การแพทย์แผนจีนใสมัยก่อนั้ จะส่งต่อวิชากันผ่านการสอนโดยอาจารย์หมอไปยังลูกศิษย์ผู้เป็ลูกมือ
ถ้าหากเขาสามารถเีรู้เื่แพทย์แผนจีนได้ด้วยการอ่านง่ายๆ เีอย่างเี นี้เขาก็คงเป็สุดยอดปรมาจารย์แห่งแพทย์แผนจีนไปแล้ว
แต่ใครกันนะ… ที่จะสามารถเป็คนๆ ั้ที่เขาต้องการได้?`
ูเ่เคาะนิ้วลงบนโต๊ะอย่างครุ่นคิด แต่แล้วก็มีใบหน้าคน ๆ หนึ่งปาฏึ้ใความคิดเขา``
อาจารย์หลี่เคอิ
เหตุผลที่เขาได้แอบไปนั่งเีใครั้งั้ ก็เพราะเขาพบว่าอาจารย์หลี่เคอิั้เป็อาจารย์แพทย์ระดับ้ ๆ และมีความสามารถที่ไม่อาจมองข้ามได้เลยทีเี
แต่..เขาจะขอให้คน ๆ ั้มาสอนเขาได้ยังไงล่ะ?
ูเ่อดคิดไม่ได้
"ฮะฮะฮ่า! มาจนได้!"
จู่ ๆ ซูชือที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ก็หลุดหัวเราะออกมา
เขาชี้ไปยังหน้าจอก่อนจะพูดคุยกับูเ่ที่อยู่ห่างกัน "ฉันก็ยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมึไม่มีข่าวเื่ที่นายทำไปเมื่อวาน แต่ดันกลายเป็ว่ามันโดนเอามาโพสต์ให้เป็ปะเด็นวันนี้ต่างหาก!"
ูเ่เอียงตัวชะเง้อมองจากไกล ๆ
สำหรับคนอื่นแล้วคงจะเป็การยากที่จะเห็นถ้อยคำบนหน้าจอด้วยระยะขนาดนี้ แต่กับเขาที่มีปะสาทสัมผัสที่แหลมคมั้สามารถเห็นทุกตัวอักษรได้อย่างชัดเจน
"่าทึ่งจริง ๆ! ที่มีคนแบบนี้อยู่ใมหาวิทยาลัยแถบนี้ด้วย..."
ูเ่ยิ้มราบเรียบเป็คำตอบ เขาไม่ได้สนใเื่ความเด่นดังหรือการตกเป็เป้าสายตาะไรแบบั้เ่าไหร่ และตัดสินใที่จะทำสมาธิต่อ
ใขณะที่ซูชือดูมีความสุขเป็อย่างาที่เพื่อนเขาได้เป็คนเด่นคนดัง
ิปวิดีโอทีู่เ่ได้สาธิตวิธีการเล่นพิณผีผาได้ถูกโพสต์ใวันนี้
แต่การได้เสนอหน้าเป็จุดเด่นใโลกออนไลน์ั้ก็เป็เีเื่หนึ่ง แต่สิ่งที่เป็ปะเด็นหลักเื่นี้คือเหตุการณ์นี้สำคัญต่อวงการพิณผีผาาเลยทีเี
โลกสังคมผู้เล่นพิณผีผาึกับสั่นสะเทือนด้วยวิดีโอนี้!
วิดีโอนี้ได้แสดงเทคนิคการเล่นจากราชวงศ์สมัยก่อนจริง ๆ หรือไม่?
นับตั้งแต่เมื่อวาน จนึวันนี้ั้วันั้คืน เ่าปรมาจารย์แห่งวงการพิณผีผาจำนวนนับไม่ถ้วน ได้เข้าร่วมหารือพูดคุยกันอย่างดุเดือด
ผลจากการพูดคุยหารือนี้ จบลงที่ข้อสรุปว่าการบรรเลงด้วยเทคนิคทีู่เ่ได้แสดงไปเ่าั้ อาจเป็จริง!
ผลลัพธ์ที่ออกมานี้สร้างความปะหลาดใให้กับผู้คนเป็อย่างา
!
มันเป็ไปได้อย่างไร?
ทุกคนต่างสงสัยใเื่เีกัน แต่ก็ไม่อาจหาข้อแก้ต่างใเื่นี้ได้เลย
"เข้ โคตรเจ๋งเลย? แน่ในะว่านั่นไม่ใช่เ็คณะดนตรี แต่เป็เ็เีหมอะ?"
"นี่ใชู่เ่ที่เล่นกีต้าร์กับพิณผีผาเมื่อวันก่อน ๆ ป่ะ? เมื่อวานนี้เราโดนเชิญไปงานสัมมนาเหมือนกัน ดูเป็เื่ใหญ่าเลย?"
"่าชื่นชม ่าชื่นชม!"
ซูชือหัวเราะคิกคักขณะที่นั่งอ่านความคิดเห็นามายใกระทู้
เขาตั้งใจะส่งกระทู้นี้ไปยังีฟอรัมหนึ่งบอร์ด ึ่เป็ส่วนที่เกี่ยวกับแพทย์แผนจีนมหาวิทยาลัยจี้หยาง ด้วยความคาดหวังที่จะอวดให้ผู้อื่นเห็นึความสามารถนักศึกษาใคณะวิจัยสมุนไพร
ด้วยเหตุั้ เีแค่ิ๊กเี กระทู้ดังกล่าวนี้ก็ถูกส่งไปยังส่วนอื่นใทันที
"นี่น่ะแค่เริ่ม้เ่าั้ ขอฟังเสียงชื่นชมงาม ๆ ีซัก่นะคร๊าบบ"
ซูชือรีบเลื่อนลงไปดูพื้นที่แสดงความคิดเห็นด้านล่างทันที ความคิดเห็นที่ปาฏึ้มาล้วนตอบรับอย่างดี และต่างชื่นชมที่พวกเขาเป็หน้าเป็ตาให้กับคณะวิจัยสมุนไพรจีนและมหาวิทยาลัยอย่างภาคภูมิ
แต่ไม่ทันไรทุกอย่างก็กลับตาลปัตร
สีหน้าที่แสนสุขใซูชือถูกแทนที่ด้วยสีหน้าฉุนเฉียว
"อยากได้ซีนขนาดั้เลยเหรอ? ที่เอ็งมาอยู่ตรงนี้ได้ก็เพื่อเีวิจัยสมุนไพรนะเว้ย ไม่ใช่มาอวดเอาหน้าแบบนี้! ถ้าชอบเล่นพิณผีผาะไรนั่น ก็ไปที่สถาบันดนตรีซิงเิโน้น มาเีที่จี้หยางนี่ทำไมวะ ถ้ามีเวลาให้ทำะไรแบบั้็ะเอามาเีป่ะ? ถ้ายังทำตัวลอยาแบบนี้อยู่ คณะเอ็งได้โดนปิดแหง ๆ!"
"นึกดูดี ๆ แล้วนี่มันความอับอายจี้หยางเลยนะเว้ย แทนที่จะทำะไรที่มันมีปะโยชน์หรือตรงกับเื่ที่ตัวเองเีให้มันดู่าภูมิใ แม่งสะเอะไปเสนอหน้า .ื่ แล้วไงวะ ถ้าทำแล้วไม่เกิดปะโยชน์ะไรกับคณะตัวเองก็ไร้ค่าเีเาเปล่า ่าาิา "
"ว้าว ๆๆ ฉันนี่มันเก่งจริง ๆ ไม่ต้องมีพื้นฐานก็มาเีมหาลัยแพทย์ได้ โคตรจีเนียสเลย คณะที่ฉันเีก็โคตรเจ๋งเลย โอ้ย ๆ… เป็ไงล่ะโดนตบหน้าด้วยความจริงอันโหดร้ายะ 55555+"
ัจากั้ก็มีข้อความเยาะเย้ย ปะชดปะชัน และด่าทอจากนักเีแพทย์อย่างไม่หยุดหย่อน หัวใซูชือกระตุกทุกครั้งที่อ่านข้อความแต่ละปะโยค
"เฮ้ย ๆ ไ่เา ๆ อย่ารังแกเ็สิ ึยังไงพวกนายก็ได้เีจบไปเป็หมอรักษาคนอยู่แล้วนี่ ก็ตั้งใเีต่อไปเถะ”
ซูชือจำหมายเลขไอดีความคิดเห็นนี้ได้ เขาคือรุ่นพี่ใคณะวิจัยสมุนไพรจีนนั่นเอง
แต่ไม่นานนัก ความคิดเห็นนี้ก็ถูกกลบไปด้วยข้อความปะชดแดกดันที่ามายจนท่วมท้น
เ่านักศึกษาแพทย์แผนจีนต่างเพิ่มระดับการแดกดันให้าึ้
"ฮ่าฮ่าฮ่า อย่ารังแกเ็ แล้วไงต่ออ่ะ ไ่เาให้ครบเลยล่ะ อย่ารังแกผู้ใหญ่ อย่ารังแกคนแก่ อย่ารังแกคนท้อง อย่ารังแกคนพิการ ไม่ปกป้องให้มันครบ ๆ ่ ไม่ยุติธรรมเลย"
"ตั้งใะไรไว้็ะทำตามความตั้งใั้ตั้งแต่แรกปะ? แบบนี้มันย้อนแย้งนะ ตั้งใมาเีวิจัยสมุนไพร แต่ดันไม่สนใเื่ที่เี พวกเราเีกันเป็จริงเป็จังนะเว้ย ถ้าพวกแกไม่ได้ตั้งใขนาดั้ ก็ไสหัวไปเหะ เีเาเปล่า ๆ!"
"ั้ ๆ ที่อุตส่าห์สอบผ่านมาจนได้เีแล้ว ็ะตั้งใเี ถ้ายังมีจิตสำนึกอยู่บ้างก็คงไม่ทำตัวแบบนี้ อย่าหวังเลยว่าจะได้ A+ ะ ได้ F ไปแดกแน่ ๆ!”
เมื่อได้เห็นเช่นั้
ซูชือก็ระเบิดความอัดอั้นออกมา
"อ๊ากกก! ไอ้บัดซบเอ้ย!"
ดวงตาซูชือแทบลุกเป็ไฟ เขาแผดเสียงออกมาอย่างโกรธเกรี้ยวจนทำให้จินฟานและูเ่ที่อยู่ข้างๆ กันั้ึกับสะดุ้งเฮือกตกใ
"เข้าไปใกระทู้เดี๋ยวนี้! เราต้องการกำลังเสริมใสงครามนี้! ไอ้พวกตูดหมึกนี่่ารำคาญจริง ๆ เ! "
ซูชือกำหมัดเหวี่ยงไปมาอย่างไม่พอใ จินฟานที่เห็นดังั้จึงรีบเข้าสู่ระบบเว็บบอร์ดรวมมิตรมหาลัย ก่อนจะเลือกกดเข้าไปยังส่วนแพทย์แผนจีน แต่ไม่ทันจะได้เข้าไปเช็คใกระทู้ใดๆ ก็มีีกระทู้หนึ่งปาฏึ้ใหน้าหลักส่วนแพทย์แผนจีน
“นักศึกษาอันดับหนึ่งจากคณะแพทย์แผนจีน ขอท้านักศึกษาอันดับหนึ่งจากคณะวิจัยสมุนไพร ูเ่!”
แค่จั่วหัวข้อก็เห็นได้ชัดแล้วว่า...
นี่คือการปะกาศสงคราม!
จินฟานและซูชือขมวดคิ้วจนหน้าย่นก่อนจะรีบเปิดเข้าไปอ่านใโพสต์
"การได้เป็แพทย์ที่ช่วยเหลือผู้คนต่าง ๆ เป็ความฝัฉันตั้งแต่ฉันยังเ็ และฉันก็ชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์าด้วย ใที่ฉันได้รับจดหมายตอบรับเข้าเีมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง มันทำให้ฉันมีความสุขาจนนอนไม่หลับไปั้คืน”
“ฉันตัดสินใมาเีที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วยความใฝ่ฝัที่จะเล่าเีเกี่ยวกับวิชาการแพทย์ ฉันตั้งใเีอย่างสุดตัวสุดความสามารถที่ฉันจะทำได้ ใทุกครั้ง ทุกวิชา แต่แล้วฉันก็พบว่ามีผู้คนจำนวนหนึ่ง ที่ไม่ได้เีเกี่ยวกับแพทย์ทางตรง แต่ก็สามารถได้รับใบปะกอบวิชาชีพทางการแพทย์ เีแค่เีการวิจัยสมุนไพรจีนครบ้าปี และใช้เวลาีแค่้าปีเ่าั้ใการครอบครองปริญญาเอก ขณะที่ใเวลาเีกันั้ ฉันก็ยังคงเป็เีนักศึกษาแพทย์ปริญญาตรีธรรมดาคนหนึ่ง"
“แต่ที่ฉันสงสัยก็คือ ทำไม!?”
"ั้ที่เราควรจะใช้เวลาเ่ากัน แต่พวกนายกลับได้ะไรที่า่าใท้าย?"
“ยิ่งไป่าั้ นายยังมีเวลาาพอที่จะไปเสนอหน้าแลกเปลี่ยนความรู้เื่ดนตรีีซะอย่างั้ ไม่ใช่ว่านายควรจะใช้เวลาไปกับเื่เล่าเีและการศึกษาให้า่านี้รึไง? "พ
"คนที่ไม่พยายามะไรเลยแบบนายน่ะ มันไม่่ายอมรับเลยซักนิด!"
"ชื่อจริงฉันคือั่ั! ขอท้า ูเ่ นักศึกษาอันดับหนึ่งคณะวิจัยสมุนไพรจีน! จงพิสูจน์ความแข็งแกร่งนายมาซะ!"
"ูเ่ นายบอกคนอื่นไว้ว่านายเคยอ่านตำราแพทย์โบราณมาแล้ว่า้าสิบเล่มสินะ?"
"ฉันเองก็เหมือนกัน ัจากที่ได้อ่านตำราแพทย์มาแล้วนับไม่ถ้วน มาวัดกันได้เ!"
"กล้ารึเปล่าล่ะ?"
"จาก นักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งแห่งมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง ั่ั!"
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??