เรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] [จบ]
บทที่ 25 ูต้อง! ูต้อง! ูต้องั้หมดเลย! (ต้น).
"ข้อที่ห้า!"
ลั่วกังจ้องมองซูเย่่าไม่วางตา "สำหรับผู้ที่ต้องาบรรเทาอาาไข้หวัด ให้กันลม่าราชา เสริมด้วยชะเอมเทศและโกฐเขมา..."
"หัวในับได้ว่าเป็นา ผงเครื่องเทศรสเผ็ดร้อน ปิดกั้นารับรสและมีกลิ่นฉุน เป็นสมุนไพรสามัญสำหรับารักษาลมใน่ากาย ันั้นารักษาสมดุลลมใน่ากายจึงเป็นเอก าใช้ชะเอมเทศและโกฐเขมาเป็นเสริมให้สมบูรณ์"
ซูเย่ตอบ
"นั่นเป็นคำตอบทีู่ต้อง "
อาจารย์หลี่เคอหมิง่า "คำถามนี้มาจากหนังสือ "ต้นกำเนิดแพทยศาสตร์ฉบับจีนโบราณ"
ตอบูอีกแล้วเหรอเนี่ย?!
ัจากที่ซูเย่ตอบคำถามได้ห้าข้อรวด ไม่มีผิดเพี้ยนหรือหวั่นไหวใด ๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นทางลั่วกังเสียเองากว่าที่ามั่นใในแรกนั้นเริ่มูสั่นคลอนเสียแล้ว...
ลั่วกังจ้องมองซูเย่ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยากังขา
"หรือว่าเขาจะมีญาติผู้ใหญ่ที่คอยสอนเรื่องแพทย์แผนจีนให้ตั้งแต่เด็กเหมือนกัน?`
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เขาอาจจะโดนโค่นเสียเองก็ได้..``
เป็นไปไม่ได้
หากเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมซูเย่ึไม่เรียนเป็นแพทย์แผนจีนไปเลยล่ะ ? ทำไมึเลือกที่จะไปเรียนคณะวิจัยสมุนไพรจีนที่ ไม่ได้ใช้ทักษะทางาแพทย์ได้่าเหมาะสมสักเท่าไหร่?
นั่นหมายาว่าซูเย่มีารู้เพียงผิวเผินไงล่ะ!
เื่คิดได้เช่นนั้น ลั่วกังเริ่มฟื้นคืนามั่นใได้อีกครั้ง หายใเข้าึ ๆ ครั้งึ่ ก่อนจะเริ่มคำถามต่อไป
"คำถามข้อที่หก หากต้องาทราบึระดับารุนแรงโรค าคาดเดาาเรื้อรังโรค จะต้องใช้วิถี...."
คำถามเริ่มยาวขึ้น เ็ขึ้น และยากขึ้น....
คำถามที่เจ็ด..คำถามที่แปด....คำถามที่เก้า...เขาถามคำถามติด ๆ กันโดยไม่ให้ซูเย่ได้พักหายใ ...แต่ึ่านั้น
ไม่มีสิ่งใดจาก..
ูต้อง!
ูต้อง!
ูต้องั้หมด!
คำถามที่ยากขึ้น แต่ซูเย่ก็ยังคงตอบได้เรื่อย ๆ ไม่พลาดเลยสักครั้ง สีหน้าลั่วกังเริ่มไม่สู้ดีนักพร้อมกับามั่นใที่ค่อย ๆ ูกัดกร่อนลงไป
เขาเตรียมคำถามพวกนี้มา่าดี ไม่เคยพูดึเรื่องนี้กับใครด้วยซ้ำ หนังสือแต่ละเล่มที่เขาเลือกมานั้นก็ไม่ได้เป็นหนังสือที่เข้าใได้ง่าย ๆ เขาเลยไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะตอบคำถามได้่าครบถ้วนเช่นนี้
กลุ่มเด็กใหม่ในห้องเรียนต่างเริ่มมองหน้ากัน่าไม่เชื่อสายตาัเองกับเหตุาณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
ไม่ใช่ว่าซูเย่ไม่มีทักษะเรื่องาแพทย์และเพิ่งเริ่มเรียนเรื่องแพทย์แผนจีนไปไม่นานมานี้เองไม่ใช่เหรอ
ทำไมเขาึได้เก่งขนาดนี้?
ในทางกลับกัน เหล่านักศึกษาคณะวิจัยสมุนไพรจีนในนี้ ้แล้วแต่ดวงตาเป็นประกายกับเหตุาณ์ที่เกิดขึ้น เห็นเหมือนกันรึเปล่าเนี่ย พวกเรา? นี่คือพลังแห่งาเพียรพยายามพรรคพวกคณะวิจัยสมุนไพรเราไงล่ะ!
ุคนต่างรู้กันดีอยู่แล้วว่าซูเย่นั้นยืนึ่ในด้านต่าง ๆ แต่พวกเขาไม่เคยคาดคิดา่อนว่าซูเย่จะสามารถนำเกียรติและศักดิ์ศรีมาให้แก่คณะได้่ายิ่งใหญ่เช่นนี้
จงรับไปซะพวกคณะแพทย์แผนจีน นี่แหละคือพลังนักศึกษาอันดับึ่พวกเราไงล่ะ!
ซูชือและจินฟานอยากจะชูมือขึ้นฟ้าและประกาศกร้าวให้โลกรู้ึามหัศจรรย์นี้่าสุดหัวใ!
"คำถามที่ิ"
ลั่วกังหายใเข้าึ ๆ ก่อนจะปาดเหงื่อที่ผุดออกมาาหน้าผากตน ก่อนจะเริ่ม่าึคำถาม
"ผู้คนขึ้นสู่ฟากฟ้า ลงสู่พื้นโลก าคอยเป็นส่วนเสริมบริบูรณ์ให้แก่อาทิตย์ หยินคอยเป็นส่วนเสริมบริบูรณ์ให้แก่ั์ สรวงสวรรค์และโลกมนุษย์นั้นราบเรียบและกว้างขวาง ันั้น ่ากายคนเราจึงได้มีสี่เวลา ห้า์ประกอบที่สวรรค์และโลก้ขยับเขยื้อน่าพร้อมเพรียง......ประโยคต่อไปก็คือ!!?"
ัจากที่เขา่าจบ ก็จดจ้องไปยังซูเย่่าจริงจัง
นี่คือไพ่ไม้ตายเขา เป็นคำถามที่มาจากส่วนที่ึที่สุดในด้านท้ายหนังสือ จากนี้มันยังมาจากหนังสือที่ยังไม่สามารถรวบรวมมาได้ครบ และหาได้ยากยิ่งอีกด้วย
หากซูเย่ยังสามารถตอบคำถามนี้ได้อีก ลั่วกังก็หมดหนทางแล้ว
ในฐานะแพทย์ ลั่วกังจงใที่จะไม่เลือกหนังสือโบราณที่ไกลัเกินไปกว่าที่ตนเองรู้จัก
ทันทีที่คำถามนี้ปรากฏออกมา
อาจารย์หลี่เคอหมิงึกับหันไปมองลั่วกังด้วยาประหลาดใ
คำถามข้อนี้นั้นเป็นคำถามที่น้อยคนนักจะรู้...
หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่หนังสือที่ใคร ๆ สามารถเข้าึหรือหาอ่านได้ง่าย ๆ และมันยังเป็นหนังสือที่ผู้ที่ได้อ่านมักจะทำาเข้าใกับมัน ากว่าจดจำเนื้อหายาในหนังสือั้หมด
เขาหันไปมองซูเย่ เฝ้ารอคำตอบจากอีกฝ่าย
ุคนที่อยู่ในเหตุาณ์นี้ต่างหันไปมองซูเย่กันหมด
นี่คือคำถามสุดท้ายจากลั่วกัง ัจากที่จบคำถามนี้ ตำแหน่งารุกรับก็จะูผันเปี่
ซูเย่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น
"จางเว่ยหงเคย่าเอาไว้ว่า าเปี่แปลงก็เหมือนกับสายฝน าพิโรธโกธาก็เป็นัสายลมที่ผันแปรเป็นเหมันต์ แ่ใ ๆ แล้ว โลกนี้้เป็นดั่งเช่นเดิมไม่เปี่แปลงด้วยกันั้สิ้น”
“มนุษย์เรานั้นมีแขนขาและอวัยวะาในั้ห้า ากำหนดลมหายใและาหลับใหลให้มั่นคง ให้ปัจจัยเกิดาไหลเวียน ประพฤติ่ามีอริยะ ป่ให้ลมปราณเกิดาเคลื่อนไหวไปา่า ทำให้่ากายเกิดาสมบูรณ์”
เขาพูดออกมา่าชัดถ้อยชัดคำ
ุคนรีบหันไปมองที่อาจารย์หลี่เคอหมิงทันที
"เป็นคำตอบทีู่ต้อง"
อาจารย์หลี่เคอหมิง่าพร้อมรอยยิ้ม ะที่มองไปยังซูเย่ด้วยดวงตาที่ฉายแววชื่นชม่าเต็มอก “จากหนังสือ ’คัมภีร์รักษาโรคแห่งรัฐจงจาง’ "
คัมภีร์รักษาโรคแห่งรัฐจงจางนั้นเป็นงานเขียนทางาแพทย์ ซึ่งได้มีา่ากันไว้ว่างานชิ้นนี้ได้รับาเขียนโดยบัณฑิตโบราณที่มีนามว่าฮัวตั๋ว
ึแม้ว่าหนังสือเล่มนี้จะมีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักกันดีในแวดวงแพทย์แผนจีน แต่ก็ยังเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากที่นักศึกษาผู้เพิ่งเริ่มเรียนจะเข้าใหรือได้เข้าึหนังสือเล่มนี้
ึแม้ว่าในแรกนั้นอาจารย์หลี่เคอหมิงจะประหลาดใที่ลั่วกังเป็นผู้ถามคำถามนี้ออกมา
แต่เขากลับประหลาดใยิ่งกว่าที่ซูเย่สามารถตอบไดุ้ัอักษรครบถ้วน
ดูเหมือนว่านักศึกษาั้สองคณะในปีนี้ ต่างมีทักษะและพื้นฐานที่ดีเยี่ยมั้คู่!
"สุดยอด!"
ซูชือและจินฟานึกับลุกขึ้นปรบมือ่ายินดีพลางหันไปมองเหล่าเด็กใหม่จากต่างคณะด้วยสายตาเยาะเย้ย
เพื่อนร่วมคณะต่างปรบมือกัน่าบ้าคลั่งด้วยายินดี พวกเขาพร้อมใกันเชียร์ซูเย่่าสุดหัวใ
ในนี้ ซูเย่ได้ตอบคำถามไปแล้วิคำถาม เขากลายเป็นแบบ่าให้ผู้อื่นได้เห็นแล้วว่า แม้พวกเขาจะมาจากคณะวิจัยสมุนไพรจีน แต่ก็มีาสามารถทัดเทียมพวกแพทย์แผนจีนเช่นกัน
เหล่าเด็กใหม่ในห้องต่างทำหน้าเหยเกกันจนดูตลก โดยเฉพาะลั่วกังที่ใบหน้าเขานี้นั้นเต็มไปด้วยาประหลาดใผสมปนเปเข้ากับอารมณ์ที่ขุ่นมัวยุ่งเหยิง
ิคำถาม ิเล่มหนังสือ แต่อีกฝ่ายกลับตอบคำถามได้ั้หมด
"แต่..นี่มันยังไม่จบหรอกนะ!! "
แต่ึ่านั้น แววตาลั่วกังก็ยังคงหลงเหลือามุ่งมั่นเอาไว้อยู่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะสู้และเดินหน้าต่อไป!
"อยากถามอะไร ก็ถามมาเลย"
ลั่วกังจ้องมองซูเย่ก่อนจะประกาศกร้าว
อาจารย์หลี่เคอหมิงผายมือเป็นเชิงสัญลักษณ์เพื่อส่งสัญญาณให้ซูเย่เป็นฝ่ายถาม
ซูชือ จินฟาน แะื่ ๆ รีบหยุดาปรบมือและตั้งใรับฟัง ุคนมุ่งาสนใไปที่ซูเย่ เฝ้ารอฟังึคำถามจากชายหนุ่ม
ซูเย่ค้นหาหนังสือเล่มที่เขาคิดว่าเหมาะสมสำหรับผู้ที่กำลังสอน หรือผู้ที่กำลังเรียนแพทย์จากราชวังแห่งาทรงจำ ะที่กำลังจะเอ่ยึคำถามออกมา ฉับัก็หยุดาคิดนั้นเอาไว้ เขาหันไปทางอาจารย์หลี่เคอหมิงพ
"หนังสือ ’มนุษย์ตงเก๋า’ยังไม่สูญหายไปใช่ไหมครับ? "
"ยังอยู่ดี"
อาจารย์หลี่เคอหมิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนตอบกลับซูเย่พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยาประหลาดใ
หนังสือเล่มนี้ไม่ได้สูญหายไปไหน แต่มันก็เป็นหนังสือที่ขาดตลาดและไม่มีาหมุนเวียนผลิตอีกแล้ว ซ้ำยังมีคนที่รู้จักหรือาอ่านน้อยา ัเขาเองนั้นจดจำเนื้อหามันได้เพราะได้รับาสั่งสอนจากอาจารย์ระดับประเทศ...แต่เด็กคนนี้จะรู้ึเนื้อหาหนังสือเล่มนี้จริง ๆ น่ะหรือ?
"รับทราบครับ"
ซูเย่พยักหน้าเข้าใก่อนจะหันกลับไปมองลั่วกังที่อยู่เบื้องหน้า
บอกเล่าารู้: โกฐเขมา เหง้าแห้งค่อนข้างกลมหรือยาว หรือรูปทรงะบอก หรืออาจมีแง่งยาวแยกออกไป ยาว 3-10 เซนติเมตร ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 1-2 เซนติเมตร ผิวเป็นปุ่มปม ุะ สีน้ำตาลอมเทา มีรอยย่นและรอยบิดาขวาง เนื้อแน่น เื่ฝานหัวออกใหม่ๆจะมีสีขาวมอที่ด้านใน ผิวสีเหลือง เนื้อในมีแต้มสีแสดชันน้ำมันอยู่ประปรายทั่วไป มีกลิ่นหอมเฉพาะ รสหวานอมขมเล็กน้อย และเผ็ดร้อน
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??