เรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] [จบ]
บทที่ 30 เพชรน้ำหนึ่งที่ยังขาดการเจียระไนแห่งเส้นทางแพทย์แผนจีน! (ปลาย).
ซูเย่เริ่มต้นการตรวจจับชีพจรเช่นเดียวักับสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มาเมื่อครู่ เขาใช้นิ้วมือทั้งสามวางลงที่ข้อมือขวาาา์หลี่เคอหมิง
จรดนิ้วทั้งสามลงใตำแหน่งมัน
หลังจากที่เช็คเสร็จแล้ว าา์หลี่เคอหมิงก็เปลี่ยนมืออีกข้างให้เขาตรวจ
จากั้ ชายหนุ่มก็ทำการวินิจฉัยหลี่ซินเอ้อเป็รายต่อไป
จนเสร็จสิ้นทั้งหมด
"เป็่าไรบ้าง?"
าา์หลี่เคอหมิงมองซูเย่ด้วยท่าทีส่งเสริมให้กำลังใจ
หลี่ซินเอ้อเองก็แอบชำเลืองมองซูเย่เช่นั ภายใใจเธอั้แอบครุ่นคิดว่าอีกฝ่ายจะทำยังไงต่อ (จะตอบเหรอ? หรือว่าชิ่งไปเลย?) หลังจากที่ได้ลองตรวจชีพจรเป็ครั้งแรก
"ชีพจราา์หลี่ั้มีความเร็วเร่งร้อนราวกับแม่น้ำใหญ่และคลื่นที่ไหลเชี่ยว"
ซูเย่่าโดยนึกถึงสิ่งที่เขาสามารถสัมผัสได้เมื่อครู่`
ดวงาาา์หลี่เคอหมิงเบิกกว้างเมื่อได้ยินเช่นั้ ก่อนจะชี้ไปทางหลี่ซินเอ้อ ผู้เป็ลูกา แล้วถามต่อ ``
"แล้วเธอล่ะ?"
"ชีพจรหลี่ซินเอ้อั้ค่อนข้างช้า แ่็ไ่อ่อนแ ใทางกลับั ราวกับพลังงานอันแข็งแกร่งที่ซ่อนเร้นกำลังเติบโตขึ้น่าช้า ๆ"
ซูเย่่าตอบามสิ่งที่เขารู้สึกจากชีพจรหลี่ซินเอ้อ
"ไม่เลว"
าา์หลี่เคอหมิง่าด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ แต่แววาเขาฉายแววความแปลกใจเล็กน้อยปะปนัมา
จริง ๆ แล้วเขาก็แค่อยากลองดู แ่็ไ่นึกว่าซูเย่จะสามารถตอบได้่าชัดถ้อยชัดคำเช่นี้!
ชีพจรที่ซูเย่ได้สัมผัสไปั้ หนึ่งืีใหญ่ ะที่อีกชีพจรหนึ่งั้ช้า แม้ไม่สามารถอธิบายได้ลงลึก แต่โดยรวมนับได้ว่าถูกต้องทีเดียว
หลี่ซินเอ้อจ้องมองซูเย่าไม่กะพริบ
เขาเข้าใจจริง ๆ เหรอเนี่ย?
ดันตอบได้จริง ๆ เสีย่าั้
"ฉันชักจะสงสัยใตัวนายซะแล้วสิ แน่ใจนะว่าไม่เคยเรียนแพทย์แผนจีนมาก่อน"
เธอมองไปที่ซูเย่ก่อนจะพูดออกมาแบบปุบปับ
"ไม่เคยหรอก"
ซูเย่ส่าย้าะตอบ
จู่ ๆ าา์หลี่เคอหมิงก็นึกอะไรบาง่าขึ้นมาได้ ดวงาเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงความเป็ไปได้อีก่าหนึ่ง
สัมผัสพิเศษ!
ใความเป็จริงมีน้อยที่เกิดมา้กับมือที่ไวต่อความรู้สึกมาก ๆ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีอยู่เลย
สิ่งี้ไม่เพียงแต่มีปะโยชน์สูงสุดแค่ใการวินิจฉัยชีพจรเท่าั้ แต่ยังรวมถึงการฝังเข็มและการนวดเพื่อจัดกระดูกอีกด้วย มันคือพรสวรรค์ที่หลายใฝ่ฝันว่าจะมีเลยทีเดียว!
เมื่อคิดได้เช่นั้ าา์หลี่เคอหมิงก็นึกขึ้นได้ว่า ซูเย่สามารถจดจำเนื้อหาใหนังสือโบราณได้หลายเล่มจนนับไม่ถ้วน เขาเอ่ยถามซูเย่ใทันที "เธอความจำดีไหม?"
"ข้อดีผมเลยล่ะครับ"
ซูเย่พยัก้ารับะที่ตอบไปแบบสบาย ๆ
"ดีแค่ไหน?"
าา์หลี่เคอหมิงถามต่อ
ซูเย่ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะชี้ไปยังตู้ยาจีนที่ผนังด้านหลังเคาน์เตอร์ยาและพูดว่า “ระดับที่ถ้าผมได้อ่านพวกี้ครั้งหนึ่ง ผมก็จะจำได้ใทันทีครับ”
ทันทีที่คำพูดเหล่าี้ออกมาจากปากซูเย่ ทั้งฝ่ายพ่อและลูกาต่างชะงักไป
"าา์ให้เวลาินาที! อ่านชื่อยาุนไพรใตู้ให้หมด แล้วหลังจากั้าา์จะสุ่มุนไพรร้อยชิมาทดสอบความจำเธอ!"
าา์หลี่เคอหมิง่าออกมาใทันทีที่เขาเริ่มรู้สึกตัว
หลี่ซินเอ้อพาซูเย่ไปที่ตู้ยาด้วยท่าทีสงสัย
ซูเย่ยืนมองชื่อยาุนไพรต่าง ๆ ที่ด้านนอกตู้เก็บ โดยที่หลี่ซินเอ้อไม่ได้่เหลือใด ๆ ซูเย่จะต้องจดจำทั้งหมดั้ด้วยตัวเอง
ซูเย่มองดูชื่อยาจีนสามตัวข้างบน จากั้เปิตู้ยา ชำเลืองดูไล่เรียงจากแถวหนึ่งไปอีกแถวหนึ่ง แล้วปิดตู้ลง
หลังจากั้เขาก็ทำเช่นั้กับตู้ยาตู้ที่สอง
ตู้ที่สาม...
ตู้ที่สี่...
...
!
ะั้เอง ณ มุมหนึ่งราชวังแห่งความทรงจำ าจำแลงที่รูปร่างเช่นเดียวกับเขา เีตัวยืดเส้นยืดสาย
ทุกครั้งที่ตู้ยาถูกเปิออก ุนไพรชิเดียวัจะปรากฏขึ้นใราชวังแห่งความทรงจำ ้กับป้ายชื่อที่ปิดเอาไว้่าไม่ผิดเพี้ยนจากสิ่งที่ซูเย่กำลังถือ และจดจ้องรายละเอียดมันอยู่ใโลกแห่งความเป็จริง
เหตุผลที่เขาเลือกใช้ยาจีนเป็ตัว่า ก็เาะต้องการใช้โอกาสี้เพื่อดูและศึกษาการแพทย์แผนจีน วิธีการรักษาป่วย และ่ชีวิตผู้หลังจากเรียนรู้เกี่ยวกับตัวยา
ซามิเซ็ง
รส
เก้ารส
...
ไม่ช้าา ใราชวังแห่งความทรงจำก็ปรากฏตู้ยาุนไพรจีนจนเต็มแผ่นฝาผนัง่าครบถ้วน
“เรียบร้อย”
ซูเย่่า
เร็วชะมัด…
หลี่ซินเอ้อเหลือมมองซูเย่ด้วยความอัศจรรย์ใจ
นี่น่ะ ดูเหมือนว่าจะยังไม่ถึงห้านาทีเลยนะ?
"ไปหยิบยามาร้อยชิ! "
าา์หลี่เคอหมิง่ากับหลี่ซินเอ้อใทันที
หลี่ซินเอ้อรับคำพ่อก่อนจะตรงไปยังตู้ยาทันทีเพื่อเลือกหยิบยาุนไพรมาหลายๆ ชิ
ใไม่ช้า ุนไพรร้อยชิก็ถูกวางลงบนโต๊ะที่เบื้อง้าซูเย่
ทั้งสองจ้องมองซูเย่่าเฝ้ารอคำตอบและปฏิกิริยาตอบรับ...
ซูเย่ก้าวไปข้าง้า ก่อนจะชี้ทีุ่นไพรชิแรก "ึ้คี้"
จากั้จึงชี้ไปยังุนไพรชิที่สองที่อยู่ข้าง ๆ
"โกฐเขมา"
ชิที่สาม...
"ฟูหลิง”
ชิที่สี่...
... ชิที่ห้าและชิที่ ... ตลอดจนถึงห้าิ
ทั้งสองมองไปที่ซูเย่ด้วยความปะหลาดใจ
ไม่เลวเลย
ปากเขาเอื้อนเอ่ยออกมาโดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องใดๆ ราวกับปรมาจารย์แพทย์แผนจีนชั้นครูผู้รู้เกี่ยวกับุนไพรทุกชิ
ห้าิชิแรกและห้าิชิหลัง....
ไม่มีแม้แต่ข้อผิดพลาด ไม่มีแม้กระทั่งการหยุดพัก!
แต่ที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ...ข้อมูลจากปากซูเย่ั้มาจากหนังสือ "ยาบำบัดโรค " ที่มีอยู่ใราชวังแห่งความทรงจำใหัวเขานั่นเอง!
"โกศขี้แมว มีปะสิทธิภาพใการรักษาการอักเสบดวงา...”
"โบตั๋นขาว ่บำรุงใส่วนที่ขาดพร่องและสร้างเลือดใหม่ ึ่ดี่ายิ่งใการบรรเทาไข้”
"กัญชาเทศ สำหรับผู้หญิงที่มีภาวะเลือดหยุดนิ่ง"
"มะละกอ ่ลดอาการบวมน้ำเหลืองใเท้านักกีฬา"
...ชิที่แปดิ แปดิเอ็ด...เก้าิ...เก้าิเอ็ด...เก้าิเก้า...
ชิที่หนึ่งร้อย...
"ยางเลือดมังกร"
ซูเย่ตอบจนครบ
มีุนไพรเป็ร้อยชิและไม่มีคำตอบใดที่ผิดเลยแม้แต่น้อย!
เหตุการณ์ี้ต่างทำให้าา์หลี่เคอหมิงและลูกาเขาถึงกับึ้จนพูดอะไรไม่ออก
เพียงแค่ั่พริบา ก็สามารถจดจำได้ทุก่าจริงๆ...
ช่างเป็ทักษะการจดจำที่แข็งแกร่งอะไรเช่นี้!
"สัมผัสพิเศษและสุดยอดความทรงจำ!"
ดวงาาา์หลี่เคอหมิงฉายปะาแห่งความหวัง ดวงาเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น่าไม่มีสิ้นสุดเมื่อจ้องมองไปยังซูเย่
"นี่มันยอดเพชร! เพชรน้ำหนึ่งที่ยังขาดการเจียระไนแห่งเส้นทางแพทย์แผนจีน!!"
าา์หลี่เคอหมิงรู้สึกใจสลายเป็่ามากเมื่อเขาคิดว่าเพชรน้ำงามเช่นี้กลับเพิ่งปรากฏตัวใวงการแพทย์แผนจีนใวัยี้
ถ้าเขาได้เริ่มเรียนรู้ตั้งแต่อายุน้อย ๆ ซูเย่จะต้องเก่งกว่าตัวเขาใวัยี้่าแน่นอน!
ช่างน่าเสียดายอะไร่าี้!
"แต่ไม่เป็ไร ่าไรเด็กี้ก็อยู่ใมือฉันแล้ว มันยังไม่สายเกินไป!"
าา์หลี่เคอหมิง่าใใจ พลางมองไกลถึงอนาคตวงการแพทย์แผนจีนที่ซูเย่จะเป็ผู้ชี้นำใอนาคต
"สำหรับวันี้าา์อยากให้เธอได้มาดูและทำความคุ้นเคยกับขั้นแต่ละ่าใการทำงานด้านี้"
าา์หลี่เคอหมิง่า้รอยยิ้ม "ดูเหมือนว่าเธอจะมีพื้นฐานที่ไม่เลวเลย นี่ก็ถึงเวลาที่ไข้จะเข้ามาัแล้ว ปะเดี๋ยวาา์จะเป็วินิจฉัยก่อน แล้วเธอ็าจับดู พยายามจดจำภาวะชีพจรทั้งหมดให้ได้ด้วยล่ะ"
"ครับ"
ซูเย่พยัก้าตอบรับ
ทันทีที่สิ้นสุดเสียง หมอที่อยู่ใ้ ๆ ก็ทำการกดเปลี่ยนป้ายแสดงสถานะศูนย์การแพทย์ทันที ะี้เป็เวลา 9.00 น. แล้ว...
ศูนย์การแพทย์ได้เปิ่าเป็ทางการ
ชายชราหนึ่งเข้าผ่านมาทางปะตู ทันทีเขาเห็นซูเย่ก็พูดเชิงหยอกล้อกับาา์หลี่เคอหมิงทันทีพ
“โอ้ ุหมอหลี่ พาเด็กใหม่มาสอนอีกแล้วรึวันี้?"
"เข้ามาก่อนสิ"
าา์หลี่เคอหมิงยิ้มแย้มก่อนจะเอ่ยเรียกให้ไข้เข้ามา "ครั้งี้ผมจะตรวจชีพจรใหุ้ แล้วเด็กี้ก็จะตรวจให้เช่นั มันอาจจะดูเป็ขั้นที่ยุ่งยากและซ้ำซากเสียหน่อย แต่อย่าว่าัเลย ถือเสียว่า่สั่งสอนเด็กมันเพื่อปะเทศชาติก็แล้วันะ"
เมื่อชายชราได้ยินดังั้ก็หันไปมองซูเย่ และ่าให้กำลังใจามปะสาแก่
"เป็หนุ่มาก็ต้องตั้งใจเรียนนะรู้ไหม โรคภัยเดี๋ยวี้ก็ร้ายนัก ใ ๆ ก็อยากได้หมอเก่ง ๆ ัทั้งั้ หมอหลี่เองก็เป็เก่ง แต่พวกเธอต้องเก่งกว่าเขาให้ได้!"
"ตั้งใจเรียนให้มากนะ ฉันจะ่เป็ผู้่ฝึกให้เธอเอง เาะงั้นต้องตั้งใจเรียนล่ะ!"
ซูเย่ยิ้มรับ่านอบน้อมโดยไม่ได้พูดอะไรตอบ
"มาเริ่มัเลย"
าา์หลี่เคอหมิงยัง่าด้วยรอยยิ้มและขอให้ซูเย่นั่งลงบนที่นั่งึ่เคยเป็หลี่ซินเอ้อ
ะที่หลี่ซินเอ้อั้รีบออกไปเตรียมการจัดยาให้ไข้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??