เรื่อง เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] [จบ]
บทที่ 40 ขอยืม VR หน่อยนะ (ปลาย)
ในี้ยุทธ์หนุ่มไม่ได้สนในายตำรวจอีกต่อไป
แต่สิ่งที่เขาสนใก็คือ…
มีอื่นอยู่ที่นี่่านั้นหรือ? เาะการโจมตีเมื่อสักครู่ไม่มีทางที่จะเป็นฝีืนายตำรวจี้แน่ ๆ
“แกเป็นใคร?”
ยุทธ์หนุ่มกวาดาองรอบาและคำรามเสียงัด้วยความเกรี้ยวกราด าิในใ ‘มีตัวแส่เ้ามาเพิ่มอีกจนได้’
อาการบาดเจ็บที่ขาขวาของเขาับมาเล่นงานอีกครั้ง่าเจ็บปวดทรมาน
ใหนึ่งชายหนุ่มก็อยากจะหลบหนี แต่อีกใหนึ่งก็ไม่้าขยับเขยื้อน
นายตำรวจหนุ่มในเสื้อแจ็คเก็ตหนังหันหน้ามองไปยังทิศทางที่ใบไม้ถูกยิงออกมา
ต้องมียุทธ์สักหนึ่งแฝงตัวอยู่บนต้นไม้แน่นอน!
โชคดีที่ยุทธ์นั้นเป็นดี
“ไม่ทราบว่าผู้าฝีืเป็นใคร ได้โปรดออกมาแสดงตัวด้วย”
ยุทธ์หนุ่มผู้บาดเจ็บประสานืคำนับในความมืด
แต่ภายใต้ท้องฟ้าที่สุกสกาวด้วยดวงดาวนับไม่ถ้วน จากเสียงแมลงางคืนและสายลมที่ัผ่านแ้ ก็ไม่มีเสียงใดตอบรับับมาอีกเลย
“เป็นถึงผู้าฝีื ทำไมต้องซ่อนตัวทำร้ายผู้จากในเงามืด?”
ยุทธ์หนุ่มพูดอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดุดันาขึ้น เขาต้องการที่จะรู้ ‘ตัวตนของมันผู้นั้น’
ยังคงมีแต่ความเงียบ
ความเงียบคือคําตอบ
เมื่อไม่ได้คำตอบัที่ตนเองหวังยุทธ์หนุ่มรู้ตัวดีกว่าควรรีบไปจากที่นี่ นายตำรวจ่สัญญาณเรียกกำลังเสริมมาแ้ เาะฉะนั้นเขาจะมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกไม่ได้
“ในเมื่อคุณไม่อยากปรากฏตัว คงต้องขอตัว่”
ัจากกวาดตาสำรวจมองรอบตัวอีกหนึ่งรอบ
ยืนยันจนแน่ใแ้ว่าไม่มีการเคลื่อนไหวจากรอบบริเวณ ยุทธ์หนุ่ม้ามระเบิดก็เดินลากขามุ่งตรงไปยังทิศทางฝั่งหนึ่ง ายมั่นว่าจะหลบหนีให้สำเร็จให้ได้
เมื่อเห็นันั้น นายตำรวจในเสื้อแจ็คเก็ตที่ซ่อนตัวอยู่ในดงหญ้า ก็จำเป็นต้องรีบสะกดั้นความเจ็บปวด และวิ่งายุทธ์หนุ่มไป่าไม่มีทางเลือก
“บ้าเอ๊ย!” นายตำรวจพยายามวิ่งุชีวิต แต่เาะร่างาที่บาดเจ็บทำให้าอีกฝ่ายไม่ทันอยู่ดี
พลัน ซูเย่กระโดดลงมาจากยอดไม้และทอดสายาองไปยังทิศทางที่นายตำรวจกับหัวขโมยวิ่งหายไป เพียงเขาขยับปลายเท้าเล็กน้อย ตัวก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายวับไปในความมืดมิดยามราตรีด้วยความเร็วที่น่าตกตะลึง
ุ้าเขาก็ไม่สามารถาจับตัวร้ายมาได้ นายตำรวจหนุ่มทำได้เพียง่ตำแหน่งของตนเองให้ทีม่กำลังเสริมติดามา
เมื่อนายตำรวจวิ่งหายไปในความมืดได้ประมาณห้านาที ตรงจุดที่นายตำรวจยืนอยู่เมื่อสักครู่ี้
ยุทธ์หนุ่ม้ามระเบิดก็มุดขึ้นมาจากหลุมดินใต้ต้นไม้ข้างทาง
เขาลุกขึ้นยืน ปัดเศษดินออกจากร่างา แค่นหัวเราะในลำคอด้วยความสะใ กำลังจะเดินหลบหนีไปอีกทาง แต่แ้ก็เหืนเขาจะสังเกตพบอะไรบาง่า จึงรีบหันับมาตั้งท่าพร้อมที่จะสู้!
“ผลั่ก!”
แต่่ที่ยุทธ์หนุ่มจะทันได้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ้าทอยของเขาก็ถูกฝ่าืปริศนากระแทกเ้า่าแรง ่ผลให้ยุทธ์หนุ่มหมดสติล้มลงกับพื้นทันที
“น่าเสียดายจริง แต้มศีลธรรมของฉันต้องหลุดลอยไปเาะแกเี”
“ถ้ารู้ว่าแกเป็นเลวนะ ฉันคงไม่ช่วยต่อกระดูกให้แกตั้งแต่แรกหรอก แถมจะจับตัว่ตำรวจด้วยซ้ำ”
ซูเย่อดบ่นออกมาไม่ได้เมื่อจ้องมองร่างที่หมดสติของชายหนุ่มผู้บาดเจ็บ
ต่อจากนั้น เขาก็ค้นดูสิ่งของที่อยู่ในเป้ของฝ่ายตรงข้าม
และแ้ ซูเย่ก็ได้พบว่าในเป้ใบนั้นบรรจุอยู่ด้วย VR แบบที่เพื่อนร่วมห้องของเขาใช้เล่นเกม
“ VR งั้นเหรอ?”
ซูเย่ยกขึ้นมาสำรวจดู่าใ้ชิด มุมปากปรากฏรอยยิ้ม เขานำยัดใส่ับลงไปในกระเป๋าเป้ และนำกระเป๋าเป้ใบนั้นสะพายไว้ที่แผ่นัของตนเอง
ขอยืมไปใช้งาน่สักสองสามวันแ้กันนะ
ซูเย่หันหน้ามองไปยังทิศทางที่นายตำรวจหนุ่มวิ่งหายไป เขายกืป้องปากและ่เสียงตะโกนัเพื่อ่สัญญาณให้ตำรวจ
และไม่กี่อึดใให้ั ซูเย่ก็กระโดดหายวับไปในความมืด
เพียงครู่เีเท่านั้น ุ่มของนายตำรวจที่เป็นกำลังเสริมก็ปรากฏตัวออกมาจากรอบทิศทางและพบเจอผู้ร้ายนอนหมดสติอยู่บนพื้นดิน
นายตำรวจหนุ่มในเสื้อแจ็คเก็ตยกนาฬิกาสื่อสารที่ข้อืขึ้นพูดว่า “หน่วยสืบสวนรายงาน ขณะี้ พบเจอตัวผู้ต้องหาแ้ แต่ว่า...ของางหายไป”
ระหว่างนั้น นายตำรวจหนุ่มก็หันหน้ามองรอบตัวด้วยความพิศวง
…
ณ พื้นที่ชานเืง
ร้านขายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์แห่งนั้นปิดไปนานแ้
ร่างของชายหนุ่มทิ้งตัวลงไปยืนอยู่บนยอดเสาที่ติด้องวงจรปิดริมถนน จากนั้นเขาจึงตีลังกากระโดดเ้าไปภายในร้านขายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ในมุมที่้องวงจรปิดไม่สามารถจับภาพได้ จากี้ เขายังสามารถหลบหลีกการจับจ้องจาก้องวงจรปิดภายในร้านได้่าชำนาญเช่นกัน
ซูเย่เดินถือ VR ตรงไปยังมุมที่เป็นจุดวางขายอุปกรณ์ซ่อมแซมคอมพิวเตอร์
ถึงเขาจะไม่ค่อยรู้ข้อมูลเกี่ยวกับ VR สักเท่าไหร่ แต่ก็มั่นใว่าภายในต้องฝังอุปกรณ์ติดาตัว อุปกรณ์ระบุตัวตน หรืออุปกรณ์อื่น ๆ เอาไว้อยู่แน่นอน
ซูเย่แค่อยากยืมใช้ไม่กี่วัน แต่เขาก็ต้องนำอุปกรณ์เหล่าี้ออกไปให้หมด่
เครื่องืพร้อมแ้
ชายหนุ่มเิ่แยกชิ้นส่วน VR ด้วยความระมัดระวัง
ในเวลาเีกันี้ รายะเีของ VR ก็ปรากฏขึ้นในราชวังแห่งความทรงจำของเขา มันเป็นขั้นที่ซูเย่แยกชิ้นส่วน่าะเี ยิ่งในโลกแห่งความจริงซูเย่แยกชิ้นส่วน VR ได้เท่าไหร่ ในราชวังแห่งความทรงจำของเขาก็ยิ่งมีชิ้นส่วน VR ปรากฏขึ้นมาาเท่านั้น
ซูเย่มีสมาธิจดจ่ออยู่กับการแยกชิ้นส่วน ัจากนั้นเพียงไม่นาน เขาก็ค้นพบอุปกรณ์ติดาตัวที่ถูกฝังอยู่ใน รวมถึงอุปกรณ์ระบุตัวตนผู้เป็นเ้าของด้วยเช่นกัน
ซูเย่ดึงอุปกรณ์เหล่านั้นออกมาโดยไม่มีความลังเลใแม้แต่น้อย
ัจากนั้น เขาก็ยืนมองชิ้นส่วน VR จำนวนนับไม่ถ้วนที่วางกองอยู่เื้หน้า ต่อจากี้ก็เป็นขั้นประกอบมันับขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย
ชิ้นส่วนของ VR ที่กระจัดกระจายอยู่ในราชวังแห่งความทรงจำ เิ่ประกอบรวมกันทีละเล็กทีละน้อย
แม้ว่าซูเย่จะสามารถถอดชิ้นส่วน VR ออกไ้็ิ แต่การประกอบับคืนใหม่มันเป็นละเรื่องกัน
จากนั้น เขายังไม่รู้ด้วยว่าการถอดอุปกรณ์ติดาตัวและอุปกรณ์ระบุตัวตนผู้ใช้งานออกไป จะ่ผลต่อการใช้งาน VR าน้อยแค่ไหน
เพียงไม่นาน ในราชวังแห่งความทรงจำของเขา VR ก็สามารถประกอบับมาเต็มใบได้อีกครั้ง
เมื่อซูเย่ตรวจสอบจนแน่ใว่าไม่มีปัญหาใดจริง ๆ เขาก็เิ่ต้นลงืประกอบชิ้นส่วนในโลกแห่งความเป็นจริงทันที
เขายึดารูปแบบการต่อชิ้นส่วนจากที่เคยทำในราชวังแห่งความทรงจำ ุ้า VR ก็ถูกประกอบับมาสมบูรณ์ัเดิมอีกครั้ง
พ
เมื่อเรียบร้อยดีแ้ ซูเย่ก็นำอุปกรณ์ซ่อมแซมทั้งหมดับไปวางคืนที่เดิม ่ที่เขาจะับออกไปจากร้านพร้อมด้วย VR ที่พร้อมสำหรับการใช้งาน
สิบนาทีต่อมาเงาดำเงาหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในร้านขายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์
ัจากตรวจสอบภายในร้านโดยะเี เงาดำร่างนั้นก็หยุดยืนอยู่กับที่
เขายกนาฬิกาสื่อสารที่ข้อืขึ้นรายงานว่า “เ้าหน้าที่ายเลข 197 รายงาน ติดาเป้าายมาาเส้นทางสัญญาณของตัวจนถึงร้านขายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์แห่งหนึ่ง แต่ัจากค้นดูโดยะเีแ้ ไม่พบหลักฐานใด ๆ ที่เป็นเบาะแสนำไปสู่ของางได้เลยครับ”
“ขอย้ำอีกครั้ง ยังไม่พบของาง”
เสียงที่พูดออกมา
ช่างเป็นน้ำเสียงที่หมดหวังและเศร้าใยิ่ง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??