เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชนบทตัวน้อยๆ : ความมั่งคั่งร่ำรวยมาถึงประตูของท่านแล้ว
สี่พี่น้องไหนเลยจะหลับลง พวกเขาคุยกันอยู่ในห้องโถงด้วยความตื่นเต้นีพักใหญ่ คิดว่า้าซื่อใกล้จะตื่นแ้ หลี่หมิ่นหานจึงอาศัยเหตุผลว่า ตนเด็กสุดในหมู่ผู้ชาย ขออาสานำกระโถนปัสาะในห้องนอน้าซื่อออกไปเทและล้างให้สะอาด
้าซื่อมีเรื่องให้คิดจึงนอนหลับไม่สนิท เื่ตื่นขึ้นมาและสวมอาภรณ์เรียบร้อยแ้ก็เดินไปที่ห้องครัว เห็นบุตรชายโตกำลังง่วนอยู่หน้าเตาเพื่อทำอาหารเช้า จึงถามไปว่า “หรูอี้เล่า”
“่าแม่ น้องาไปนอนต่อแ้ขอรับ” หลี่เจี้ยนอันยิ้ม้า เดินไปปิดประตูห้องครัว จากนั้นจึงพูดกับ้าซื่อหลายประโยค
“สวรรค์” ้าซื่อยกืขึ้นทาบอก ้ายต้องการกดหัวใที่กำลังเต้นระรัว เาะตื่นเต้นราวกับว่ามันจะกระเด็นออกมาให้กลับเข้าไป ผ่านไปพักใหญ่จึงค่อยพูดขึ้นว่า “มากมายเพียงี้เชียวหรือ”
“ใช่แ้ขอรับ น้องาบอ่าเรื่องเช่นี้หาได้ยาก คราวี้้าเราแค่โชคดีเ่านั้น”
้าซื่อดีใจนพูดไม่หยุดปาก “ใช่แ้ คราวี้เป็นโชคของพวกเ้าพี่น้องจริงๆ”
“ทั้งยังเป็นเาะฝีืทำอาหารของน้องาด้วยขอรับ แม้แต่ผู้สูงศักดิ์ก็ยังชม” เื่หลี่เจี้ยนอันพูดมาถึงตรงี้ก็รู้สึกผิดในใ อดพูดไม่ได้ว่า “่าแม่ขอรับ พวกเราพี่น้องเคยเรียนย่างแป้งกับน้องาแ้ แต่ย่างไม่อร่อยเ่านาง แป้งย่างแปดร้อยแ่นที่ผู้สูงศักดิ์ต้องการคราวี้ น้องาก็เป็นย่างทั้งหมดเพียงเดียว พวกเราไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
“ข้าเองก็ช่วยอะไรไม่ได้” ฝีืทำครัวของ้าซื่อไม่ดี แม้เป็นอาหารชนิดเดียวกัน แต่อาหารที่นางทำก็ไม่อร่อยเ่าที่บุตรีสุดที่รักทำ สู้ไม่ได้กระทั่งหลี่ซานและเฟิงซื่อด้วยซ้ำไป
หลี่ฝูคังเดินถือใบกะหล่ำที่ล้างจนสะอาดแ้เข้าไปในครัว กล่าว่าตื่นเต้นว่า “่าแม่ ่าตื่นแ้ รู้หรือไม่ว่าครอบครัวเรามีเงินปรับปรุง้าแ้”
หลี่เจี้ยนอันพูด่าโมโห “ูเ้าเถิด ใ้ิๆ ข้ายังไม่ได้พูดกับ่าแม่เลย”
หลี่ฝูคังหัวเราะแห้งๆ หลายครั้ง “อ้อ... ให้พี่ใหญ่พูดกับ่าแ้กัน”
“ครอบครัวเราจะปรับปรุง้าแ้” ้าซื่อกวาดาองไปยังห้องครัวเก่าๆ และข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ีุ่ัแ้ คิดว่านี่เป็นความฝันหรือไม่ จึงยกืขึ้นหยิกแขนตนครั้งหนึ่ง เจ็บ... นี่คือความจริงไม่ใช่ความฝัน นางพูด่าดีใว่า “นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะหาเงินได้รวดเร็วเพียงี้”
หลี่เจี้ยนอันหั่นใบผักกาดสีเขียวใส่ลงไปุกเ้าในแป้งข้าวโพดครู่หนึ่ง “่าแม่กินอาหารเช้าให้เสร็จก่อน แู้จะคุยกับ่า่าละเอียดีครั้ง”
หลี่อิงฮว๋าและหลี่หมิ่นหานทำความสะอาดลาน้าแ้นำไก่ไปปล่อยที่ลาน
อาหารเช้า่าง่ายถูกยกขึ้นโต๊ะ ะที่้าซื่อและบุตรชายทั้งสี่กำลังกินข้าวเช้าก็ได้ยินเสียงสตรีตะโกนมาจากด้านนอ่า “น้อง้า อยู่หรือไม่”
ในดวงตาของหลี่หมิ่นหานมีแววรังเกียจปรากฏ “จางซื่อสะใภ้ของหลิวเป่ามาขอรับ”
“ข้าจะออกไปคุยกับนางด้านนอกสักหน่อย” ้าซื่อไม่อยากให้ที่ไม่ชอบเข้ามาคุยกันใน้า ะที่นางกำลังเดินออกไป กลับเห็นจางซื่อเดินประคองท้องเข้ามาที่ลาน้า่าหน้าด้าน นางจึงพูดเสียงเรียบว่า “ข้าอยู่้าทุกวัน”
“เรื่องที่้าเ้ามีผู้สูงศักดิ์มาเยือนแพร่ไปทั่วหมู่้าแ้” จางซื่อจมูกไว่าสุนัขเสียี นางได้กลิ่นหอมของน้ำมันหมูจึงเกิดความสงสัยว่า ครอบครัวหลี่กินอะไรกัน ถึงกับเดินผ่าน้าซื่อเข้าไปยังห้องโถงโดยตรง
เด็กหนุ่มทั้งสี่แห่ง้าหลี่พากันมองไปทางจางซื่อ เห็นนางยื่นหน้าเข้ามา มองจานอาหารบนโต๊ะแปดเซียนของพวกตน ราวกับจะมองให้ทะลุ่าไร่านั้น พาลให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที
จางซื่อยิ้ม่าลำพองใ พูดว่า “้าของพวกเ้าก็กินโจ๊กจากแป้งข้าวโพดใส่ผักเช่นกันหรือ ข้าคิดว่า้าพวกเ้าร่ำรวยแ้จะกินเนื้อเสียี”!
เด็กหนุ่มทั้งสี่แห่ง้าหลี่มีสีหน้าเหนื่อยหน่าย พากันลุกขึ้นทักทายจางซื่อ “ป้าจาง” จากนั้นจึงนั่งลงกินข้าวต่อไป
้าซื่อยืนอยู่ที่เดิมตลอดไม่ได้ขยับไปไหน พูดเสียงดังว่า “จางซื่อ เ้ามีเรื่องอะไรก็มาคุยกับข้าที่ลาน้านี่”
จางซื่อกำลังตั้งครรภ์ หากลื่นล้มใน้าแ้ให้้าหลี่ชดใช้ขึ้นมา จะเป็นเรื่องดีไปได้่าไร
ไม่ใช่ว่า้าซื่ออยากจะใช้ความคิดถ่อยไปตัดสินบัณฑิต แต่ด้วยนิสัยของจางซื่อแย่เหลือเิ จำเป็นต้องป้องกันไว้ก่อน
จางซื่อเดินออกมาจากห้องโถง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินว่า ้าเ้ารับซื้อแป้งขาวและไข่ไก่ เหตุใดจึงไม่มาขอซื้อจาก้าข้าเล่า”
้าซื่อถูกคำว่า “ขอ” ทำเอารู้สึกรังเกียจ จึงพูดด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “ข้าทำการค้ากับเฟิงซื่อด้วยฐานะเ่าเทียมกัน มิใช่ใครขอร้องใคร”
“อ้อ...” จางซื่อถูกสวนจนสะอึก แม้คำพูดในปากก็ยังต้องเก็บคืนกลับไป ได้แต่ลอบด่า้าซื่ออยู่ในใว่า ช่างอวดดีนัก จากนั้นจึงพูดเข้าเรื่องไปเสียเลยว่า “้าข้ามีแป้งขาวและไข่ไก่ ขายให้เ้าได้”
แต่้าซื่อกลับตอบไปว่า “ข้าตกลงกับเฟิงซื่อไว้แ้ว่า จะรับซื้อแป้งขาวและไข่ไก่จากนาง”
จางซื่อโกรธจนไม่มีรอยยิ้มเหลืออยู่บนใบหน้าีต่อไป ถลึงตากล่าวว่า “เ้านี่มันเป็นสุนัขกัดเ้าของ ไม่รู้จักรับน้ำใผู้อื่นจริงๆ แป้งขาวและไข่ไก่้าข้าไม่ด้อยไป่าของ้าเฟิงซื่อแม้แต่น้อย ราคาก็ไม่ได้สูง่า ีทั้ง้าข้าก็อยู่ติดกับ้าเ้า เหตุใดไม่มาซื้อแป้งขาวและไข่ไก่จาก้าข้าเล่า”
“ใครดีใครร้าย ข้ากระจ่างแจ้งอยู่แก่ใ บางเบื้องหน้ายิ้มแย้มให้ข้า แต่ลับหลังไม่รู้ว่าพูดจาให้ร้าย้าข้ามากน้อยเพียงใด” ้าซื่อไม่เกรงใจางซื่อีต่อไป “ูแลปากของตนเองให้ดีเถิด อย่าได้ปล่อยให้มันไปพูดจามั่วซั่วทุกครั้งที่่า หึ... สตรีปากยื่นปากยาวจะต้องตกนรก!”
จางซื่อพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว “้าซื่อ เ้า่าใครเป็นสตรีปากยื่นปากยาว!”
้าซื่อปรายาองไป เห็นชาว้ากำลังมองมาทางี้จึงจงใพูดเสียงดังขึ้น “หากเ้ามีความสามารถก็สาบานด้วยชีวิตของเ้าสิว่า ไม่เคยพูดจาว่าร้าย้าข้า”
เด็กหนุ่มทั้งสี่ของ้าหลี่เดินออกมายืนข้างกาย้าซื่อ และยืนล้อมปกป้องนางเอาไว้
จางซื่อมักพูดจาว่าร้าย้าหลี่อยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะระยะี้ นางอิจฉาที่้าหลี่กินข้าววันละสามมื้อ เจอใครก็พูดจาว่าร้าย้าหลี่ไปทั่ว ี้ถูก้าซื่อเปิดโปงต่อหน้า ทั้งยังให้นางสาบานีด้วย จะ่าไรนางก็ผิดจริงจึงร้อนั ได้แต่ถลึงตาใส่้าซื่อแ้เดินจากไป่าขุ่นเคือง
้าซื่อพูด่าเย็นชาว่า “จางซื่อ คราวหน้าหากครอบครัวพวกเราไม่เห็นชอบ เ้าก็ห้ามเข้ามาที่้าพวกเราี!”
หลี่ฝูคังถามขึ้นว่า “นางว่าอะไรครอบครัวเราหรือ”
้าซื่อกัดฟันตอบ “นางพูดว่าน้องาของเ้ารักษาให้บุรุษ ูไม่งามไร้จรรยา”
หลี่ฝูคังมองาหลังอันอ้วนท้วมของจางซื่อ ด่าไปว่า “ถุย! สตรีปากยื่นปากยาวจะต้องตกนรกแน่”
หลี่เจี้ยนอันก็พูด่าเย็นชา “จางซื่อ ถ้า่ากล้ามาทำลายชื่อเสียงของน้องาข้าี ข้าไม่ปล่อย่าแน่!”
จางซื่อหันกลับมา เห็นดวงตาอันคมกริบของหลี่เจี้ยนอันมีประกายดุดัน ทำเอานางตกใจนัสั่น
้าซื่อพาบุตรชายทั้งสี่กลับเข้าไปกินข้าวต่อ ผู้ใดจะรู้ว่ากินไปได้ไม่กี่คำก็มีมาหาีแ้ คราวี้เป็นนางตินของ้าจาง
ปีี้นางตินอายุสี่สิบแปดแ้ ่ากายเี้เล็ก แ่นหลังโก่งเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ดวงตาขุ่นมัว ูแ้เือายุสิบ่า
นางสวมชุดสีเทาเก่าๆ ขาดๆ ในืถือไข่ไก่มาด้วย นางหยุดยืนอยู่นอกประตูรั้ว ยัดไข่ไก่ใส่ืหลี่เจี้ยนอันแ้มองไปยังห้องโถงของ้าหลี่ เื่เห็น้าซื่อไม่ออกมาจึงพูดเสียงดังว่า “ครอบครัวพวกเรามีมากปากย่อมมากา หากเคยล่วงเิครอบครัวพวกเ้าที่ใด ขอให้ทุกทำัเป็นผู้ใหญ่ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเด็กด้วยเถิด”
“นี่...” หลี่เจี้ยนอันเห็นนางตินเดินไปแ้จึงนำไข่ไก่กลับไปให้้าซื่อ
พ
หลี่ฝูคังพูดยิ้มๆ “นางตินคงคิดว่าครอบครัวเรามีใต้เท้าหลิวเป็นภูเขาให้พึ่งพิง แ้จะไปแก้แค้นครอบครัวจางของนางกระมัง”
หลี่อิงฮว๋าเอ่ยปากพูด “นางตินยังพอใช้ได้ แต่สะใภ้ทั้งสามของนางไม่ค่อยดี โดยเฉพาะสะใภ้ใหญ่ติงซื่อ เป็นดั่งไม้กวนอุจจาระ กวนทั้งวันจนครอบครัวจางไม่ได้อยู่สงบๆ”
“เ้าช่างรู้มากเสียจริง” ้าซื่อกลัวว่าจะเป็นไข่เน่าจึงรับมาเ่าู เื่เ่าก็พบว่าไข่ไก่ใบหนึ่งมีของเหลวเื่อนไหวอยู่ด้านใน ใบหน้าจึงเปลี่ยนไปโดยพลัน รีบบอกให้หลี่เจี้ยนอันนำไปที่ห้องครัว
หลี่ฝูคังพูด่าโกรธเคืองว่า “นางตินให้ไข่ไก่มาสองฟอง ใบหนึ่งถึงกับเป็นไข่เน่าเชียวหรือ”
.......................................
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา