เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชนบทตัวน้อยๆ : ความมั่งคั่งร่ำรวยมาถึงประตูของท่านแล้ว
ตระกูลหวังรับเงินค่าแรงจากหวังไห่แ้จากไปด้วยใบหน้าพึงพอใ หวังไห่วางไข่ต้มลงบนมือของเฟิงซื่อ “เช้าข้ากินไปแ้ฟองึ่ ฟองนี้ให้เ้า”
ก่อนหน้านี้หากหวังไห่มีของกินจะเก็บไว้ให้หลานชายหลานสาวทั้งหมด นี้แบ้านแ้ แต่ละบ้านก็ใช้ชีวิตเองจึงไม่ได้มอบให้พวกนางี
สำหรับสามีชราภรรยาอ่อนวัยเช่นพวกเขา หลังจากแบ้านแ้ปากท้องยามกินข้าวของครอบครัวก็น้อยลง เรื่องน้อยใญ่ก็ลดลง เมื่อไม่มีความขัดแย้งจึงมีความสุขกว่าแต่ก่อนา
จากนี้หวังไห่ได้รับงานซื้อขายแป้งขาวและไข่ไก่กับงานซ่อมแซมบ้านมาจากบ้านหลี่ผ่านทางเฟิงซื่อ าวันมานี้จึงทำเงินได้า้ทองแ ทั้งยังไม่้แบ่งให้บุตรชายโตและบุตรชายรอง ไม่ทันไรก็อยู่ดีกินดีมีเงินทองเืแ้
เงินคือุสิ่ง เมื่อพึงพอใเขาจึงพูดด้วยน้ำเีงที่มีความสุข อารมณ์ก็ดีึ้ เห็นใครก็รู้สึกรื่นหูรื่นตาไปหมด ต่อให้เป็หวังเยี่ยนบุตรสาวอัปลักษณ์ก็ยังรู้สึกว่าทนมองได้
ณ ้โ บ้านหลี่
ขณะรอ้สามและ้สี่ัมาจากอำเภอ หลี่เจี้ยนอันก็ถือโอกาสนี้เล่าเรื่องที่หวังไห่พูดกับในตระกูลให้จ้าวซื่อฟัง
ก่อนหน้านี้พวกเขาพี่้คุยกับจ้าวซื่อเรื่องก่ออิฐสร้างเตียงเตาไปบ้างแ้ แต่ไม่เคยบอกเรื่องที่จะได้ส่วนแบ่งึ่ในสิบจากตระกูลหวัง
จ้าวซื่อถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง “การก่ออิฐสร้างเตียงเตาเป็ทักษะเฉพาะ พวกเ้าถ่ายทอดให้เช่นั้หรือ”
หลี่เจี้ยนอันพยักหน้าอย่างหนักแน่น “การก่ออิฐสร้างเตียงเตาไม่ยาก ขอเพียงทุบเตียงเตาออกดูก็พอรู้คร่าวๆ แ้ขอรับ”
จ้าวซื่อถามอย่างไม่สบอารมณ์ “เช่นั้ไปก่ออิฐสร้างเตียงเตาด้านทำเงินได้ เรื่องดีเช่นนี้เหตุใดไม่คิดถึงบิดาและอารองของเ้า?”
ปัญหานี้หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังเคยถามหลี่หรูอี้า่อนแ้
หลี่เจี้ยนอันรีบร้อนอธิบาย “ท่านแม่ ้สาวคิดว่าที่จะไปทำงานก่ออิฐสร้างเตียงเตาด้าน้เสี่ยงอันตรายา จึงไม่อยากให้ท่านพ่อและท่านอารองไปขอรับ”
จ้าวซื่อถามึ้ีครั้ง “แ้ตระกูลหวังออกไปทำงานข้างไม่เสี่ยงอันตรายหรือ”
หลี่เจี้ยนอันอธิบายอย่างอดทน “ท่านแม่ นี่ไม่เหมือนกันขอรับ ครอบครัวเราเป็ครอบครัวที่ย้ายมาจากหมู่บ้าน ในหมู่บ้านจึงมีบุรุษวัยฉกรรจ์สองเท่าั้ แต่ครอบครัวหวังเป็ตระกูลใญ่ ในตระกูลมียี่สิบกว่าครอบครัวย่อย ุุ สตรี เ็ และชราแ้มีสอง้กว่า ีอย่างลุงหวังเป็หัวหน้าหมู่บ้าน เป็ที่ได้รับเงินจากทางเ้าหน้าที่ในอำเภอตลอดมา ผู้ใดจะกล้าล่วงเกินตระกูลหวังบ้าง”
หลี่หรูอี้นั่งอยู่ด้านข้าง ุท้ายจึงเอ่ยปากว่า “ท่านแม่ ท่านไม่คิดบ้างหรือ หากท่านพ่ออยู่บ้านจะอนุญาตให้พวกเราสร้างเตียงเตาหรือ”
หลี่เจี้ยนอันกล่าวอย่างเนิบช้า “้สาวพูดกับท่านพ่อเรื่องขายอาหาราครั้งแ้ แต่ท่านพ่อก็ไม่เห็นด้วย ก่อนไปเมืองเยี่ยนยังกำชับท่านไว้ีว่า ไม่ให้ท่านมอบเงินทุนให้้สาวไปขายอาหาร”
“พอได้แ้ พวกเ้าเห็นบิดาเ้าดื้อรั้นเกินไปแ้” แม้ปากของจ้าวซื่อจะกล่าวออกมาเช่นนี้ แต่ในใัรู้ดีว่าสามีดื้อรั้นเพียงั้จริงๆ
หลี่หรูอี้เห็นสีหน้าของจ้าวซื่ออ่อนลงเล็กน้อย จึงถือโอกาสพูดีครั้ง “ท่านแม่ ข้ายังมีทักษะเฉพาะีามาย รอให้ท่านพ่อและท่านอารองัา่อนค่อยสอนให้พวกเขา แต่ข้ากลัวว่าท่านพ่อจะไม่เชื่อข้า แ้ไม่ยอมเี…”
จ้าวซื่อจึงพูดึ้ว่า “ข้าสนับสนุนเ้า ขอเพียงสิ่งที่เ้ากล่าวมาถูก้และดี ต่อให้บิดาเ้าจะดื้อรั้นเช่นไร ก็้ทำตามคําพูดของเ้า”
หลี่หรูอี้ยิ้มจนตาหยี รีบกล่าวประจบประแจง “ท่านแม่ดีทีุ่”
จ้าวซื่ออดที่จะถามไม่ได้ “ีสามวันเตียงเตาของเ้าจะร้อนจริงหรือ”
!
หลี่หรูอี้ยิ้มอย่างมีเลศนัย และกระซิบว่า “เมื่อครู่ข้าจุดไฟทำอาหารอยู่ในครัว ท่านลองไปแตะเตียงเตาดูก็ได้ว่าอุ่นหรือไม่”
เมื่อได้ยินดังั้หลี่ฝูคังก็วิ่งออกจาก้โไปอย่างรวดเร็วดุจลูกธนู หลี่เจี้ยนอันวิ่งเหยาะๆ าไป จ้าวซื่อก็เดินประคองท้องไปยังห้องนอนด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน
แ้ทั้งสามก็เดินัมาพร้อมกัน ในดวงตากลมโตทั้งสามคู่เต็มไปด้วยประกายระยิบระยับ กล่าวด้วยน้ำเีงแปลกใ “อุ่น!”
“ข้าลองเปิดปล่องดูแ้” หลี่หรูอี้ขยิบตากลมโตของนาง “พอถึงฤดูหนาว หากพวกเราใช้ไฟาเตียงเตาจะอุ่นตลอดสิบสองชั่วยาม ถึงั้พวกท่านอย่ารังเกียจว่ามันร้อนเกินไปก็พอ”
จ้าวซื่อมองหน้าบุตรสาวุที่ั หัวเราะอย่างยินดีจนน้ำตาซึม “พวกเราจะรังเกียจว่ามันร้อนเกินไปได้อย่างไร”
“พอถึงฤดูหนาว ข้างเย็นจนน้ำมูกแทบแ็ ในบ้านจะ้อบอุ่นเข้าไว้ พวกเราไม่รังเกียจแน่นอน”
หลี่ฝูคังกล่าวอย่างฮึกเหิม “ใกล้ถึงฤดูหนาวแ้ เตียงเตาใกล้จะร้อนแ้!”
หลี่หรูอี้เห็นท่าทีของทั้งสามพลันคาดเดาได้ทันทีว่า ฤดูหนาวของหมู่บ้านแห่งนี้จะหนาวแค่ไหน
หมู่บ้านหลี่ที่นางอยู่ อยู่ในเขตเมืองเยี่ยน
เมืองเยี่ยนอยู่บริเวณทิศตะวันออกเฉียงเหนือของแคว้นต้าโจว ที่ตั้งทางูิศาสตร์ ูิอากาศ พืชผลทางการเกษตรและสิ่งต่างๆ คล้ายกับปักกิ่งที่เป็เมืองหลวงในโลกก่อนของนาง
ที่ผ่านมานางคิดว่า ฤดูหนาวของเมืองเยี่ยนจะค่อนข้างอุ่นไม่ต่างจากปักกิ่ง แต่ัลืมไปว่า ฤดูหนาวของปักกิ่งในยุคสังคมศักดินาก็มีอุณหูิต่ำกว่าในยุคปัจจุบันเช่นกัน ยิ่งไปกว่าั้หมู่บ้านหลี่อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองเยี่ยน ึ่มีอุณหูิต่ำกว่าที่เมืองเยี่ยนเีี
จ้าวซื่อยิ้ม าตาที่มองไปยังบุตรชายทั้งสองเจือไปด้วยความรู้สึกผิด “เีดาย ฤดูหนาวพวกเ้าพี่้ยัง้ออกไปทำการค้าด้านี”
หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังกล่าวพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย “ไม่เป็ไรขอรับ พวกเรายังหาเงินได้”
หลี่หรูอี้เอ่ยึ้ว่า “ข้าจะคิดหาวิธีทำให้ครอบครัวของพวกเราหาเงินได้ โดยไม่้ออกจากบ้านในฤดูหนาว”
หลี่ฝูคังกล่าวอย่างยินดี “จริงหรือ?!” ความจริงฤดูหนาวหนาวเกินไป ไม่้พูดถึงเลย กระทั่งสัตว์มีก็ยัง้ขดตัวอยู่ในหลุมเพื่อหลบลมหนาว เพราะมันไม่อยากออกไปไหน
หลี่เจี้ยนอันถามว่า “้สาวคิดจะขายผักดองในฤดูหนาวหรือ”
เมื่อได้ยินดังั้จ้าวซื่อก็รู้สึกน้ำลายสอจน้กลืนน้ำลายอึกใญ่ ท้องชอบกินผักดองเปรี้ยวๆ เป็ทีุ่
หลี่หรูอี้ส่ายหน้าหัวเราะ “ไม่ใช่ผักดอง แต่เป็อย่างอื่น น่าสนใาทีเดียว”
“เ้าคิดอาหารชนิดใหม่ได้ีแ้หรือ”
“้สาวยอดเยี่ยมจริงๆ มีความคิดใหม่ีแ้”
หลี่หรูอี้มองไปทางจ้าวซื่อ กล่าวช้าๆ ว่า “ข้ากลัวท่านพ่อไม่ฟัง”
“พ่อเ้ามีข้าอยู่ ข้าโน้มน้าวเขาได้แน่” หลังจากจ้าวซื่อทดสอบประสิทธิภาพของเตียงเตาด้วยมือตนเอง ก็เชื่อในบุตรีุที่ัจากก้นบึ้งของหัวใ จึงไม่้เป็ห่วงเรื่องโน้มน้าวสามีเลย
ขณะที่กำลังสนทนากัน หลี่อิงฮว๋าและหลี่หมิ่นหานก็ัมาแ้ ัมาเร็วกว่าปกติ ใะ้าว่างเป่า พวกเขาขายแป้งย่างหมด
เมื่อเปิดประตูเข้าไปใน้โแ้ หลี่อิงฮว๋าก็รีบนำถุงเงินในสาบเสื้อที่มีเงินจากการค้าทั้งหมดบรรจุอยู่ออกมาวางบนโต๊ะแปดเี
หลี่หมิ่นหานถามด้วยความคาดหวังว่า “ท่านแม่ ครอบครัวเราซื้อสุนัขมาเฝ้าบ้านดีหรือไม่ขอรับ”
จ้าวซื่อลูบท้องนูนๆ ีไม่นานครอบครัวจะมีปากท้องเพิ่มึ้มาีสอง ค่าใช้จ่ายจะเพิ่มาึ้ จึงก้มหน้าพูดว่า “เลี้ยงสุนัขจะ้ให้อาหารมันด้วย บ้านเรามีอยูุ่วัน ไม่้เลี้ยงสุนัขหรอก”
หลี่อิงฮว๋าส่งาตาปลอบใให้หลี่หมิ่นหาน ดูเถิด เขาก็รู้ว่าท่านแม่จะไม่เห็นด้วย
พ
หลี่หรูอี้ถามอย่างสสนใ “สุนัขประเภทใด”
หลี่หมิ่นหานกล่าวด้วยน้ำเีงเศร้าส้ “สุนัขที่มีอยู่ในหมู่บ้านนั่นแหละ วันนี้ที่ตลาดในอำเภอมีขายลูกสุนัข า เืง ดำ สีอะไรล้วนมีทั้งหมด ตัวะแ”
หลี่หรูอี้กล่าวอย่างอยากรู้อยากเห็น “ถูกจริงๆ ราคาเท่ากับแป้งย่างต้นหอมสองแผ่น”
หลี่ฝูคังกระซิบ “สุนัขออกลูกครั้งละึ่ครอก ครอกึ่ก็าตัว เ้าของจะเลี้ยงไหวที่ไหนกัน ้รีบขายราคาถูกอยู่แ้”
“้สาว เ้าอยากเลี้ยงสุนัขหรือ” หลี่หมิ่นหานส่งาตาให้หลี่หรูอี้ ตนโน้มน้าวไม่ได้ แต่้สาวโน้มน้าวได้แน่
.......................................
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา