เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชนบทตัวน้อยๆ : ความมั่งคั่งร่ำรวยมาถึงประตูของท่านแล้ว
ชายวัยาคนก็ื ี่เิ้ เจ้า้าตระกูลสวี่แห่งหมู่้าหลี่ ี่เิ้มาถึงเมืองเยี่ยนช้า่าพี่้้าหลี่ เขาเพิ่งมาที่นี่ไม่ถึงเืก็เห็นสถานที่ก่อสร้างเกิดอุบัติเุด้วยาตนเองแ้ ในใจึงรู้สึกาัวา
“ได้ ข้าจะพา้รองของข้าไปให้่าหมอตรวจเี่” หลี่ซานอยากให้่าหมอตรวจูก่อนจึงจะวางใได้ ดังั้จึงพาหลี่สือเดินตรงไปที่กำแพง
หลี่สือรีบสวมหมวกนิรภัยไว้บนศีรษะเหมือนเดิม ทั้งยังบอกี่เิ้ด้วยว่า เมื่อครู่ก้อนหินกระแทกถูกหมวกนิรภัย
“หรูอี้้าเจ้าฉลาดจริงๆ รู้จักใช้หวายแก่มาสานเป็นหมวกนิรภัยให้พวกเจ้าพี่้ด้วย” ี่เิ้่าด้วยสี้าอิจฉา
หลี่ซานมีท่าทีภาคภูมิใ ถามว่า “ไม่มีใครถูกกระแทกจนบาดเจ็บใช่หรือไม่”
ี่เิ้มีสี้าาัว พูดชื่อคนออกมาคน จากั้จึง่าด้วยน้ำเีงเคร่งขรึมว่า “จางเอ้อร์ซานกับจวงซื่อชุนได้รับบาดเจ็บสาหัส…”
จางเอ้อร์ซานื สามีของหวังฮวา บุตรชายคนที่ของเฒ่าจางกับนางตินที่เป็นเพื่อน้าหลี่ซาน
จางเอ้อร์ซานาุยี่ิแปดแ้ มีบุตรธิดากับหวังฮวารวมสามคน ตอนี้ในท้องของหวังฮวาก็กำลังตั้งท้องเด็กอยู่ีหนึ่งคน
จวงซื่อชุน เป็นคนหมู่้าจวงที่อยู่ไม่ไจากหมู่้าหลี่ ปีี้าุสามิห้า ใน้ามีทั้งเด็กทั้งคนชรา มีภาระความรับผิดชอบค่อนข้างั
หลี่ซานมีสี้าเคร่งขรึมลง
หลี่สือไม่รู้จักความกังวล เมื่อเจอคนก็ชี้ไปที่หมวกนิรภัยของตนพูดว่า “ก้อนหินกระเด็นถูกหมวกนิรภัยของข้า หัวข้าไม่มีเลือดไหลออกมา ไม่เจ็บด้วย”
หากเป็นยามปกติทุกคนคงหัวเราะเยาะหลี่สือไปนานแ้ แต่วันี้ับหัวเราะไม่ออก
ครึ่งวันต่อมา ผู้คุมงานร่างอ้วนก็พาตัวหลี่ซานและหลี่สือที่กำลังย้ายก้อนหินไปพบเจ้า้าที่บริเวณประตูเมืองเยี่ยน
จ่างสื่อ[1]เป็นหัว้าฝ่ายูแลความปลอดภัย เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ[2]ในห้องหนังสือด้วยใบ้าดำคล้ำ ผู้คุมงานร่างอ้วนหดคอ พูดเีงอ่อยว่า “ใต้เ้าจ่างสื่อ คนี้ืพี่้้าหลี่ สิ่งที่พวกเขาสวมอยู่บนหัวก็ื หมวกนิรภัย ขอรับ”
จ่างสื่อเป็นชายวัยาคนาุสี่ิ่าปี ร่างาผอมบาง มีลักษณะน่าเกรงขาม เขาพูดอย่างเนิบช้าว่า “นำหมวกนิรภัยของพวกเขามาให้ข้าูสิ”
มือทั้งของหลี่สือจับหมวกนิรภัยไว้แน่น พูดว่า “นี่เป็นของที่หลานาข้ามอบให้ ่าูแ้ต้องคืนให้ข้าด้วย”
ผู้คุมงานร่างอ้วนตกใ รีบพูดว่า “เจ้าโง่ ใต้เ้าต้องการหมวกนิรภัยของเจ้า เช่นั้แสดงว่าเห็นความสำคัญของเจ้าแ้ รีบถอดหมวกนิรภัยให้ใต้เ้าเร็ว”
ทางด้านหลี่ซานใช้มือปลดหมวกนิรภัยบนศีรษะของตน เดินเอาไปวางไว้บนโต๊ะเบื้อง้าจ่างสื่อ แ้พูดอย่างนอบน้อมว่า “ใต้เ้า ้ชายของข้าสไม่ดี ่าอย่าตำหนิเขาเลย”
“ไม่เป็นไร” สายาของจ่างสื่อไปยังหมวกนิรภัย ใช้มือทั้งประคองขึ้นมาูอย่างะเี ครู่ต่อมาจึงพูดว่า “ลูกาเจ้าฉลาดาไหวพริบดีจริงๆ สามารถทำสิ่งของที่ธรรมดาให้ายเป็นของดีได้ นำหวายเหนียวๆ มาสานเป็นหมวกนิรภัยไว้ปกป้องศีรษะได้ด้วย”
หลี่ซานอดไม่ได้ที่จะยิ้มน้อยๆ ่าอย่างภาคภูมิใว่า “ุใต้เ้าที่่าชมขอรับ”
ในที่สุดผู้คุมงานร่างอ้วนก็ปลดหมวกนิรภัยจากบนศีรษะของหลี่สือออกมาได้ เขานำไปวางไว้เบื้อง้าจ่างสื่อ รวบรวมความ้าชี้ไปยังจุดหนึ่งบนหมวกนิรภัย และพูดเบาๆ ว่า “ใต้เ้า ก้อนหินกระเด็นมาถูกจุดี้ขอรับ ่าู ตรงี้ยุบลงไปเล็กน้อย”
จ่างสื่อโบกมือให้ผู้คุมงานร่างอ้วนถอยไปยืนด้านข้าง จากั้จึงกวักมือเีหลี่สือเข้ามาถามว่า “เจ้าพูดให้ข้าฟัง่ วันี้มีหินกระเด็นถูกศีรษะเจ้ากี่ก้อน”
หลี่สือตอบ “ก้อนเดียว”
“ใญ่ขนาดไหน”
!
หลี่สือวาดมือบอกขนาด แต่ัวจ่างสื่อจะไม่เชื่อ จึงรีบพูดขึ้นว่า “จริงๆ ข้าไม่โกหก่า”
จ่างสื่อ่าอย่างทอดถอนใว่า “เจ้ามีหลานาที่ดีจริงๆ ทำหมวกนิรภัยให้เจ้าเช่นี้นับว่าช่วยเจ้าไว้ครั้งหนึ่ง นางเป็นผู้มีพระุในชีวิตเจ้าแ้”
หลี่สือพลันมีสี้าเบิกบาน “หรูอี้ดีกับข้าาจริงๆ สอนข้านับเลขแ้ยังให้ยาข้าีด้วย”
“ลูกาของเจ้าทำหมวกนิรภัยให้เจ้าเช่นี้ กตัญญูต่อเจ้าจริงๆ ข้าคิดจะบอกผู้ตรวจการเรื่องของนาง และให้เขาเผยแพร่เรื่องหมวกนิรภัยออกไป” จ่างสื่อเห็นหลี่ซานคุกเข่าุ จึงถามว่า “ตอนี้นางอยู่ที่้าเจ้าหรือว่าออกเรือนแ้”
หลี่ซานรีบตอบ “ใต้เ้า ปีี้ลูกาข้าาุเก้าขวบ ยังไม่ได้หมั้นหมายเลยขอรับ”
“เก้าขวบ?” จ่างสื่อเห็นหลี่ซานพยัก้าอย่างัแน่น หลี่สือที่อยู่ด้านข้างก็พยัก้าอย่างแรงราวกับไก่จิก ในใพลันรู้สึกประหลาดใ เ่ชมเชยไปว่า “าุยังน้อยแต่ฉลาดเฉลียวจริงๆ”
หลี่ซานเดินออกจากที่ทำการสำหรับเจ้า้าที่ด้วยท่าทางมึนงง หมวกนิรภัยที่บุตรีสุดที่รักทำให้ แเงินมาได้หนึ่งตำลึงเงิน ตอนี้อยู่ในสาบเสื้อ
ผู้คุมงานร่างอ้วน่าด้วยน้ำเีงอิจฉา “เจ้ามีลูกาที่ดี นับเป็นบุญที่สั่งสมมาั่ชีวิตแ้”
หมวกนิรภัยของหลี่สือยังคงสวมอยู่บนศีรษะ จ่างสื่อเก็บไว้เพียงหมวกของหลี่ซาน ไม่ได้เอาของหลี่สือไปด้วย
ชายฉกรรจ์ร่างผอมสูงที่มีความสัมพันธ์อันดีกับหลี่สือถือโอกาสตอนเข้าห้องน้ำเดินเข้ามาถามไถ่ “พี่้หลี่ ใต้เ้าเีพวกเจ้าไปหาผู้ตรวจการทำไม”
หลี่ซานกำลังจะตอบ ทว่าี่เิ้เดินมาด้วยสี้าโศกเศร้าเีก่อน ่าเีงขรึมว่า “จางเอ้อร์ซานไม่มีลมหายใแ้ ฝ่ายราชการให้ข้านำศพเขาับหมู่้า”
หัวใของหลี่ซานเต้นตึกตัก ไม่ทันไรชีวิตของคนคนหนึ่งก็จากไปเีแ้ บุตรธิดาทั้งสามคนของจางเอ้อร์ซานยังไม่ได้แต่งงาน ในท้องของหวังฮวาก็มีเด็กที่ยังไม่ได้ออกมาูโลกีคนหนึ่ง วันเวลาหลังจากี้คงจะยาำบากา…
หลี่สือถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “ไม่มีลมหายใืายหรือ”
“ใช่”
ี่เิ้้าหลี่สือ ่าอย่างทอดถอนใว่า “โชคดีที่หรูอี้ให้หมวกนิรภัยแก่เจ้า มิฉะั้คราวี้หลานาเจ้าคงต้องเีใแ้”
หลี่สือยกมือขึ้นไปลูบหมวกนิรภัยบนศีรษะ “หรูอี้ดีกับข้าจริงๆ”
ี่เิ้ไปยังหลี่ซาน ถามว่า “ข้าจะไปแ้ เจ้ามีคำพูดอะไรฝากบอกภรรยาเจ้าหรือไม่”
“มี” หลี่ซานกำชับไปหลายประโยค จากั้จึงนำเงินทั้งหมดออกมานับต่อ้าแ้ส่งให้ี่เิ้ “เจ้าช่วยนำเงินค่าแรงของพวกข้าพี่้และเงินรางวัลของใต้เ้าจ่างสื่อับไปให้ภรรยาข้าที”
ี่เิ้เบิกากว้าง ถามว่า “เงินรางวัลของใต้เ้าจ่างสื่อหรือ”
“ใช่แ้ ใต้เ้าจ่างสื่อเอาหมวกนิรภัยที่หรูอี้ทำให้ข้าไปแ้ และมอบเงินให้หนึ่งตำลึงเงิน” คำพูดของหลี่ซานเต็มไปด้วยความภาคภูมิใที่ไม่อาจปกปิด
หนึ่งตำลึงเงินเท่ากับหนึ่งพันทองแ เป็นค่าแรงที่ผู้ใญ่คนหนึ่งหาได้จากการสร้างกำแพงเื่า
ทุกคนรู้ดีว่าการสร้างกำแพงเมืองเป็นงานที่ยาำบากและมีอันตาา เช่นวันี้ที่จางเอ้อร์ซานประสบอุบัติเุจนาย
ี่เิ้หมวกหวายบนศีรษะของหลี่สือ งานฝีมือเช่นี้มีค่าถึงหนึ่งตำลึงเงินเชียว จากี้ใต้เ้าจ่างสื่อยังมอบรางวัลให้ด้วยตนเองี คิดไม่ถึงจริงๆ
“ี่เิ้หมู่้าหลี่ พวกข้ารอเจ้าอยู่”
“เร็วๆ ่ าา้ เก็บศพไว้ได้ไม่นาน รีบนำศพไปส่งเถิด”
เจ้า้าที่หลายคนตะโกนเี พวกเขามีสี้าราวกับพบเจอโชค้า กำลังเข็นรถบรรจุศพคันอยู่ไม่ไ
หลี่ซานไปครู่หนึ่งแ้ถามว่า “จวงซื่อชุนก็ายหรือ”
สายาของี่เิ้เต็มไปด้วยความาผวา “จวงซื่อชุนไม่าย แต่ยังหมดสติอยู่ ีศพหนึ่งื จ้าวหู่”
หลี่ซานถามอย่างแปลกใ “จ้าวหู่ไม่ได้ถูกก้อนหินกระแทกหัว เุใดจึงายได้เล่า?”
“ฮึ... จ้าวหู่ฆ่าตัวายน่ะ เขาลื่นจนทำให้หินที่แบกอยู่บนหลังตงมา เศษก้อนหินกระเด็นถูกคนเจ็บคนายไปหลายคน เจ้า้าี่่า จะให้เขาชดใช้ให้คนเจ็บคนายพวกั้ ก่อนเจ้าไปจวนผู้ตรวจการ จ้าวหู่ก็ใช้กางเกงแขวนคอายในส้วมแ้” เมื่อี่เิ้พูดจบก็นำเงินที่หลี่ซานมอบให้เก็บไว้กับตัวแ้วิ่งไปที่รถเข็นศพ
พ
หลี่ซานมีสี้าาัว ามี่เิ้จนลับาไป ไหนเลยจะรู้ว่าี่เิ้เดินไปไแ้จะหันับมาตะโกนว่า “พี่้หลี่ ข้าคงไม่ับมาทำงานแ้ พวกเจ้ารักษาตัวให้ดี!”
หลี่สือเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของหลี่ซานที่กำลังยืนนิ่งอยู่ กระซิบบอ่า “พี่ใญ่ พี่สวี่ัวจนไม่้าับมาทำงานแ้”
.......................................
คำอธิบายเพิ่มเติม
[1] จ่างสื่อ ื ตำแหน่งขุนนางระดับสูงในสำนักเสนาบดี
[2] เก้าอี้ไท่ซือ เป็นเก้าอี้แบบโบราณของจีน ด้านหลังมีพนักพิง ด้านข้างมีที่เ้าแขน นิยมใช้ในหมู่ขุนนาง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา