เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชนบทตัวน้อยๆ : ความมั่งคั่งร่ำรวยมาถึงประตูของท่านแล้ว
“ัไม่ร้อนแล้ว ไข้หายแล้ว” น้องสาวของเอ้อร์หนิวจื่อหลั่ง้ำาด้วยายินดี วิ่งออกจากห้องด้วยาตื่นเต้นไปยืนรอคนทั้งสองอยู่ที่ลานบ้านด้วยาร้อนใจ “ท่านพ่อ ี่ เี่ยวซวนจื่อยังไม่ได้กินยาเลยเ้าค่ะ เพียงขับถ่ายและกินนมเข้าไปก็หายไข้แล้ว”
ุคนโล่งใจราวกับยกภูเขาออกจากอก สายาที่มองไปยังพี่น้องบ้านหลี่เต็มไปด้วยาซาบซึ้ง
หลี่หรูอี้เชื่อ่าหากจะะทำเรื่องใดต้องทำให้ถึงที่สุด นางรอให้ภรรยาของเอ้อร์หนิวจื่อตื่นขึ้นเสียก่อนค่อยจับชีพจรดูีครั้ง แล้วเอ่ยถามไป่า “ก่อนคลอดภรรยาของท่านเคยได้รับาตกใจหรือไม่เ้าคะ?”
ดวงาของเอ้อร์หนิวจื่อร้อนผ่าว ่าตอบด้วย้ำเสียงเซื่องซึม “ใ่แล้ว ตอนั้วัวของเพื่อนบ้านเกิดคลั่งขึ้นมา เจอผู้ใดก็ควิดใส่ คนในหมู่บ้านร้องเตือนให้คนอื่นวิ่งหนีไป แต่นางหูไม่ดีเกือบโดนควิดั พอกลับบ้านา็คลอดคืนั้เลย”
“ท่านหมอออกเทียบยาสงบใจให้หรือไม่เ้าคะ?”
“ออกให้แล้ว าวันมาี้นางจึงัลึก”
“ยาระบายเลือดในมดลูกเล่า?”
“ยาระบายเลือดในมดลูกคืออะไร?”
“ในมดลูกมีเลือดตกค้างอยู่ต้องระบายออกมา ในเทียบยามีอี้หมู่เฉ่าหรือไม่เ้าคะ?”
“ไม่มี”
“เมื่อครู่ข้าเพิ่งไปเก็บมาพอดี พวกท่านนำไปต้มให้นางดื่มเถิด”
“ได้” หากไปเชิญหมอมาตรวจอาการและออกเทียบยาให้ภรรยากับบุตรา อย่างน้อยคงต้องใช้เงินหนึ่งตำลึง เอ้อร์หนิวจื่อถูมือทั้งสองไปมา ไม่ทราบ่าจะขอบคุณหลี่หรูอี้เช่นไรดี
“ร่างกายภรรยาของท่าน่แอยิ่งนัก พวกหยูกยารักษาเพียงอาการไม่ได้รักษาที่ต้นเุ ต้องใช้อาหารเพื่อบำรุงควบคู่ไปด้วยจึงจะดี ต้องให้นางกินขาหมูตุ๋นถั่วเหลืองที่ข้าบอกท่านก่อนหน้าี้ด้วยนะเ้าคะ และต้องให้กินถั่วลิสง อินทผลัมแห้ง และไข่ไกุ่วัน”
ตับหมูช่วยเสริมธาตุเหล็ก แต่สตรีที่อยู่ในช่วงให้นมบุตรกินไปแล้วจะทำให้ไม่มี้ำนม
้ำแกงไก่เป็อาหารบำรุงที่ดีที่สุด แต่เอ้อร์หนิวจื่อมีภาระหน้าที่ามายคงซื้อไก่กินไม่ไหว
ขาหมูถูกก่าไก่า ดังั้หลี่หรูอี้จึงแนะนำขาหมูเป็พิเศษ
น้องสาวของเอ้อร์หนิวจื่อ่ากับภรรยาของเอ้อร์หนิวจื่อด้วยเสียงอันดัง่า “พี่สะใภ้ หมอเทวดาน้อยช่วยชีวิตเี่ยวซวนจื่อไว้แล้ว”
“ขอบคุณหมอเทวดาน้อยาเ้าค่ะ” ภรรยาของเอ้อร์หนิวจื่อมีดวงากลมโต แววาทอปะกาย่โยน เพียงเห็นก็ทราบ่าเป็สตรีดีงามผู้หนึ่ง นางทำท่าจะลงจากเตียงมาโขกศีรษะเพื่อขอบคุณหลี่หรูอี้
หลี่หรูอี้รีบเข้าไปห้ามไว้ นางกลัว่าภรรยาของเอ้อร์หนิวจื่อจะไม่ได้ยิน จึงตะโกนไป่า “รอให้ท่านออกจากการอยู่ไฟก่อนค่อยไปหาข้าที่บ้านนะเ้าคะ ข้าจะออกเทียบยารักษาหูให้ท่าน”
เอ้อร์หนิวจื่อเดินามหลี่หรูอี้ออกมาจากห้องนอนด้วยาซาบซึ้งใจ จากั้จึงไปนำเกวียนลาออกมาจากห้องเก็บของแล้วนำมาเทียมให้ลาัผู้
เกวียนลามีสภาพค่อนข้างใหม่ ัเกวียนทำจากไม้ ล้อทั้งสองก็ทำจากไม้ ทั้งยังมีัคาที่ทำจากไม้ีด้วย บนัคามีะดาษ้ำมันแผ่นหนาติดทับอยู่าชั้นเพื่อกัน้ำ ห้องด้านในไม่เล็กเกินไปนัก สามารถนั่งได้ราวสามถึงี่คน
มิน่าเล่าญิชราร่างผอมจึงไม่พอใจ ที่แท้เกวียนลาก็ไม่ใ่เกวียนดาษดื่น แต่เป็เกวียนที่มีทั้งหน้าต่างและัคา
เกวียนลาในลักษณะี้หากเป็ของใหม่ที่ไม่เคยผ่านการใช้งานมาเลย จะมีราคาถึงแปดร้อยทองแ หากใช้งานมาบ้างแล้วแต่ยังมีสภาพค่อนข้างใหม่ จะมีราคาอยู่ที่ปะมาณี่หรือห้าร้อยทองแ
หลี่หรูอี้พอใจกับลาและเกวียนเป็อย่างยิ่ง รีบเร่งให้เอ้อร์หนิวจื่อไปหยิบยืมะดาษและพู่กันมาจากเพื่อนบ้าน เพื่อเขียนสัญญาซื้อขาย ัจากเซ็นสัญญากันเรียบร้อยจึงควักตั๋วเงินออกมาให้ “ตั๋วเงินี้มีค่าสิบตำลึง บ้านท่านไม่มีเงินแม้แต่ตำลึงเี เช่นั้จะใช้ธัญพืชหรือถั่วเหลืองมาชดเชย่ที่ขาดก็ได้เ้าค่ะ”
เมื่อครู่เอ้อร์หนิวจื่อบอกกับพี่น้องบ้านหลี่แล้ว่า ครอบครัวของเขาปลูกถั่วเหลืองามาย ขาหมูตุ๋นถั่วเหลืองต้องใช้ถั่วเหลืองาเพียงใดก็มีาเท่าั้!
ชาวบ้านามชนบทในแถบเหนือนิยมปลูกข้าวโพดและถั่วเหลืองในที่ดินแห้งแล้ง จะาจะน้อยก็ยังพอมีกินไปถึงฤดูหนาว
ราคากลางของถั่วเหลืองที่ขายกันในตลาดคือ ชั่งละหนึ่งทองแ หากขายให้ร้านธัญพืชในเมืองเป็จำนวนาจะได้ราคาเพียงสิบชั่งเจ็ดทองแ
ครอบครัวของเอ้อร์หนิวจื่อไม่คิด่าพี่น้องบ้านหลี่จะตัดสินใจได้เองทั้งยังพกตั๋วเงินมาด้วย ดังั้เพื่อให้มั่นใจจึงต้องไปหาจ้าวซื่อที่เป็ผู้ใหญ่ของบ้านหลี่เสีย่
“ท่านแม่ของข้าอยู่บ้านุวันเ้าค่ะ” หลี่หรูอี้ก็อยากให้เอ้อร์หนิวจื่อสอนพี่าทั้งสามบังคับเกวียนลาระห่างทางกลับเช่นกัน
เอ้อร์หนิวจื่อนำถั่วเหลืองแปดร้อยชั่งและแป้งหยาบหนึ่งร้อยชั่งขึ้นบรรุบนเกวียน จากั้จึงบังคับเกวียนลาไปยังหมู่บ้านหลี่พร้อมพี่น้องสกุลหลี่
ก่อนพี่น้องบ้านหลี่จะจากไป าชราหน้าดำยกมือขึ้นปะสานคารวะให้หลี่หรูอี้พร้อม่าด้วยาซาบซึ้ง่า “ท่านหมอเทวดาน้อย รอให้เี่ยวซวนจื่อของพวกเราโตก่อน ข้าจะให้เขาไปโขกศีรษะขอบคุณท่าน”
ญิชราร่างผอมก็ปะสานมือคารวะามทั้งยัง่าด้วยใบหน้าสำนึกผิดี่า “ท่านหมอเทวดาน้อย บ้านเราจนาจริงๆ มิอาจเลี้ยงข้าวพวกท่านได้แม้แต่มื้อเี…”
ัจากพี่น้องบ้านหลี่จากไปไม่นาน หลิวต้าฝูแห่งหมู่บ้านหลิวก็ขี่ลามาที่บ้านของเอ้อร์หนิวจื่อ พอลงจากัลาก็ถามขึ้น่า “พี่ฟาง ลาของบ้านท่านขายไปแล้วหรือ”
“ขายแล้ว”
“ขายให้ผู้ใดกัน?”
“พี่น้องบ้านหลี่จากหมู่บ้านหลี่”
“อ้อ... ข้าก็มาเพราะเด็กๆ บ้านหลี่นี่แหละ เมื่อาเ็ๆ บ้านหลี่มาให้ข้าสอนดูลา ตอนั้ข้าไม่ทันได้นึกถึงเรื่องที่บ้านของเ้าจะขายลาเลย เมื่อครู่เพิ่งคิดได้จึงรีบมาที่นี่ ไหนเลยจะรู้่าบ้านของเ้าจะขายลาให้พวกเขาไปแล้ว พวกเ้าสองครอบครัวมีวาสนาต่อกันจริงๆ”
าชราหน้าดำเชิญหลิวต้าฝูเข้าไปในลานบ้าน “ครอบครัวหลี่ซื้อลาของบ้านข้าไปทั้งสองัเลย และหมอเทวดาน้อยก็ยังช่วยเี่ยวซวนจื่อของข้าไว้ีด้วย”
ทั้งสองเป็สหายที่รู้จักกันเพราะเรื่องลา ทั้งยังคบกันมานานปีแล้ว มักไปมาหาสู่กันบ่อยๆ จึงไม่มีสิ่งใดที่พูดคุยกันไม่ได้
เมื่อหลิวต้าฝูทราบ่า หลี่หรูอี้เป็หมอที่าาสามารถจึงนึกไปถึงโรคเรื้อรังที่ตนเองเป็อยู่ “ข้าก็รู้จักเด็กบ้านหลี่ เช่นั้ก็ดียิ่ง ีสองสามวันข้าจะไปหาเด็กๆ บ้านหลี่เสีย่ ไหว้วานให้พวกเขาถามหมอเทวดาน้อยดูเสีย่่า จะช่วยตรวจโรคให้ข้าได้หรือไม่”
จากั้ไม่นานอาการป่วยเรื้อรังของหลิวต้าฝูก็หายดี เพราะได้รับการรักษาจากหลี่หรูอี้ ึ่นั่นเป็เรื่องในาั
อย่างไรก็ามการที่พี่น้องบ้านหลี่พาลาสองักลับมาที่หมู่บ้านทำให้เกิดาตะลึงพรึงเพริดไปทั่วทั้งหมู่บ้าน
“บ้านหลี่ซื้อลามาคู่หนึ่ง!”
“บ้านหลี่นี่ร่ำรวยจริงๆ คราวี้ถึงกับซื้อลามาคู่หนึ่ง ทั้งยังมีเกวียนลาีด้วย!”
ทั้งา ญิ เด็ก แะแ่ ล้วนพากันมาดูลาสองัที่บ้านตระกูลหลี่ ชาวบ้านที่มีาสัมพันธ์ดีกับคนบ้านหลี่ถึงขั้นยื่นมือไปลูบลาด้วยซ้ำ ในดวงาปรากฏแววอิจฉาและปะหลาดใจ
ัจากที่เอ้อร์หนิวจื่อพบกับจ้าวซื่อแล้ว จึงได้รู้่านางเห็นด้วยกับการซื้อลา เขาโค้งคำนับเพื่อแสดงาขอบคุณที่หลี่หรูอี้ช่วยเหลือเี่ยวซวนจื่อแล้วจึงกลับบ้านไป
พี่น้องบ้านหลี่นำถั่วเหลืองและแป้งหยาบไปเก็บไว้ในห้องเก็บธัญพืช ึ่อยู่ในห้องบริเวณสวนด้านั ่ลาทั้งสองัถูกจัดให้อยู่ในห้องที่ใหญ่ที่สุด
จ้าวซื่อรอให้ชาวบ้านที่มามุงดูลากลับกันไปก่อน จึงค่อย่าตำหนิขึ้นมา “พวกเ้าจะซื้อลา เุใดจึงไม่ปรึกษาข้าก่อน ทั้งยังซื้อมาทีเีสองั ใช้เงินไปามายขนาดั้เชียว”
“ท่านแม่ เรื่องี้ข้าเองก็รู้แล้วขอรับ พวกเราแค่อยากทำให้ท่านปะหลาดใจ” หลี่เจี้ยนอัน่ารับาผิดทั้งหมดไว้ที่ตนเอง
“ข้า่าข้าตกใจเสียาก่า” จ้าวซื่อบ่น แต่ท่านางก็ยังคงมีท่าทียินดี โดยมิอาจปกปิดาตื่นเต้นดีใจไว้ได้
หลี่หรูอี้เข้าไปเกาะไหล่จ้าวซื่อพร้อมรอยยิ้ม และพูดขึ้น่า “ท่านแม่เ้าคะ ต่อไปี้ท่านพี่จะได้บังคับเกวียนลาไปขายแป้งย่างุวันแล้ว ขากลับยังสามารถรับส่งคนได้ีด้วย ทำเงินได้ีาทองแเชียว”
ระห่างทางนางเห็น่ามีบางคนขับเกวียนวัวรับส่งคนเพื่อหาเงิน ลาของพวกตนก็เทียมเกวียนแล้ว สามารถรับส่งคนและทำเงินได้เช่นกัน
นอกจากี้พี่าทั้งี่คนต้องเดินทางเป็ระยะทางหกสิบลีุ้วัน หากเป็เช่นี้นานไปย่อมทำให้ข้อต่อได้รับาเจ็บ ่าเาๆ ก็อาจจะเจ็บข้อต่อ อย่างั่ก็อาจเสียหายถึงะดูก
บุรุษทั้งี่แห่งบ้านหลี่ดวงาเป็ปะกาย ในใจคิด่า น้องสาวช่างรักใคร่พวกเรานัก ต่อไปี้นางจะให้พวกเราขับเกวียนลาไปที่ตำบลจินจีและที่ัอำเภอุวันแล้ว
“เช่นั้ก็ทำามที่เ้า่าเถิด เพียงแต่ขออย่างเี ต่อไปอย่าได้ปิดบังข้าี” จ้าวซื่อยื่นมือไปยีหัวบุตรีสุดที่รัก แววาของนางทอปะกาย่โยน บุตรีสุดที่รักมีเงินอยู่ในมือไม่น้อย ท่าาวันมาี้กลับไม่ได้ใช้เงินเพื่อซื้อสิ่งใดให้ตนเองแม้เพียงเส้นไหมสักเส้น เงินทั้งหมดล้วนใช้จ่ายไปกับสิ่งของสำหรับครอบครัวพ
“ท่านแม่ วันี้น้องห้าช่วยเี่ยวซวนจื่อ บุตราคนเล็กของท่านลุงเอ้อร์หนิวจื่อด้วยขอรับ” หลี่ฝูคังมีนิสัยใจร้อน ไม่รอให้จ้าวซื่อถามไถ่ก็รีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านเอ้อร์หนิวจื่อขึ้นมาเอง
จ้าวซื่อได้ฟังก็ถึงกับตกตะลึงพรึงเพริด ่าด้วยรอยยิ้มยินดีระคนตื่นเต้น่า “ลูกสาวข้า ูๆ ที่ข้าคลอดมาทั้งหมดไม่มีใครรู้าก่าเ้าแล้ว”
หลี่หรูอี้่าเสียงเบา “ข้าก็ไม่ทราบ่าเพราะเุใด ข้าแค่ฝันจากั้ก็รู้าในคืนเีเลยเ้าค่ะ”
จ้าวซื่อบ่นพึมพำ “เ้าต้องบอกกับคนอื่นๆ ่า ข้าเคยอ่านตำราแพทย์มาจากบ้านเดิมแล้วสอนต่อให้เ้า” ระมัดระวังเสีย่คงมิเป็ไร
ตอนี้เองก็มีเสียงของาชราคนหนึ่งดังแว่วมาจากลานด้านนอก “เด็กๆ บ้านหลี่อยู่หรือไม่”
.............................
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา