เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชนบทตัวน้อยๆ : ความมั่งคั่งร่ำรวยมาถึงประตูของท่านแล้ว
หลี่ฝูคังยิ้มไม่หุบ “ยี่สิบตำลึง”
หลี่หรูอี้กล่าวอย่างยินดี “รวมกับสิบตำลึงเื่วานแ้ ทั้งหมดก็สามสิบตำลึง ใต้เท้าหลิวใจกว้างจริงๆ”
ได้ยินัั้หลี่เจี้ยนอันก็ตื่นเ้จนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง หัวเราะมาเียงั แต่กลัวจะรบกวนจ้าวซื่อที่กำลังนอนหลับอยู่จึงรีบยกมือขึ้นปิดปาก
หลี่อิงฮว๋าก็ตื่นเ้จนไม่ง่วงแ้เช่นกัน “น้อง้า พวกเรายังจะนอนอีกหรือไม่”
หลี่หรูอี้หาวมา่ที่จะยกมือเล็กๆ ขึ้นโบก “นอนเจ้าค่ะ ตอนี้ยังเช้าอยู่เลย พวกเรานอนอีกหนึ่งชั่วยามเถิด วันี้พี่ใหญ่กับพี่รองอยู่บ้านเป็นเพื่อนท่านแม่ ่พวกเราสามคนก็ไปซื้ออาาจากตำบลมาฉลองกัน”
“ในที่สุดก็ึคราวข้า พี่สามและน้อง้า ไปด้านนอกบ้างแ้” หลี่หมิ่นหานดีใจจนะโดดโลดเ้
้าพี่น้องพากันไปนอนพัก เดิมทีคิดจะนอนพักเพียงหนึ่งชั่วยาม แต่แ้กลับนอนยาวไปึตอนกลางวัน ะทั่งจ้าวซื่อทำอาากลางวันเสร็จและยกขึ้นโต๊ะเรียบ้แ้
หลี่หรูอี้มองไปยังท้องอันใหญ่โตจนน่าตกใจจ้าวซื่อ่กล่าวอย่างเป็นห่วง “ท่านแม่เจ้าคะ เุใดจึงไม่ปลุกพวกเราเล่า?”
แววตาจ้าวซื่อเปล่งประกายความห่วงใย “พวกเจ้าเหนื่อยกันมากแ้ หากมิใช่ว่าึเวลาอาากลางวันแ้ข้าคงไม่ปลุกพวกเจ้าหรอก”
ักินอาากลางวันเสร็จ หลี่เจี้ยนอันและหลี่ฝูคังก็พากันไปทำความสะอาดลานบ้านและบ่อน้ำ รวมึงานบ้านอย่างอื่น ่หลี่หรูอี้ หลี่อิงฮว๋า และหลี่หมิ่นหาน ก็นั่งเกวียนไปยังตำบลจินจี
เื่มีคนเห็นสามพี่น้องก็กล่าวถามด้วยท่าทีเฝ้ารอ “ญาติข้ามากินขนมไหว้พระจันทร์รสหวานที่บ้านข้า พวกเขาอยากจะซื้อกลับไปเีย่ เจ้ายังขายขนมไหว้พระจันทร์รสหวานอยู่หรือไม่”
หลี่อิงฮว๋ายิ้มตอบว่า “ไม่ได้ขายแ้ขอรับ เื่วานขายหมดแ้ วันี้ก็ไม่ได้ขายแ้”
บ้านลูกค้าเก่าคนหนึ่งเป็นบ้านสองชั้น นางยืนตากเสื้อผ้าอยู่ชั้นบน เห็นเกวียนบ้านหลี่เข้าพอดีจึงตะโกนเรียกเียงั “เด็กน้อยบ้านหลี่ บ้านเจ้าจะขายขนมไหว้พระจันทร์รสหวานอีกเื่ใดหรือ”
หลี่หมิ่นหานเงย้าขึ้นมอง เื่พบว่าเป็นคนรู้จักจึงตะโกนตอบกลับไปว่า “ครอบครัวพวกเราจะขายขนมไหว้พระจันทร์รสหวานอีกครั้งตอนเทศกาลไหว้พระจันทร์ปี้าขอรับ”
ลูกค้ากล่าวอย่างผิดหวัง “อา... เวลาี้ปี้าจึงจะขายหรือ อยากจะซื้อไปให้บ้านเดิม่ปีใหม่เีย่”
หลี่หรูอี้ะซิบบอกพี่ชายทั้งสองว่า “หากจะสั่งจำนวนมากก็รับคำสั่งจอง่ปีใหม่ ให้นางไปสั่งที่บ้านพวกเราเ”
หลี่อิงฮว๋ากรอกตา่ยิ้มและตอบว่า “ท่านป้าขอรับ บ้านพวกเราอยู่ที่หมู่บ้านหลี่ หากท่าน้การจำนวนมาก ก็ไปสั่งจองได้ที่บ้านพวกเราดีหรือไม่ขอรับ?”
“ได้ ข้าจะให้สามีไปที่บ้านพวกเจ้าเ” ลูกค้าเก่าท่านี้เป็นบุตราคนเล็กตระกูลเดิม ที่บ้านยังมีพี่าอยู่อีกสามคน เื่ึเวลากลับไปสวัสดีปีใหม่ที่บ้านเดิม เ่าพี่าน้องามักเปรียบเทียบความกตัญญูกันจากขวัญปีใหม่ที่นำไปมอบให้ทางบ้าน ปีใหม่ที่จะึี้นางจึงอยากนำขนมไหว้พระจันทร์รสหวานตระกูลหลี่ไปมอบเป็นขวัญ คิดว่าจะ้เหนือ่าขวัญพี่าทั้งสามคน จนท่านพ่อท่านแม่ยินดีมากเป็นแน่
หลี่หรูอี้มองไปยังร้านค้าแผงลอยที่วางอยู่เต็มถนน ผู้คนเดินขวักไขว่ ูท่าทางยังมีผู้คนมากมายที่มาซื้อเพื่อฉลองเทศกาล “ตรงประตูร้านขายผ้ามีคนน้อย เช่นั้พวกเราไปร้านขายผ้า่เถิด”
ผู้คนในตำบลรู้จักเกวียนลาบ้านหลี่ดี แม้พี่น้องบ้านหลี่สวมใส่เสื้อผ้าเก่าขาด แต่ที่บ้านคงไม่ได้ยากจนนัก
พนักงานร้านขายผ้าไม่คิดููคนบ้านหลี่ รีบเดินเข้ามาต้อนรับด้วยใบ้าแย้มยิ้ม
ในโลก่หลี่หรูอี้เป็นเด็กกำพร้า ภายัจึงได้มาเป็นหมอา นางมีความเด็ดเดี่ยวมากความสามารถ ไม่มีนิสัยเดินูอย่างเดียวโดยไม่ซื้อ และมักจะเดินตรงไปยังสิ่งที่้การ ขอเพียงราคาสมเุสมผลก็จะซื้อทันที และไม่เคยเียเวลาไปกับสิ่งี้มา่!
“ข้า้การซื้อผ้าฝ้าย”
่้าี้พนักงานเห็นเด็กชายบ้านหลี่จนชินตาแ้ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นแม่นางน้อยบ้านหลี่ นางมีรูปโฉมจิ้มลิ้มน่ารักเป็นอย่างยิ่ง แม้มีอายุน้อยที่สุด แต่กลับเป็นผู้ตัดสินใจ จึงรีบเข้ามาแนะนำฝ้ายและผ้าฝ้ายในร้านให้นางอย่างะเี
“ผ้าฝ้ายร้านเรามีีำ ีขาว ีน้ำเงิน ีแ และีเขียว ทั้งหมด้าีขอรับ แต่ละีมีผ้าที่คุณภาพต่างกันสองประเภท ีและคุณภาพที่ต่างกัน ราคาก็แตกต่างกันด้วย”
แคว้นต้าโจวเป็นแคว้นที่ไม่มีจริงในประวัติศาสตร์ ความรู้ทางการแพทย์เท่ากับยุคสามก๊กในโลก่หลี่หรูอี้ ่ด้านอาา วัฒนธรรม ิ่ปลูก้า การค้า หรือการติดต่อสื่อสารล้วนล้าัมาก แต่กลับมีระบบการสอบเคอจวี่[1] ทั้งยังมีผ้าฝ้ายและฝ้ายอีกด้วย เสื้อผ้าที่ผู้คนสวมใส่ก็ค่อนข้างมีความเป็นมาซับซ้อน ไม่ว่าจะเป็นอาภรณ์สมัยราชวงศ์ฮั่น ราชวงศ์ถัง ราชวงศ์ หรือราชวงศ์หมิงล้วนมีทั้งสิ้น
หลี่หรูอี้ชอบอาภรณ์ที่ทำจากผ้าฝ้ายเพราะไม่ระคายผิว แต่ผ้าฝ้ายแคว้นต้าโจวเนื้อแข็ง่าโลกเดิม คงผสมป่านเอาไว้ด้วยะมัง
หลี่หมิ่นหานถามด้วยยิ้ม “น้อง้า เจ้าจะซื้อผ้าฝ้ายไปเย็บชุดใหม่ให้พวกเราหรือ”
“ใช่แ้เจ้าค่ะ ข้าจะซื้อผ้าฝ้ายและฝ้ายสำหรับตัดเย็บชุดฤูหนาวปีี้” หลี่หรูอี้ยื่นมือไปสัมผัสเนื้อผ้าฝ้ายีเขียวทั้งสองชนิดที่พนักงานนำมาวางให้ตรง้า
พนักงานรีบอธิบายเพิ่มเติม “ผ้าีเขียวทางซ้ายมือเป็นผ้าฝ้ายที่มีคุณภาพค่อนข้างดี ฉื่อละแปดทองแ ่ผ้าฝ้ายทางขวามือฉื่อละหกทองแ”
ผ้าแคว้นต้าโจวหนึ่งพับมีี่จั้ง หนึ่งจั้งมีสิบฉื่อ
ผ้าฝ้ายีเขียวคุณภาพธรรมดาจั้งละหกทองแ ผ้าฝ้ายคุณภาพดีราคาแปดทองแ
ผ้าฝ้ายเป็นผ้าที่ทำจากมือล้วนๆ โดยการนำฝ้ายมาทอเป็นผ้า จากั้จึงนำมาย้อมีจนกลายเป็นผ้าฝ้ายีต่างๆ
ผ้าฝ้ายหนึ่งพับ้ใช้คนที่มีทักษะฝีมือคนหนึ่งมาทอใช้เวลาเจ็ดวัน หากจะย้อมีบนผ้าฝ้ายีขาวก็้ใช้คนที่เชี่ยวชาญการย้อมีหนึ่งคนมาย้อมผ้าเป็นเวลาสามวัน รวมทั้งหมด้ใช้คนงานสองคนทำงานสิบวัน
ผ้าฝ้ายั้มีต้นทุนด้านค่าแรงสูงจึงมีราคาแพงมาก คนทั่วไปเื่นำผ้าฝ้ายไปตัดเย็บเป็นชุด ซึ่งปกติจะสวมใส่ได้หลายปี
ตลอดชีวิตผู้คนในหมู่บ้านหลี่อาจไม่เคยสวมใส่เสื้อผ้าที่ทำจากผ้าฝ้ายเลย สวมใส่กันแต่เพียงชุดผ้าป่านที่มีราคาู
หลี่หรูอี้ถามอีกครั้ง “แบบใดหดัน้อย่า?”
พนักงานได้ยินัั้ก็ทราบทันทีว่า หลี่หรูอี้มีความเข้าใจเื่ผ้าเป็นอย่างดี จึงยกผ้าฝ้ายีเขียวทางด้านซ้ายมือขึ้น “น้องาัน้อย ผ้าที่มีราคาแพงมีการหดัน้อย่า”
ยิ่งเป็นผ้าที่มีการหดัมาก ปริมาณฝ้ายที่ผสมอยู่ด้านในก็ยิ่งมาก ูแ้ผ้าฝ้ายราคาแพงคงจะมีวัสดุอื่นนอกจากป่านผสมอยู่ด้วย
หลี่หรูอี้คิดอยู่ครู่หนึ่งแ้จึงตัดสินใจซื้อผ้าฝ้ายีเขียว ีน้ำเงินและีแทั้งสองประเภทมาอย่างละี่พับ “พี่ชายเจ้าคะ พวกเราซื้อผ้าฝ้ายราคาแพงมากเช่นี้ ทั้งยังจะซื้อฝ้ายเพิ่มอีก ท่านก็ลดราคาให้พวกเรา่เถิด”
พนักงานยิ้ม่ที่จะรีบไปปลุกผูู้แลร้านที่กำลังนอนกลางวันอยู่ัร้านให้มาตอบเื่ี้
ทางด้านหลี่อิงฮว๋าและหลี่หมิ่นหานก็รีบถามหลี่หรูอี้ “น้อง้า เุใดเจ้าจึงซื้อผ้าฝ้ายมากเพียงี้เล่า?”
“น้อง้า ทั้งหมดก็เก้าสิบหกจั้งเชียว มีผ้าฝ้ายมากเช่นี้พอจะเปิดร้านขายผ้าได้เลย”
หลี่หรูอี้ยิ้ม “พวกเราทั้งครอบครัว้มีชุดสำหรับฤูหนาวคนละสองชุด ผ้าห่มก็้ใช้ผ้าฝ้ายเย็บ ข้ายังกลัวว่าจะไม่พออยู่เลยเจ้าค่ะ”
หลี่หมิ่นหานเบิกตากว้าง “ผ้าห่มที่บ้านก็จะทำใหม่หรือ”
หลี่หรูอี้ะซิบตอบ “แน่นอนเจ้าค่ะ ่ฤูหนาวอากาศหนาวเพียงั้ ต่อให้มีเตียงเตาแ้ก็ยัง้ใช้ผ้าห่มหนาๆ”
หลี่อิงฮว๋านึกไปึยามค่ำคืนฤูหนาวปีที่ผ่านมา ที่เขา้นอนขดัเบียดกับหลี่หมิ่นหานเพื่อไม่ให้หนาวตาย คิดได้ัั้จึงเลิกคิ้วกล่าวขึ้นว่า “ผ้าห่มบ้านเรามิได้ยัดฝ้ายไว้ด้านในแต่เป็นกก หลายปีมาี้ผ้าห่มก็ขาดไปมากแ้ ไม่อุ่นเลยสักนิด ข้าเห็นด้วยกับน้อง้า”
“เช่นั้ก็ดี ข้าก็เห็นด้วยกับน้อง้า” หลี่หมิ่นหานปรายตามองไปยังหลี่อิงฮว๋า เื่เห็นอีกฝ่ายไม่ได้ถามว่า เุใด้มีชุดใหม่คนละสองชุดก็รู้สึกยินดีในใจพ
ผูู้แลร้านมาพบพี่น้องบ้านหลี่ด้วยตนเ เื่ทราบว่าบ้านหลี่้การซื้อฝ้ายชั้นดีี่สิบชั่งและฝ้ายชั้นกลางสามสิบชั่ง ยิ้มบนใบ้าก็กว้างยิ่งขึ้น ซื้อมากเช่นี้้ทำให้บ้านหลี่พอใจสัก่ ภายัจะได้กลับมาซื้ออีก ัั้จึงคิดราคาทั้งหมดหกตำลึงเงินเจ็ด้ทองแ ลดไปึ้า้ทองแ
ห่างไปนอกอำเภอฉางผิงยี่สิบลี้ หลี่ซานและหลี่สือกำลังซื้อผ้าอยู่ที่ร้านผ้าเล็กๆ แ่หนึ่ง
.............................
คำอธิบายเพิ่มเติม
[1] การสอบเคอจวี่ คือการสอบเข้ารับราชการชาวจีนสมัยโบราณ เริ่มปาฏใช้ครั้งแรกสมัยราชวงศ์สุย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา