เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชนบทตัวน้อยๆ : ความมั่งคั่งร่ำรวยมาถึงประตูของท่านแล้ว
“ท่านแม่ ข้าไม่เป็ไรเ้าค่ะ พอหวังซานนิวเห็นว่ามีคนมาเจอก็รีบวิ่งหนีไปเร็วยิ่ง่าะต่ายเสียี จะมีเวลามาทำร้ายข้าที่ไหนกัน” หลี่หรูอี้เห็นสายตาของจ้าวซื่อเต็มไปด้วยความตื่นตกใจก็รีบปลอบ “เห็นข้าตัวเล็กผอมบางเช่นี้ แต่ข้าก็มีกำลังาทั้งยังห้าวหาญ หวังซานนิวสู้้าไ่ไ้หรอก”
จ้าวซื่อย้อนคิดไปึหลายวันก่อนที่บุตรีของตนไล่ตีชวีหง่าอาจหาญ เีได้ว่าไม่ใช่คนที่จะถูกรังแกได้ง่ายจริงๆ แต่หวังซานนิวึกับมีใจคิดฆ่าคนแ้ เรื่องี้ไม่อาจผ่านได้จึงรีบกำชับไปว่า “เ้าเข้าไปขวางหวังซานนิว หวังซานนิวต้องแค้นเ้าแน่ เ้าต้องระวังตัวไว้ให้ดี”
“ีไม่นานนางจะออกเรือนแ้ ไม่อยู่หมู่บ้านี้แ้ ต่อไปคงเจอกันยาก” หลี่หรูอี้คิดในใจว่า ต่อให้เจอหวังซานนิว ี แต่นางพกผงยาที่มีฤทธิ์ทำให้หมดสติอยู่กับตัว ต่อให้มีหวังซานนิวเป็ศัตรูีกี่คนก็ไม่ัว
“หวังซานนิวทำเรื่องชั่วร้ายเช่นี้ยังคิดจะออกเรือนีหรือ” จ้าวซื่อแค่นเสียงเย็น ดตาเต็มไปด้วยโทสะ “เรื่องดีไม่แพร่ต่อ เรื่องเลวร้ายแพร่ไปไเป็พันลี้ หากเรื่องี้ลือไปึหูบ้านสามีในอนาคตของนางจะต้องถูกถอนหมั้นแน่”
หลี่หรูอี้ตกใจกรอกตาครุ่นคิดครู่ึ่ “หวังซานนิวเป็คนะูหวัง หากไม่ได้แต่งงานก็คงถูกถอนหมั้น ะูหวังก็ต้องขาย้าจนหมดิ้แ้ เช่นนั้นต่อไปสตรีะูหวังคงแต่งงานยาก”
“ขโมยของ คิดจะฆ่าผู้อาวุโส ทำความผิดแต่ละ่าร้ายแขึ้นเรื่อยๆ แ้” ดตาของจ้าวซื่อเต็มไปด้วยปะกายเย็นเยียบ นางอยู่ที่หมู่บ้านหลี่มาสิบ่าปี เีได้ว่าเห็นหวังซานนิวเติบโตมาตั้งแต่เล็ก ัคำโบราณที่ว่า หากคานบนไม่ตรงคานล่างก็จะเอียง บิดามารดาของหวังซานนิวไม่ใช่คนดีอะไร หวังซานนิวก็ยิ่งเลวร้าย่า “คราวี้ต้องดูแ้ว่าลุงหวังของเ้าจะจัดากับหวังซานนิว่าไร”
“พี่เยี่ยนก็เป็บุตรสาว ่หวังซานนิวก็เป็หลานสาว ลุงหวังคงตัดสินใจยาก”
“เ้าพูดก็มีเหตุผล” จ้าวซื่อรู้สึกึความไม่ยุติธรรมแทนสองแม่ลูกเฟิงซื่อจริงๆ หากปีนั้นเฟิงซื่อไม่ได้แต่งงานกับหวังไห่ที่มีครอบครัวซับซ้อนจะมีวันี้ได้่าไร เฮ้อ... เชื่อว่าี้เฟิงซื่อคงเสียใจาแน่นอน
“ท่านแม่เ้าคะ พี่เยี่ยนได้รับความตกใจ่าหนัก ข้าออกมานางยังมือสั่นอยู่เลย ปะเดี๋ยวข้าขอไปต้มยาสงบใจให้นางก่อนนะเ้าคะ” หลี่หรูอี้ไม่รู้สึกเห็นใจหวังซานนิวแม้แต่น้อย ได้แต่หวังว่าหวังไห่จะไม่เห็นแก่หลานสาว่าหวังซาน นิวจนทำเรื่องใหญ่ให้ายเป็เรื่องเล็ก
ขณะที่หลี่หรูอี้กำลังต้มยาอยู่นั้นเ เสียงะด้างของบุรุษพลันัแว่วมาจากทางด้านหลังของนาง “หรูอี้ ทำลายสัญญาหมั้นหมายคืออะไร”
“ท่านอารอง ทำข้าตกใจหมดแ้”
“ฮ่าๆ... ้าไ่ไ้ตั้งใจ ให้ช่วยต้มยาเถิด” วันี้หลังจากที่หลี่สือทำความสะอาดลานด้านหลังเสร็จแ้ก็ไปเก็บผักจากแปลงผัก ได้มะเขือผลมสีม่ แครอทลูกสีแ และบวบสีเขียว รวมแ้เก็บผักได้ครึ่งตะกร้า จากนั้นก็ไปล้างมือที่บ่อ้ำจนสะอาด
“าต้มยาต้องใช้ทักษะในาคุมไฟสูงนะเ้าคะ” หลี่หรูอี้ปรายตาโอ่งใส่้ำในห้องครัว พบว่าเหลือีไม่าแ้ “ท่านอารอง ท่านช่วยตัก้ำมาเติมให้เต็มโอ่งได้หรือไม่เ้าคะ”
“ได้ ข้าไม่เหนื่อย ข้าจะไปตัก้ำ” หลี่สือหมุนตัวเิออกไป เิไปได้สองก้าวก็หันับมาถามว่า “ทำลายสัญญาหมั้นหมายคืออะไรหรือ”
หลี่หรูอี้อธิบาย่าอดทน “ก็คือคนสองคนหมั้นหมายกันแ้ แต่ฝ่ายึ่เปลี่ยนใจไม่เห็นด้วย ต้องาทำลายสัญญาหมั้นและไม่แต่งงานกันี”
“ไม่แต่งก็ดีแ้ ข้าก็จะไม่แต่ง” หลี่สือพึมพำสองปะโยคแ้เิออกไปตัก้ำที่ลานบ้าน
ที่หลี่หรูอี้ไปึบ้านะูหวังีครั้ง พบว่ามีคนยืนอยู่เต็มลาน ผู้คนเหล่าี้ล้วนเป็คนะูหวัง ไ่่าชายญิ เด็กและคนแก่ล้วนมีทั้งิ้ พวกเขาเหล่านั้นมีท่าทางต่างกันไป
“หนูตัวเดียวทำข้าวสารเสียทั้งหม้อจริงๆ ซานนิวก็คือหนูตัวนั้น!”
“หลายปีมาี้ะูหวังของพวกเราไม่เคยะทำเรื่องไร้คุณธรรมเช่นหวังซานนิวา่อน ช่างเป็สตรีอำมหิตจริงๆ”
“จับหวังซานนิวใส่กรงถ่้ำเถิด!”
หลี่หรูอี้ได้ยินเสียงคนะูหวังก่นด่าหวังซานนิวัมา ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่พูดจาช่วยเหลือหวังซานนิว ะทั่งหวังซื่อนิวน้องสาวแท้ๆ ของหวังซานนิวก็ยังไม่ช่วยพูดให้นางแม้แต่ปะโยคเดียว!
ุคนได้ิ่นยาอันเข้มข้นโชยมา เมื่อไปจึงพบว่าเป็หลี่หรูอี้ที่เิเข้ามาพร้อมยาถ้วยึ่ จึงพากันหลีกทางให้
คนที่นั่งอยู่ในห้องโถงคือคนเฒ่าคนแก่ของะูหวังที่มีเส้นผมขาวโพลน ฟันก็ร่จนเกือบหมดปากแ้ เฟิงซื่อก็นั่งอยู่ด้วยสี้าของนางดูไร้อารมณ์
หวังลี่ตงบิดาของหวังซานนิวคุกเข่าอยู่ที่มุมึ่ ก้ม้าก้มตาราวกับท้องผูก ไม่่าอะไรแม้แต่คำเดียว
ชวีหงผู้เป็มารดาของหวังซานนิวที่เมื่อก่อนชอบพูดเสียงแหลมก็กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างกายหวังลี่ตงในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง แววตาดุดันจับจ้องไปทางเฟิงซื่อ ท่าทางปะึ่สุนัขจนตรอกที่ไม่ัวสิ่งใดี
ก่อน้าี้ชวีหงอาละวาดอยู่ในห้องโถง ุท้ายก็ถูกคนเฒ่าคนแก่ตำหนิไปยกใหญ่
เฟิงซื่อที่พยายามข่มั้นโทสะ่าขึ้นว่า “หรูอี้ เยี่ยนเอ๋อร์อยู่ในห้องนอน”
ผู้เฒ่าผู้แก่แห่งะูหวังหลายคนหลี่หรูอี้ด้วยความสงสัย แตุ่ท้ายก็ไม่มีใครเอ่ยปากถามนางที่เป็ผู้เห็นเหตุาณ์แม้แต่คนเดียว
หลี่หรูอี้มีนิสัยเปิดเผยใจกว้างย่อมไม่ัวใครถาม นางกวาดตาไปรอบๆ แต่ับไม่พบหวังซานนิว คาดว่าคงหนีไปหลังจากเกิดเรื่องแ้ะมัง
หวังเยี่ยนนั่งซึมอยู่ในห้องนอนโดยมีเด็กญิอายุเท่าๆ กัน ึ่เป็คนในะูอยู่เป็เพื่อนีสองคน เมื่อเห็นหลี่หรูอี้ก็รีบลุกขึ้นยืน “หรูอี้ คนในะูส่งคนไปตามท่านพ่อที่อำเภอแ้…”
หลี่หรูอี้่าด้วย้ำเสียงอ่อนโ “กินยาแ้พักผ่อนให้ดีเถิด”
เด็กญิทั้งสองก็รู้จักหลี่หรูอี้จึงเิเข้ามาทักทาย
หวังเยี่ยนดื่มยาไปได้คำเดียวก็รู้สึกได้ว่า ในยามี่ผสมของ้ำตาลอยู่ด้วย ทำให้รู้สึกซาบซึ้งในความเอาใจใส่ของหลี่หรูอี้า นาง่าเสียงแผ่วว่า “ซานนิวหนีไปแ้ ท่านลุงท่านอาทั้งหลายของข้าคิดจะส่งคนออกไปตามหานาง แต่ท่านแม่ข้าไม่เห็นด้วย”
“มิน่าเล่าบ้านท่านจึงมีคนเยอะเช่นี้” นี่เป็เรื่องของะูหวังหลี่หรูอี้จึงไม่อยากจะแสดงความเห็น แม้ในใจจะคิดว่า คนเช่นหวังซานนิวตายอยู่ข้างนอกได้ก็ดี
หวังเยี่ยนดื่มยาหมดแ้ก็ไปทางหลี่หรูอี้ ่าขึ้นว่า “ซานนิวใ้จะแต่งงานแ้ หากนางหายตัวไป ทางบ้านฝ่ายชายต้องไม่ยอมจบแน่นอน ข้าคิดว่าตามหานางับมาให้ได้จะดี่า เ้าคิด่าไร”
“ที่ท่านว่าา็มีเหตุผลอยู่หลาย่” หลี่หรูอี้หยิบชามขึ้นา่อนจะตบไหล่หวังเยี่ยนเบาๆ ่าปลอบโ และ่าว่า “ท่านไม่ต้องคิดา พักผ่อนให้ดีๆ เรื่องี้ป่ให้ผู้ใหญ่จัดาเถิด”
ขณะนั้นเพลันมีเสียงสตรีนางึ่ัแว่วมาจากด้านนอก ้ำเสียงเต็มไปด้วยความลนลานหวาดัว “ผู้ใดไม่ทราบบ้างว่าซานนิวของพวกเราเป็คนดี จะขโมยเิได้่าไร จะฆ่าคนได้่าไร นางสารเลวตัวไหนที่้าโกหก ไสหัวออกมาให้ข้าเดี๋ยวี้ ข้าจะตบมัน!”
เมื่อหวังเยี่ยนได้ยินเสียงอันคุ้นเคยแววตาพลันเต็มไปด้วยความเียดชัง ่าด้วย้ำเสียงแหบแห้งว่า “ชวีหง”
เมื่อครู่ชวีหงที่อยู่ในห้องโถงเอาแต่เงียบงัน จนะทั่งเห็นหลี่หรูอี้เิเข้าไปในห้องนอน หวังเยี่ยนก็โวยวายขึ้นมาเหมือนสุนัขเห่าหอน เห็นได้ชัดว่าเพ่งเล็งหลี่หรูอี้
“มารดาเป็่าไรบุตรสาวก็เป็เช่นนั้น” หลี่หรูอี้แค่นเสียงเย็นครั้งึ่ก่อนที่จะถลึงตาใส่ “ข้าจะออกไปถามนางเสียหน่อยว่านางด่าใคร!”
หวังเยี่ยนเต็มไปด้วยโทสะ ่าด้วย้ำเสียงเย็นชา “ไป พวกเราออกไปด้วยกัน ไปเผชิญ้ากับนางตรงๆ ”
แม้หวังเยี่ยนจะมีนิสัยอ่อนโมาตลอด แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเป็คนอ่อนแอ ในช่เวลาเช่นี้หากยอม ผู้อื่นจะคิดว่านางกับหลี่หรูอี้ร่วมมือกันใส่ร้ายหวังซานนิว
ดรุณีน้อยสองนางเิเคียงบ่าเคียงไหล่กันออกมาจากห้องนอน มาปาฏตัวเบื้อง้าุคน
หวังเยี่ยนถลึงตาจ้องไปยังชวีหง ่าเสียงเข้มว่า “ที่ซานนิวขโมยเิของท่านพ่อท่านแม่ถูกข้าพบเข้า พอข้าจะแย่งเิับคืนมา นางก็บีบคอข้า โชคดีที่หรูอี้โผล่มาช่วยข้าได้ทันกาล มิเช่นนั้นข้าคงถูกนางบีบคอตายไปแ้”
หลี่หรูอี้่าเสียงักังวาน “ข้าหลี่หรูอี้ขอสาบานต่อฟ้า ข้าเห็นกับตาว่า เห็นหวังซานนิวนั่งค่อมอยู่บนตัวของหวังเยี่ยน ใช้สองมือบีบลำคอของหวังเยี่ยน่าแ คิดจะสังหารให้ตาย หากโกหกขอให้ข้าไม่ตายดี!”
“ชวีหง เ้า้าสาบานหรือไม่”
“ซานนิวมีนิสัยลักเล็กขโมยน้อยมาตลอด เด็กในหมู่บ้านก็มีแค่ไม่กี่คนที่ยอมเล่นกับนาง”พ
“ชวีหง เ้ามีบุตรีเช่นี้ เ้าที่เป็มารดาอายบ้างหรือไม่”
“โบราณว่าเด็กขโมยเข็มโตขโมยทอง ซานนิวลักเล็กขโมยน้อยตั้งแต่เด็ก ี้ึกับขโมยเิแ้ ทั้งยังคิดจะฆ่าคนี นี่เป็สิ่งที่ชวีหงสั่งสอนะมัง”
“ชวีหงก็ไม่ใช่คนดีอะไร ้าด้าน!”
ุคนพากันชี้้าด่าชวีหง บ้างก็่าวาจาดูถูกเหยียดหยาม ทำเอาชวีหงโกรธจนปากเบี้ยว
.............................
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา