เรื่อง ทริปท่องเที่ยวอดีตของเซวียเสี่ยวหรั่น
"อ๊า..."
เีงกรีดร้องอันน่าสังเวชหญิงสาวามมาด้วยเีงกิ่งไม้หักเปรี๊ยะๆ ักึกก้องอยู่ใป่าอันหนาวเหน็บ สกุณานับไม่ถ้วนแตกื่บินกระเจิงไปทั่วสี่ทิศ
เีงหนักหล่น 'ตุ้บ' บนพื้น ใบไม้แห้งที่สุมอยู่โต้นฟุ้งตลบด้วยแสั่นสะเทือน
ผ่านไปครู่ใหญ่เงา่าที่ร่ลงมาึค่อยขยับเขยื้อน
"โอย... ฉันเจ็บจะายอยู่แล้ว" เีงสูดอากาศฟืดฟาดเจืออยู่ใลมหายใจหอบถี่หญิงสาว
เิ้งเือกอยู่ชั่วขณะหนึ่งึตะกายลุกขึ้นมานั่ง ยกืลูบหน้าอกเบาๆ จนกระทั่งความเจ็บปวดบรรเทาลงไป
ผ่านไปครู่หนึ่ง ดหน้าขาวซีดค่อยูดีขึ้น เพลิกัืขึ้นมาปาด้ำาซึ่งไหลพรากเพราะความเจ็บปวด
"ให้ายเถอะ... เซวียเสี่ยวหรั่นดเอะไรจะแข็งปานนี้ ตงมาจากยอดเขาสูงขนาดั้ยังไม่ายีหรือนี่"
เซวียเสี่ยวหรั่นเริ่มตั้งสติได้แหงนขึ้นฟ้า ต้นไม้สูงใหญ่ตั้งตระหง่านแผ่กิ่งก้านบดบังผืนฟ้าเอาไว้ ต้องลอดผ่านใบไม้เขียวชอุ่มและดกหนาเหล่าั้ขึ้นไป ึจะพอเห็นส่วนเสี้ยวเ็ๆ ท้องนภา
ความส่าแถวนี้ค่อนข้างมืดครึ้ม ปะกอบกับค่าสายาที่สั้นเกือบร้อยเก็ยิ่งเห็นทิวทัศน์ไๆ ไม่ชัดเจนนัก
"แถวนี้มีป่าธรรมชาติขนาดนี้อยู่ด้วยหรือ"
เซวียเสี่ยวหรั่นรู้สึกใจคอไม่ดี รอบด้านเงียบา มีเพียงเีงนกร้องแว่วมาเป็นครั้งคราวจากที่ไๆ กับเีงลมหายใจลากหนักเเ
เืน้ำลายด้วยความื่เต้น ไม่ค่อยรู้สึกเจ็บหน้าอกเท่าไรแล้ว "่าัว ่าัว ปะเดี๋ยวหน่วยกู้ภัยก็จะาันแล้ว"
เ... เซวียเสี่ยวหรั่นเพิ่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จ เลยมาเที่ยวปีนเขากับเพื่อนร่วมชั้นุ่มหนึ่ง
การสอบทำได้ไม่ดีเท่าไร ซ้ำร้ายหัวหน้าชั้นสุดหล่อกับดาวเด่นปะจำห้องก็จีบกันกะหนุงกะหนิงมาตลอดทาง ทำเอาที่แอบรักเขาข้างเดียว่างเซวียเสี่ยวหรั่นอาการห่อเหี่ยว
ใยุคัยที่รูป่าหน้าาเป็นสิ่งสำคัญ สาว่าท้วมนิดๆ ่างเก็เหืนกับกำแพงพื้นัทีู่ข้าม
เซวียเสี่ยวหรั่นไม่ได้เิเกาะุ่มไปกับพวกเขา แต่รั้งอยู่ท้ายขบวน่างซึมกะทือ ทุกนัดแนะรวมักันที่เชิงเขา เวลายังมีเืเฟือ
ขณะใ้จะึยอดเขา ท้องฟ้าก็มืดครึ้มกะทันหัน ุ่มเมฆดำเคลื่อนัเข้ามาใ้ มีใคณะเิทางร้องตะโกนว่า "ฝนจะตกแล้ว"
ฝนช่เดือนหกมาเร็วไปเร็ว
เซวียเสี่ยวหรั่นไม่รีบร้อน ใเมื่อเหาะไปึเชิงเขาไม่ได้ จะหาหลบฝนที่ไหนก็เหืนกัน เเิเข้าไปใศาลาบนโขดหินซึ่งมีพื้นที่ยื่นไปริมผาครึ่งหนึ่ง รอบด้านปกคลุมด้วยม่านหมอกสีขาวสุดลูกหูลูกา เป็นทิวทัศน์ที่งดงามา เหยิบืถือขึ้นมาชูนิ้วถ่ายภาพเซลฟี่ ัถ่ายไปสามรูปค่อยเิจากศาลา
ทันทีที่เิมาึทาง พลันเิลมกระโชกแ ต้นไม้รอบด้านูพายุพัดเีดสีัหวีดหวิว ผู้ที่พักอยู่ใศาลาเริ่มวิ่งมาด้านนอก
พายุภูเขาหอบดินทรายตลบฟุ้งมืดฟ้ามัวดิน บดบังทัศนวิสัยเซวียเสี่ยวหรั่นใชั่วิา เยู่หน้าหลับาปี๋ ซวนเซไปด้านัสามก้าว พลางยกืคิดจะถอดแว่นแล้วขยี้า แต่แล้วลมก็กระโชกเข้ามาีระลอก เซวียเสี่ยวหรั่นกึ่งหลับาอยูู่ใครบางชนเข้าที่หัวไหล่ ร่นถอยไปด้านัด้วยสัญชาตญาณ ทว่าเท้าับเหยียบได้แต่ความ่าเปล่า หงายัร้อยแปดสิบองศาดิ่งลงสู่เบื้องล่าง
พายุโหมกระหน่ำจากรอบทิศเมฆหมอกแปรปรวน เซวียเสี่ยวหรั่นยังไม่ทันตกใจ ก็จมหายไปใทะเลหมอก
ลืมาขึ้นมาีครั้ง ทิวทัศน์เบื้องหน้าก็ายเป็นี่างไปแล้ว
"โธ่เอ๊ย ทำไมฉันึซวยขนาดนี้ ่าให้รู้นะว่าไอ้บ้าที่ไหนซุ่มซ่ามเิมาชน เ๋... เมื่อครู่ยังมีพายุรุนแอยู่เลย ทำไมตอนนี้สงบแล้วล่ะ"
เซวียเสี่ยวหรั่นแหงนหน้าฟ้าด้วยสีหน้างุนงง เหรี่าเ็น้อย แว่นาไม่รู้ว่าตกหายไปไหน สายาสั้นร้อยจะว่าาบอดก็ไม่ใช่ จะว่าาดีก็ไม่เชิง
แม้ท้องฟ้าจะมืดครึ้ม แต่ับไร้ลมฝน
"ว้าย" จู่ๆ เซวียเสี่ยวหรั่นก็ร้องเีงั โทรศัพท์ืถือเหายไปแล้ว
เซวียเสี่ยวหรั่นืที่่าเปล่า นึกอยากร้องไห้แต่ไร้้ำา เเพิ่งเปลี่ยนืถือช่ก่อนปีใหม่นี่เ ใช้มาได้ครึ่งปี ตอนซื้อเีเงินไปตั้งสามพันกว่า นี่เป็นืถือรุ่นที่ไอดอลเเป็นพรีเซนเตอร์เชียวนะ!
ปัญหาสำคัญที่สุดก็คือไม่มีมันแล้วเจะใช้อะไรติดต่อขอความช่วยเื
เซวียเสี่ยวหรั่นร้อนใจทุบอกชกั ทว่าทันทีที่ืกระแทกูหน้าอก ก็ไปกระทบูแผลฟกช้ำจากการตงมาเมื่อครู่
ใบหน้าเบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดใฉับพลัน ยกืขึ้นลูบหน้าอก ก่อนดึงคอเสื้อเข้าไปด้านใ ผิวซึ่งเคยขาวกระจ่างดุจหิมะายเป็นปื้นเขียวอมม่ กระต่ายขาวเูทับจนแบนแต๊ดแต๋เป็นขนมเปี๊ยะไส้เนื้อหมดแล้ว เสูดปากข่มความเจ็บปวดก่อนตะกายลุกขึ้นมาจากพื้น
ลองสะบัดืขยับเท้าู แขนขายังนับว่าแข็งแดีอยู่ ไม่มีอาการกระูกหักหรือเคล็ดขัดยอก ข้อืกับหน้าแข้งมีแผลถลอกสามแห่งกับรู้สึกแสบร้อนที่ลำคออยู่บ้าง ไม่บอกก็รู้ว่าูกิ่งไม้ครูด ทว่ายังดีที่มีแต่บาดแผลเ็น้อย
ใคราวเคราะห์ยังพอมีโชคอยู่บ้าง ขนาดตงมาจากหน้าผาสูงแบบนี้ แขนขายังไม่หัก
เตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่ง แว่นาหาย ืถือหาย หมวกกันแดดก็สาบสูญ เืแต่กระเป๋าเป้บนัที่ยังอยู่ ใั้มีขนมปังกับ้ำเปล่าครึ่งขวด คงพอปะทังไปจนหน่วยกู้ภัยามมาึ
เซวียเสี่ยวหรั่นค่อยสงบอารมณ์ได้
ว่าแต่...
ทำไมึรู้สึก... หนาวล่ะ?
เสวมเสื้อแขนยาวกันแดดสีชมพูกับกางเกงเ้าส่วน [1] สีดำ แต่ับรู้สึกหนาวทั้งที่ตอนนี้เพิ่งเข้าเดือนหกเท่าั้เ
ตอนปีนเขาเยังร้อนจนเหงื่อไหลไคลย้อย หากไม่ัวผิวเี คงโยนเสื้อแขนยาวทิ้งไปนานแล้ว
แต่นี่ับ... รู้สึกหนาวจนสั่นไปทั้งั?
เเหลียวซ้ายแลขวา่างื่ตระหนก รอบกายมีแต่ต้นไม้สูงใหญ่กิ่งใบดกหนา โดยเฉพาะ่างยิ่งต้นที่อยู่เหนือศีรษะเ ลำต้นอวบใหญ่แข็งแต้องใช้สัก้าหกกระมังึจะโอบรอบ
เฉพาะแค่ยอดไม้ต้นนี้ก็แทบจะปิดท้องฟ้าได้ทั้งผืนอยู่แล้ว
กิ่งไม้เพิ่งหักยังูสดใหม่กระจัดกระจายอยู่ใต้ฝ่าเท้า ทับอยู่บนกองใบไม้ร่ที่ทั้งเืงและสกปรกีชั้นแลูสะดุดา
เซวียเสี่ยวหรั่นขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่เบียดเีดแน่นขนัดอยู่เหนือศีรษะ คงจะเป็นต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ที่ช่วยชีวิตเไว้ กิ่งมันทั้งใหญ่และแข็งแพอที่จะรับการกระแทกหนักๆ ได้
เยกืขึ้นมาปะนมก่อนค้อมเอวทำความเคารพต้นไม้เก่าแก่สูงเีดฟ้าต้นั้
"ต้นไม้ใหญ่จ๋าต้นไม้ใหญ่ คุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้ หากไม่เพราะท่าน เสี่ยวหลันคงลงไปเิอยู่แดน้ำพุเืงแล้ว"
เ่าวคุณด้วยความจริงใจ ึเจะไม่เชื่อเรื่องผีสางเทวดา แต่แค่จุดธูปไหว้พระชั่วครั้งชั่วคราวย่อมไม่มีปัญหา
แส่าใป่าริบหรี่ลงทุกที ขณะลมหนาวับยิ่งโหมแ ข้อเท้าเปลือยเปล่าเซวียเสี่ยวหรั่นผุดเป็นตุ่มหนังไก่
เห็นอยู่ว่าตอนที่เตงมาเป็นเวลาปะมาณสิบโมงเช้า แล้วทำไมตอนนี้ึรู้สึกเหืนว่าฟ้าจะมืดแล้วล่ะ
ความ่าเปล่าอันสงัดเงียบชวนให้รู้สึกหวาดัว เซวียเสี่ยวหรั่นยกเท้าเิไวกว่าความเร็วแ ใพื้นที่โล่งน่าจะช่วยให้อื่นเห็นเง่ายขึ้น
เีงเท้าย่ำไปบนกิ่งไม้ใบไม้แห้งซึ่งทับถมเป็นชั้นหนาักรอบแกรบ ยิ่งเิก็ยิ่งเร็วขึ้นจนเริ่มายเป็นการวิ่ง
ป่าแห่งนีู้เหืนจะไร้เขต เห็นอยู่ว่ามีแส่าอยู่ไๆ เวิ่งผ่านป่าที่มีแต่ใบไม้แห้งเต็มพื้น กระโข้ามไม้ล้มที่ขวางทางอยู่ รวมึพุ่มไม้ามายใหลุมใหญ่ ทว่าสุดสายาเห็นับยังคงมีแต่ต้นไม้น้อยใหญ่เท่าั้
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เซวียเสี่ยวหรั่นหยุดพักหายใจกระหืดกระหอบ
ไมู่ นี่ไมู่ต้อง
หยาดเหงื่อไหลย้อยจากหน้าผาก เรู้สึกหวั่นใจอยู่ลึกๆ
ไม่กี่นาทีัจากั้ เซวียเสี่ยวหรั่นก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง นางกอดกิ่งไม้ที่แกว่งไปมา เงยหน้าลอดผ่านช่อง่าระห่าใบไม้บางาเหล่าั้
เคงไม่ได้าลายหรอกนะ
ึาซ้ายจะสั้นร้อย้าสิบ าขวาร้อยก็ไม่น่าจะึกับเห็นภาพซ้อน
แต่สีเขียวสุดลูกหูลูกาที่เห็นอยู่นี่มันเรื่องอะไรกัน
เเอียงคอไปีด้าน ก็ยังคงเห็นแต่สีเขียวเต็มา ที่เพิ่มขึ้นมาคือทิวเขาสลับซับซ้อนทอดยาวราวกับผืนแพร
เหลับาลง่างเด็ดเดี่ยว ก่อนลืมขึ้นีครั้ง แต่ทัศนียภาพยังคงไม่เปลี่ยน
แม้แต่ภูเขาที่เพลัดตงา็ไม่เห็นแม้แต่เงา
เซวียเสี่ยวหรั่นสั่นสะท้านไปทั้งัพ
จบกัน เตงมาที่ไหนกันแน่ ่าบอกนะว่าแค่ร่จากหน้าผาก็ข้ามมาไึป่าต่างมิติ หรือว่าจะทะลุมาึป่าแอมะซอน?
เหย่อนก้นนั่งบนกิ่งไม้ืโอบกอดลำต้น กิ่งไม้ส่ายไหวเพราะ้ำหนักเ
เซวียเสี่ยวหรั่นไม่สนใจอะไรีแล้ว ดาแข็งทื่อ่างื่ตะลึง ใสมีแต่ความ่าเปล่าขาวโพลน
...
เชิงอรรถ
[1] ไทยเรียกกางเกง้าส่วน หมายึกางเกงที่มีความยาวปิดหน้าแข้งแต่ไม่ึข้อเท้า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??