เรื่อง เกิดใหม่ครั้งนี้ ขอเป็นเจ้าของที่ดินในยุค 90
.
ใตอนแซูอินคิดว่าาที่ตนเแสดงท่าทีไม่่าภิรมย์เช่นนั้นต่อ้าทุก กลับ้ามาก็ูเธอนำเรื่องี้มาเปิดเ อีกั้หลิงเมิ่งอยู่อย่างบเงียบมาั้วัน แต่ใครจะคิดว่าผ่านไปแค่คืนเี อีกฝ่ายจะกลับมาแข็งแกร่งได้เร็วปานี้
เมื่อวานเธอกลับดึกเพราะต้องทำงาน กว่าจะทำา้าและเ้าก็เลยเที่ยงคืนแล้ว ตอนเช้าเสียงนาฬิกาปลุกทำให้เธอื่ และเพื่อไม่ให้กระทบาเรียน เธอจึงสวมหูฟังวอล์กแมนแล้วเดินมา
านั้นเธอเห็นหลิงเมิ่งนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารด้วยท่าทีที่เปี่ยมด้วยพลัง
าเร็วใากลับมามีเรี่ยวแรงเช่นี้…
ซูอินชะงักไปครู่ึ่ และไม่นานเธอก็เ้าใว่าเพราะอะไร
`
ใเครื่องวอล์กแมนคือเทปเสียงภาษาอังกฤษ เมื่อเสียงคำศัพท์ัมาึ่คำก็หยุดครู่ึ่ ใสของเธอจะนึกคำสะกดนั้นแล้วท่องจำ เพราะใชาติก่อนได้เรียนมาหลายปี ทักษะภาษาอังกฤษของเธอใตอนี้จึงค่อนข้างดี เมื่อใช้ร่วมกับภาษาจีนที่สั่งสมมา ทำให้ั้สองวิชาี้เธอทวนได้คืบ้ากว่าระดับชั้นมัธยมต้น ``
ท่องและหยุดสลับกันไป ด้วยพื้นฐานของเธอแล้วไม่มีทางท่องศัพท์เ่าี้ไม่ได้ เธอแก้ไขาเสียงใหู้ต้อง ทำแบบฝึกหัด ซึ่งเป็สิ่งที่กระชับและมีปะสิทธิภาพสูง
ใะที่เธอจมอยู่ใสมาธิก็เห็นสายาของอู๋อู๋มาคล้ายกับต้องาพูดบางอย่างกับเธอ
ซูอินกดปุ่มหยุดเครื่องวอล์กแมนชั่วคราว ก่อนเงย้าอีกฝ่าย
อู๋อู๋กระแอมใลำคอพร้อมแสดงสี้าจริงจัง
ไม่รู้ว่าารู้สึกของซูอินผิดแปลกไปหรือเปล่า ใใเธอเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่สู้ดีนัก มิใช่มาาาคาดเดาด้วยาพยาบาท แต่เป็เพราะเธอได้เห็นเหตุาณ์มากมายาใชาติก่อน
“อินอิน…” อู๋อู๋เอ่ยด้วยท่าทีปะหม่า “เมื่อคืนวานเมิ่งเมิ่งได้อธิบายเรื่องั้หมดให้ฉันฟังแล้ว เธอ…”
“surprise s-u-r-p-r-i-s-e…”
ซูอินแสร้งทำเป็ท่องศัพท์ านั้น้้า กดปุ่มสีแดงที่มีอยู่เพียงอันเีบนเครื่อง
“นี่เธอได้ฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า!”
เสียงเกรี้ยวกราดของอู๋อู๋ัขึ้น ซูอินถสายหูฟังด้วยท่าทีเรียบง่ายแล้วพันเก็บไว้ วางวอล์กแมนไว้บนโต๊ะ พุ่งเป้าไปที่สองแม่ลูก วางมือสองข้างลงบนโต๊ะอาหาร เตรียมฟัง
“เธอยอมัิแล้ว เป็เธอ…ที่ไม่คิดให้ถี่ถ้วน ึได้ตัดกระโปรงแบบนั้น เธอเก็เสียใเช่นกัน”
พูดจบอู๋อู๋เงย้า เธอชะงักไปครู่ึ่ ก่อนจะเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น “แต่าที่เธอตั้งใทำให้เมิ่งเมิ่งอับอายต่อ้าเพื่อนใหม่ แบบี้มันไม่เิไปหน่อยหรือ”
ลางสังหรณ์ของเธอไม่ผิดเลยจริงๆ
ซูอินหยิบวอล์กแมนขึ้นมา สายาองไปทางหลิงเมิ่ง
อีกฝ่าย้้านิ่ง และเหมือนรับรู้ได้ึสายาที่มา หลิงเมิ่งจึงเงย้า แววาของเธอไม่อาจปกปิดาภาคภูมิใไว้
ูเหมือนว่าเธอได้อธิบายเรื่องี้กับอู๋อู๋แล้วจริงๆ ไม่เพียงไมู่ตำหนิ ใทางกลับกันเธอยังยืมมือผู้อื่นเพื่อให้อีกต้องแบกรับาผิดแทนตนเ ันั้นใเวลาี้เธอจึงรู้สึกยินดีกับาโชคร้ายของผู้อื่น โดยไม่รู้สึกกลัวสักนิดเพราะมีที่พึ่งพา
หากเป็ใชาติก่อน ตัวเธอที่อยู่ใสถานาณ์เช่นี้คงจะยินยอมให้อภัย ใเวลาเีกันก็พร้อมยอมรับาผิดครั้งี้
ทว่าเมื่อได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง เธอกลับไม่ต้องาทำให้ตนเต้องคับข้องใ
“เิไปงั้นหรือ”
ซูอินอู๋อู๋ พยายามกลั้นหัวเราะ
“หากที่สวมกระโปรงตัวนั้นเป็หนู ผลจะเป็ยังไงคะ อนุญาตให้เธอตัดกระโปรงของหนู โดยหนูไม่สามารถโต้กลับงั้นหรือ นี่มันตรรกะอะไรกัน!”
“นี่เธอ…เมิ่งเมิ่งก็ยอมัิแล้วนี่”!
“หนูไม่เห็นเลยว่าเธอจะสำนึกผิด!” ซูอินพูดมาอย่างเด็ดขาด “แน่ หากุยังยืนกรานที่จะคิดแบบนั้น ก็ให้เธอขอโทษหนู!”
พูดจบซูอินกอก หลิงเมิ่งอย่างไม่พอใ เหมือนกำลังรอคำขอโทษาเธอ
หลิงเมิ่งทำท่าราวกับจะร้องไห้ “ี่คะ…ฉันรู้ว่าี่รังเกียจฉัน...”
ท่าทีเสียในั้นทำให้อู๋อู๋ทุกข์ใอย่างกับอะไรดี เธอบุตรบุญธรรมที่ก้าวร้าวอีกครั้ง ารู้สึกรังเกียจก่อตัวเพิ่มมากขึ้น
“นี่คือท่าทีที่พูดกับผู้ใหญ่หรือ ขอโทษฉันเดี๋ยวี้!”
“หึๆ หนูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
พูดจบเธอก็จ้องเขม็งไปที่อู๋อู๋ แล้วกินข้าวเช้าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เช้าี้ป้าสวี่ได้ทำหมั่นโถวท หมั่นโถวเคลือบไข่ ผ่านาท ั้หอมกรุ่น ั้อิ่ม สำหรับเธอกินแค่ชิ้นเีก็แทบอิ่ม ัานั้นยังกินโจ๊กเ้าไปอีก ทำให้อิ่มพีสำหรับ่เช้า
กินมื้อเช้าเสร็จ เธอก็กลับเ้า้ตัวเ
ปิดปะตูแล้ว เธอซึ่งถือวอล์กแมนก็กรอเทปถอยักลับไปเ็น้อยแล้วฟังใหม่อีกครั้ง คำพูดของอู๋อู๋ั้หมดูบันทึกไว้ชัดแจ๋ว
่าเสียดาย…เสียเทปไปึ่ม้วนเลย
ซูอินถอนหายใแต่ก็ยิ้มมุมปากไม่ได้ เธอเปิดเครื่องวอล์กแมน ใช้มือหยิบเทปมาแล้ววางไว้อย่างดีใช่องเก็บของ ก่อนจะเปลี่ยนชุดนักเรียน
หากไปโรงเรียนตอนี้ยังถือว่าเช้าเิไป แต่ซูอินไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ เธอจึงมาเพื่ออ่านหนังสือ
เมื่อเธอมาแล้ว ใ้าจึงเหลือสมาชิกะูหลิงสาม
“ุูเธอสิ า้าไม่บอก่า นี่เธอสนใพวกเราบ้างไหม” อู๋อู๋มีท่าทีไม่พอใ
หลิงจื้อเฉิงเงย้าาหนังสือพิมพ์ก่อนจะถอนหายใ “เฮ้…เรื่องี้ าาวิเคราะห์ูแล้ว เมิ่งเมิ่งทำไมู่ต้อง”
“ุพ่อคะ เป็าิูเ “หลิงเมิ่ง้ศีรษะด้วยาละอาย
อู๋อู๋จะทนเห็นบุตรสาวแสดงท่าทีเสียใได้อย่างไร “เอาละ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต พ่อกับแม่ไม่โทษลูกหรอก”
“ุแม่ดีกับหนูจังเลยค่ะ”
หลิงเมิ่งอู๋อู๋พร้อมน้ำาอาบแ้ น้ำานั้นเต็มไปด้วยาปะทับใและาเคารพอย่างสุดซึ้ง
“รีบขึ้นไปเก็บของเถอะจ้ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปส่งหนูที่โรงเรียน”
หลิงเมิ่งขึ้นไปชั้นบนด้วยาดีใ เมื่อเธอหันัให้สามีภรรยาะูหลิง สี้าเธอก็เต็มไปด้วยาภาคภูมิใ
อู๋อู๋ที่อยู่บนโต๊ะอาหารไม่สามารถปกปิดากังวลใ “ฉันไม่ได้ลำเอียงไปทางเมิ่งเมิ่งนะ อินอินอยู่้าเรามาหลายปี แบ่งปันาสุขร่วมกัน แต่ใทางตรงข้าม เมิ่งเมิ่งกลับต้องใช้ชีวิตอยู่ใชน คิดูสิว่ามันลำบากแค่ไหน อินอินาุสิบปีแล้ว เป็วัยที่ควรเ้าใเหตุผลเ่าี้ ายอมให้เมิ่งเมิ่งจึงถือเป็สิ่งที่ควรกระทำ”
“ั้คู่ยังเด็ก แค่เรื่องเ็น้อยน่ะ ไม่จำเป็ต้องสนใหรอก” หลิงจื้อเฉิงพูดโน้มน้าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
จุดปะค์ของเขาเพื่อต้องาให้อู๋อู๋บลง แต่เธอกลับเ้าใาหมายไปละทาง “ใช่แล้ว เรื่องเ็ๆ แค่ี้จะใส่ใทำไม”
อู๋อู๋ยิ่งคิดใก็ยิ่งไม่บ ัาที่ส่งบุตรสาวแล้ว อารมณ์ก็ยิ่งคุกรุ่น
วันรายงานตัวเกิดเรื่อง่าอายขึ้น ะูหลิงไม่สามารถส่งบุตรสาวไปยังโรงเรียนทดลองได้อีก สองสามีภรรยาไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงส่งเธอกลับไปที่โรงเรียนเดิมใตำบล
โรงเรียนใตำบลและโรงเรียนทดลองหากเทียบกันแล้ว โรงเรียนึ่ได้รับเงินสนับสนุนาเมือง ่โรงเรียนอีกแห่งแทบจะไม่ได้รับาูแลาเขตตำบลเลย หลายปีที่ผ่านมาส่งผลให้มีาแตกต่างกันไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็ใเรื่องาอำนวยาสะดวก ุป์ เงื่อนไข และวัตถุปะค์อื่นๆ หรื้านหลักาสอน ทฤษฎีาสอน รวมไปึารู้และาเ้าใ
แน่ว่าสิ่งที่อู๋อู๋เห็นใตอนี้มีเพียงด้านาอำนวยาสะดวกเท่านั้น
รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับมาหยุดที่้าปะตูโรงเรียน สิ่งที่สะดุดาคือปะตูเหล็กที่มีสีถลอก เมื่อเลยไปก็เห็นอาคารเรียนที่คุ้นเคย…ครู่ึ่อู๋อู๋ก็จำได้ มันคืออาคารเรียนที่เธอเคยเรียนตอนที่อยู่ชั้นมัธยมต้น
ตลทางจนไปึปะตู้เรียน สี้าของอู๋อู๋เคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอพบว่าไม่ใช่แค่อาคารเรียน ้เรียน แม้แต่โต๊ะเรียนก็เป็ของเก่าตัวที่เธอเคยใช้มาตั้งแต่ตอนนั้น และเป็เพราะูใช้มานาน โต๊ะหลายตัวจึงผุพังจนพื้นผิวไม่สม่ำเสมอ
บุตรสาวที่รักของเธอมาอยู่ใสภาพแวดล้อมเช่นี้ได้อย่างไร
อู๋อู๋อยากพาตัวบุตรสาวไปาที่นี่เหลือเิ
เดิมทีหลิงเมิ่งไม่รู้สึกอะไร แต่สองวันที่ผ่านมาเมื่อได้ไปเห็น้าที่ตกแต่งอย่างหรูหราของะูหลิง รวมึโรงเรียนทดลองที่สวยงาม จิตใต้สำนึกของเธอก็ปรับาคิดอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกว่าตัวเคู่ควรอยู่ใสภาพแวดล้อมที่หรูหรา ทว่าใตอนี้ต้องกลับมาเจอโรงเรียนใตำบลที่ทรุดโทรม เธอจึงรับไม่ได้
พ
อยากไปาที่นี่…
แต่เมื่อวานเกิดเรื่องขาย้าที่โรงเรียนทดลอง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สามารถกลับไป
ทำอย่างไรดี
อีกไม่นานก็จะสอบขึ้นชั้นมัธยมปลาย ่เวลาที่ต้องทวนจึงไม่ควรปล่อยใหู้ญเปล่า คิดแล้ว หลิงเมิ่งจึงทำได้เพียงเรียนที่นี่ต่อไป
ั้คับข้องใั้เสียใมากจริงๆ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา