เรื่อง เกิดใหม่ครั้งนี้ ขอเป็นเจ้าของที่ดินในยุค 90
วนรถจอดี่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมทดลอง เ้าหน้าี่รักษาความปลอดภัยลงมาจากรถด้านหลัง แ้ควบคุมทางเ้าโรงเรียน่าแน่นหนา.
เื่ผ่านเ้ทางเล็กๆ ซูอินี่รีบวิ่งมาก็ถูกกันัไว้
“ลุงตำรวจคะ หนูมาเรียนค่ะ”
ขณะี่พนักงานรักษาความปลอดภัยยกมือให้สัญญาณ ซูอินก็รีบหยุดทันทีพร้อมเอ่ย่าจนใจ
ชุมชนี่ะูหลิงอยู่นั้นห่างจากโรงเรียนมัธยมทดลองราวๆ หนึ่งิโเ ถือเป็ระยะทางี่ไม่ไมาก แต่ช่วงี้เทำงานี่ร้านชานม ซึ่งูเหมือนเป็งานสบาย แต่ับเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายุส่วนเป็่าดี ตลอดทางี่วิ่งมา เไม่มีท่าทีหอบเลยสักิ มีเพียงใบหน้าี่แดงระเรื่อและเหงื่อเล็กน้อย
ท่ามางแสงแดดยามเช้า เด็กาหุ่นเพรียว ใบหน้าเล็กๆ ี่มีสีแดงระเรื่อน่าหยิก เ้ากันกับดวงาโตสดใส ู่าไรก็ไม่ใช่คนร้าย`
``
เ้าหน้าี่รักษาความปลอดภัยซึ่งทำหน้าี่ปิดถนนได้รับการฝึกฝนมา มองว่าเด็กาไม่ได้โก าน้อยี่ไม่เป็พิษเป็ภัย ีทั้งหน้าาสะ เขาจึงไม่ได้ไล่ไปามกฎระเบียบ
และยังพูดอธิบาย่าใจเย็น “ี่นี่กำลังถูกควบคุม่าเข้มงวด รอให้จัดการเรื่องต่างๆ ให้เสร็จก่อนค่อยมาีครั้งจะดี่า”
เ้าหน้าี่รักษาความปลอดภัยไม่มีท่าทีผิดปกติ แต่แสดงมาด้วยวิธีี่่โยน
เป็ความ่โยนี่ยืดเวลาของซูอินไปี
การเ้าตรวจสอบในครั้งี้นำทีมโดยโจวโฮ่วเซิง เลขาธิการผู้อำนวยการกองการศึกษาจากมณฑล D
ทว่ามีาคนไม่รู้จักัเขาีด้านหนึ่ง าสิบปีก่อนเขาเคยเป็เลขาลับของคุณท่านะูฉิน ทำงานในท้องถิ่นอยู่าปี มุ่งมั่นกับการกำลังกายมาตลอด ึแม้อายุจะเิห้าสิบปีแ้ แต่ร่างกายไม่แก่ลงามวัยเลย เืู่แผ่นหลังของเขาก็แทบจะไม่ต่างอะไรกับเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีี่เพิ่งจะเกณฑ์ทหาร
ในความเป็จริงรรถภาพของเขา่่าอายุจริงมาก เื่ลงจากรถเขาก็เห็นการเคลื่อนไหวอยู่ตรงปากทางเ้าโรงเรียน
“เิะไขึ้น” เขาเดินเ้ามาู
ผู้ทำหน้าี่นำหน้ารถหรูระดับไฮเอนด์นิ่งไปั่ขณะ ครูใหญ่หลี่สังเกตเห็นความผิดปกติบาง่าี่หลังรถ แม้ว่าเขาจะเห็นใบหน้านั้นผ่านะจก แต่ก็จำได้ดีว่าท่านผู้ี้เคยทำหน้าี่เป็ผู้นำ ด้วยจากการเห็นหน้าบ่อยบนเวทีต่างๆ ของมณฑล
ึแม้จะมีการแจ้ง่ากะทันหันว่าท่านเลขาธิการผู้อำนวยการกองจะเดินทางมาด้วยตนเ แต่เขาก็คาดไม่ึว่าผู้ี่เดินทางมาจะมีตำแหน่งใหญ่มากี่สุดเช่นี้
หากสามารถได้รับการชื่นชมจากท่านผู้ี้ได้…
การหายใจของครูใหญ่หลี่เิ่เร็วขึ้น เขามองผ่านะจกหน้าต่างด้วยใบหน้าเยิ้มจากการากแดดมานานครึ่งั่โมง ้คนผู้นั้นแทบจะไม่กะพริบา
ในทางับกัน หลี่อวี้จือรู้สึกร้อนใจมาก เจำเลขาธิการผู้อำนวยการกองท่านี้ได้เช่นกัน แต่ก็ไม่ลืมด้วยว่าเครื่องสำอางบนหน้าของตนเกำลังไหลเยิ้ม
ทำ่าไรดี เร้อนใจจนเหมือนกับมดบนะทะร้อน[1]
ป๋าี่ะตือรือร้นและาน้อยี่ร้อนใจมองไปทางโจวโฮ่วเซิง ก่อนจะามาาของเขาไป ขณะนั้นเเก็เห็นซูอินซึ่งถูกเ้าหน้าี่รักษาความปลอดภัยขวางอยู่
“หลิงอิน!”
ศัตรูัฉกาจในรอบสิบปี ในใจรู้สึกโกรธจนทำให้หลี่อวี้จือตะโกนไปโดยไม่รู้ั
!
เุใดจึงรู้สึกคุ้นชื่อเด็กคนี้นัก สีหน้าของโจวโฮ่วเซิงเิความสงสัย ก่อนี่เขาจะพลันคิด นี่คงเป็เด็กาี่ะูฉินไหว้วานให้เขามาตรวจสอบ่าแน่
โรงพยาบาลี่เสี่ยวหรุยรักษาั ก็เป็เขานี่แหละี่โทรศัพท์มาี่เมืองผิงให้จัดการ
เื่เขาได้รู้ต้นาปลายเุก็สบายใจขึ้นมาก เขามองาน้อยคนนั้น อดไม่ได้ี่จะใส่ฟิลเตอร์เ้าไป ใบหน้าเล็กๆ ี่แต่งแต้มด้วยสีแดงดอกกุหลาบ ช่างูเหมือนดวงอาทิตย์ตอนแปดหรือเก้าโมง ทำให้ชายชรา่าเขามองแ้รู้สึกสบายาจริงๆ
โดยเฉพาะดวงาสดใสคู่นั้น ในชีวิตโจวโฮ่วเซิงเห็นคนมานับไม่ถ้วน โดยทั่วไปแ้เขาสามารถมองคนโดยใช้แค่าา เด็กาผู้มีดวงาเช่นี้ จะต้องเป็คนไม่เลว่าแน่
แ่หน้า โจวโฮ่วเซิงก็มีความประทับใจี่ดีต่อซูอิน และ่าวไป่าใจดีว่า
“แม่หนู มาเรียนาหรือ”
ซูอินมองชายวัยางคนร่างูเบื้องหน้า ใบหน้าี่ไม่มีใครเทียบได้ของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาในหัว ทั้งี่ไม่ได้คล้ายกันแม้แต่น้อย แต่เับคิดว่าทั้งคู่ให้ความรู้สึกี่ค่อนข้างเหมือนกันมาก
ความคิดเช่นี้ปรากฏขึ้นทำให้เก้มหน้าด้วยท่าทีละอาย “หลับเพลินค่ะ”
มือข้างประสานกัน ก่อนี่เจะอธิบาย “แต่หนูมีเุผลค่ะ เื่คืนร้านี่หนูทำงานอยู่ค่อนข้างยุ่งมาก จนสี่ทุ่มึจะปิดร้าน”
เป็การดีี่ัเสำรวจัเก่อน จากนั้นจึงได้ให้คำอธิบายี่เุผล และไม่ได้ปัดความรับผิดชอบ ดีี่โจวโฮ่วเซิงคอยจับาู
ทำงาน?
“เชื่ออะไร”
คำถามี้เิขึ้น่าไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ซูอินรู้สึกสับสน แต่ในใจเเชื่อว่าตำแหน่งของีฝ่ายจะต้องไม่ธรรมดา จึงตอบไป่าว่าง่าย “ูิ่ะ ซูี่มาจากซูตง อินี่มาจากอินเยวี่ยค่ะ”
“เื่กี้ฉันได้ยินคุณครูเรียกเว่า หลิงอิน”
“นั่นเป็ชื่อของฉันก่อนหน้าี้ค่ะ ี่บ้านเิเรื่อง หนูไม่ใช่ลูกในาเลือดของสามีภรรยาคู่นั้น จึงเปลี่ยนมาใช้นามสกุลของพ่อแม่ี่ให้กำเิ ี่คุณครูเรียกแบบนั้นคงเพราะความเคยชินค่ะ”
เรื่องี่ะูหลิงอุ้มลูกมาผิดคนสร้างความโาหล่ามาก หากอยากรู้ให้ลองไปสอบถามใครสักคนก็จะรู้แ้ว่าเิะไขึ้น ซูอินจึงบอกโดยไม่ปิดบัง
ี่แท้ก็เป็เช่นี้…
โจวโฮ่วเซิงนึกึข้อมูลี่ได้จากฉินหล่าง การเิของะูหลิงสามารถติดอันดับหนึ่งในสิบของเขตเมืองผิง หากเป็บุตราคนเดียวของพวกเขา ีไม่นานจะึช่วงสอบขึ้นชั้นมัธยมปลาย เจะไปทำงานในช่วงเวลาี่สำคัญี้ได้่าไร
เรื่องี้ไม่เุผลเลย
แต่เื่มีคำอธิบายจากเด็กาคนี้ เขาก็พอจะคาดเดาเรื่องราวทั้งหมดได้ไม่ยาก
มือใหญ่ล้วงะเป๋ากางเกง ในนั้นมีใบแจ้งหี้หนึ่งใบ จากใบแจ้งหี้ก็มีจดหมายี่ฉินหล่างเขียนด้วยมือัเหนึ่งฉบับ หลังจากได้รับเื่วานี้ ัเขารู้สึกสับสนมาก แต่ในตอนี้เ้าใจมากขึ้นแ้
จะต้องเิเรื่องน่าขายหน้า่าแน่
เขายกมือจับหน้าผาก รู้สึกืนไม่เ้าคายไม่…
แต่ในขณะี้สิ่งสำคัญี่สุดคือจัดการกับปัญหาี่ถูกเขียนส่งมาทางจดหมาย เขาตั้งสติ่ารวดเร็วก่อนจะหันไปมองาน้อยตรงหน้าีครั้ง
“ไม่ว่าจะด้วยเุผลอะไร มาาก็ต้องถูกทำโทษ”
เุผลี้ก็เป็เรื่องจริง ซูอินก้มหน้าด้วยท่าทีี่รอฟังคำสั่งสอน
เป็เด็กี่น่ารักจริงๆ…โจวโฮ่วเซิงมีบุตรชายาคน ุคนต่างมีหลานให้เขาแ้ แต่ไม่มีหลานาสักคน เื่ได้เห็นเด็กาหน้าาดีีทั้งยังว่าสอนง่าย ก็อดไม่ได้ี่จะใจ่
แน่ว่าเุผลสำคัญยิ่ง่า คือเด็กาคนี้ช่วยเหลือหลานชายของท่านประธานไว้ แค่ในส่วนี้โจวโฮ่วเซิงก็ควรไว้หน้าเ
“ฉันคิดว่า…การลงโทษนั่นก็คือช่วยพาฉันเยี่ยมชมโรงเรียนี้”
นี่คือการลงโทษหรือพ
ซูอินเงยหน้าด้วยความตกใจ าาของเเห็นการแสดงี่ประหลาดใจ่ามากของครูใหญ่หลี่และหลี่อวี้จือ โดยเฉพาะหลี่อวี้จือี่ตอนี้แต่งหน้า่ากับผี
เื่ได้เห็นแววาเช่นนั้น เจึงอดไม่ได้ี่จะเผยยิ้มมุมปาก ดวงาเป็ประกายระยิบระยับ
---------------------------------------------------------------------------
[1] มดบนะทะร้อน เป็การเปรียบเปรยอาการหงุดหงิด ุเี นั่งไม่ติด
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา