เรื่อง คู่มือเศรษฐีนีชาวนาฉบับสาวน้อยทะลุมิติ
ชายชรานามว่าหูเฉวียนฝูแห่งตระกูลหู ปีนี้าุห้าิแปดปี หูเฉวียนฝูกับหวังซื่อเลี้ยงูุชายุสาวจำนวนสามคน ุสาวคนโตหูชิวเซียงได้แต่งงานไปยังอำเภอข้างเคียง ส่วนพวกเขาที่เป็นบิดามารดาอาศัยอยู่กับุชายคนโต่าหูฉางหลินและหูฉางกุ้ย ่า่หูเจินจูเป็นน้องคนสุดท้องใจำนวนุั้หมดสามคน
ลูกชายคนรองแห่งตระกูลหู หูฉางหลินกับเหลียงซื่อให้กำเนิดุชายุสาวั้หมดสามคน สองคนแเป็นุสาว ืหูอู้จูาุิหกปีกับหูชุ่ยจูาุิสองปี หูอู้จูแต่งงานไปอยู่หมู่บ้านต้าวันข้างๆ เื่ต้นปีี่เอง ันั้นใบ้านจึงมีเพียงหูชุ่ยจูกับหูผิงซุ่นที่เป็นุชายาุแปดขวบ
เหลียงซื่อให้กำเนิดุสาวสองคน ใใจัิ่ ถึงแม้ว่าหวังซื่อแม่สามีจะไม่เอ่ยปากรังเกียจ แต่ญาติๆ ใหมู่บ้านต่างพากันบ่นไม่น้อย ไม่กี่ปี่นจะให้กำเนิดหูผิงซุ่นมา เหลียงซื่อเกือบจะเป็นคนไม่มีปากมีเสียง แต่ละวันผ่านไปด้วยความระมัดระวังและาัว จนกระทั่งหูผิงซุ่นที่เป็นุชายเกิดมา เหลียงซื่อจึงรู้สึกว่าชีวิตมีความหวัง สามารถยืดเอวตั้งตรงพูดคุยกับผู้อื่นได้
ทว่าครอบครัวที่มีสมาชิกเด็กผู้ชายเพียงคนเียว นั่นหมายความว่ายังไม่รุ่งโรจน์านักใหมู่บ้าน เสียดายที่ผ่านไปเจ็ดแปดปีแ้ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย ขณะที่เหลียงซื่อเริ่มจะปล่อยวาง... ับพบข่าวี่าไม่คาดคิดอีกครั้ง
ี่มิใ่ว่าตั้งครรภ์แ้หรือ เหลียงซื่ออยู่บ้านระมัดระวังครรภ์อ่อนที่มีาุสองเดือนได้ ่าไรเสียาุก็ค่อนข้างเยอะแ้ สภาวะการตั้งครรภ์ไม่ค่อยีนัก ท่านหมอหลินใหมู่บ้านให้ระวังและบำรุงครรภ์ให้ี ไม่สามารถทำงานหนักได้
หวังซื่อแม่สามีสกุลหูนอกจากจะีใจแ้ ยังรับผิดชอบทำงานบ้านสำคัญๆ อีกด้วย
โชคีที่ขณะนั้นเป็นช่วงปลายฤูใบไม้ร่วง ฤูกาลเพาะปลูกผ่านไปแ้ งานหนักที่สำคัญใไร่นาก็เสร็จิ้ หวังซื่อแค่้จัดการอาหารการกินผู้สูงวัยและเด็กก็พอ แม้กระทั่งไก่ิกว่าตัวและหมูสองตัวใบ้าน คนเลี้ยงก็เป็นหลานสาวชุ่ยจู เด็กสาวาุิสองปีใครอบครัวเกษตรกรนับได้ว่าเป็นกำลังแรงงานคนหนึ่ง ชุ่ยจูขอใช้ชีวิตแค่ตัดหญ้าและเลี้ยงไก่ เลี้ยงหมูก็นับว่าสบายแ้
ใครอบครัวหูเจินจูก็เลี้ยงหมูหนึ่งตัว ันั้นสองี่น้องผู้หญิงจึงรวมตัวกันไปตัดหญ้าัเขา ความัความผูกพันเช่นนี้นับว่าไม่แย่เลย
ชุ่ยจูรูป่าไม่สูงแต่แรงกำลังไม่น้อยเลย อุปนิสัยก็ค่อนข้างคึกคักร่าเริง วันนั้นที่เจินจูิ้งตกเขาก็เป็นชุ่ยจูที่แบกับมา และยังวิ่งไปเรียกท่านหมอหลินตรงทางเ้าหมู่บ้านให้ จากนั้นยังับไปท่านย่าหวังซื่อ พอท่านหมอหลินตรวจและัษาหูเจินจูเสร็จยังาไปเอายาับมาให้หลี่ซื่อต้มอีก วิ่งวุ่นเพื่อเจินจูไม่ได้หยุด
หูอู้ซีเองก็มีี่สาว พอได้รับรู้ว่าญาติที่ปฏิบัติูแลกันด้วยความจริงใจ่าชื่นชมยินีเพียงใด คิดถึงตรงนี้ก็เกิดความประทับใจสายหนึ่ง
หูอู้ซีืหูเจินจูใขณะนี้ เนอนอยู่เงียบๆ จัดการข้อมูลที่มีประโยชน์กับตนเองจากใความทรงจำ ่าไรเสียก็เ้ามาอยู่ใ่านี้แ้ตีโพยตีพายไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่สู้คิดถึงวันเวลาัจากนี้... จะผ่านไป่าไรีกว่า
ณ ที่แห่งนี้ืเขตปกครองอาณาจักรต้าสยา ต้าสยามีประวัติศาสตร์มาเกือบร้อยปีแ้ แน่นอนว่าราชวงศ์สยานี้ไม่ใ่ราชวงศ์สยาใประวัติศาสตร์ ผ่านคราม่กบฏาเืงมาสองครั้ง และข้อพิพาทการรุกรานชายแดนจากภายนอกหลายครั้ง สุด้าอำนาจทางการเืงก็ยังคงอยู่ใืลูกหลานราชวงศ์สยา ทว่ากระทั่งฮ่องเ้ค์ปัจจุบันืผู้ใด ใสเจ้า่าเดิมับไม่มีความทรงจำแม้แต่น้อย คิดๆ ูแ้ขอแค่ไม่ใ่คราม ผู้ใดเป็นฮ่องเต้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับสาวชาวไร่ตัวเ็ๆ ระดับล่างเช่นเ
หูเจินจูคิด่าลวกๆ ตนเองาุน้อยลงิกว่าปีแบบไม่มีเุผล และไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นเช่นไร เพึมพำ ใช้ืลูบไม่เจอเนื้อแก้ม พยายามหวนนึกถึงคนใหมู่บ้านเพื่อประเมินหน้าตาตนเอง ูเหืนว่าพวกี่สาวน้องชายจะหน้าตาคล้ายกันา ตัวผอมๆ เ็ๆ ส่วนอื่นไม่้พูดถึง
หูเจินจูยังไม่อาจวางใจได้เล็กน้อย หันศีรษะและกวาดาองไปรอบๆ ห้อง ไม่พบวัตถุจำพวกกระจกทองแดงเลย
อยากรู้เสียจริง คนใชนบทที่ยากจนจะมีเช่นกระจกทองแดงได้่าไรกัน เทำปากเยาะเย้ย ผู้หญิงไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็า หน้าาักเป็นสิ่งหนึ่งที่้ให้ความสำคัญที่สุดเสมอ ไ่เ่นั้น กิจการเสริมความงามจะเจริญ้าหน้าได้่าไร
ขณะที่หูเจินจูคิดอะไรไม่ หมดอาลัยตายอยาก ก็มีศีรษะหนึ่งโผล่มาตรงประู เป็นหูผิงอันน้องชายที่มักโดนเอาเปรียบเี่เอง เมีเื่อยากถามอยู่พอีเลย
มุมปากยกขึ้นยิ้มกว้าง กวักืไปทางเขา
ดวงตาหูผิงอันเป็นประา เขาวิ่งเ้ามาหาเ ให้องหูเจินจูไม่มีอะไร มีเพียงเตียงหนึ่งักับโต๊ะซอมซ่อตัวหนึ่ง หูเจินจูมีแค่เสื้อผ้าที่กองไว้ข้างเตียงอยู่ไม่กี่ชิ้น มุมด้านข้างยังมีข้าวเล็กน้อยวางปะปนกัน เตบลงบนขอบเตียงส่งสัญญาณให้น้องชาย ผิงอันนั่งลง่าว่าง่าย
เจินจูอาศัยแจากดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างพินิจพิเคราะห์เขา่าละเอียด คิ้วไม่หนาแต่ยังนับว่ามีรูปทรง ดวงตาสองชั้นไม่โต ให้ความรู้สึกว่าหางตางอนเล็กน้อย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเล็กน้อย สีหน้าูเหลืองคล้ำนิดๆ อาจเป็นเาะได้รับคุณค่าทางอาหารไม่เพียงพอ รวมๆ แ้เป็นเด็กหนุ่มรูปโฉมงดงามคนหนึ่ง เื่เขาโตขึ้น่าจะเป็นหนุ่มหล่อพอสมควร แน่นอนว่าเงื่อนไขแืคุณค่าทางโภชนาการอาหาร้พอีจึงจะใช้ได้ ไ่เ่นั้นรูป่าจะเล็กเตี้ยและอ่อนแอ ต่อให้โฉมงามแค่ไหนก็เสียเปล่า
หูเจินจูใบหน้าผิงอันและพยักหน้า หน้าตาเช่นนี้อยู่บนใบหน้าเก็ไม่คงแย่นัก ใใจแอบรู้สึกยินีเล็กน้อย
ชาติที่แ้หูเจินจูหน้าตาธรรมดารูป่าไม่แย่ แต่งหน้าูแลผิวพรรณแ้ยังพอูได้ หากปล่อยไปายถากรรมก็ถือว่าเป็นคนหน้าตาบ้านๆ ธรรมดาทั่วไป แน่นอนว่าชีวิตเส่วนใหญ่ล้วนเรียบง่ายและธรรมดา เาะการแต่งหน้าแต่งตัว้ใช้เงินและเวลา เรู้สึกว่าตนเองขาดแคลนั้สอง่า มีเวลาเช่นนี้ไม่สู้นอนจนขี้เกียจนอนไปเลยเล่า
“ท่านี่ ท่านตื่นแ้หรือ ยังเ็หัวอยู่หรือไม่?” ผิงอันท่านี่เขา่าแปลกใจเล็กน้อย !
เเขาอยู่ชั่วครู่ก็ยังไม่ส่งเสียงมา
“แค่ก…” เแ้งไอ “ีขึ้นแ้ ไม่ได้เ็ขนาดนั้นแ้... ผิงอัน ่าแ่เล่า?”
“่าแ่กำลังทำกับข้าว ท่านหิวแ้หรือ? รอสักเี๋ยวก็จะได้ทานแ้ ่าแ่ตุ๋นไข่ไก่ให้ท่าน เื่ครู่ท่านย่าเพิ่งมาเยี่ยม หิ้วไข่ไก่มาให้บำรุงตั้งยี่ิฟอง ท่านทานไข่ไก่หมด่าาก็จะีขึ้น” ผิงอันเด้วยดวงตาสว่างวิบวับ ่าด้วยสีหน้าทีู่มีความสุขยิ่ง
หูเจินจููท่าทางมีความสุขเขาแ้รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เด็กหนุ่มี่แค่ทานไข่ไก่ก็รู้สึกีใจได้ขนาดนี้ จึงยิ้มไปให้เขา่าอบอุ่นและ่าว่า “ผิงอัน อีกเี๋ยวไข่ไก่สุกแ้ี่จะเก็บไว้ให้เจ้าึ่หนึ่ง เจ้ายังเด็ก ทานไข่ไก่เยอะอีกหน่อยจะได้สูง”
ผิงอันได้ฟังันั้นก็รีบโบกื่าว่า “ท่านี่ ท่านทานเถิด ทานแ้่าาจึงจะฟื้นฟูได้เ็ ่าแ่ต้มข้าวเสร็จ ข้าทานข้าวก็สูงขึ้นได้”
ูท่าทีรู้ความผิงอันแ้ เจินจูสะเทือนใจเล็กน้อย จึงไม่รบเร้าเอ่ยถึงเื่นี้อีก เถามต่อว่า “ผิงอัน ื... เอ่อ... ่า่ จะับมาเื่ใดหรือ?”
“ท่านี่ ่า่ากว่า ยัง้ใช้เวลาากว่าึ่เดือน ้รอเวลา่นที่หิมะตกจึงจะับ ฟืนสำหรับฤูหนาวบ้านเรายังไม่ได้ตระเตรียมเลย”
ผิงอันเอ่ย่าจริงจัง คำพูดยังเผยให้เห็นถึงความกังวลใจอีกด้วย
เจินจูเขาทีู่เป็นผู้ใหญ่ขนาดเล็กกะทัดรัดแ้รู้สึก่าัา ใชั่วิตาจึงอดยื่นืไปหยิกใบหน้ารูปไข่ทีู่อ่อนแอเขาไม่ได้ เั้นยิ้ม
“เจ้าไม่้เป็นห่วงหรอก มี่า่และท่านลุง รอพวกท่านับมา ไม่กี่วันฟืนก็จัดการเรียบร้อยแ้ เจ้าแขนขาเล็กเพียงนี้ ทานข้าวเยอะๆ พอูมีแรงแ้ค่อยว่ากันเถิด”
ผิงอันยอมไม่ได้เล็กน้อย ทว่าตอนที่กำลังจะโต้เถียงนาง หลี่ซื่อก็เดินเ้ามาพร้อมถาดอาหารมื้อเย็นใื ผิงอันรีบกระโดดลงจากเตียง เพื่อช่วยหลี่ซื่อยกอาหารลงมา
เจินจูฝืนหยัดาลุกนั่ง ทนความเ็ ค่อยๆ เคลื่อนาไปถึงฝาผนัง พิงผนังจึงจะนั่งได้นานหน่อย
หลี่ซื่อรีบวางถาดลงและเ้ามาประคอง เแ้ย่นหัวคิ้วตำหนิเล็กน้อย ้าะกว่า... เจ้าขยับซี้ซั้วได้่าไร?
เจินจูนางแ้ยิ้มๆ ด้วยใบหน้าเหยเก พูดแ้ก็ประหา อาจเาะใความทรงจำเจินจูเก็บัษาข้อมูลหลี่ซื่อไว้เยอะา ันั้นเื่ที่หลี่ซื่ออยากถ่ายทอดหรือสื่อสารกับเ เล้วนเ้าใจได้คร่าวๆ
หลี่ซื่อไปรอบห้องที่มีแสลัว แ้้าเท้าไป้ ไม่นานก็ถือตะเกียงไฟเดินเ้ามา ัจากวางลงบนโต๊ะเบาๆ แ้ก็หมุนาไป
เจินจูเพ่งตะเกียงน้ำมัน่าอยากรู้อยากเห็น เหืนจานใบตื้นที่มีด้ามัสูง ตรงฐานมีน้ำมันชั้นหนึ่ง ไส้ตะเกียงด้านข้างกำลังลุกไหม้ ปาฏลูกไฟพลิ้วไหวตลอดเวลา เหืนกับตะเกียงน้ำมันที่เคยเห็นใโทรทัศน์จริงๆ ด้วย
หลี่ซื่อถือโต๊ะเตี้ยเ้าห้องมาอีกครั้ง ค่อนข้างเหืนโต๊ะสี่เหลี่ยมเ็ๆ ประเทศทางเหนือนำมาวางบนเตียง นางเอาโต๊ะวางไว้บนขาเจินจู เป็นที่วางได้่าพอี ัจากนั้นเอากับข้าววางไว้บนโต๊ะ มีถั่วเหลืองต้มจานเล็กหนึ่งใบ ต้มจืดผักกวางตุ้งหนึ่งถ้วย ผักดองเค็มจานเล็กหนึ่งใบ ไข่ไก่ตุ๋นหนึ่งถ้วย ข้าวเปล่าสามถ้วย ูจากสีข้าว่าจะเป็นข้าวธัญพืช
ผิงอันไปที่โต๊ะ ยิ้มเบิกบานใจแ้เอ่ย “่าแ่ ท่านนั่งตรงนี้ ี่เป็นครั้งแเลยนะที่ทานข้าวให้องท่านี่ ฮิๆ”
เขารีบปีนขึ้นไปอีกฝั่งแ้นั่งลง หันหน้าไปหาเจินจูแ้่าว่า “ท่านี่ รีบทานข้าวเ็ อีกเี๋ยวจะเย็นชืดเอานะ”
ใใจหูเจินจูมีความรู้สึกซับซ้อน ยกชามข้าวขึ้นมาเงียบๆ แม้แขนซ้ายจะยังคงเ็อยู่ เก็อดทนไม่ส่งเสียงมา ข้าวธัญพืชไม่ได้อร่อยแบบที่คิดไว้ มีบ้างที่ติดอยู่ใลำคอ แต่ทานแ้ยังมีิ่นหอมข้าว
หลี่ซื่อดันชามไข่ไก่ตุ๋นไปตรงหน้าเจินจู ใบ้ให้เทาน และยังแบ่งถั่วเหลืองใชามให้แก่ผิงอัน ัจากนั้นจึงคีบผักดองเค็มให้กับตนเอง
เจินจูหญิงผอมแห้งที่นั่งเงียบสนิทตรงหน้า เครื่องหน้าสวยเพียบพร้อมหน้าตาคมชัด แม้ว่าจะพูดไม่ได้ แต่ก็ให้ความรู้สึกบแก่คนอื่น าุยังไม่ถึงสามิปี รอบดวงตาับมีริ้วรอยจางๆ
เจินจูยังไม่ได้เรียกนางว่า “่าแ่” เลย เรู้สึกกระดากที่จะเรียกผู้หญิงาุใ้เคียงกับตนเองว่า “่าแ่” แตู่จากการกระทำเื่ครู่ก็รู้สึกว่าคนเป็นแม่ส่วนใหญ่บนโล้วนเหืนกันั้ิ้ ความ้การลูกชายลูกสาวมักมา่นตนเองเสมอ
เจินจูไปยังผิงอันที่กำลังยิ้มและทาน่ามีความสุข จึงหยิบไข่ไก่ตุ๋นขึ้นมาแบ่งใส่ชามเขาเล็กน้อย ผิงอันชะงักงัน นึกส่งมันับคืนไป่ารวดเ็
“ท่านี่ อันนี้ให้ท่านทาน”
“ทุกคน้ทาน ี่บำรุง่าา เจ้าก็้สูงขึ้น”
เรับเอาชามหลี่ซื่อมาแบ่งไข่ไก่ตุ๋นใส่ลงไปทันที ัจากนั้นก็ส่งชามับไป หลี่ซื่อแ้่า่าจริงจังว่า พ
“่าแ่ ท่านก็ทานด้วยสิ ูแล่าาให้ีถึงจะเฝ้าูข้ากับน้องเติบโตได้”
เื่สองปี่นหลี่ซื่อไม่ทันระวังทำให้ผ่านการแท้งมา่น ่าายังไม่ได้พักี สุขภาพแย่ลงา แถมยังทำงานเพาะปลูกบ่อยๆ ปัจจัยการดำเนินชีวิตครอบครัวไม่ค่อยี บ่อยครั้งที่ไม่สบายก็้ทนเข้มแข็งไว้ จนกระทั่งสุขภาพแย่ลงทุกปี โดนเจินจู่าเช่นนี้ใส่ หลี่ซื่อก็แสบโพรงจมูก ใตาฉ่ำรื้นขึ้นมา นางก้มศีรษะทานข้าวเพื่อปิดบังน้ำตาเอาไว้ และไม่ได้ส่งไข่ตุ๋นคืนับไปแต่่าใด
ผิงอันเห็นว่าหลี่ซื่อรับไข่ตุ๋นมาทาน จึงทานไข่ใชามตนเองเ้าไป่าเงียบๆ คนใครอบครัวเียวกันต่างพากันใช้เวลาทานข้าวมื้อเย็นโดยหมดไปกับความคิดที่แตกต่างกัน
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา