เรื่อง คู่มือเศรษฐีนีชาวนาฉบับสาวน้อยทะลุมิติ
สามคนเร่งรีบแต่เช้าตรู่ เิไปตามถนนเส้นเ็ข้างหมู่้าสู่ถนนาหลัก จากหมู่้าวั้งหลินไม่ไกลก็เป็นหมู่้าต้าวัน
มองไประยะไกลๆ าวง ้าเรือนซ้อนกันเป็นชั้นๆ ปลูกสร้างอยู่สองข้างทางของถนนเป็นสัดส่วน หมู่้าต้าวันเป็นหมู่้าใญ่หมู่้าหนึ่ง ชัยภูมิราบเรียบที่นาามาย แม่น้ำต้าวันาหนึ่งทยาวและคดเคี้ยวไหลเอื่อยเงียบๆ อยู่ข้างหมู่้า นาดีผืนใญ่สองฟากฝั่งแม่น้ำกำลังั้ท้อง ใหมู่้ามีครอบครัวอาศัยอยู่ถี่ยิบ ่าสี่้าร้อยัเื อู้จูพี่สาวคนโตของเิูก็แต่งงานกับครอบครัวหนึ่งใหมู่้าต้าวัน
เิูพยายามก้าวขาเ็สั้นตามหูฉางกุ้ย
ไม่มีหนทางเลยที่ขาของเด็กสาววัยสิบปีจะก้าวยาวได้เช่นี้ ก้าวใญ่แค่ไหนก็ตามผู้ใญ่ไม่ทัน นางที่ตามอยู่เบื้องหลังพวกเขาแทบจะวิ่งเหยาะๆ มาตลทาง โชคดีที่ช่วงี้ดื่มน้ำแร่ไปไม่น้อยสุขภาพ่ากายเลยดีขึ้นา นึกไม่ึเลยว่าเิมาตลทางจะรู้สึกเหนื่อยไม่านัก นางเิไป้แ้ยังสังเกตภูมิประเทศ่าละเอียดไป้ ใใจคิดจดจำเส้นทางไว้ ต่อไปมีเรื่องอะไรตนก็สามารถมาใเมืองเได้
หูฉางกุ้ยมองย้อนัไปอยู่หลายหน เห็นว่านางวิ่งเหยาะๆ ตามมา จึงเหลือบซ้ายแลขวาเอ้อระเหยอยู่ตลทาง ใใจหูฉางกุ้ยดีใจไม่ได้ ที่่ากายลูกคนี้ค่อนข้างแข็งแ
ผู้คนามายใหมู่้าต้าวันคึกคักเป็น่าา ทุกวันที่สามกับวันที่แปดของทุกเดือนจะมีตานัด จึงอนุมานได้ว่า วันที่สิบสามกับวันที่สิบแปด วันที่ยี่สิบสามกับวันที่ยี่สิบแปด ทุก้าวันมีตาหนึ่งครั้ง แผงาของวางเลียบอยู่ริมถนนาหลักของหมู่้าต้าวัน ั้แต่้หมู่้าเรียงไปึท้ายหมู่้า ชาวไร่ชาวนาของหมู่้าใกล้เคียง้แบกพวกสัตว์ปีก ไข่ ัไ้ และผลผลิตทางการเกษตรสดใหม่ที่ทานไม่หมดอื่นๆ มาา้
หมู่้าต้าวันอยู่ใกล้แม่น้ำ ปลาสดและยังเป็นๆ อยู่ก็ไม่น้อย ทุกตานัดหมู่้าต้าวันมักจะคึกคักเีงัา่าปกติ เมื่อ่เิูกับหวังซื่อเคยมาตาต้าวันอยู่สองสามครั้ง ตาดั้งเดิมของชนบทั้เรียบง่าย ชาวไร่ชาวนาที่มาตาต่างเป็นคนท้องถิ่นที่อยู่หมู่้าใกล้เคียง ที่ไปมาหาสู่ระหว่างกันไม่น้อย้แ้แต่เป็นใบหน้าที่คุ้นเคยกันดี เิเล่นตาหนึ่งตา ทักทายและคุยเล่นต้องใช้เวลาไม่น้อยเลย
วันี้มิใช่มาเิเล่นตา ยิ่ง่าั้ฟ้าเพิ่งจะสาง บนถนนาหลักยังไม่มีคนเิถนน สามคนเิไปข้างหน้าชิดริมถนน้ความเงียบตลทาง เิูแบกตะกร้าไผ่สานใบเ็ ใตะกร้ามีของใส่อยู่ไม่น้อย ึ่ีเีไข่ไ่ยี่สิบฟองที่หลี่ซื่อรวบรวมไว้ให้เอามาา ที่เหลืออยู่้เป็นกระปุกเป่า กระปุ้ำั กระปุกซีอิ๊วขาวและกระปุกเกลือ ิ่เหล่าี้้เป็นของที่ต้องเติม
“เิู เหนื่อยหรือไม่? พวกเราพักเี่ไหม?” หูฉางหลินหันศีรษะมามองเิู แ้ถาม้ความเป็นห่วง
หูฉางกุ้ยก็หันมา แม้ไม่ได้พูดจา แต่นัยน์ตาปาฏความห่วงใย
เิูยิ้มบางๆ “่าุ ข้าไม่เหนื่อย ไม่ต้องห่วงข้า เหนื่อยแ้ข้าจะบอก”
“เช่นั้ก็ได้ พวกเราเร่งเิทางต่อเถิด คิดไม่ึว่าแม้เ้ารูป่าเ็ แต่่ากายแข็งแนัก ครั้ง่เ้าผิงซุ่นอยากตามมา เิมาได้ครึ่งหนึ่งก็ร้องตะโกนว่าเหนื่อยแ้ เ้าแข็งแ่าเขานัก” หูฉางหลินเิไปพลางหยิบยกบุตรชายาล่าวไปพลาง
“่าุ ผิงซุ่นเพิ่งจะแปดขวบ ้าิแ้ เปรียบเทียบกับเขาได้่าไรกัน” เิูบึนปากหน้าบึ้งไม่ได้ ตอนี้ตนเรูป่าค่อนข้างเ็ อย่าเอาแต่พูดึบ่อยนักเลย
“ฮ่า ฮ่า... ใช่ เิูของพวกเราเป็นสาวแ้ เอาไปเทียบกับเ้าเด็กเหม็นโฉ่ที่อายุน้อย่าไม่ได้” หูฉางหลินหัวเราะแ้่า เด็กสาวโตแ้ หยอกล้อตามอำเภอใจไม่ได้แ้
สามคนคุยๆ หยุดๆ ก็เิมาได้ครึ่งชั่วยาม สีของท้องฟ้าสว่างมาาแ้ คนเิบนถนนก็ยิ่งาขึ้นเรื่อยๆ มีเกวียนวัวเกวียนม้าผ่านมาเป็นระยะ ไม่านักก็มองเห็นประตูเมืองสูงตรงไกลๆ
เิูมองกำแพงเมืองที่มีรูปแบบโบราณสูงตระหง่าน ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็ยิ่งรู้สึ่าไม่ใช่เรื่องจริงาขึ้นเรื่อยๆ ราวกับตนเเป็นเพียงผู้ชม ไม่เคยคิดเลยว่า นางัเอาตนเเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ เิูตามสองพี่น้องสกุลหูเข้าประตูเมือง่าใจลอยตลทาง
หมู่้าวั้งหลินอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเมืองไท่ผิง เมืองไท่ผิงเป็นเมืองแ่การสัญจรเมืองหนึ่ง ทุกวันคนจะหลั่งไหลจากเหนือไปใต้และจากใต้ไปเหนือ มีโรงเตี๊ยมเ็ใญ่กระจายอยู่ทั่วเมือง มีนักเิทางและพ่อค้าจำนวนาเข้าๆ ๆ ใเมืองเต็มไป้ผู้คนเข้าคึกคัก เป็นฉากที่เต็มไป้ความมีีิชีวา
ท้องถนนกว้างยิ่งนัก บนถนนาหลักทั้งหมดปู้หินปูนที่มีสีเขียวอมน้ำเงินขนาดใญ่ สองข้างของถนนหลวงมีร้านค้าั้อยู่หลากหลายชนิด เป็นปาฏการณ์ที่เจริญรุ่งเรืองฉากหนึ่ง ร้านอาหารและร้านค้าสองสามชั้นแทรกซึมอยู่ใั้ ป้ายร้านค้าหลากสีปลิวไสวตามาลม เิูเงยหน้ามองตัวอักษรป้ายร้านค้า่าละเอียด โรงเตี๊ยมเยวี่ยไหล ฝูอันถัง จวี้เป่าเก๋อ… โอ้ ยังดีที่รู้จักตัวอักษรจีนแบบตัวเต็มอยู่บ้าง ไม่ได้กลายเป็นผู้ใญ่ที่ไม่รู้หนังสือ เิูเช็ดทำความสะอาดเหงื่อที่ไหลมาบนหน้าผาก
“เิู หิวแ้ล่ะสิ พวกเราซื้อหมั่นโถวเติมท้องกันสัก่เถิด อีกเดี๋ยวค่อยไปหาพ่อค้าคนกลาง” หูฉางหลินหยุดฝีเท้าลงที่หัวมุมหนึ่ง ด้านข้างเป็นร้านซาลาเปาร้อนๆ าอยู่ สามคนจาก้าแต่เช้าตรู่ เิมาแ้หนึ่งชั่วยามหิวเีจนท้องร้องโครกครากาแ้
พ่อค้าคนกลาง? ไม่ใช่ว่าเป็นนายหน้าของยุคปัจจุบันหรือ นั่นหมายความว่ากดราคาต่ำลงแ้ยังต้องให้ค่าตอบแทนการา้ใช่หรือไม่ เิูขมวดคิ้ว
“เอ้า” หูฉางหลินซื้อหมั่นโถวแป้งสาลีมาสามลูก หนึ่งคนหนึ่งลูก!
เิูรับหมั่นโถวที่ผ่านการจับจากมือหูฉางกุ้ยมา ปากกระตุก นี่เร่งเิทางมาครึ่งวันแ้ยังผ่านการจับกระต่ายมาอีก เอาเถอะ สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย นางทำได้เพียงคิดใใจว่า ึแม้จะไม่สะอาดแต่กินไปแ้ไม่ป่วยเป็นพอ
“่าุ พวกเราทำได้เพียงาให้พ่อค้าคนกลางหรือ? หากาให้กับโรงเตี๊ยมไม่ใช่ได้ราคาสูง่า่หรือ?” เิูยกข้อสงสัยขึ้นถาม
“าให้โรงเตี๊ยมเป็นธรรมดาที่ราคาจะยิ่งสูง แต่พวกเราไม่มีโรงเตี๊ยมที่รู้จักมักคุ้น แ้ก็ไม่รู้ว่าเขาจะรับหรือไม่รับ?” หูฉางหลินขมวดคิ้วเช่นกัน ครอบครัวเขาไม่ใช่นายพราน ไม่เคยคบค้าสมาคมกับโรงเตี๊ยมา่อน ไม่สามารถวิ่งเข้าไปาตามอำเภอใจได้
เิูค่อยๆ เคี้ยวหมั่นโถวแ้มองดูโดยรอบ ่า่าผ่อนาว่า ”เช่นั้พวกเราอย่าเพิ่งาเลย ไปสำรวจราคาที่ตา่ แ้ค่อยดูพ่อค้าคนกลางว่าให้ราคา่าไร หากต่างกันา อาจจะเีเปรียบเอาได้”
หูฉางหลินพยักหน้าซ้ำแ้ซ้ำเ่าชื่นชมว่า “ไม่เลว ยังเป็นเิูที่หัวไว พวกเราสอบถาม่แ้ค่อยว่ากัน”
หูฉางกุ้ยก็ไม่เีง แต่ไหนแต่ไรก็เอาตามที่พวกเขาว่ามา
ที่ผืนี้คือเมืองฝั่งใต้ เป็นพื้นที่ของความเจริญรุ่งเรือง ตาของประชาชนทั่วไปอยู่ข้างประตูตะวัน พ่อค้าคนกลางก็อยู่ด้านั้ พวกเาังต้องเิเป็นระยะทางสั้นๆ วันี้แม้ไม่ใช่วันตา แต่บนถนนยังคงมีคนเิไม่ขาดา ริมทางมีพ่อค้ารายย่อยและพ่อค้าหาบเร่ามาย บางครั้งยังมีคนเิถนนที่สวมเสื้อผ้าสง่างามขี่ม้าตัวโตผ่านมา ตาม้เีงกีบม้ารผ่านั “กุบกับๆ”
เิูมองทุก่า้ความสนใจเป็น่าา ใใจคิด่าสงสัย หากม้าี้อยู่บนถนนแ้อุจจาระปัสสาวะราดจะทำเช่นไร?
ไม่านักพวกเขาก็เลี้ยวที่มุมถนนแ่หนึ่ง ถนนเปลี่ยนเป็นค่อนข้างคับแคบ แต่คนเิถนนัยิ่งา ข้างทางต่อเติมสถานที่าของขึ้น่าลวกๆ มีทุก่าครบครัน เช่น าสินค้าทั่วไป าผ้า าเาเี่ [1] เป็น้ ได้ยินเีงตะโกนเรียกลูกค้าและเีงตะโกนาเป็นระยะๆ มาึตาประตูตะวันแ้
สามคนหาสถานที่าสัตว์ปีกจนเจอ ไ่ เป็ด ่า กระต่ายทั้งหมด้มีคนกำลังซื้อา เิูมอง่าละเอียดรอบหนึ่ง มีร้านากระต่ายอยู่สองร้าน ้พ่วงอยู่้กันกับร้านสัตว์ปีกอื่นๆ ไม่านัก ีเีตัวสองตัว คาดว่านายพรานวางกับดักจับไม่ได้
“่าุ เอาเช่นี้ ข้าไปถามราคาตา ท่านไปถามราคาพ่อค้าคนกลาง ท่านพู่ของอยู่ตรงี้ อีกพักหนึ่งพวกเราค่อยัมาเจอกัน” ใเวลาี้ทั้งสามคนยืนอยู่ที่กว้างที่หนึ่ง เมื่อวางตะกร้าไผ่สานลง เิูก็เริ่มปรึกษาหารือ จะบอ่าปรึกษาหารือก็ไม่เิ เพราะ่านางก็ยกเท้าไปทางแผงากระต่ายทันที ึ่าไรก็ห่างไปไม่ไกลนัก หูฉางกุ้ยที่ยืนอยู่สามารถมองเห็นได้
“โธ่ เิู ระวัง่ รีบัมาเ่า” หูฉางหลินตะโกนเีงเบา แ้ยังหันัาระซิบกับหูฉางกุ้ยอี่า “ัหนูนี่ เุใดความกล้าหาญึเปลี่ยนไปาขนาดี้ นางมาใเมืองเป็นครั้งแรกไม่ใช่หรือ เุใดจึงไม่หวาดกลัวสักเพียงนิดเลย? ฉางกุ้ยเ้าอยู่ตรงี้เฝ้านาง้เ่า ข้าไปถามราคาพ่อค้าคนกลางสักเดี๋ยว”
หูฉางกุ้ยพยักหน้าทันที ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปทางเิูที่เิจากไป
เิูแสร้งทำเป็นเด็กสาวตัวน้อยไร้เดียงสาไม่รู้เรื่อง แ้เิไปข้างหน้าถามราคา แม้ว่าเสื้อผ้าเิูจะสะอาด แต่ผ้าที่สวมดูก็รู้ได้ว่าไม่ใช่ครอบครัวมั่งคั่งร่ำรวย แม้เ้าของร้านจะพิจารณานาง่าหวาดระแวง แต่ดีว่ายังบอกราคามา
เตร็ดเตร่อยู่หนึ่งรอบ เิูจึงัมายังข้างกายหูฉางกุ้ย พ่อค้าคนกลางอยู่ห่างไปเ็น้อย หูฉางหลินจึงยังไม่ั ทั้งสองคนพ่อลูกไม่พูดไม่จากัน
เงียบไม่พูดจาอยู่ชั่วครู่ ใใจเิูไม่ได้ที่จะกรอกตากับตนเหนึ่งรอบ ตัวตนเดิมของเธอเป็นคนที่บรรลุนิติภาวะแ้ ไม่นึกเลยว่าแค่หาเรื่องพูดคุยแค่ี้ก็ทำไม่ได้ ช่างเป็นการที่ยิ่งใช้ีิ ยิ่งถดถอยลงเีจริง ้เุี้ พอปรับสภาพจิตใจตนเแ้ จึง่า้น้ำเีงผ่อนา “ท่านพ่อ ้าาาแ้ ร้านที่มีกระต่ายสองตัวาชั่งละ 28 เหวิน กระต่ายค่อนข้างเงียบนิ่งเหี่ยวเฉา ร้านที่มีกระต่ายหนึ่งตัวาชั่งละ 30 เหวิน กระต่ายร้านเขามีีิชีวาไม่เลวเลย”
“อื้ม” หูฉางกุ้ยฟัง แ้ตอบรับ่าทึ่มๆ หนึ่งเีง
“กา…กา…กา…”
เิูรู้สึกบนศีรษะของตนเมีอีกาบินผ่านฝูงหนึ่ง ท่านพ่อนางคนี้มั่นคงเหลือเิ เอาเถิด เิูปิดปากลง่าว่านอนสอนง่าย
ยังดีที่ไม่านักหูฉางหลินก็วิ่งัมา สองคน้ตกตะลึงเมื่อเอาราคามาเปรียบเทียบกัน หูฉางหลิน่าพึมพำ “นี่ นี่ัต่างกันเิไปแ้”
“พ่อค้าคนกลางรับเพียงสิบแปดเหวิน ราคาต่างกับตาาอยู่สิบเหวิน กระต่ายหนึ่งตัวน้ำหนักประมาณสี่ชั่ง เช่นั้เท่ากับกระต่ายหนึ่งตัวขาดเงินไป 40 เหวิน พวกเราากระต่ายแปดตัวก็หายไปแ้ 320 เหวิน” เิูอ้าปากแ้คำนวณมา
หูฉางหลินมองเิู่าประหาใจ เขาเพิ่งคำนวณเงียบๆ ใใจอยู่าจึงจะได้ผลลัพธ์ ัหนูนี่เปิดปากก็คำนวณได้แ้ นางคำนวณมาได้่าไรกัน?
เิูไม่ได้สนใจความประหาใจของหูฉางหลิน นางกำลังยุ่งอยู่กับการคิดว่าต้องทำ่าไรึจะทำให้กระต่ายาได้ราคาดี ทันใดั้นางก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เปิดปากถาม “่าุ ้า่าุพวกท่านมิใช่นายพรานหรือ สัตว์ที่ถูกล่าของ้าพวกเขา้าให้แก่ผู้ใดกัน?”
หูฉางหลินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หลังจากั้ก็ตบหน้าผากเบาๆ ทันที “ใ่ิ! เุใดจึงลืมท่านปู่ของเ้าได้ หมู่้าของพวกเขาเป็นหมู่้านายพรานที่มีชื่อเีงนี่ ต้องมีร้านอาหารที่คุ้นเคยไม่น้อยเป็นแน่ ราคากระต่ายนี่น่าจะไม่มีทางน้อยเช่นี้ ยังคงเป็นเิูที่ฉานัก”
เขากระตุกยิ้ม ราคานี่ต่างกันาไปแ้ าให้พ่อค้าคนกลางไม่คุ้มค่า ตนเาตามถนนก็ไม่ได้มีเวลาาเช่นั้ ที่้ายังมีงานกองใญ่ต้องทำ ไม่สามารถเอาเวลามาสิ้นเปลืองที่บนี้ได้ หากมีร้านอาหารที่คุ้นเคยรับซื้อ แม้ราคาจะน้อยเี่ แต่ดี่าาให้พ่อค้าคนกลางนัก
“เช่นั้ตอนี้จะทำ่าไร แบกกระต่ายพวกี้ัไปหรือหาสถานที่า” เิูเปิดฟางที่คลุมไว้บนตะกร้าไผ่สาน เผยให้เห็นกระต่ายสีขาวเทาไม่กี่ตัวด้านใ หรือว่าต้องแบกั แ้ค่อยไปหาท่านปู่ให้ช่วยากระต่าย? นี่ัจะยุ่งยากเิไปแ้พ
“นี่…” หูฉางหลินลำบากใจ หมู่้าที่สกุลหวังอยู่ไกลานัก ไปหา่าุตอนี้ เวลาก็เย็นแ้ แต่เอากระต่ายาราคาต่ำให้พ่อค้าคนกลาง เขาก็ทำใจไม่ได้เช่นกัน
เิอรรถ
[1] เาเี่ ขนมที่ใช้วัตถุดิบหลักจำพวกธัญพืช ถั่ว ั น้ำั ้ำา ไข่ เป็น้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา