เรื่อง ชู่ว์... พระชายา ท่านซ่อนสิ่งใดไว้บนคาน!
มู่เสวียนเย่เติมีประโยคเข้าไปอย่างเงียบๆ.
“ข้ารู้ เ้าไม่จำเป็ต้องให้เ้าเป็ผู้พูดหรอก เ่เ์ คืนี้เ้าไม่ต้องกลับไปที่วังเพื่อปฏิบัติหน้าที่ต่อหรือ? ”
มู่เอ้าเทียนต่อบทสนทนากลับมา ก่อนจะเ่กับมู่เสวียนเย่
“ไม่ต้องขอรับ ข้าขอลาหยุดไปแล้ว ีทั้งยังมีรองผู้บัญชาการอยู่ พรุ่งี้ข้าค่อยรีบกลับไปโผล่หน้าให้เห็นก็พอแล้วขอรับ”
มู่เสวียนเย่่า เหตุใดเขาึได้ยินร่องรอยารังเกียจที่อธิบายไมู่ใน้ำเียงบิดากัน?
“อย่างนั้นหรือ...”
มู่เอ้าเทียนพยักหน้าพลางรับเป่ากลับคืนมาใอ้อมแขน าหนุ่มก้มศีรษะลงแล้วเล่าให้เป่าฟังต่อว่า “หออู๋หมิงจะจัดงานประมูลทุกกลางเดือน พอึเวลานั้นตาจะพาเ้าไปเปิดชมูนะ”
“ขอรับ คุณท่านตา”
เป่ายิ้มจนดตาโค้งเป็รูปพระจันทร์เี้ยว
มู่เอ้าเทียนมองูเ้าตัวเล็กที่อยู่ใอ้อมแขนด้วยสายตาที่ชื่นชมและรู้สึกพึงพอใจอยู่ใใจ
"เป่าเอายาที่ตัวเองกลั่นออกมาไปประมูลได้หรือไม่ขอรับ?”`
เป่าถามีครั้ง ดตาที่ใสราวกับกระจกแก้วเขามองไปที่มู่เอ้าเทียนด้วยาคาดหวัง``
มู่เอ้าเทียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง บนใบหน้าฉายารู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย "นี่ นี่...เป่าน้อย สิ่งที่หออู๋หมิงประมูลล้วนเป็สมบัติล้ำค่า เป็ที่หายากยิ่งนัก ยาที่เ้ากลั่นออกมา ตาเกรงว่าหออู๋หมิงจะไม่รับประมูล"
มู่เอ้าเทียนเ่าจริง เขาคิดว่าเป่าอยู่ที่ด้านล่างหุบเขาพร้อมกับท่านผู้เฒ่าลึกลับมาเป็เวลาา บางทีเขาอาจได้เรียนรู้อะไรบางอย่างและพัฒนาโอสถบางตัวออกมา แต่มันก็คงไม่ใ่โอสถที่ดีพออย่างแน่นอน เนื่องจากมาตรฐานหออู๋หมิงค่อนข้างสูง จะเป็ไปได้อย่างไรที่จะรับประมูลยาที่เป่ากลั่นออกมา นี่ไม่นับว่าเป็เรื่องล้อเล่นหรือ?
"แต่ยาข้าที่ข้ากลั่นออกมาล้วนเป็โอสถชั้นดีและเป็โอสถที่หายากทั้งสิ้นนะขอรับ"
เป่าเน้นย้ำีครั้ง
มู่เอ้าเทียนหลุดหัวเราะ เด็กาคนี้ค่อนข้างดื้อรั้นจริงเชียว าหนุ่มตบไหล่เขาเบาๆ “หากเป็เ่นั้น เ้าลองเอายาไปขายูก่อนย่อมได้ ูว่าหออู๋หมิงจะยอมรับซื้อหรือไม่ ถ้าพวกเขาไม่ยอมรับ เ้าก็ไม่สามารถประมูลขายได้อย่างแน่นอน ใ่หรือไม่เล่า?”
มู่เอ้าเทียนเ่เ่ี้เพื่อสลายาคิดเป่าที่ต้องการประมูลยาที่เขากลั่นึ้ แต่เป่ากลับพยักหน้าอย่างจริงจัง "ท่านตา ท่านเ่ไดู้ต้อง พรุ่งี้ข้าจะลองไปู หากพวกเขายินดีที่จะยอมรับ ข้าก็จะสามารถช่วยท่านแม่ได้เ่กันขอรับ"
มู่เอ้าเทียนตกใจเป็อย่างยิ่ง "...! "
เด็กน้อยคนี้ช่างมีมารยาทและรู้าเืเกิน
ฮวาเีมองูปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนแก่และเด็กน้อยที่เกิดึ้ใยามี้ หัวใจนางแย้มยิ้ม ท่านพ่อยังไม่รู้ึาสามารถเป่า หากวันใดมีโอกาสคงจะต้องทำให้เขาประหลาดใจได้แน่ อยากให้เขารู้ว่าหลานาเขาคนี้เป็อัจฉริยะตัวน้อยผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ
และหออู๋หมิงที่มู่เอ้าเทียนเ่ึี้ ไม่เพียงแต่ทำให้เป่าสนใจเท่านั้นแต่ยังทำให้นางสนใจไปด้วย ันั้นฮวาเีจึงถามต่อว่า “ท่านพ่อ ผู้ใดเป็เ้าหออู๋หมิงหรือเ้าคะ? ”
หากไม่มีเส้นสายแล้ว เป็ไปได้อย่างไรที่จะตั้งหลักปักฐานใสถานที่เ่ต้าโจวี้ได้ ีทั้งใยามที่ท่านพ่อและท่านพี่ใหญ่่าึหออู๋หมิง น้ำเียงพวกเขาก็ค่อนข้างชื่นชมนับถือ การที่จะทำให้ทั้งท่านอ๋องและท่านแม่ทัพัษาพระองค์แห่งองค์ฮ่องเต้เคารพยำเกรงได้นั้น ก็เป็ไปได้ว่าผู้อยู่เบื้องัหออู๋หมิงจะต้องมีาสามารถบางอย่างเป็แน่
เื่ได้ยินคำถามฮวาเี มู่เอ้าเทียนพลันส่ายหัว "พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะผู้ที่อยู่เบื้องัหออู๋หมิงนั้นลึกลับยิ่งนัก จนึี้ก็ยังไม่มีใครรู้ตัวตนเขา"
"เก่งกาจึเพียงนั้นเชียว”
ฮวาเีถอนหายใจ แต่ใใจนางกลับจำเรื่องหออู๋หมิงเอาไว้แล้ว นางตั้งใจไว้ว่า วันพรุ่งี้จะต้องแวะไปูให้ได้
...
“ท่านพ่อ เดี๋ยวคืนี้เป่านอนกับข้า”
ในั้นเอง จู่ๆ มู่เสวียนเย่ก็เ่ึ้ ที่แท้แล้วใยามนั้นทุกคนได้เดินไปึสวนด้านัจวนแล้ว หากเลี้ยวไปทางขวาก็จะเป็เรือนปีกทางทิศเหนือึ่เป็เรือนที่มู่เสวียนเย่อาศัยอยู่
มู่เสวียนเย่รวบเป่าเอาไว้ใอ้อมแขน
“ไม่ได้ เป่าต้องนอนกับข้า”
เื่ได้ยินคำเ่มู่เสวียนเย่ มู่เอ้าเทียนพลันเลิกคิ้วพร้อมกับอ้าปากปฏิเสธ ก่อนจะเอื้อมมือไปแย่งเป่ากลับมา แต่มู่เสวียนเย่กลับมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเ็กว่า เขากเป่าหลบหนีจากมือมู่เอ้าเทียน มู่เอ้าเทียนกลัวว่าจะทำร้ายเป่าเข้า าหนุ่มจึงไม่กล้าแย่งต่อ
“ท่านพ่อ ข้าอยู่แต่ใวัง สองสามวันึได้กลับมาสักครั้ง แต่ท่านอยู่ที่จวนทุกวัน ท่านสามารถนอนกับเป่าได้ทุกวัน ันั้นแล้วเหตุใดคืนี้ท่านึต้องมาแย่งเป่ากับข้าด้วย”
มู่เสวียนเย่อุ้มเป่าแล้วถอยเท้ากลับพลางเ่กับมู่เอ้าเทียน
“ข้าไม่สน เป่าจะต้องนอนกับข้า ัจากี้ก็ต้องนอนกับข้า ใจวนี้ข้าเป็ใหญ่ที่สุด คำพูดข้าถือเป็คำขาด”
มู่เอ้าเทียน ท่านอ๋องหลู่หาผู้สง่างาม เวลาี้กลับทำตัวเหมือนเด็กน้อยจอมวายร้าย
ฮวาเีตกตะลึงเื่มองูฉากี้ แล้วท่านพ่อที่ดื้อรั้นและมีพลังอำนาจคนนั้น? เหตุใดยามี้เขาึปฏิบัติตนราวกับว่าเป็เด็กน้อยเอาแต่ใจคนนึงเล่า
ฮวาเีมองไปที่เป่าีครั้ง ก่อนจะเห็นเด็กน้อยกำลังยิ้มตาหยี มองูท่านตากับท่านลุงใหญ่แย่งชิงตนเองด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยาสุข
ฮวาเียกยิ้มมุมปาก นางเพียงรู้สึกว่าช่เวลาี้ผ่านไปอย่างสงบยิ่ง นางกำลังคิดว่านางควรจะออกหน้าทำตัวเป็คนดี ให้โอกาสท่านพ่อและพี่ใหญ่แข่งขันกันอย่างยุติธรรมดีหรือไม่ ทว่าวินาทีต่อมา นางกลับเห็นมู่เสวียนเย่อุ้มเป่า ก่อนจะหันตัววิ่งเข้าห้องตัวเองไป เขาวิ่งเ็จนมู่เอ้าเทียนตั้งตัวตามไม่ทัน
“เ้าเด็กหน้าเหม็น”
มู่เอ้าเทียนด่าไล่ัเขา ก่อนจะกระทืบเท้าอยู่หลายหน าหนุ่มพึมพำด่าทออย่างไม่พอใจว่ามู่เสวียนเย่ไม่กตัญญู จนฮวาเีอยากจะหัวเราะเื่ได้ยินมัน
ท้องนภากว้างใหญ่และเต็มไปด้วยหมู่าา แสงจันทราีขาวเงินตกกระทบบนไหล่มู่เอ้าเทียน ฮวาเีสามารถเห็นรอยยิ้มที่ยังไม่หายไปใดตาเขาได้
“ลูกั พ่อไม่ได้มีาสุขเ่ี้มาาหลายปีแล้ว รวมึพี่ใหญ่ลูกเ่กัน น้อยนักที่จะเห็นเขาเล่นเป็เด็กแบบี้”!
มู่เอ้าเทียนถอนหายใจ
“ท่านพ่อ เป่าและข้าหวนคืนกลับมาแล้ว ต่อจากี้ ข้าจะทำให้ท่านมีาสุขทุกวันเลย ดีหรือไม่เ้าคะ?”
ฮวาเีเอียงศีรษะ ดตานางเปล่งประกายราวกับดาา นี่คือคำจากใจนาง เป็ถ้วยคำที่จริงใจที่สุด
"ดี ดีเืเกินลูกั"
หัวใจมู่เอ้าเทียนอุ่นึ้ด้วยารู้สึกซาบซึ้ง รู้สึกเพียงดตาที่ฉ่ำชื้น ก่อนที่ารู้สึกเหล่านั้นจะสลายหายไป เขาได้ยินบุตราตัวน้อยเขาเ่ด้วยน้ำเียงที่ต่อรองว่า “ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องอยากถามท่าน ท่านช่วยบอกข้าหน่อยได้หรือไม่เ้าคะ? ”
"เรื่องอะไรหรือ? "
มู่เอ้าเทียนถามกลับ
ก่อนจะได้ยินฮวาเีเ่อย่างตรงไปตรงมาว่า “ท่านพ่อ ท่านอาสะใภ้รองมีใจให้แก่ท่านหรือเ้าคะ? ”
มู่เอ้าเทียน "...! "
เื่ครู่ยังเ่อยู่เลยว่าจะทำให้เขามีาสุขทุกวัน? เ้าเด็กหน้าเหม็น ถามเรื่องัใดเ้ากัน เื่ครู่ยังซาบซึ้งกันจนแทบทนไม่ไหว ใยามี้กลับเ่ัใดไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ ทว่าบุตรากลับกะพริบตาปริบๆ ท่าทางจริงจังเป็อย่างยิ่ง
“เ้าเด็กคนี้ พูดจาสุ่มี่สุ่มห้าัใดกัน?”
มู่เอ้าเทียน่าด้วยใบหน้ารังเกียจเป็อย่างยิ่ง
เื่ฮวาเีเห็นการแสดงออกมู่เอ้าเทียน นางก็ทราบทันทีว่าเรื่องที่นางเดานั้นูต้อง ท่าทางมู่เอ้าเทียนชัดเจนเป็อย่างยิ่งว่ากำลังนึกย้อนึาทรงจำที่ไม่ดีนัก ด้วยาที่ฮวาเีมีลางสังหรณ์ นางจึงโน้มตัวไปตรงหน้าพร้อมเ่ปากถามมู่เอ้าเทียนทันที "ท่านพ่อ หรือว่าท่านอาสะใภ้รองยั่วยวนท่าน???”
ทันทีที่เ่เหล่าี้จบไป ใบหน้ามู่เอ้าเทียนพลันกลายเป็ีดำสนิท เขาเอื้อมมือไปบิดหูฮวาเีทันที "เ้าไปได้ยินมาจากใดกัน? เ้าเป็าเป็นาง คำพูดพวกี้มันคือัใดกัน นี่มันกี่โมงแล้ว ยังไม่รีบกลับไปนอนี”
มู่เอ้าเทียนยกมือึ้แล้วและเกือบจะบิดหูฮวาเี แต่ใที่สุดเขาก็หักใจทำไม่ลง เขาไม่เข้าใจ แม้ว่าบุตราัล้ำค่าเขาจะสูญเียาทรงจำแต่อุปนิสัยนางกลับเปลี่ยนไปมากจริงๆ มีคำพูดใดบ้างที่นางไม่กล้าเ่? หา?
“ไปแล้วเ้าค่ะ ไปแล้ว กำลังจะไปแล้วเ้าค่ะ...”
ฮวาเีหัวเราะออกมา ก่อนจะหันไปทำหน้าทะเล้นใส่มู่เอ้าเทียน จากนั้นนางก็หมุนตัวและเดินไปทางเรือนชิงเฟิงตนเอง ญิาเดินไปสองก้าวก่อนจะหันกลับมามองีครั้งและเห็นมู่เอ้าเทียนยังคงยืนมองตนอยู่ที่เดิม นางมองเห็นสายตาเขาได้ไม่ชัดเท่าไหร่นัก แต่รู้ว่ามันเต็มไปด้วยาัาเมตตา
"ท่านพ่อ คุณท่านมากเ้าค่ะ"
นาง่าคุณท่านอ๋องมู่เอ้าเทียนจากก้นบึ้งหัวใจ จากนั้นก็ก้มลงโค้งคำนับให้มู่เอ้าเทียนด้วยาซาบซึ้ง
คุณที่ท่านยอมรับข้า ัข้า ให้อภัยข้า ปรนเปรอข้า เอ็นูข้า คุณท่านที่ให้าอบอุ่นและให้ข้ารู้ว่าาหมายชีวิตคืออะไร
“เ้าลูกคนี้ คุณพ่อมากมายอะไรขนาดนั้น รีบกลับไปพักผ่อนเถิด เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เ้าไม่ต้องห่หรือกังวลเรื่องเงิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรึ้ก็ตาม เ้าจะมีท่านพ่ออยู่ด้วยเสมอ”
มู่เอ้าเทียนโบกมือแล้วหันหน้าหนี เขาเช็ดน้ำตาจากหางตา บุตรา่าคุณเขา ทว่าเขาต่างหากที่อยากจะคุณนาง คุณนางที่ไม่โทษเขาเพราะไม่อาจปกป้องนางใครั้งนั้นได้ คุณที่นางหวนคืนกลับมาีครั้งัออกจากจวนไปึี่ปี คุณที่ให้อภัยพ่อที่ไร้าสามารถคนี้นาง...
กลับมาึเรือนชิงเฟิง ฮวาเีนั่งพักดื่มชาอยู่ครู่หนึ่ง าใช้ก็มาเคาะประตูบอกว่าต้มน้ำร้อนเสร็จเรียบ้แล้ว และถามนางว่าต้องการอาบน้ำเลยหรือไม่
ฮวาเีมองเข้าไปใกระจก เพิ่งจะรู้ตัวว่าี้ใบหน้านางนั้นูหดหู่และไร้เรี่ยวแรงจริงๆ นางจึงรีบร้อนให้าใช้ถือถังไม้เข้ามาให้
าใช้ตัวน้อยสองคนีู้ส่งเข้ามาใหม่โดยพ่อบ้านหวัง คนหนึ่งมีนามว่าเี่ยวลวี่ (ีเขียว) ีคนมีนามว่าเี่ยวหง (ีแดง) ึ่ถือเป็นามที่ธรรมดายิ่งนักจึงจำได้ง่าย และเพื่อเป็การทำให้แยกแยะได้ง่าย เี่ยวลวี่จึงชอบใส่ีเขียวและเี่ยวหงชอบใส่ีแดง
ถังไม้ที่บรรจุน้ำร้อนอยู่ี้มีขนาดใหญ่ยิ่งนัก ด้านบนโรยด้วยกลีบดอกไม้เป็ชั้นๆ าใช้ตัวน้อยสองคนควรจะรับใช้นางใอ่าง ทว่าฮวาเีไม่คุ้นเคยจึงให้พวกนางออกไป
ฮวาเีถเสื้อผ้าออก ก่อนจะก้าวเข้าไปใถังไม้ อุณหภูมิน้ำกำลังพี ญิาถอนหายใจอย่างสบายอกสบายใจ
ใบหน้านางขาว ผิวนางเป็ีชมพูนุ่มนวลราวกับหยกเนื้ี นางหลับตาลงราวกับกำลังมีดื่มด่ำกับมัน
จากนั้น ูเหมือนนางจะนึกึอะไรบางอย่างึ้มาได้จึงลืมตาึ้ ‘ึ’ ทันที นางรีบหยิบบางอย่างบนคอตนออกมา สิ่งนั้นคือไข่มุกทองมังกรคะนองน้ำที่นางขโมยมาใคราแรกนั่นเอง
ว่ากันว่าในั้นบรรจุสวรรค์และใต้หล้าเอาไว้ ีทั้งยังซ่อนพลังเร้นลับอยู่ข้างใ หากเปิดไข่มุกทองมังกรคะนองน้ำออกได้ ย่อมเรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝน!
ฮวาเียังไม่ลืมว่าเป็เพราะไข่มุกี้ที่ทำให้นางูฟ้าผ่าจนข้ามมิติมายังโลกี้
ใช่สองปีแรก ฮวาเีเกลียดไข่มุกี้เข้ากระูกดำ ทั้งยังด่าตัวเองด้วยว่าเหตุใดใคราแรกที่มองเห็นไข่มุกเม็ดี้ นางึได้รู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายไมู่ และเี่ยงที่จะูไล่ล่าจากองค์กรใต้ดิน นางต้องการขโมยมัน แต่ผลที่ได้คือการนางข้ามมิติมายังีโลกหนึ่ง ใยามนั้น นางศึกษาไข่มุกทองมังกรคะนองน้ำี้แทบจะทุกวัน ทำอย่างไรจึงจะพานางกลับสู่โลกเดิมได้ ไม่เพียงแต่นางไม่สามารถกลับไปได้ แต่นางยังทำสัญญากับไข่มุกี้โดยบังเอิญีด้วย
ใช่ไม่กี่ปีที่ผ่านมา นางได้นำไข่มุกออกมาศึกษาเป็ครั้งคราว แต่นางไม่พบวิธีการเปิดไข่มุกใตำา ใทางกลับกันนางดันได้ค้นพบเ้าสมบัติพิเศษีอย่างไข่มุกทองมังกรคะนองน้ำึ่ก็คือาสามารถใการเก็บสิ่ง ใไข่มุกทองมีพื้นที่ที่เป็มิติวิเศษอยู่ ใช่ไม่กี่ปีที่ผ่านมานางจึงเก็บเงินทองสมบัติล้ำค่ารวมึวัตถุดิบทำยาที่หายากและล้ำค่าไว้ข้างใี้
ฮวาเีก้าวออกจากอ่าง จากนั้นก็นั่งลงบนเตียงและถือไข่มุกมังกรทองเอาไว้ใมือ ัที่จริงตั้งแต่ที่นางรับเป่ามาเป็บุตรา นางไม่เคยชอบไข่มุกมังกรทองี้เลย แต่ใยามี้ นางอยากจะคุณมันด้วยซ้ำ...
หากปราศจากการชี้นำมัน นางคงไม่พบมู่ัเีและไม่ได้สืบทาปรารถนาสุด้านางแล้วก็จะไม่มีบุตราอย่างเป่า ีทั้งจะไม่ได้เป็หนึ่งใสมาชิกตระกูลมู่ ก่อนที่นางจะมาึโลกี้ นาง... เหงาและไม่เคยรู้สึกอบอุ่นขนาดี้มาก่อน ันั้นเื่นางได้รับสิ่งี้มาแล้ว นางก็ต้องการที่จะทะนุถนอมมันให้มากึ้ด้วยหัวใจนาง
ฮวาเีใช้วิญญาณนางมองเข้าไปใไข่มุกทองมังกรคะนองน้ำ ดตานางพร่าเพราะสมบัติที่นางซ่อนเอาไว้ในั้นึี่ปี เพียงแค่คิดว่าพรุ่งี้นางจะต้องหยิบมันออกมาจำนำ หัวใจนางก็มีเลืออกราวกับว่าูคนเอามีดมาแทง เจ็บปวดราวกับูประหารชีวิตด้วยการตัดมือเท้า ก่อนจะเชืคอทิ้ง
“ไอ้องค์รัชทายาทสารเลว ไอ้บัดซบ ไอ้เฮงซวย เ้าอย่าได้ตกมาอยู่ใเงื้อมมือข้าผู้ี้ก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นเส้นเอ็นทั้งแขนทั้งขาเ้าจะต้องูตัดสับแล้วโยนลงไปใคูน้ำเพื่อเป็อาหารปลาแน่ ไอ้สารเลวเอ๊ย! ”
ฮวาเีโกรธเืเกิน ยิ่งนางคิดึเรื่องี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งโกรธมากึ้เท่านั้น
สมบัติเหล่าี้เป็ขุมทรัพย์ที่นางทำงานอย่างั เก็บหอมรอมริบทีละเล็กทีละน้อยเพื่อเอาไว้ช่วยเป่า เ่ แท่งทองคำห้ากล่องี้ เป็ใที่นางลงจากภูเขา นางูาหนุ่มผู้มั่งคั่งจ้องมองมาที่นางแล้วลูบสัมผัสมือน้อยๆ ตน จากนั้นาคนนั้นก็ูนางทุบตี สุด้าเขาก็ซื้อชีวิตตัวเองด้วยทองคำห้ากล่องี้
นี่คือแท่งทองคำที่นางได้จากการขายเสน่ห์างดงามนาง...
เื่มองไปที่ปะการังไฟีสดใสทั้งสอง นั่นเป็ขวัญที่เป่าได้รับ ัจากการช่วยเืท่านผู้เฒ่าทีู่งูพิษกัดเพื่อเป็การคุณสองแม่ลูก
นอกจากี้ยังมีกล่องหยกแข็ง ม้วนผ้าไหมีทอง หยกแดง แก้วกระเบื้องเคลือบมากกว่าหนึ่งโหล... ไม่ต้องเ่ึสมุนไพรชั้นยที่นางใช้าพยายามอย่างมากจนได้มันมา ทั้งยังมีขวดและไหน้ำอมฤตต่างๆ รวมึยาพิษต่างๆที่เป่าฝึกทำึ้ด้วย...
สิ่งเหล่าี้ล้วนเป็สมบัติทั้งหมดที่นางเก็บเอาไว้ มีสินสทองหมั้น เหรียญเงินสำหรับเป่าใการแต่งลูกสะใภ้และเงินที่เอาไว้ใช้แสดงากตัญญูต่อท่านพ่อใอนาคตด้วย...
พรุ่งี้นางจะต้องเอามันออกมาให้หมด เอาไปขายให้ได้เงินแล้วส่งให้องค์รัชทายาทสารเลวนั่น
เพียงเพราะนางเอาดอกบัวพันปีมา
ึดอกบัวพันปีจะมีค่าเพียงใดก็ตาม ทว่าสิ่งใมิติวิเศษไข่มุกทองนางก็มีค่าัประเมินมิได้เ่กัน ว่ากันว่าผลึกบัวน้ำแข็งที่นางเก็บมาจากด้านบนสุดยภูเขาน้ำแข็งที่หนาวที่สุดก็เป็สมบัติที่ไม่อาจหาพบได้ ใ้ปีอาจมีปรากฏออกมาเพียงครั้งเี นี่คือสมบัติที่จะเอามาทำยาล้างพิษเป่าใอนาคต และมูลค่ามันเทียบได้กับดอกบัวพันปี
นางูใส่ร้ายโดยตี้หลิงหานคนขี้โกงนั่น
เพียงเพราะเขาอยากแก้แค้นเรื่องน้ำทิพย์
ฮวาเีมองูสมบัติัน่าื่ตาเหล่าี้ แค่คิดว่าตั้งแต่วันพรุ่งี้ก็จะไม่ใ่สมบัตินางีต่อไป ดตานางพลันเปลี่ยนเป็ีแดง น้ำตาไหลออกมาสุดจะทน ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดใจ
“องค์รัชทายาทเฮงซวย ข้าไม่อาจยกโทษให้เ้าได้ เ้ารอก่อนเถิด”
หัวใจฮวาเีแตกสลาย
นางคิดึท่านพ่อและท่านพี่ใหญ่ที่คิดจะขายทรัพย์สินเพื่อนาง ทั้งยังจะขอยืมเงินจากสหายคนอื่นีด้วย ไม่รู้ว่าต้องติดหี้น้ำใจคนเท่าไหร่ึจะหมด และนั่นก็ทำให้นางทนไม่ไหวจริงๆ
ฮวาเีดึงวิญญาณตนกลับคืนมา ก่อนจะเก็บไข่มุกทองกลับไปห้อยรอบคอนางีครั้งเพื่อให้นางได้รู้สึกว่าสมบัติล้ำค่านางูเก็บไว้ใอ้อมแขนตนทุกวัน
ฮือๆๆ นี่อาจเป็คืนสุด้าที่นางมีเหล่าี้เอาไว้ใครอบครองพ
ฮวาเีน้ำตาคลอ นางกไข่มุกทองมังกรคะนองน้ำและผล็อยหลับไป
...
เี่ยวลวี่และเี่ยวหงที่ยืนอยู่หน้าประตูกำลังรอให้คุณหนูใหญ่อาบน้ำให้เสร็จ พวกนางจะได้เข้าไปทำาสะอาด แต่ได้ยินเพียงคุณหนูใหญ่ขบฟันสาปแช่งคนอื่นอยู่ด้วยน้ำเียงที่ขุ่นเคือง และัจากนั้นไม่าก็ูเหมือนนางกำลังสบถด่าพลางสะอึกสะอื้นร่ำไห้...
ัจากนั้นก็ไม่มีเียงใดๆ เล็ดลออกมาจากให้องี ูเหมือนว่านางจะหลับไปแล้ว
เี่ยวหงและเี่ยวลวี่มองหน้ากันไปมา แต่พวกนางก็ไม่กล้าเคาะประตู เพราะคุณหนูใหญ่พวกนางูแปลกประหลาดยิ่งนัก
ทางด้านฮวาเีที่หลับไป ใาฝันูเหมือนนางจะเห็นใบหน้าที่เหมือนองค์รัชทายาทตี้หลิงหานีครั้ง ท่าทางที่อยู่เหนือสรรพสิ่ง เย็นชาไม่แยแส นางเห็นเขามองลงมาที่นางและเ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า "ฮวาเี่ยวเี นำเงินมาให้เปิ่นกงเีย นี่คือหี้ที่เ้าติดเปิ่นกงไว้...”
ัจากนั้นทันที ใบหน้าที่สง่างามและไร้ที่ติตี้หลิงหานก็กลายเป็วิญญาณชั่วร้ายที่กระหายเลื เขากลืนกินไข่มุกทองนางและสมบัติทั้งหมดนางลงไปใคำเี
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??