ทำยังไงก็ไม่อาจปิดบังความสามารถที่แท้จริงของเ็ชายได้
ริโอะยังใช้โล่ไม่ค่อยคล่อง ท่าทางของเขาจึงูเก้ๆ ัๆ
ฟึ่ ฟึ่ ฟึ่
ริโอะกวัดแกว่งดาบไม้ไปมา
แต่าา์ัป้องกันได้่างดงาม
ก็แหงอยู่แล้วล่ะ ั้ความเ็และพละกำลังของเ็ตัวเล็กๆ จะไปสู้แรงผู้ใหญ่่าาา์ได้ยังไงล่ะ
จะโจมตีาา์ได้ต้องมีเทคนิก
ถ้าใช้วิชาที่เีมาจากปู่ในชาติก่อน าา์ต้องสัยเราแน่ๆ
(นี้าา์คงคิดว่าเราอ่อนหัดสินะ)
ริโอะประเมินสถานาณ์่าใจเย็น
”ดีา! ริโอะ นี้เยังมีความมุ่งมั่นไม่พอ แต่เเป็นอัศวินที่ดีได้แน่!”
เขาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
าา์ไฟแรงจนเ็ชายรู้สึกร้อนตามไปด้วย
”โชค้านะครับ ที่ผมไม่สนใจอยากเป็นอัศวิน”
”ห้ะ? ช่างเถอะ ชีวิตวัยเีของเยังอีกยาวไกล าา์จะสอนวิถีแห่งดาบเอง สบายใจได้เลย”
สบายใจอะไรล่ะ
บทสนทนาของั้สองฟังูเริ่มสับสน
ริโอะสู้ไปฝืนยิ้มไป
ทันใดนั้นเอง
”...!”
าา์ตอบโต้ริโอะ่ากะทันหัน
แต่เ็ชายหลบทัน
”ฮ่า! ไม่เลวนี่”
เขายังคงชื่นชมเ็ชายไม่ขาดปาก
”ห้ามโจมตีไม่ใช่เหรอครับ?”
”ข้าบอกไหน? นี้าา์เดาความสามารถของเได้แล้ว พอได้”
พูดจบแล้วาา์จึงปลดวางดาบไม้
เ็ชายทำตาม
”เยังเป็นเ็ ั้กำลังและความเ็จึงไม่ใช่สิ่งสำคัญ าเคลื่อนไหวของเใช้ได้เลยนะ ูจากาใช้ดาบแล้ว เมีพรสวรรค์ทีเี ถ้าเมื่อกี้ใช้ป้องกันแล้วโจมตีัล่ะก็ไร้ที่ติแน่นอน”
”ขอบคุณครับ”
”จะเริ่มเข้ากระบวนท่าละนะ”
”รบกวนด้วยครับ”
ริโอะก้มหัวฝากตัวให้กับาา์
หลังจากนั้นาา์ก็แสดงกระบวนท่าฟันดาบให้ริโอะไดู้
เ็ชายสามารถเลียนแบบท่าต่างๆ ได้่าง่ายดาย
าา์เห็นดังนั้นก็นึกสนุก จึงได้แสดงให้ริโอะูไปอีกหลายกระบวนท่า
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนคนั้สองลืมตัว
”โอ้! ต้องัไปหาุคนแล้ว ื่ๆ น่าจะเสร็จกันแล้วล่ะ”
ริโอะและาา์จึงเดินัมายังที่ทีุ่คนฝึก
ไม่นานเ็ชายก็รู้สึกได้ึสายตาที่กำลังจ้องมองมา
พอมองัไปก็พบว่าเป็นสายตาของคริสติน่าและโรอาน่านั่นเอง
่นักเีื่ๆ นั้นไม่ได้สนใจริโอะที่ออกห่างมาเลย
นี้พวกนักเีชายต่างก็สู้กันอวดหญิง ่นักเีหญิงก็มองากระทำนั้นแล้วจับกลุ่มคุยกัน
”หึ”
คริสติน่าทำเสียงฮึดฮัดขึ้นจมูก่าไม่สบอารมณ์ก่อนจะเบือนหน้าหนีไป
โรอาน่าซึ่งอยู่ถัดไปก็ตกใจกับความสามารถของเ็ชาย
(โดนเห็นซะแล้ว...)
ช่างเถอะ เห็นไปก็เ่านั้น
คิดได้เช่นนั้น ริโอะก็เลิกสนใจสายตาของเ็หญิงั้คู่
◇ ◇ ◇
นับตั้งแต่ที่ริโอะเข้าเีมานั้น ก็ผ่านไปึ 6 เืแล้วง
ช่วงแรกที่เข้ามาุคนก็มักจะจ้องมองริโอะราวกับเขาเป็นตัวประหลาด
หลายคนคอยแต่ล้อเลียน
พอผ่านไปสักพักพวกเขาก็เลิกสนใจริโอะกันไปเอง
พวกลูกขุนนางคงจะสนุก่านี้ หากเ็กำพร้ามีปฏิกริยาตอบโต้เวลาถูกแกล้ง
แต่ริโอะัไม่เคยเถียงัเลยไม่ว่าจะถูกล้อว่ายังไง
ริโอะทำตัวนอบน้อมและพูดจาสุภาพเสมอ
พวกที่ยังกัดไม่ปล่อยก็มักจะพูดึแต่เรื่องเดิมๆ
นี้ริโอะจึงกลายเป็นเหมือนบุคคลที่ไร้ตัวตนในห้องเีคนหนึ่งเ่านั้น
เ็ชายกำพร้า่าเขาก็ไม่คิดจะข้องเกี่ยวกับคนอื่นอยู่แล้ว
จึงทำให้ช่วงนี้เขามีสมาธิในาเีและฝึกวิชาาขึ้น
เ็ชายเข้าเีตั้งแต่เช้าจนึบ่ายแก่ๆ
เมื่อหมดวิชาเีก็จะเข้าไปอ่านหนังสือที่หอสมุดต่อ
ัมาึหอพักก็ยังโหมฝึกดาบเพื่อเพิ่มกำลังกาย
ชีวิตประจำวันเช่นนี้ก็ดำเนินไปเรื่อยๆ
ฝีมือและความสติปัญญาของเขาจึงค่อยๆ พัฒนาไปเรื่อยๆ
และแล้ววันที่ผลของากระทำั้มวลก็มาึ
นั่นคือวันแรกของปลายเทอมนั่นเอง
โรงเีเบลต์ลัมต์มีั้หมด 2 ภาคเีใน 1 ปีาศึกษา
มีสอบุๆ ปลายภาคเี
วันนี้คือวันแรกของภาคเีที่ 2
ซึ่งเป็นวันประกาศผลาเีในเทอมที่ผ่านมาด้วย
ปกติแล้วผลสอบจะถูกแจ้งให้ทราบรายบุคคล
มีเพียงผู้ที่ได้คะแนนสูงุ 10 คนเ่านั้นที่จะถูกเอ่ยึ
บัดนี้มีเ็ๆ ามายกำลังมุงูรายชื่อที่ว่านั้นอยู่ที่บอร์ดตรงทางเดินของชั้นป.1
ุคนต่างมีอาากระวนกระวาย
”พูดเป็นเล่นน่ะ! ไพร่ชั้นต่ำแบบนั้นจะมาเป็นที่ 1 ได้ยังไง?!”
อัลฟรอนส์ลูกชายคนรองของดยุกโลดัน ตะโกนลั่นจนตัวสั่นเทาไปด้วยแรงโทสะ ตาก็จ้องรายชื่อเขม็ง
ผู้ที่สอบได้ลำดับที่ 1 คือริโอะและคริสติน่าซึ่งมีคะแนนเ่ากัน
อันดับที่ 3 คือโรอาน่า
่อัลฟรอนส์ได้ลำดับที่ 5
สรุปได้ว่านอกจากคริสติน่าแล้ว นักเีปี 1 ุคนคะแนนน้อย่าริโอะหมดเลย
พวกเขาแพ้แม้กระทั่งเ็กำพร้าที่ไร้สกุลงั้นรึ
เ็มอซอที่เมื่อครึ่งปีก่อนยังอ่านไม่ออกแม้แต่ตัวอักษร
คนที่มักจะถูกคนรอบข้างูแคลน
คนที่ไม่มีตัวตนในสายตาใคร
มันน่าเจ็บใจเสียจริงๆ!
หลายคนปวดใจจนไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นความจริง
”ไม่จริง! มันโกงข้อสอบแน่ๆ!”
อัลฟรอนส์ตะโกนเสียงดัง
ทันใดนั้นเ็ื่ๆ ที่อยู่รอบข้างก็พากันคล้อยตาม
”ใช่ๆ! ไอ้ขี้โกง!”
นักเีที่นีุ่คนคิดว่าตัวเองได้รับาศึกษามา่าดีมาตลอดตั้งแต่เล็กๆ จนผ่านข้อสอบุหินของโรงเีเบลต์ลัมต์มาได้นั้น ต้องไม่มีทางแพ้เ็กำพร้าไร้หัวนอนปลายเท้าที่เมื่อไม่กี่เืก่อนยังอ่านหนังสือแน่นอน!
ผลสอบครั้งนี้ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ !
มันต้องเล่นแง่อะไรสัก่าแน่นอน!
พวกอัลฟรอนส์คิดเช่นนั้น
ถัดจากพวกที่เอะอะโวยวายนั้นมีเ็ผู้หญิง 2 คนกำลังจ้องมองูรายชื่อ่าเงียบๆ
คริสติน่าและโรอาน่านั้นเอง
สีหน้าของั้สองต่างกันราวฟ้ากับเหว
คริสติน่ามีสีหน้าบึ้งตึง
่โรอาน่าัอึ้งจนพูดไม่ออก
(เราได้แค่ที่ 3 เองเหรอเนี่ย? ไม่แปลกที่สู้ท่านคริสติน่าไม่ได้ แต่เราแพ้ไอ้เ็ที่อ่านไม่ได้แม้กระทั่งตัวเลขงั้นเหรอ?)
เพราะเั้ขยันและมีพรสวรรค์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
โรอาน่าจึงมั่นใจว่าตัวเองจะต้องได้ที่ 2 ่าแน่นอน
แต่ัไม่เป็นดังคาด
โรงเีเบลต์ลัมต์คือโรงเีอันดับ 1 ด้านคุณภาพทางาศึกษาของประเทศนี้
นักเีปี 1 มีเิ่า 100 คน
เพราะฉะนั้นาที่ได้อันดับ 3 จึงไม่ถือว่าเลว้า ตรงกันข้ามัน่าอวดด้วยซ้ำ
ึ่านั้นก็เถอะ...
[เ้าในนี้ ไม่คู่ควรกับโรงเีนี้หรอก]
โรอาน่านึกึคำพูดของตัวเองเมื่อครึ่งปีที่ก่อน
นั้นเรู้สึกเอือมระอากับริโอะที่อ่านไม่ออกแม้กระทั่งตัวเลข และคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของขุนนางที่จะเตือนประชาชน และเป็นหน้าที่ของตัวแทนห้อง
เแค่พูดไปตามหน้าที่เ่านั้น!
(ข้าต่างหากล่ะที่ไม่คู่ควร...)
โรอาน่ารู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าขึ้นมาทันที เั้โมโหและอับอายพ
นั้นเเก่ง่าริโอะาจึงพูดข่มขวัญไป
แต่นี้คำพูดเหล่านั้นัย้อนมาทิ่มแทงตัวเเอง
น่าขายหน้าจริงๆ
”เ้า...!”
จู่ๆ ก็มีเสียงดังตะโกนมา
โรอาน่าสะดุ้งโหยงและมองไปทางเสียงนั้น
ที่เห็นคือพวกอัลฟรอนส์มุงอะไรบาง่า
”บอกมาสิ! เ้าโกงด้วยวิธีไหน?!”
อัลฟรอนส์ตะคอกถามและทำท่าเหมือนจะกระชากเสื้อริโอะ
”ผมก็ทำข้อสอบตามปกตินะครับ”
ริโอะตอบด้วยท่าทางใจเย็น
ติดตาม