เื่เย่ฝานเดินออกมาจากร้านขายยาจีน ก็ถูกฝูงชนมุงูทันที คนที่มุงูอยู่นั้นก็ไม่กล้าเอะอะโวยวายมากมาย ได้แต่แอบชี้ไม้ชี้มือไปทางเขา และพูดกันไปว่า “เขาทำร้ายผู้ญิ”
“ุาเ่ ุาเ่” เฉียนอวี้เร่งฝีเท้าจนตามเย่ฝานทัน
เย่ฝานมองเฉียนอวี้แวบึ่ แล้วถามว่า “มีธุระอะไร?”
ไม่กี่วันมานี้เจียงไห่หลินวุ่นวายอยู่กับเื่ตามหาสมุนไพรบำรุงร่างา แน่นอนว่าเื่นี้รู้ึหูเฉียนอวี้เ้าจนได้ เื่ถูกเฉียนอวี้ถามเช่นนั้น เจียงไห่หลินก็เลยต้องบอกเื่อายุขัยที่ถูกบั่นทอนลงมา่าจนใจ เื่นี้ทำให้เฉียนอวี้เีขวัญเป็น่ามาก เาะเย่ฝานเคยบอกไว้ว่า เขาได้รับกลิ่นอายอสูรมากกว่าเจียงไห่หลินเีอีก ถ้าเช่นนั้นอายุขัยของเขาย่อมต้องสั้นลงกว่าเจียงไห่หลินแน่ๆ
“ใบสั่งยาที่คุณให้กับพี่รอง ผมใช้บ้างได้ไหมครับ” เฉียนอวี้เอ่ยถาม
“ไ้ิ!” เย่ฝานตอบกลับ
เฉียนอวี้มองเย่ฝานแล้วถามว่า “ุาเ่ อายุขัยของผมจะสั้นลงมากน้อยแค่ไหนครับ!”
เย่ฝานตบไปที่ไหล่ของเฉียนอวี้พลางพูดว่า “ทำใจให้สบาย ็แ่ครึ่งปี ครึ่งปีเท่านั้น เพียงชั่วลัดนิ้วมือทุก่าก็ผ่านไปแล้ว” ใี่แล้ว ผู้ฝึกตนขั้นจินตันในสำนักของเขา พอเ้าฌานฝึกยุทธ์ครั้งึ่ก็กินเวลาาปีเลยทีเดียว
เฉียนอวี้ “…”
“ุาเ่ หากผมดื่มน้ำสมุนไพรนั่นแล้ว น่าจะอยู่ได้นานขึ้นใช่ไหมครับ! หรือว่าคุณเขียนในสั่งยาที่มีัยาคุณภาพูกว่านี้ได้ไหม เื่เิไม่ใช่ปัญหาครับ”
เย่ฝานครุ่นคิดจากนั้นตอบกลับไปว่า “นายใช้ยาัเดียวกับเจียงไห่หลินนั่นแหละ ตอนนี้ร่างานายยังอ่อนแอ หากใช้ยาคุณภาพูกว่านี้ จะรับไม่ไหวเอา อีก่าช่วงนี้คงต้องงดการมีเพศสัมพันธ์ไปก่อนนะ”
เฉียนอวี้พยัก้าแล้วตอบว่า “ครับ ครับ ผมจะเชื่อฟังคุณทุก่าครับ”
“เื่กี้ผมเห็นคุณ… ไปแสดงฤทธิ์เดชมาหรือครับ”
เย่ฝานเอามือเท้าเอว แล้วพูดว่า “ัคนไม่รู้า หากไม่ตบซะบ้างก็ไม่รู้ึฤทธิ์เดชของฉัน”
ในสำนักเมฆา เย่ฝานนับว่าเป็นบุคคลที่มีาสำคัญอยู่ไม่น้อย ึแม้ว่าเขาจะไม่สามารถฝึกตน แต่เหล่าลูกศิษย์ในสำนักเื่อยู่ต่อ้าเขาต่างก็แสดงาเคารพและนอบน้อม ัเด็กนั่นกลับกล้าใส่ร้ายป้ายสีเขา หล่อนเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของุาเ่ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ
เฉียนอวี้ “…” ข่าวลือที่ว่าุาเ่เป็นคนขี้ขลาดตาขาวนั้น คงจะเป็นเพียงเื่หลอกลวง
“แต่ยังไงการทำร้ายผู้ญิมันก็ไม่ดีนะครับ”
“ถ้าไม่ใช่เาะัเด็กนั่นมันสารเลว ใครอยากจะตบกันเ่า” เย่ฝานตอบกลับ่าไม่ยี่หระ
เฉียนอวี้ “…”
เฉียนอวี้และเย่ฝานกำัเดินอยู่บนถนนซึ่งเต็มไปด้วยร้านขายยาจีน
เหล่าคุณาตระกูลัทั้งา กำัห้อมล้อมเด็กหนุ่มในชุดขาวคนึ่
เย่ฝานหยุดฝีเท้าในทันใด เขาจ้องมองาหนุ่มในชุดขาวที่อยู่ท่ามกลางผู้คน โดดเด่นัหงส์ในหมู่กา เขาเอ่ยา้ท่าทางจริงจังว่า “เขาคือใครกัน!”
“เขาคือคุณาไป๋อวิ๋นซีแห่งตระกูลไป๋ ที่มาที่ไปของเขาไม่ธรรมดา อย่าเ้าไปยุ่งด้วยจะดีกว่าครับ” เฉียนอวี้ตอบกลับง
เย่ฝานกะิตาแล้ว แล้วา้าตื่นเ้ “เขาูดีมากเลย! ฉันจะแต่งเขาเป็นภรรยา”
เฉียนอวี้มองเย่ฝานด้วยใบ้าตกใจแล้วพูดว่า “ุาเ่ หัวใจผมไม่ค่อยแ็แรง คุณอย่าทำให้ผมตกใจแบบนี้สิครับ…”
หากอยู่ในเมืองชาง เฉียนอวี้ยังพอจะมีปากมีเีงบ้าง แต่ที่นี่เป็นเมืองหลวง เขาเองก็ช่วยอะไรมากไม่ได้ ไป๋อวิ๋นซีเป็นบุคคลที่มีชื่อเีงในกลุ่มลูกหลานนักการเมือง ไป๋อวิ๋นซีมาเยือนเมืองหลวง คุณปู่ของเฉียนอวี้ยังต้องติดตามมาคารวะ
ไป๋อวิ๋นซีเป็นอัจฉริยะคนึ่ ั้แต่เล็กจนโตเขาได้เลื่อนชั้นเรียนูกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน ึแม้ว่าตอนนี้จะอายุเพียง 18 ปี แต่เขาก็จบการศึกษาระดับปริญญาเอกจากต่างประเทศแล้ว และยังได้บริหารกลุ่มธุรกิจเจาซีกรุ๊ป ทั้งัเขาเองและครอบครัวต่างก็ทำให้ผู้คนตกตะลึงไปตามๆ กัน
เย่ฝานมองเฉียนอวี้แวบึ่แล้วถามไปว่า “ฉันแค่อยากแต่งเขามาเป็นภรรยา ทำไมึทำให้นายตกใจล่ะ”
เฉียนอวี้ “...เาะว่าคุณาไป๋ไม่ชอบคนแบบคุณหรอกครับ”
เย่ฝานเอียงศรีษะแล้วเอ่ยถาม “ำไ่ะ? ฉันทั้งหล่อเหลาและสง่างาม ฉลาดปราดเปรื่องเหนือผู้ใด สติปัญญาก็เฉียบแหลมขนาดนี้”
เฉียนอวี้ “…” ุาเ่จะรู้ไหมว่าชื่อเีงของคุณไม่ดีขนาดไหน! เที่ยวผู้ญิ ไม่ัาก้าว้า เป็นลูกที่ไม่เอาไหน แถมเื่ครู่ก็เพิ่งจะรังแกน้องสาวของัเองด้วย
“คุณาไป๋ชอบคนที่ร่ำรวย และมีาสามารถ” เฉียนอวี้กล่าว
เย่ฝานถามกลับด้วยาสงสัย “ยังไงที่เรียกว่าร่ำรวย?”
“่าน้อยบ้านต้องรวย มีเิเป็นหมื่นล้าน”
“แล้วยังไงที่เรียกว่ามีาสามารถ?” เย่ฝานถามต่อ
“ผู้ที่สามารถเ้าไปเด็ดหัวข้าศึกท่ามกลางกองทัพนับหมื่น ราวกับหยิบของในถุงย่าม[1]” เฉียนอวี้พูดโพล่งออกมาโดยไม่ทันคิด
เย่ฝานพยัก้าพลางพูดว่า “เ้าใจแล้ว”
เฉียนอวี้ “…”
เย่ฝานจ้องมองไป๋อวิ๋นซี่าไม่ละสายตา ไป๋อวิ๋นซีเหมือนจะรู้สึกัจึงหันไปมองทางเย่ฝานแวบึ่ เย่ฝานรีบโบกมือให้กับไป๋อวิ๋นซีด้วยาตื่นเ้
เฉียนอวี้เห็นเย่ฝานออกอาการตกหลุมัแบบนั้น เขารู้สึกร้อนั้แต่เท้าขึ้นมาทั้งั ใบ้าก็พลันแดงก่ำไปหมด เวรกรรมแท้ๆ! เย่ฝานไม่รู้สึกขาย้าหรือ่าไร เขาเองยังรู้สึกอับอายไม่น้อย จู่ๆ เฉียนอวี้ก็รู้สึกว่าเย่ฝานในแบบเคร่งขรึมจริงจัง ยังูดีกว่านี้มาก
ไป๋อวิ๋นซีหัวเราะ ถามผู้ที่เดินข้างาเขาว่า “ผู้าทีู่ตลกๆ คนนั้นเป็นใครกัน!”
“ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ” เลี่ยวเหอที่เดินอยู่ข้างาไป๋อวิ๋นซีไม่สนใจที่จะบอกเขาว่า าคนนั้นคืออดีตคู่หมั้นของเลี่ยวถิงถิง
“ช่างเถอะ”
ไป๋อวิ๋นซีขึ้นรถและจากไป่าสง่างาม
เย่ฝานเอียงศีรษะ พูด่าอิ่มอกอิ่มในว่า “เขากำัสนใจฉันอยู่”
เฉียนอวี้มองเย่ฝานแวบึ่ แล้วฝืนใจถามว่า “ุาเ่ คุณูจากตรงไหนว่าคุณาไป๋สนใจคุณครับ!”
“ก็เื่กี้เขาส่งยิ้มให้ฉัน นายไม่เห็นเหรอ?” เย่ฝานตอบกลับ่าไม่เ้าใจ
เฉียนอวี้ “…” หากไม่ใช่เาะที่ผ่านมาเขาขับไล่ผีร้ายออกจากร่างของซ่งป๋อฮุยได้สำเร็จ เขาอยากจะพาเจ้าหมอนี่ไปโรงพยาบาลบ้าเีตอนนี้เลย เป็นคนแบบไหนกันนะ!
“ุาเ่ครับ” ตอนนี้ก็สายมากแล้ว คุณาไป๋ก็กลับไปแล้ว ถ้างั้นให้ผมเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อนะครับ” เฉียนอวี้รวบรวมสติคืนมา แล้วถามเย่ฝานด้วยใบ้ายิ้มแย้ม
เย่ฝานพยัก้าแล้วกล่าวว่า “ไ้ิ!” ฉันเพิ่งไปเจอร้านอาหารรสชาติไม่เลวอยู่ึ่ร้าน พวกเราไปกินที่นั่นก็ได้
“ร้านอาหารอะไรเหรอครับ” เฉียนอวี้ถาม่าสนอกสนใจ
“ราเมนหลันโจว”พ
เฉียนอวี้ “…” เย่ฝานจะช่วยเขาประหยัดเิหรือยังไง? ึแม้จะจ่ายเิแทนซ่งป๋อฮุยไปสิบล้าน จนทำให้ช่วงนี้เขาขัดสนเิทองอยู่บ้าง แต่ยังไงก็มีเิเลี้ยงอาหารแพงๆ สักมื้อได้อยู่แล้ว
..............................................................................................................
[1] เป็นคำที่ใช้เปรียบเปรยึาสามารถของบุคคลในนิยายเื่สามก๊ก คือ เีุ นักรบจอมพั ผู้บ้าดีเดือดและมุทะลุดุดัน ที่สามารถต่อสู้กับข้าศึกได้นับหมื่น และเด็ดหัวศัตรูได้ง่ายเหมือนหยิบของในถุงย่าม
ทินกร อ่อนแก้ว
3 เดือนที่แล้ว
ชายรักชายเหรอครับเรื่องนี้