ใต้เงาจันทร์
ผมว่าใครๆก็อยากมีความสุขทั้งนั้น แต่สิ่งที่ผมจะเล่าให้คุณฟังมันอาจจะมีสุขและทุกข์ปนกัน ผมเกิดมาในที่ที่ทุกคนไม่อยากเกิด ผมเกิดในซ่อง ซ่องที่ทุกคนเรียกว่าที่ทำมาหากินของหญิงขายบริการ แม่ผมเป็นหญิงขายบริการ ไม่ว่าแม่ของคุณจะทำงานแบบไหนเขาก็คือแม่ของคุณ ผมก็รักแม่ครับ คุณเชื่อไหมว่าแม่ส่งผมเรียนตั้งแต่เล็กจนโต แม่ไม่เคยบอกว่าเหนื่อย หลังจากที่แม่มีผม แม่ก็เลิกทำอาชีพนี้ แต่ก็ไม่พ้นที่จะอยู่บริเวณนั้น แม่ไม่มีพ่อแม่ไม่มีเพื่อนไม่มีญาติ ที่ผมรู้เรื่องแม่เพราะป้าไหม ป้าไหมที่ทำงานด้วยกันกับแม่ เล่าให้ผมฟัง
วันนึงแม่ทำงานปกติมีผู้ชายหน้าตาดีพูดจาไพเราะนิสัยดีมากับเพื่อน เพื่อมาใช้บริการ แม่ตกหลุมรักเขาทันทีเมื่อแรกเห็น คืนนั้นชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรแม่เค้าเล่าเรื่องของเค้าให้แม่ฟัง แม่รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กับชายคนนั้น ความรู้สึกนั้นผมรู้ดีครับว่าแม่กำลังตกหลุมรักเค้าคนนั้นอยู่
และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ชายคนนั้นมาหาแม่ที่ห้องพัก เค้าอยากให้แม่มาเป็นภรรยา เขาจะดูแลแม่เป็นอย่างดี
แม่ตัดสินใจที่จะไปอยู่กับเค้า และก็อยู่ด้วยกันไม่ถึง 3 เดือน แม่จึงหนีเพื่อมาใช้ชีวิตใหม่ เพราะทนคนที่บ้านเค้าไม่ได้
แม่เคยเล่าให้ผมฟังว่าสักวันจะบอกเรื่องพ่อ เมื่อถึงเวลา
6:30น.
แม่ : รบ ตื่นยังเดี๋ยวไปเรียนสายนะลูก
รบ : ครับบบบ ตื่นแล้วครับ
แม่ : รบ มากินข้าวก่อนลูกเดี๋ยวนั่งเรียนแล้วหิว
รบ : ครับบบบ มาแล้วคับแม่
ทุกวันนี้ผมตื่นเช้ามาได้เห็นรอยยิ้มแม่ทุกเช้า แค่นี้ผมก็รู้สึกดีใจแล้ว แม่หันมาขายขนมทุกเช้าเพื่อส่งผมเรียนตามความฝันของผม
7:30น.
รบ : แม่ผมไปเรียนแล้วนะครับ (รบก้มลงหอมแม่ที่แก้มด้วยความรักเหมือนทุกครั้ง)เดี๋ยวรีบกลับมาช่วยแม่เก็บร้านนะคับ^^
แม่ : ตั้งใจเรียนนะลูก เออ..แล้วที่บอกว่าจะมีรับน้อง เราต้องอยู่กับพวกพี่ ปี3ไหม๊?
รบ : อ่อ! ลืมเลย ต้องช่วยพี่ปี3รับน้องปี1 งั้นเดี๋ยวผมโทรหาแม่ก่อนกลับบ้านนะครับ
(พอผมพูดจบผมก็รีบเก็บหนังสือเพื่อไปมหาลัยทันที)
แนะนำตัว...
ผมลืมแนะนำตัวไป
ผมชื่อพัลลภครับ ชื่อเล่น รบ ครับ อายุ 21 ปีศึกษาอยู่คณะนิเทศศาสตร์มหาลัยแห่งหนึ่งปี 2 ครับ
ผมเป็นเด็กเรียนไม่ค่อยเก่งครับ สิ่งที่ผมเก่งคือเล่นดนตรีครับและการแสดง ผมชอบเล่นกีต้าร์ครับ กลองก็เล่นได้นะ แต่สิ่งที่ผมชอบคือกีต้าร์ครับ ที่มหาลัยผมมีเพื่อนอยู่ 2 คนครับที่สนิทกัน เพื่อนชายคนแรก ที่ผมจะแนะนำก็คือ กัน กวิน เพื่อนของผมคนนี้ มันออกจะออกกวนๆสักนิด แต่มันเก่งเรื่องว่ายน้ำครับ นักกีฬาว่ายน้ำเหรียญทองของมหาลัย นิสัยมันออกจะกวนๆพูดเก่ง บางครั้งผมก็อยากรู้ว่ามันเงียบเป็นไหม คือพูดแบบลิงหลับเลย และความนิสัยขี้เล่นของมันมันก็แอบชอบเพื่อนสนิทของผมอีกคน เพื่อนสนิทของผมอีกคนเป็นผู้หญิง เธอชื่อ แก้ว แก้วกานต์
ทุกคนลองคิดดูนะครับว่าแก้วมีนิสัยเหมือนกับกัน แน่นอนครับว่าแก้วไม่ได้ชอบกันเลยยังรำคาญกันอีก คอยว่ากันเสมอ" แกอย่าพูดมากฉันรำคาญ" ใช่ครับ คำนี้ผมได้ยินจาก แก้ว มักพูดบ่อยๆ เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน 3 คน
มหาลัย..
แก้ว : เฮ้ยรบ!! ทางนี้
กัน : รบ(กันโบกมือเรียกผม)ผมยิ้มรับ เพื่อนทั้งสอง แล้วลงนั่งที่เก้าอี้ม้าหิน
รบ : กัน แก้ว พวกแกไปช่วยงานพี่ปี 3 ไหมวันนี้
กัน : ไปว่ะ แต่...
รบ : แต่ไรว่ะ
กัน : แต่....ก็อยากให้....คนแถวนี้ไปด้วย (กันพูดพร้อมกับมองไปที่แก้ว แล้วยิ้มแบบเจ้าเลห์)
แก้ว : อะไรว่ะ ตัวไม่ติดกัน ไม่ต้องมามอง จะไม่ไปหรอกวันนี้ฉันมีนัด(แก้วมองกันแบบ เยาะเย้ย)
กัน : อ้าว...อะไรว่ะ(มองแก้วตา ละห้อย)
รบ : เออ..น่ากัน มึงไปกับกูก็ได้(กันหันมาบอกแล้วพูดกระซิบ)
กัน : มันไม่เหมือนกันว่ะ หมดกำลังใจ...เห้อ!!
9:20น...
ผมมองนาฬิกาข้อมือได้ถึงเวลาเรียนแล้ว แล้วหันไปบอกเพื่อนว่า
รบ : กัน แก้ว ถึงเวลาเรียน แล้ว(ทุกคนลุกขึ้นจาก เก้าอี้ทันที)
16:00น..
เลิกเรียนพอดี พี่ปี3ก็เข้ามาในห้อง
พี่ปี3 : น้องปี 2 ครับไปรวมกันที่ห้องประชุมนะเดี๋ยวพี่จะประชุมกันก่อน ว่าเราจะทำกิจกรรมอะไรกันบ้าง
ทุกคนในห้องตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า ครับค่ะ
ห้องประชุม..
ในห้องประชุมเชียร์ที่เราเพิ่งปรึกษากับรุ่นพี่เรียบร้อยแล้ว
และการประชุมเด็กใหม่ก็จบลงด้วยดี ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมยืนอยู่กับ เพื่อนๆ และกัน
รบ : กัน กูกลับก่อนนะ เดี๋ยวต้องช่วยแม่ ไปเก็บร้าน ด้วย
กัน : เออๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้
ผมกลัวแม่รอผมจึง จับมือถือขึ้นมาโทรไปหาแม่ทันที โดยไม่ได้มองทาง ว่าใครอยู่ตรงหน้า
แล้วผมก็ชนเข้าอย่างจัง!!!! ตัวผมล้มลงทับกับ นักศึกษาคนนึงที่ผมไม่เคยเห็น ล้มแรงมากจน หน้าของผมไปชนกับหน้าของ ศึกษาใหม่ และปากของผมก็ไปชนเข้าปากของเค้า พอดี
ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่จ้องหน้าเขาแบบเขินสุดๆ จะไม่ให้ผมเขินได้ยังไง นักศึกษาใหม่หน้าตาดีหล่อแต่หน้าหวานมาก หน้าแดงหูชา รีบลุกขึ้นทันทีแล้ว....
รบ : โทษนะคับ พี่รีบเลย ไม่ทันมอง ขอโทษนะคับ (น้องเค้ายิ้มแล้วพูด...)
น้องนักศึกษา : ไม่เป็นไรครับพี่ ผมก็รีบเหมือนกันเลยไม่ได้ดูทาง
ผมอดเขินไม่ได้ เพราะนาทีนั้นหน้าเราทั้งสองและปากชนกันเหมือนตั้งใจ ผมได้กลิ่น... เสียงลมหายใจ.... และทำให้ผมเขินหนักเข้าไปใหญ่ คือเค้าหน้าตาดีค่อนข้างหน้าหวานเลยทีเดียว
รบ : งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคับ (น้องนักศึกษาหันมาดึงมือผมแล้วพูดกับผมว่า)
น้องนักศึกษา : เดี๋ยวก่อน!!! ผมชื่อ ณัฐ ณัฐกร เรียนนิเทศปีหนึ่งครับ แล้วพี่ล่ะครับชื่ออะไร
คำพูดของเขาทำให้ผมสงสัยว่าทำไม...
รบ : พี่ชื่อรบครับ พัลลภครับนิเทศปี 2 ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้อง ณัฐกร
ณัฐ : ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับพี่รบ พี่รบ มี id line ไหมครับ?
(ผมได้แต่ยืนงงทำไมณัฐ ถึงขอ ID LINE ผม แต่ผมก็ให้ไปแบบงงคับ)
รบ : งั้นเอามือถือ ของคุณมา (ณัฐยื่นมือถือให้พร้อมกับยิ้มให้ผม แบบแปลกๆ)
ณัฐ : ขอบคุณครับพี่รบ(ณัฐพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้ผม)
ไม่รู้ทำไมผมถึงแพ้รอยยิ้มของณัฐเหลือเกิน เวลาที่ณัฐยิ้มผมรู้สึกเขินไม่กล้ามองหน้าเค้า ณัฐกับจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ
ระหว่างทางกลับบ้าน..
ผมโทรหาแม่บอกกับแม่ว่าผมกำลังจะกลับบ้าน ผมก็ถึงบ้านผมช่วยแม่เก็บของเก็บร้านร้านของแม่ผมเป็นตึก 2ชั้น ที่แม่เช่าเค้าเพื่อขายของ และบ้านของผมกับแม่สองคน
18:39น..
พอตอนเย็นกินข้าวเสร็จ ผมนึกถึงเหตุการณ์วันนี้ที่ผมชนกับณัฐ ไม่รู้เป็นไง เวลาผมนึกถึงก็รู้สึกเขิน อายร้อนหน้าแดงขึ้นมาทันที
ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ว่าทำไม?? ผมถึงหน้าแดงแล้วรู้สึกใจเต้นแรง เมื่อนึกถึง ณัฐ ผมเป็นผู้ชายนะครับ แต่ผมนึกถึงผู้ชายอีกคนรู้สึกเขินอายหรือว่าผมจะชอบณัฐ
เฮ้ย!!! ไม่จริงอ่ะเราเป็นผู้ชายนะไปชอบผู้ชายด้วยกันได้ไง หน้าของณัฐอยู่ในหัวผม มันใช่หรือเปล่าที่ต้องเขินอาย เพียงแค่ณัฐ หน้าหวานเหมือนผู้หญิง
"บ้าน่า !!! จะคิดอะไรเยอะเนี่ยนอนดีกว่า เห้อ.."
บทที่ 2 : ทำความรู้จัก
ที่ คณะ ผมนั่งรอเพื่อนอยู่ที่หน้าคณะพร้อมกับดูจดรายงานเมื่อวานนี้ เสียงเรียกจากข้างหลังผมจึงหันไปดู คนที่เรียกผมคือ
ณัฐ : พี่รบ มาแต่เช้าเลยครับ พี่กินอะไรมายัง ไปกินข้าวกันมั้ยครับ
ผมนั่งงงกับคำถามเค้า ที่งงไม่ใช่อะไรครับผมมองแต่มองหน้าเค้า หน้าเค้า หวานเหมือนผู้หญิง จนผมเผลอมองเค้าจนตาค้างแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ ทำเอาผมไม่ได้ยินสิ่งที่เขาถามเลย
ณัฐ : พี่รบ ครับ พี่รบครับ พี่รบ (ณัฐเรียกพร้อมยื่นหน้ามาที่หน้าของผม)
แต่นั่นก็ทำให้ผมเขินอายไปใหญ่ ณัฐมองผมด้วยสายตาหวานฉ่ำ ทำเอาผมตกใจแล้วหลบสายตาเค้า
รบ : เอออ.. คือ..พี่กินข้าวมาแล้วครับ ( ผมตอบเขาเสร็จผมหลบสายตาทันที)
ไม่รู้ทำไมผม ไม่กล้ามองสายตาเค้า มองทีไรรู้สึกว่าใจมันเต้นแรงทุกที ในหัวก็คิดว่าทำไมต้องเอาหน้ามาใกล้ๆ ใจมันสั่นรู้ไหม
ณัฐ : พี่รบ ไปเป็นเพื่อนผมกินข้าวหน่อยสิครับ ผมไม่มีเพื่อนกินข้าวเลยกินคนเดียวไม่ลง ( เค้าอ้อนแล้วจับผม ทำเอาผมปฏิเสธไม่ได้เลย เพราะสายตาของเขาทำให้มองแล้ว ก็ ปฏิเสธเขาไม่ได้จริงๆ)
รบ : ได้ครับ (ดีใจแบบแปลกๆ^//^)
โรงอาหารมหาลัย..
ผมนั่ง ดื่มน้ำ ซึ่งณัฐเป็นคนซื้อมาให้ อยู่ดีๆณัฐก็ถาม
ณัฐ : พี่รบ พี่มีแฟนหรือยังครับ? (คำถามของเขาทำให้ผมอึ้งและสำลักน้ำ แล้วอยู่ดีๆผมก็หน้าแดงขึ้นมา)
รบ : เออ..คือ.. ( ผมพูดอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่อึ้ง สมองตันขึ้นมาทันที)
รบ : แล้วณัฐอยากจะรู้ไปทำไมครับ
ณัฐ : คือถ้าพี่ไม่มีแฟน ขอจีบพี่ได้ไหมครับ (ณัฐ หันมามองผมแล้วยิ้มหวานให้)
รบ : จะบ้าแล้วคุณ!! คุณเป็นผู้ชายนะผมก็เป็นผู้ชาย ( แล้วผมก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินหนีณัฐ)
ณัฐดึงมือผมไว้ แล้วจับไว้แน่นมากแล้วก็ย้ำบอกกับผมอีกครั้ง)
ณัฐ : ณัฐพูดจริงครับ พี่รบอย่าเพิ่งตอบผมตอนนี้ก็ได้ ผมอยากบอกความรู้สึกของผมให้พี่ฟัง
(ณัฐ พูดเสร็จก็หันมามองตาเหมือนจะบอกอะไรกับผม คำพูดณัฐพูดออกมาจากใจ
แล้วผมก็ดูเหมือนจะเชื่อเค้า เพราะสายตาของเขาดูจริงใจไม่หลอก ไม่ต้องบอกครับผมแพ้สายตาเขาอยู่แล้วแต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรไปแต่ เดินหนีไปแบบเงียบๆ)
ห้องเรียน..
ในห้องเรียนที่ผมกำลังใจลอยคิดถึงณัฐ และคำพูดของเขา แปลกไหมครับที่ผมไม่ได้ปฏิเสธไปทันที กลับมานั่งนึกเหตุการณ์ที่ณัฐพูด และรู้สึกหน้าแดงมาก
รบ : โอ๊ยนี่เราเป็นอะไรวะ!!! นึกถึงแต่หน้าน้องเค้า จะเอายังไงดีถ้าเจอน้องเค้าอีก สับสนไปหมดวะ ( ผมพูดกับตัวเองจน กันหันมาถาม)
กัน : มึง เป็นอะไรของมึงวะ อยู่ดีๆก็พูดขึ้นมากูงง?
รบ : เปล่าไม่มีอะไรกูแค่นึกถึงอะไรนิดหน่อย
กัน : แต่กูว่าหน้ามึงเหมือน กำลังมีความรักนะเห็นหน้าแดงเชียว
รบ : เห้ย!!! ไม่มี ใครไม่มี(ผมทำเสียงสูงทันที่)
กัน : มึงอย่าให้กูรู้นะไม่มีก็ไม่มี ทำตัวมีความลับนะมึง
รบ : ไม่มีเว้ย!!! ถึงเวลาเรียนแล้วเว้ยอาจารย์เดินเข้ามาแล้วเห็นมั้ย (แล้วผมก็นึกถึงหน้าของณัฐ และคำพูดของเขา ในหัวตลอดทั้งวัน)
บทที่ 3 : ปฏิเสธความจริง
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มเปลี่ยน ผมรู้สึกเหมือนฝันไป แต่แล้วโลกในความจริงมันทำให้เรา รู้สึกแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เรืองที่ผมคิดคือเรื่องของ ณัฐ
ผมเป็นผู้ชาย และเป็นความหวังเดียวของแม่ แน่นอนผมไม่กล้าที่จะตอบรับ คำขอ ของ ณัฐ ได้เลย ผมควรทำยังไงต่อไปดี
(ระหว่างที่ รบ กำลัง ใจลอยอยู่นั้น..)
แม่ : ทำไมวันนี้? รบ ดูเงียบๆ จังลูก (แม่พูดพร้อมกอดด้านหลังของ รบ ที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ)
รบ : เปล่าครับแม่ รบแค่คิดถึง เรื่องรายงานกลุ่มที่ทำกับ กัน แก้วครับ (รบพูดพร้อมกับถอนหายใจ)
แม่ : อ่ะ แม่ไม่กวนแล้วนะ รบ ก็นอนได้แล้วนะลูก (แม่พูดจบก็ก้มลงหอมหัวของรบ)
รบ : แม่ผมรักแม่นะครับ (รบ ต้องโกหกแม่ทั้งที่ไม่เคยทำ)
แม่ : แม่ก็รัก รบนะ มีอะไรก็บอกแม่ได้นะ (แม่เดินไปที่ประตูพร้อมหันมายิ้มให้ผมแล้วปิดประตูเบาๆ)
รบ : (ผมได้แต่พูดกับตัวเอง) "แม่ รบ ขอโทษนะครับ"
20:29น.
ผมล้มตัวลงนอน เอามือก่ายหน้าผาก คิดจนตาลอยอยู่ประมาณ2 นาที เสียงไลน์เข้า เป็นไลน์ของ ณัฐ ที่ทักมาถาม
ณัฐ : พี่รบ นอนหรือยังครับ ^^
ในตอนนอนนั้น ผมคิดว่าจะตอบไลน์ ณัฐ ดีไหม๊ แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะนึกถึงแต่หน้าแม่ เลยทำให้ผมได้แค่มอง อ่านแต่ไม่ตอบ แล้วผมก็ปิดเสียงมือถือหันหลังนอน
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับเรื่องเมื่อคืนในหัว ทำเอานอนไม่ค่อยหลับเลย ผมเลยลุกจากที่นอน แล้วไปอาบน้ำ เสียงแม่ทำกับข้าวในครัว เพื่อเตรียมของวางขายหน้าร้าน (รบ อาบน้ำเสร็จเค้าลงไปช่วยแม่ก่อนไปเรียนทุกวัน จนถึง 6:30 น. ถึงจะไปมหาลัย)
รบ : แม่ครับ รบไปเรียนแล้วนะครับ
แม่ : ตั้งใจเรียนนะลูก อย่าลืมก็ข้าวนะ
รบ : ครับบบบ (รบหอมแก้มแม่) รบ จะรีบกลับนะครับ
ที่คณะ.. 7:20น.
ผมยังรอเพื่อนเหมือนเดิม และทบทวนบทเรียนระหว่างที่รอ กัน แก้ว (ขณะที่ รบ นั่งอ่าน หนังสืออยู่นั้น ณัฐ ก็เข้ามาแบบไม่ทันรู้ตัว)
ณัฐ : ว่าแล้วว่าพี่ รบ ต้องอยู่ที่นี้ (ณัฐ นั่งลงข้างๆ แบบไม่รู้ตัวเลย ว่ามาตอนไหน ยิ้มให้ผม)
ณัฐ : พี่ รบ อ่านไลน์แล้วทำไมไม่ตอบเลย
ผมไม่รู้จะตอบอะไรกับ ณัฐ ดี ผมแทบไม่มองหน้าเค้าเลย แล้วก็ลุกเดินไปแบบไม่พูดไม่จา
ณัฐ : เดี๋ยวสิครับ พี่รบ ผมถามพี่พี่เดินหนีผมทำไม (ณัฐ ดึงมือผมไว้แน่น ผมก็พยามสะบัดมือเค้า)
รบ : ปล่อย!!! (ผมพูดกับณัฐแต่ไม่ได้มองหน้า) "คุณจะมายุ่งกับผมทำไม"
ณัฐ : พี่รบ พี่เป็นอะไรของพี่ ณัฐทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ หรือเปล่าครับ บอกผมที ผมไม่ปล่อยจนกว่าพี่จะบอกผม
(ณัฐจับมือผม เลื่อนมาจับแขนไว้แน่น กัน กับแก้ว มาเห็นพอดี..)
กัน : รบ เห้ย มึงมีอะไรหรือเปล่าว่ะ (แล้วณัฐก็ปล่อยแขนผม )
กัน : น้องปีหนึ่งครับมีอะไรครับ (กันพูดด้วยเสียงดัง)
ณัฐ : เปล่าครับพี่ เข้าใจผิดกับพี่รบ นิดหน่อยครับ
(ผมพูดทันทีก่อนที่จะมีเรื่อง เพราะกันเป็นคนอารมณ์ร้อน)
รบ : ไม่มีอะไร ไปเราไปเรียนกันเถอะ (ผมดึงมือ กัน เพื่อไม่ให้มีเรื่อง )
ระหว่างอาจารย์สอน..
กันหันมาถามด้วยความสงสัย มองหน้าผมแบบอยากรู้ว่าความจริงคืออะไร
กัน : รบ มึงไปมีเรื่องอะไรกับเด็กปีหนึ่งวะ
รบ : ไม่มีไร แค่เข้าใจผิดนิดหน่อย (ผมก้มหน้าอ่านหนังสือแบบไม่มองหน้าเพื่อนเลย)
แก้ว : แต่ชั้ลว่าาาาา มี.... น้องเค้าหล่อน่ารักนะ (แก้วยิ้มทำตาหวานเยิ้ม กันพูดเสริมขึ้นมาว่า)
กัน : หล่ออะไร? คนหล่อนั่งตรงนี้ไม่เห็นหรอจ๊ะ!! น้องแก้วววว... (กันพูดแล้วยิ้มให้แก้วแบบเจ้าเหล์)
แก้ว : แหวะ!! อยากจะอ้วก
กัน : อะไรอ้วก ท้องหรอจ๊ะ? คนสวย พี่ยินดีเป็นพ่อของลูกนะ (กันพูดพร้อมกันมองหน้าแก้วแบบมีเลศนัย)
แก้ว : อะไรมึง!! (แก้วพูดพร้อมกับชี้หน้า กัน)
(กันหันมาถาม รบว่า)
กัน : เออรบถ้ามีอะไรก็ปรึกษาพวกเราได้นะ เราเป็นเพื่อนกันพูดได้ทุกเรื่อง มึงอย่าเก็บไว้คนเดียวนะ
(ผมมองหน้าเพื่อนแล้วก็พยักหัวให้เพื่อน แต่ในสมองผมกับคิดถึง ณัฐ ไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้าง รู้สึกผิดและสงสาร แต่จะทำไงได้ผมต้องตัดใจ ความรู้สึกที่มีต่อ ณัฐ ปฎิเสธความรู้สึกตัวเอง และปิดกั้นไม่ให้ทำตามหัวใจตัวเอง แบบนี้เค้าเรียกว่า "ความรัก" ใช่มั้ยครับ)
อยากให้มีต่อขอกำลังใจให้หน่อยจร้า ปุ๊คลุ๊ค จ้า
สารบัญ
CONTENT
รายการรีวิว
REVIEW
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??