ลำนำ​รัก​ผ่าน​สายน้ำ​

หาน​ ซ​ื​อ​หยาง​

บัว/เหลียน​ฮ​วา​

"นี่ข้าเป็นอะไรท่านหมอ​ ข้าเป็น​โรคร้ายแรง​ใช่​รึไม่!!"ใบหน้า​หาน​ ซือหยางปรากฏ​รอยเคร่ง​เครียดกดดัน​ขึ้นไปอีก​เท่าตัว เมื่อหมอท่านนี้เอาแต่นิ่งเงียบหลังได้ฟังอาการของเขา

ท่านหมอเกิดอาการหัวเราะ​ไม่ออกร้องไห้​ไม่​ได้ขึ้นมาทัน​ที​หลังฟังอาการของชายตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าโหดร้าย​ ป่าเถื่อน​ และอันตราย​ที่สุด

"เอ่อ.. จากที่ท่านกล่าวมาท่านเห็นแม่นางท่านหนึ่งร่ำให้​ ท่านรู้สึก​เจ็บปวด​ตรงหัวใจโดยไม่ทราบ​สาเหตุ​ และเวลาแม่นางท่านนั้นต้องเจ็บปวด​ ท่านก็รู้สึ​ก​เจ็บปวดและโกรธ​แค้นคนที่ทำให้นางเป็น​เช่นนั้นใช่รึไม่?"

"ใช่!!!" หาน​ ซ​ื​อ​หยาง​ตอบทันทีที่ท่านหมอพูดจบ

"เอ่อ.. เช่นนั้นข้าทราบแล้วว่าท่าน​เป็นอะไร.. "

" รู้​แล้ว​ท่านก็เอ่ยมาสิ!! จะอ้ำอึ้ง​ทำไม.. เร็ว!! "หาน​ ซือหยางได้ยินเช่นนั้นก็พูด​ขึ้นมาด้วยความโมโหเพราะหมอท่าน​นี้ไม่ทันใจเขาซะเลย​ จะพูดก็ไม่พูดรู้แล้วก็​พูดมาสิ้น่าโมโห​จริง!

ท่านหมอเมื่อเห็นว่าชายตรงหน้าโมโหด้วยความกลัวจึงโพล่ง​ออกไปด้วยเสียงสั่นเทาว่า

" ทะ.. ท่านกำลังมีความรักขอรับ!!! "..... ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีที่ท่าหมอพูดจบ

"แล้วไอ้ความรักนี่มันคืออะไร??..." สิ้นเสียงหาน​ ซือหยางคนทั้งห้องต่างอยากเอาหัวชนเสากันอย่างพร้อม​เพรียง........

"เมื่อครู่​ใครที่มองรอยยิ้ม​นาง.. ข้าจะควัก​ลูกตา​มันออกซะ! "น้ำเสียงเย็น​ยะเยือก​เอ่ยขึ้นหลังจากร่างบางขึ้นรถ​ม้าออกไปได้สักพัก

"เอ่อ.. นายท่านพวกเขาแค่มองท่านก็จะควัก​ลูกตา​แล้ว​ ถ้าว่าที่นายหญิง​พูดด้วยท่าน​จะไม่บั่น​คอ​พวกเขาเลยรึขอรับ"องครักษ์​เงาต่างคิดและปาดเหงื่อโดยมิได้นัดหมาย

" หาน​ ซ​ื​อ​หยาง!! "ร่างบางเรียกชายหนุ่ม​ที่ล้มตัวนอนข้าง​กายนางอย่างมึนๆแถมท่อนแขนแกร่งยังพาดมากอดนางแล้วดึงจนร่างกาย​แนบชิด, ละใบหน้านางปะทะกับแผงอกแข็งแรง​พอดี

"อืม.. นอนได้แล้วฮวาเอ๋อร์ดึกแล้ว​พี่ง่วง"เสียทุ้ม​เอ่ยชิดกลุ่มผมของหญิง​สาวพร้อมทั้งสูดดมกลิ่น​หอมกรุ่น​จากร่างบางฟอดใหญ่!!!

#กล่าว​สวัสดี​ทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ^^

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งครั้งแรกผิดพลาด​ประการ​ใดต้อง​ขออภัย​ล่วงหน้าด้วยนะคะ

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการ​ล้วน​ๆไม่มีในประวัติศาสตร์​ใดๆทั้งสิ้น​

ยังไงก็ฝากติดตามติชมนิยายเราด้วยน้าาา.. จุ๊บ​บบบ​ ^3^