เรื่อง CAOS ศึกมนตราพิชิตจอมมาร
"รองั้นหรอ?"
คางงัคำพูดของชายตรงหน้าที่กล่าวัตัวเอง
"ไม่ใช่เธอแ้ยังจะมีใครอีก"
"เ....แ้คุณเป็นใครหรอครับแ้ทำไมถึงมาอยู่ใวามฝันของได้กัน?"
คาถามด้วยความสงสัย
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ความฝันงั้นหรอ?ถ้าจะให้ฉันอธิบายมัน็คงจะยุ้งยากไปหน่อยงั้น...ความฝัน็ความฝันละกัน..."
"ฉันเป็นใครเธอไม่้สนใจหรอกรู้แต่เพียง่าฉันมาช่วยเธอ็แ้กัน"
ชายหนุ่มหัวเราะรั่น่ที่จะตอบคำถามของคา
"ช่วยหรอเรื่องอะไรกันไม่เข้าใจ?"
"หัวช้าจังน้า...แ้อย่างี้จะไปเป็นนักผจญภัยที่แข็งแกร่งที่สุดได้ยังไงกัน....ไม่ไหวเจริงๆ"
"วะ.....่าไงนะครับ!"
คาตกใจสุดขึดัคำพูดของชายตรงหน้า
"แต่่า....ไม่มีพลังเวทย์เาะไม่ได้ถูกรับเลือกจากพระเจ้าคงไม่มีโอกาสได้เป็นนักผจญภัยอีกแ้ละครับ"
คาคอตกสีหน้าเศร้าหมองพูดกไปด้วยความสิ้นหวัง
"อย่าไปฟังไอ้พวกตาถั่วนั้นเ.......ที่เธอปลุกพลังขึ้นมาไม่ได้นั้นเาะพลังของเธอมันยังไม่ตื่นขึ้นมาต่างหากล่ะ"
!
(´⊙ω⊙`)!คายืนเซ่อพูดอะไรไม่กใใจของเขาตอนี้นั้นรู้สึกมีความหวังขึ้นมาเล็กๆแต่เขา็คิดใใจ่ามันมีเรื่องแบบี้ด้วยเหรอ?ไม่เห็นจะเคยได้ยินเ
ซึ่งปกตินั้นมนุษย์จะมีพลังเวทย์มาตั้งแต่กำเนิดใกรณีที่ทำาปลุกพลังเวทย์แ้ถ้าหากลูกแก้วเวทมนต์ไม่ตอบสนองแ้ล่ะ็หมายความ่ามนุษย์คนนั้นไม่ได้มีพลังเวทย์อยู่ใตัวนั่นเอง
"มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรอครับ"
คาถามด้วยความสงสัย
"จะเื่ฉันหรือไม่นั้น็แ้แต่เธนาคตเธอเป็นเลือกเอง่าจะเดินต่อไปหรือจะหยุดอยู่ัที่จะยอมแพ้หรือสู้ต่อไป
ฉันจะไม่บังคับเธอ...จงเลือกมา"
คาได้ฟัง็ตัวสั้นขึ้นมาทันที.......เราไม่มีอะไรจะเสียอยู่แ้นิถ้าเราอยากจะเป็นนักผจญภัยที่แข็งแกร่ง่สุดจริงๆเราจะมายอมแพ้อยู่ตรงี้ได้ยังไงกัน.....หลังจากนั้า็คุกเข่าลงทันทีน้ำใสๆไหลกมาจากตาพร้อมัตอบด้วยสีหน้าที่จริงจัง่า......
"ได้โปรด.....ช่วยด้วยครับ!...."
(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)
"ดีมาก....เตรียมใจไว้ได้เาฝึกของฉันนั้นเปรียบได้ันรกดีๆนี่เอง...แต่ถ้าเธอผ่านมันไปได้แ้ล่ะ็ัอีแ่าเป็นนักผจญภัยที่แข็งแกร่งที่สุดน่ะหรอนั้นมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ"
"แต่จงจำไว้ข้อนึง่าเรื่องี้ห้ามให้ใครรู้เป็นอันขาดไม่่าผู้ใด็ตามแม้แต่คนใบ้าน็รู้ไม่ได้..
เอาล่ะสิ่งที่เธอ้ทำ็คือ...าัเธอ้เขาไปฝึกใป่าเีกลางคืน็เข้ามาฝึกัฉันใโความฝันี้จำไว้่าฉันมีเาให้เธอแ่ 5 ปีเ่าั้นหลังจากนั้นเธอ้ฝึกฝนด้วยตัวเองเข้าใจืเป่า"
"เข้าใจแ้ครับ แ้ให้เรียก่า่าอะไรครับยังไู่้จักื่ของ่าเ?"
"เรียก่าอาจารย์็แ้กันและาฝึกจะเิ่ตั้งแต่พรุ่งี้เป็นต้นไป วันี้พักผ่อนไป่
พรุ่งี้เให้เธอเข้าป่าไป่แ้เดี๋ยวจะมีข้อความปรากฏกมาจากแหวนที่เธอห้อยคยู่เอง..,.ตอนี้กไปได้แ้"
วืป!!!!
"เอ๊ะ!....เป็นเรื่องจริงหรอนี่"
หลังจากล่าวจบประโยคคา็หลุดกมาจากโแห่งความฝันทันทีแต่คา็ยังไม่มั่นใจ่าสิ่งที่เจอเป็วามจริงหรือความฝันกันแน่ึได้เ็บความสงสัยี้เอาไว้แ้เข้านอนทันที
เช้าวันรุ่งขึ้น
คา็ทำตัวตามปกติเหมือนเรื่องเื้วานไ่เเกิดขึ้นึทำให้ิและลอ่าโล่งใจเป็นอย่างมาก พอิาบ้านไปััคา็ขอลอ่าไป้าโดยอ้าง่าไปเล่นัเ็ใหมู่บ้านเ็ๆจะัลอ่าไม่ได้่าอะไรเาะอยากให้คาหายเี หลังจากกมาจากบ้านัั็าึป่าใหญ่หมู่บ้านเรียก่าป่าแห่งา
"เอาล่ะถึงแ้....ที่ี้็รอข้อความจากแหวนสินะ"
พ
ิ้! ิ้! วิ้ว!
แสงจากแหวน็ส่องส่างทำให้เห็นข้อความลอยปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา.....
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??