(ซ. set มัดใจ) มัดใจยัยซื่อบื้อ

การพบเจอกันที่แสนประหลาดนี้...

โครก.....

หือ เสียงรัยอ่ะ

โครก.....

เสียงท้องร้องใช่มั้ย ไม่ใช่ของฉัน แล้วของใครอ่ะ

ฉันรีบมองซ้ายมองขวาหาต้นเสียง ก็พบใครคนหนึ่งนอนอุตุอยู่อีกมุมของดาดฟ้าและเสียงท้องร้องของเขา... ดังมาก!!!

ทำใมผู้ชายคนนี้ถึงมานอนบนดาดฟ้า และเสียงท้องร้องนั่น...

สู่การรู้จักแบบไม่อยากสนิท...

"ข้าวกล่องค่ะ...." ฉันยื่นข้าวกล่องให้ซัน แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างกลัวตาย

เจ้าตัวรับข้าวกล่องเปิดกินอย่างว่องไว

อื้ม เขากินหมดเลย...

"น.. น้ำค่ะ" แล้วก็ยื่นน้ำให้เขา

ซันมองน้ำขวดในมือฉัน แล้วก็เหลือบมองฉันตาเขม็ง ทำไมถึงทำตาดุใส่เล่า!

คิดว่าฉันแอบเอายาพิษใส่น้ำรึงัย!!

พอเธอถูกหมายหัว เขาก็....

"มึงคิดจะทำอะไร อย่าคิดว่ากูไม่รู้.." เขากระชากคอคนล้มขึ้นมา หน้าโชกไปด้วยเลือดเพราะฝีมือเขา แต่แค่นี้มันยังน้อยไป

"อึก... กู..." คนถูกกระชากคอเริ่มหายใจไม่ออกกับรังสีรอบตัวคนที่กระชาก แค่คิดจะวางแผนสร้างตัวประกันให้เขามาติดกับ แต่เขากลับรู้ทันเสียก่อน

ไม่คิดว่าจะหมดท่าได้ขนาดนี้...

"ยุ่งกับคนรอบตัวกู กูก็ทำคนรอบตัวมึงได้..." เพียงแค่ประโยคที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกนั้น ก็ทำให้สั่นกลัวได้ เขาเอาจริง

ถ้าขืนไปยุ่งกับเด็กนั่นจริง ตัวเขาเองก็ไม่รอดเช่นกัน...

*นิยายเรื่องนี้ แต่งขึ้นมาด้วยความมโนของคนแต่งล้วนๆ ตอนอาจจะสั้นนิดหนึ่งนะคะ ภาพประกอบเป็นแค่ภาพสมมติ ในเนื้อเรื่อง มีคำหยาบไม่สุภาพค่อนข้างเยอะ ขออภัยในคำไม่สุภาพนะคะ ขอบคุณที่อ่านค้าาาาา ​​