หลงรักแม่สาวหน้าดุ [Yuri]

ตอนที่ 1                               

วันนี้เป็นวันที่ฉัน กวินทรา ภัทรโชคสกุล จะไปสัมภาษณ์งานกับบริษัททรเทพ ซึ่งเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ ที่ทำผลิตเครื่องประดับเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศ ในตำแหน่งเลขานุการ แต่ฉันดันตื่นสาย เพราะนาฬิกาเจ้ากรรมไม่ยอมปลุกฉัน ทำให้ฉันต้องรีบแต่งตัว แต่งหน้า ทำผม ให้ดูดี เหมาะสมกับตำแหน่งที่จะไปสัมภาษณ์ เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว ฉันรีบเรียกพี่วิน หรือที่คนอื่นเรียนว่า มอเตอร์ไซร์รับจ้าง บึ่งไปบริษัททรเทพทันที ถึงมันจะไม่ไกลมาก แต่ช่วงเวลานี้ เป็นเวลา 9 โมงกว่าแล้ว แต่รถในกรุงเทพฯ ก็ยังติดแง็กกันอยู่ ไม่ขยับเขยื้อน ไม่รู้ว่าทำไมรถยนต์บนท้องถนนมันช่างเยอะอะไรเช่นนี้ ไหนรัฐบอกเศรษฐกิจไม่ดีไง แต่คนก็ยังมีเงินซื้อรถยนต์มาขับกันเต็มท้องถนนไปหมด

เมื่อพี่วินมาส่งฉันถึงอาคาร ที่สูง 3 ชั้น ถูกออกแบบมาให้เหมาะกับบริษัทผลิตเครื่องประดับดูแล้วมันช่างสวย หรูหร่าเป็นยิ่งนักในความคิดของฉัน แถมมีน้ำพุขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้าอาคาร ให้เด่นสะดุดตา และสวยหย่อมด้านข้างอาคาร ยิ่งเดินเข้าไปในบริษัท มันทำให้ฉันคิดว่าฉันเดินอยู่ในราชวังก็ไม่ปาน 

// อะไรมันจะสวยขนาดนี้เนี่ย ฉันได้แต่คิดในใจ และด้วยความที่ฉันมัวแต่ดูนู้น ดูนี่จนเพลิน จนลืมมองทาง ทำให้ฉันได้เดินชนกับใครบางคน

“โอ้ย” เสียงของหล่อนร้องออกมา จึงทำให้แอนมีสติกลับมาเหมือนเดิน

“ขอโทษด้วยค่ะ คุณเป็นอะไรไหมคะ” แอนกล่าวขอโทษหล่อนไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้มองหน้าด้วยซ้ำ

“นี่เธอเดินยังไงเนี่ย ไม่มีตามองรึไง ที่ออกจะกว้าง” หล่อนว่าฉัน ทำฉันอึ่งไปเลย 

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ทันได้มองจริง ๆ” แอนกล่าวขอโทษหล่อนอีกรอบ แต่ใจในแอนก็คิดว่า

// แล้วทำไมหล่อนไม่มองทางบางหล่ะ ที่ตั้งกว้างมาเดินชนฉันทำไมยะ 

แต่เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ฉันทึ่งในความสวยของหล่อน คนอะไรสวยขนาดนี้ ผมสีดำยาว ผิวขาว ปากนิด จมูกหน่อย โอ้ยย สวยชะมัด แต่ปากจัดได้อีก แอ๊ะ!แต่ทำไมหัวใจฉันถึงเต้นแรงแบบนี้นะ ไม่เข้าใจเลย

“นี่เธอ เธอ เธอ” หล่อนเรียกฉัน ท้ายประโยคแทบจะตะโกนใส่หน้าฉันแน่ะ 

“อะ อะไรคะ” ฉันถามหล่อน หลังจากที่ดึงสติกลับมาได้อีกครั้ง 

“มัวแต่เหม่ออยู่ได้ จะไปไหนก็ไปได้แล้ว” หล่อนว่าฉันแบบนี้ ขึ้นซิคะแบบนี้ อารมณ์ขึ้นปริ๊ดดดดดเลย พูดดีดีก็ได้ป่ะ ทำไมต้องมาตะคอกกันด้วย 

“อ่าวคุณ พูดดีดีก็ได้นี่คะ ทำไมต้องพูดแบบนี้ คุณจะโกรธที่ฉันเดินชนคุณ ฉันก็ขอโทษไปแล้ว คุณจะเอาไรอีก” ด้วยความโมโห ฉันเลยพูดใส่ไป แต่ดูหล่อนจะไม่สะท้านกับคำพูดฉันเลย ไหนจะสายตาที่มองมายังฉัน คนอะไรสายตาดุเป็นบ้า 

“นี่ฉันก็พูดดีที่สุดแล้วเหมือนกัน อ่ะ เอาเป็นว่าเราแยกย้ายกันละกัน” ดูเหมือนหล่อนจะรู้ตัวว่าตะคอกฉัน น้ำเสียงเลยซอฟลงมาหน่อย แต่ก็ยังวางฟอร์มอยู่ แต่สายตายังดุเหมือนเดิม

“แล้วเธอทำแผนกไหนเนี่ย ฉันไม่เคยเห็นหน้า” หล่อนถามฉัน แบบใส่อารมณ์นิด ๆ สงสัยยังเครืองที่ฉันไปเดินชนหล่อนมั้ง

“เออ ฉันมาสัมภาษณ์งาน ” ฉันตอบกลับไปแบบน้ำเสียงที่มั่นใจเต็มที่

“อ๋อ งั้นไปติดต่อเคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ตรงนู้นน่ะ” หล่อนชี้ไปข้างใน 

แต่แอ๊ะ ถ้าเมื่อกี้ฉันมองไม่ผิด ฉันเห็นหล่อนยิ้มมุมปาก และแววตาเปลี่ยนจากดุเป็นเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้

“ขอบคุณค่ะ” ฉันมองตามนิ้วมือที่ชี้ และกล่าวขอบคุณหล่อน พร้อมทำหน้าเชิด ๆ แต่หล่อก็กล่าวทิ้งท้ายให้ฉันเจ็บ

“เวลาเดินหันมองทางซะบ้าง ตาก็มีตั้ง 4 ดวง แต่กลับไม่มีประโยชน์” หล่อนว่าแล้วเดินจากไป

เออใช่! เมื่อเช้าฉันรีบออกมา ทำให้ลืมใส่คอนเทคแลนส์ ดันเผลอหยิบแว่นมาใส่ซะนี่ เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้วก็ดูนาฬิกาที่ข้อมือ เวลาปาเข้าไปเกือบ 10 โมง แล้ว // ตายแล้ว ตายแล้ว นี่เลยเวลาสัมภาษณ์มาครึ่งชั่วโมง ฉันจึงรีบเดินไปที่เคาเตอร์

“สวัสดีค่ะ ฉันมาสัมภาษณ์งานค่ะ ตำแหน่งเลขานุการค่ะ” ฉันบอกพี่สาวคนสวยที่หน้าเคาเตอร์ 

“คุณกวินทรา ใช่ไหมคะ” 

“ใช่ค่ะ ฉันกวินทราค่ะ”

“คุณมาสายไปครึ่งชั่วโมงนะคะเนี่ย แต่ก็เอาเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปสัมภาษณ์กับท่าน” พี่สาวคนสวยตอบกลับมา

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ พอดีเกิดเหตุสุดวิสัยจริง ๆค่ะ” ฉันตอบกลับไปอย่างเกรง ๆ 

เมื่อพี่สาวคนสวยพาฉันเดินขึ้นไปชั้น 3 ของอาคาร ซึ่งเป็นชั้นผู้บริหาร ซึ่งฉันจะมาทำหน้าที่เป็นเลขาให้นั้น ฉันรู้สึกว่าตาขวาฉันกระตุกยังไงชอบกล