ป๋าหนูเป็นมาเฟีย

เมื่อมาเฟียหน้านิ่ง แบดบอยแห่งวงการเงินกู้?? ต้องมาเลี้ยงเด็ก??

เด็กใครวะ...เด็กใครก็ไม่รู้ ขี้เกียจตรวจดีเอ็นเอ อีกอย่างแม่เด็ก ก็หนีเปิดเตลิดไปโน่น

หน้าของไทแม้จะเหี้ยม แต่เขาก็ไม่อาจจะดูดายให้เด็กคนนี้ต้องเป็นกำพร้าได้

จำต้องมีลูกติดไปซะอย่างนั้น

พ่อเลี้ยงจำเป็น จึงต้องเลี้ยงสาวน้อยตัวจ้อย แสนน่าเอ็นดูไปอย่างทุลักทุเล

พ่อมาเฟียหน้านิ่ง ที่มักจะมากินเหล้าเลี้ยงลูกน้องที่ร้านของเธอเกือบทุกวัน วันหนึ่งอีตานี่หอบเด็กมาที่ร้านเหล้า

แถมบอกว่าลูกเขา...อะนะ...นี่ช่วยเคารพสิทธิเด็กหน่อยได้ไหมยะ! นี่มันเด็กน้อยนะ นายคิดจะเลี้ยงแบบนี้หรือหะ!

วิญญาณความเป็นแม่เข้าสิง ทำให้ชลันดาไม่อาจจะอดรนทนไหว จึงจำต้องเข้าไปเสือกกับชีวิตของพ่อมาเฟียแบดบอย

กลายเป็นพัลวันเหมือนวัวพันหลักไปเสียอย่างนั้นสิน่า เอ๊อ!

โปรยปราย

"นี่หาอะไรให้ลูกกินหรือยัง" เสียงแว้ดๆ ของสาวที่ไหนหว่ามาดังข้างหู ไทลืมตาขึ้นแล้วหยีตาสู้แสง ปรกติแล้วเขามักจะตื่นโน่นเลยเที่ยง

"หืม?"

"โอ๊ย...นี่เป็นพ่อประสาอะไรนะ" เสียงแว้ดๆ นั้นดังต่อเนื่อง เขาได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆ ใสๆ เสียงน่ารักแบบเปิดโลกอันมึนซึมได้อย่างรวดเร็ว สติของเขาก็เริ่มมาทันที

ตาของเขาลืมกว้างมากขึ้น รับรู้มากขึ้น

ภาพตรงหน้าทำให้คนหน้านิ่งยิ้มน้อยหลุดยิ้ม เมื่อเห็นว่าแม่สาวร้านเหล้ากำลังหนีบเด็กน้อยตัวกลมไว้ในอ้อมแขน พาเดินหยอกล้อคุยกับแม่ตัวเล็กไปด้วย ปากก็ว่าเขาไปด้วยแว้ดๆๆๆ

เออ...

ความวุ่นวายของเช้านี้ มันทำให้เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก