ตามรักคืนใจให้สองเรา

“คุณบอกผมมาว่าน้องเอมเป็นลูกใคร ถ้าไม่ใช่ลูกของชาติชาย”

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะยังไงคุณก็ไม่ใช่พ่อของแก”

“ปา...” เขาร้องครางอย่างเจ็บปวดที่เธอยังปากแข็งไม่ยอมรับอยู่อีก “คุณทำแบบนี้จะได้อะไร ทำไมต้องกีดกันพ่อกับลูกด้วย”

“หน้าด้าน!! พูดออกมาได้ไม่อายปากว่าน้องเอมเป็นลูก อยากมีลูกมากนักหรือไงกันถึงได้มาขี้ตู่กันแบบนี้”

“ผมไม่ได้หน้าด้านขี้ตู่เอาเองหรอกนะปา” เขาบอกเธอเสียงเข้มขึ้น “น้องเอมอายุสามขวบกว่าก็เป็นช่วงเวลาที่คุณเลิกกับผมพอดี แล้วจำได้ไหมว่าหลังหย่าเราทำอะไรกัน” เขาเท้าความหลังถึงเรื่องในอดีตให้เธอฟัง หญิงสาวหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธระคนอับอาย

“ทำอะไร! คุณก็ข่มขืนฉันน่ะสิ” เธอกล่าวหาเขาทั้งที่รู้แก่ใจว่ามันไม่จริงเลย

“ตอนแรกอาจจะใช่ แต่หลังจากนั้นผมว่าเราร่วมมือกันเป็นอย่างดีเลยนะ”

“หยาบคายที่สุด! คนบ้า!” เธอโกรธจนตัวสั่นไปหมด

“บอกผมมาดีๆ ดีกว่าปา ว่าน้องเอมเป็นลูกผมใช่ไหม”

“ไม่ใช่! น้องเอมไม่ใช่ลูกคุณ” เธอยังปากแข็ง ทำให้พงศกรหมดความอดทน

“ถ้าน้องเอมไม่ใช่ลูกของผม แล้วน้องเอมเป็นลูกใคร นี่คุณปฏิเสธมากๆ ชักทำให้ผมเชื่อซะแล้วสิว่าน้องเอมไม่ใช่ลูกของผมจริงๆ แล้วผมก็ยังคิดเผื่อไปด้วยนะว่าลูกในท้องคุณที่แท้งไปน่ะ มันใช่ลูกของผมหรือเปล่า หรือว่าเป็นลูกชู้กันแน่ฮะ”