ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์รัก(แท้)

“ ได้โปรดเถอะพี่ลุฟ ช่วยเลือกเอาสักหลังเถอะ ขืนเลือกมากอย่างนี้พอดีสิ้นปีนี้เงาะก็ยังไม่ได้บ้านให้พัก” เด็กสาวโอดครวญ เธอกับเขาเข้ากรุงเทพมาจะครบสัปดาห์แล้ว ตระเวนดูบ้านมากันก็หลายหลัง แต่ก็ยังไม่เป็นที่ถูกใจของชายหนุ่มที่เอาแต่ติโน้นตินี่อยู่ร่ำไป ช่างเรื่องมากแท้ๆในความคิดของเด็กสาว

 “บ้านน่ะ ไม่ใช่ปลาเค็ม จะได้ซื้อเอาง่ายๆโดยไม่ต้องเลือก” เขาย้อนด้วยประโยคที่เธอเคยว่าไว้เมื่อก่อนจะมา

 “โห พี่ลุฟก็เลือกมากไป เงาะว่าเอาไอ้หลังชั้นเดียวนั้นก็ได้ ขนาดกะทัดรัดเหมาะที่จะอยู่คนเดียวดี” เด็กสาวพูดถึงบ้านหลังหนึ่งที่เคยไปดูด้วยกันมา

 “ไม่เอาหรอก หลังนั้นดูเหมือนจะไม่ค่อยปลอดภัยเพราะอยู่ใกล้แหล่งมั่วสุมของพวกวัยรุ่น” ชายหนุ่มแย้งทันที

 “งั้นก็เอาหลังสองชั้นสีเขียวนั้น”

 “นั้นก็อยู่ห่างมหาวิทยาลัยไป คงต้องตื่นแต่เช้ามืดจึงจะไปทันเรียนและตอนเย็นกว่าจะถึงบ้านก็คงดึกดื่น” ทุกเหตุผลของเขาดูเหมือนจะยึดเอาความปลอดภัยของเด็กสาวเป็นใหญ่ทั้งสิ้น

 “โธ่ พี่ลุฟขา แล้วชาตินี้เงาะจะได้มาเรียนไหม” เด็กสาวทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจเธอพลิกตัวลงนอนคว่ำแล้วดึงเอาหมอนอิงมารองใต้คาง จ้องมองเขาด้วยตาแป๋วกลมโต

 “ใจเย็นๆสิ ที่พี่เลือกมากอย่างนี้ก็เพราะเป็นห่วงเงาะมากรู้ไหม” น้ำเสียงจริงจังกับประกายบางอย่างในดวงตาสีน้ำเงินเข้มอมเขียวของเขาลดอาการงอแงของเด็กสาวได้เกือบหมดสิ้น 

 “แต่เงาะเหนื่อยนี่ค่ะ” 

 “เหนื่อยก็อยู่ห้องพัก พรุ่งนี้พี่จะไปหาคนเดียวเอง” เขาสรุป

 “ทำไมพี่ลุฟถึงได้เป็นห่วงเงาะขนาดนี้ค่ะ” เสียงใสใสไม่วายซักถาม เพราะเห็นว่าเขาไม่จำเป็นต้องมาหาเรื่องลำบากอยู่อย่างนี้ แค่ตัดสินใจซื้อๆไปเขาก็จะหมดภาระไม่ต้องมาทนเหนื่อยอยู่กับเด็กกะโปโลอย่างเธอ

 “ก็เงาะเป็นน้องสาวของพี่ไง” ชายหนุ่มตอบพลางเบนสายตาไปทางอื่นที่ไม่มีดวงตาใสวาวราวกับนิลเนื้อดีจ้องจับผิดอยู่ และเพราะจ้องอยู่เด็กสาวจึงได้เห็นว่าหน้าขาวๆของเขาแดงเรื่อขึ้นมาอย่างมีพิรุธ สาวน้อยจึงลุกขึ้นมาจ้องดูใกล้ๆ

 “แค่นั้นเองเหรอค่ะ”

 “อืม...แค่นั้นแหละ” ชายหนุ่มทำท่ารำคาญกลบเกลื่อน พยายามจะหันหน้าหนี

 “แต่เงาะไม่เชื่อ” เด็กสาวใช้สองแขนเรียวกอดล๊อคคอเขาไว้ไม่ให้หันหนีไปไหนพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างจะค้นคว้าหาคำตอบ

 กิริยาสดใสไร้เดียงสานั้นทำให้ชายหนุ่มหวั่นไหวไม่น้อย แต่ก็ต้องข่มใจไว้

 “ตอนนี้รู้แค่นั้นพอ” เขาพยายามทำเสียงเข้ม แต่ก็ไม่กล้าสบตากับเธอ

 “พูดอย่างนี้แสดงว่าต้องมีตอนอื่นอีก” บุญทิวากล่าวอย่างตื่นเต้นแล้วตามจ้องตาเขาไม่ลดละ

 “อย่าดื้อสิ” ชายหนุ่มทำเสียงดุ พยายามจะปลดแขนเด็กสาวออก

 “บอกมาก่อนว่ามีตอนอื่นอีกใช่ไหม บอกมาน่ะ” เด็กสาวยังคงคาดคั้น

 “ไว้ให้โตเป็นสาวกว่านี้ก่อน” เขาต่อรองออกมาในที่สุด

 “ทำไมต้องรอให้โตเป็นสาวด้วย ตอนนี้ก็บอกได้” เด็กสาวกล่าวอย่างดื้อดึงไม่ยอมแพ้

 “เหรอ...” ชายหนุ่มทำเสียงยืดยาด หยุดอาการดิ้นรนพยายามหลบตาเด็กสาวลงแล้วกลับมาจ้องตาเธอเขม็งจนเด็กสาวเป็นฝ่ายชะงัก แล้วริมฝีปากสวยได้รูปของเขาก็โฉบเข้ามาสัมผัสกับริมฝีปากอิ่มงามเหมือนกลีบกุหลาบแรกแย้มของเด็กสาวอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน แต่ก็ทำให้คนช่างซักช่างถามถึงกับสะท้าน

.................

ด้วยรักและขอบคุณจาก...ลภัสรินทร์

หมายเหตุ :ที่ลงสถานะของนิยายว่า จบแล้ว นั้นคือหมายถึงว่านักเขียนได้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบแล้วและได้นำไปวางขายในรูปแบบของอีบุคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ที่เว็บไซต์ เมพ (meb) แต่ตรงนี้คือการนำมาลงให้ทดลองอ่านกันแค่บางส่วนเท่านั้น หรือจะติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์ หรือเฟสบุค กันตินันท์,กานติณัฎฐ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ

....................

งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของงานเขียนเล่มนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย