BAM BAM ความ รัก ไม่ใช่ อุปสรรค

ความรัก อาจไม่ใช่ อุปสรรค ถึงจะมี ก็ จะ ฝ่า ไป ถึง ให้ ได้ ความรัก เกิด ขึ้น โดย บังเอิญ ใช่ หรือ ไม่ GO!!!!!

5ปีที่แล้ว(กาลครั้ง หนึ่ง เมื่อ ไม่นานมานี่เอง) มี หญิงสาวหน้าสวย คนหนึ่ง ที่ มีนามชื่อ ว่า ยูมิ อายุ 16ปี สูง 165 หนัก 59 เธอ อาศัย อยู่ ที่ เมือง ซีน่า ซึ่ง เป็น ที่อยู่ ที่ มี คน อาศัย อยู่ ทั้งหมด 200พันล้าน กว่าคน แต่ เธอ เป็นคน ค่อนค้าง ขี้อาย ไปหน่อย แต่ เธอ เรียน เก่งมากเลย นะ แล้ว วันนี้ เป็น วัน ที่ 8 เดือน มกราคม 1990 ที่เมืองซีน่า

ยูมิ: แม่คะ หนู ไปร้าน พี่ เคนอิจิ ไม่เห็นมี พี่ ซีโกะ เลย แม่ หลอก หนูอีกแล้ว น่ะ ????????

แม่: อะไรกัน ยัย มิ เมื่อ เช้า แม่ ก็ยังเห็น แม่ของ ซีโกะ เขา โทรมา บอก แม่ว่า พรุ่งนี้ ซีโกะ เขา จะมา ญี่ปุ่น แล้ว เเก ไป ไม่ เห็น เขาอาจจะกลับแล้วหรือปล่าว มาหาว่า แม่ โกหก หืมม ????

ยูมิ : เอ้า โถ่ แม่ ก็ หนูไม่เห็นจริงๆ นี่คะ เดี๋ยว พรุ่งนี้ ไปใหม่ ก็ ได้ คะ

แม่: อื้ม ดี ขนม แม่ เย็นหมดละ เดี๋ยวค่อยทำไปฝาก ใหม่ ก็ ได้ เอาออกมา กิน เถอะ ลูก

ยูมิ:ไม่ เป็นไร คะแม่ เดี๋ยว ถ้าแม่ ไม่กิน หนู ก็ ไม่กินคะ เดี๋ยวเอา ไปให้ ป้า คิ้ม ก็ได้คะ ☺️☺️

แม่: อ้อ ใช่ๆ แม่ ลืม เลย ขอโทษ ที ????????

ยูมิ : [ส่ายหัวเบาๆ] ????

(ตกเย็น)

ว้าา~อีก ไปสอบอีกไม่กี่วันนี้ เดี๋ยว ก็ปิด เทอม ละ จะพาแม่ ไปเที่ยว ที่ไหน ดีน่ะ ???? หืมม เที่ยวชายหาด ดีไหม นะ แม่ยิ่ง บ่น อยากไป นัก ???? (อ่าว เรา พูด คน เดียว หรอ เนี่ย ????)

เรา เดิน ไป ซื้อ ของมาทำข้าวเย็น หื้มมม วันนี้ทำอะไรให้แม่ กิน ดีน้า คิดก่อนๆ ~ หือ ไม่เอา ดีกว่า โทรถามแม่ ดีดว่าเนาะะ

ติ๊ดๆๆๆ(ตี๊ด~ตี๊ด~ติ๊ด)

แม่:หืม ฮัลโหล ว่าไง ลูก

ยูมิ: แม่คะ ตอนเย็น กิน อะไรดี คะแม่ หนู อยู่ ที่ งาน ที่ จัด เมื่อวันก่อนหน่ะคะ แม่อยาก ทานอะไรเป็น พิเศษไหม คะ ☺️

แม่ : แม่อยาก กิน อะไรนะหรอหืมมม .... เอาเป็น ซุบ อะไรก็ ได้ หน่ะลูก แม่ เจ็บคอ นิดหน่อย

ยูมิ: โอเคคะแม่ เอา เป็น ซุบ นะคะ

แม่:จ้ะ

18:57 ยูมิ ถึงบ้าน แม่ค้าาา อยู่ ไหนเอ่ย หนูกลับมาแล้วน้าค้า แม่คะ...

หืม เดี๋ยว คงมา สงสัย ไปหา ป้า คิ้มยังไม่กลับ

20:00 ยูมิ ทำกับข้าว เสร็จ

เอ๊ะ มันใช่ ไหมเนี่ย แม่เรา หายไป ไหน เดี๋ยวก่อน ๆ แม่ ค้าาา ยูมิ ตะโกน ดัง ขึ้น แม่ แม่ค้า

ทำไม มัน รู้สึก แปลก ๆ จังเนี่ย

แม่เรา หายไป ไหน

พี่ อูล คะ เห็น แม่ หนู ไหม (พี่อูล เป็น เด็กผู้ชาย ข้างบ้าน ของยูมิ ที่ เป็น เพื่อน บ้าน ที่ ไม่ค่อย พูดค่อย จา นอกจาก กับ ยูมิ )

อูล : เอ้า พี่เห็น ป้า เเก ออก ไป หน้าซอย ไม่ใช่หรอ มิ มีอะไร หรือ ปล่าว

ยูมิ: คือ มิ โทรหาเเม่ เมื่อตอนเย็น ถามว่า ไม่ อยาก กิน อะไร เเม่ก็ตอบ มิ แล้ว พอ กลับมา ทำอาหาร ตอน เกือบ ทุ่ม อะ มิไม่เห็น แม่ อะ แล้ว มา 2ทุ่ม ก็ยัง ไม่เห็น กลับมา

มิ เลยมาถาม พี่ อูล นี่ละคะ

อูล: มิ ไม่ต้อง คิดมากหรอก เดี๋ยว แม่ ก็ กลับ มา นะ

ยูมิ : มิเป็น ห่วงแม่ อะ มิ ไม่น่าออก ไปนานเลย เห้อ!!

อูล : เอาน่า เดี๋ยว ถ้า ประมาณ 3ทุ่ม แม่ ไม่กลับมา เดี๋ยว พี่ พาไป หาแม่ นะ มิ อย่า กังวล ไปนะ ตอนนี้ 20:12 นะ เดี๋ยว พี่ จะพาไป หา แม่ นะมิ ใจเย็นๆ

ตกมา 20:51 แม่ของ ยูมิ ได้ เดินทางกลับมาบ้าน พร้อม กับ ของพลุงพลัง มา ยูมิ ลูก ทำไรอยู่ ลงมา ช่วย แม่ ขนของ หน่อย ลูก

ยูมิ : เอ้า แม่ ยู มิ ดีใจ ที่ เห็นแม่ กลับมา

แม่ไปไหนมา อะคะแล้ว ทำไม ของ มันเยอะ ขนาดนี้ แล้ว แม่ไปไหน มา คะ

แม่ : โห ใจเย็นๆ ลูก ทำไม ถาม แม่เยอะจัง แม่ จะตอบทันไหม

เอาเป็น ว่า แม่ ไปธุระ นะลูก

แม่ มี ของมา ฝาก ลูก ด้วย นะ

ยูมิ: อะไรหรอ คะ

แม่ : แม่ ของ ยูมิ หยิบของ ออก มา ซิ่ง นั้นเป็น กล้อง ที่ ยูมิอยากได้ ตอน เรียน ประถม

ยูมิ: ว้าว แม่ นั่นอ่ะไร ยูมิ ตะโกนขึ้น ด้วยความ ดีใจ กล้อง แม่ กล้อง ว้าวววว

แม่ : ชุวนี่ ยัย มิ เบาๆ สิ คนเขาจะ หาว่า โดน ใครทำร้ายนะ เบาๆ (แม่ พูด ด้วย ความ เอ็นดู )

ยูมิ : ก็หนู ดีใจ นี่น่า ที่ แม่ ซื้อมาให้ หนู ทั้งที

แม่ : แม่ ไม่ได้ เป็น คนซื้อมา หรอก ลูก

ยูมิ : เอ้า แล้วมันมาจากไหน แม่นี่ ก็ พูด เเปลก ไปได้

แม่ :นั่นไง

ยูมิ:หือ

มีคน เดินลงมาจาก รถ เป็น ผู้ชาย ที่ หน้าตา หล่อมาก สัดส่วนดีทุกอย่าง

แต่ดูเหมือนยูมิ จะรู้จักผู้ชายคนนี้ 

แม่ : นั่นละ ของขวัญจาก เคมปะจิเค้า

เคมปะจิ: สวัสดี ครับ คุณ ยูมิ ยินดีที่ได้พบอีกครั้ง ครับ

ยูมิ: งง ไป สัก พัก แล้ว หันหน้ามาถามแม่

แม่~นี่ใคร คะ แม่ ไปเอาใคร มาบ้านเรา

แม่: ทำไม ถึงถาม แบบนี้ อะไรของแก ทำไม จำเคมปะจิ ไม่ได้หรอ !!!

(แล้วมาบ้านเราทำไมกัน)

ยูมิ : หือ .... อ๋อ โอเค - _ -

เคมปะจิ : ยกของลงรถ เยอะมาก ทั้งเสื้อ ผ้า กระเป๋า ของ ต่างๆ เยอะแยะไปหมด

ยูมิ กำลัง คิด เห้ย เดี๋ยว ก่อน นายนี่ จะมา อยู่บ้าน กับเราหรอก หรอ

ไม่นะ แม่กำลัง คิดจะทำอะไร กันเนี่ย ....!!!!!!!

ยูมิ ดึงแม่ ออกมา พร้อมกระซิบว่า

ยูมิ : นี่แม่ จะให้ เขามาอยู่บ้าน กับเราเนี่ย นะ แม่ คิดอะไรอยู่ ค่ะแม่!!!

แม่: นี่แก จะบ้าหรอ ยัยมิ ใครจะให้ เขา มานอนบ้าน เขามา ส่งแม่ แกนี่ คิดอะไร เลยเถิด ตลอดเลย

ยูมิ : งง สักพัก และ ดีใจ ที่ ไม่ใช่

เอ้าหรอคะแม่ ขอโทษ คะ

ยูมิ หัน ไป มอง เคมปะจิ ด้วยสายตา ที่ ไม่ใว้ใจ นี่นาย กลับไป ได้ ละ ถ้าขน ของเสร็จแล้ว อะ

แม่ : นี่ ยัย มิ เสียมารยาท แก ทำบ้าไรของแก

แม่ : เอ่อ ขอโทษ นะ ปะจิ คือ ยัยมิ อะ เขา เป็น อย่างนี้ละ อย่าถือสาเลย ลูก

เคมปะจิ: ครับผม เดี๋ยวสักหน่อย ผม ก็กลับแล้วครับผม

แม่ : อ้าว มา กินน้ำกินท่าก่อน ลูก

เคมปะจิ : อ้อ ไม่เป็นไร ครับ ผมต้อง รีบไป พอ ดี เอาไว้ เดี๋ยววันหลัง ผมจะมากินข้าวด้วยนะครับ

แม่ : อ๋อ เอางั้นหรอ โอเค ลูก ขับรถ กลับดีๆนะลูกนะ

เคมปะจิ: ครับผม ลาละครับสวัสดี ครับ

แม่ : จ๊ะ

เเล้ว เคมปะจิ ก็กลับ ไป

แม่!!!!ยูมิ ร้องขึ้น

ยูมิ : แม่ทำไมไป ไม่บอก หนูเลย หนูนี่ วิ่ง ไป นู่น ไปนี่ ไปถามพี่ อูล ก็ไม่รู้ แล้ว บอกกันว่า ถ้าแม่ ไม่กลับมา หลัง3ทุ่มจะไป ตามหา แม่ ก็มา

หนูตกใจสิแม่ โถ่! คิดว่าใคร จับแม่ไปสะอีก

แม่ : หืม ปาก แก นี่นะ น่า เอา กล้องคืน ดีไหม อุตส่าห์ ไป ซื้อ ของเข้าบ้านทั้งที ทำไม แก ต้อง ตกใจขนาดนี้ ห้ะ!! แล้ว เคมปะจิ เค้า ก็ กลับจากญี่ปุ่น พอ ดี แม่เลย โทรไปคุยกับเพื่อน แม่ แล้ว ก็ส่งเคมปะจิมาช่วยแม่ ขนของ ซื้อของ

หายสงสัย และตกใจยัง

ยูมิ : หื่อๆ 55 หนูขอโทษ คะ

ยูมินเดินเข้า ไปกอด แม่ แล้ว พูด

ใครจะไปรู้ละคะ แม่หาย ทั้งคน เป็นใคร ใคร ก็ตกใจนะแม่

อูล อยู่ หน้าต่าง มองลงมา เห็น ยูมิ กอดแม่ ก็ รู้สึกดีใจแทน ว่ายูมิมีความสุข แอบปลื้ม นิดๆ

อูลแอบ ชอบ ยูมิ แต่ยูมิไม่รู้

ตัดมาที่ ครอบครัว ยูมิ ///

แม่ : นี่ แก ทำไม ถึง ไม่ทักทาย เคมปะจิ เค้าละ ทำไมทำเป็น จำเขาไม่ได้

ยูมิ : ไม่อยาก สูงสิง กับใคร หน่ะแม่ ช่างเถอะ

เอาเป็นว่า แม่กลับมาแล้ว รีบๆมา กินข้าว กันเถอะ เย็นหมด แล้ว ซุบ แม่ อะ

แม่ : โอเคๆ เดี๋ยว ไปอาบน้ำก่อน

ยูมิกินข้าวกับแม่เสร็จแล้ว

//ตัดมาตอน 22:00 ยู มิ เข้าห้องนอน 

ยูมิ : ทำไม เรา ต้อง ไปชอบ นายนั่นด้วยนะ ( เคมปะจิ ) แต่ก่อน คุยกันดี มาก แต่ พอ มานาน ไม่ได้เจอกัน เเล้วมาเจอกัน วันนี้ ทำไม เรา ยังไม่เลิกชอบเขากัน

//เมื่อเดือนที่ แล้ว ยูมิ รู้จักกับ เคมปะจิ ยูมิ ชอบเคมปะจิ แต่ ดูเหมือน ปะจิ จะไม่ได้ ชอบ ยูมินะ ทำไม เรายังไม่เลิกชอบ เขาอีก ห้ะ ยูมิ เอาแต่ถามตัวเอง แล้วหัน ไปมองที่หน้าต่าง มองเห็น อูล นั่งโบกมือ เรียก

อูล : ยูมิๆ เป็นไง บ้าง เห็นแม่แล้ว รู้สึกดีขึ้นไหม

ยูมิ : ดีขึ้นเยอะเลย คะ (ยูมิก้มหน้า ลงเบาๆ

อูล : โอเค ไม่ต้องพูดนะ พี่ พอจะรู้

เขากลับมา ใช่ไหม กลับมาในความ ทรงจำใช่ไหม มิ

ยูมิ : คือ มิ จะลืม ได้แล้วนะ แต่ทำไม ต้องกลับมาให้ เห็นด้วย

อูล : ใจเย็นสิ ลอง กลับไป คิดสิ่งที่พี่เคยบอกสิ ว่า อย่าไป สนใจ คนที่ไม่สนใจ อย่าไป สนใจเขา มิมีค่ามากพอ กว่า เขา นะ

ยูมิ : (น้ำตา คลอ ) โอเค มิจะไม่พูดเรื่องนั้นอีกแล้ว มิจำได้ที่พี่อูลบอก

~รอตอนต่อไปนะคะ~