พระจันทร์ซ่อนกล

เพราะแบบนี้สินะปอนด์ถึงรับพี่สาวตัวเองไม่ได้” เสียงหนึ่งทักขึ้น...ได้ยินชื่อน้องสาว ทำให้วันจันทร์ต้องชะงักฝีเท้า

“ว่าอะไรนะคะ?” หญิงสาวหันมามองหน้าคนถาม...ชายหนุ่มคนนั้นนั่นเอง คนที่หล่อนคุ้นหน้าเมื่อกี้แต่เขาเป็นใครนะ...นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก

“เพราะคุณเป็นแบบนี้ไงน้องสาวคุณถึงรับสภาพพี่สาวตัวเองไม่ได้ต้องหนีออกจากบ้าน” วันจันทร์เบิกตากว้าง...ใช่แล้ว! ผู้ชายคนนั้น! คนที่วันสุขหนีไปอยู่ด้วย เขาเป็นใคร รู้จักน้องสาวหล่อนได้อย่างไร วันสุขถึงหนีไปอยู่กับเขาที่บ้าน วันจันทร์อยากจะแจ้งความจับเขานัก...แต่คนที่เสียหายก็คงไม่พ้นวันสุขอยู่ดี

“คุณไม่รู้จักฉันดีพออย่ามาพูดอะไรตัดสินคนอื่นแบบนี้” หญิงสาวหน้าหวานแต่พอทำหน้าดุ ก็ทำเอาศศินสะดุ้งเหมือนกัน เขาดูหล่อนอยู่ตลอดตั้งแต่บนเวที จนหล่อนลงจากเวทียืนเสวนากับไอ้หนุ่มนักดนตรีนั่น ท่าทางยั่วยวนนั้นรบกวนจิตใจเขา ภาพผู้หญิงหน้าหวานในชุดดำอวดเนินอกอวบอิ่มนั่นเข้ามารบกวนความคิดเขาบ่อย ๆ แต่เขาต้องยอมรับว่าวันนี้หล่อนสวยกว่าวันนั้น ชุดที่ใส่วันนี้เหมาะกับหล่อนมันเป็นชุดสีขาว...ไม่ได้เปิดเผยเนื้อหนังเหมือนวันก่อน แต่มีขนฟูฟ่องไปทั้งตัว เวลาเคลื่อนไหวนั้นพริ้วเหมือนชุดนี้มีชีวิต...น่ามอง

“ดูเหมือนจะพอรู้นะ และวันนี้ก็รู้อะไร ๆ มากขึ้นไปอีก” ศศินตอบยิ้ม ๆ และท่าทางกวน ๆ นั้นทำให้อารมณ์ของวันจันทร์ขุ่นมัว เขาหลอกเด็กสาวไปอยู่ที่บ้าน...คนแบบนี้มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินคนอื่น ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้มีอะไรดีเหมือนกัน

“ตัวคุณเองก็ใช่ย่อยนะคะ คนแบบไหนกันที่หลอกเด็กสาว ๆ ไปอยู่ที่บ้าน สร้างตราบาปให้เด็กผู้หญิง นี่คงเห็นว่าน้องสาวฉันกำลังมีปัญหา จิตใจอ่อนไหว ก็เลยสบโอกาสทำดีเข้าไปช่วยเหลือล่ะสิ คุณนี่ร้ายไม่เบานะคะ ระวังจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์” ศศินสะอึก...หล่อนยังไม่รู้ตัวอีกหรือ ที่วันสุขต้องหนีออกจากบ้านไปอยู่บ้านเขานั้นเป็นเพราะใคร หล่อนจะเที่ยวโยนความผิดให้คนอื่นแบบนี้ไม่ได้