ทัณฑ์เถื่อน

“แล้วทำไม ถ้าฉันทำผิดจริง คุณก็หาหลักฐานและแจ้งตำรวจให้มาจับตัวฉันไปลงโทษสิ แต่ที่คุณทำ...ทำเหมือนกับบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแป อยากจะทำอะไรก็ทำ คุณมันหน้าไม่อายรังแกคนไม่มีทางสู้เหมือนกันแหละ” มณีมณฑ์เถียงหัวชนฝาบ้างก็ถูไถไปข้างๆ คูๆ

“ฉันไม่เถียงกับเธอแล้ว รีบเก็บกวาดทำความสะอาดห้องนี้ให้เรียบร้อยดีกว่า เพราะถ้าไม่ทำ ฉันมีวิธีการอีกนับสิบที่จะทำให้เธอต้องเจ็บปวดไปจนตาย อยากรู้ว่าฉันพูดจริงหรือเปล่า ก็ตัดสินใจเองแล้วกัน”

เมื่ออีกฝ่ายข่มขู่มา โทสะของมณีมณฑ์พุ่งขึ้นสูงลิ่วในทันที ทั้งหมอน ผ้าห่มและรวมถึงข้าวของที่แตกกระจายตกหล่นอยู่บนเตียงต่างก็ปลิวว่อนไปที่ร่างใหญ่ซึ่งหลบอย่างรวดเร็ว เธอยังไม่ทันเผลอด้วยซ้ำ อพอลโล่ก็เดินเข้ามาคว้าร่างเล็กเข้าไปหา จับแขนเล็กบีบจนแทบจะหักออกเป็นสองท่อน

“ฤทธิ์มากเหลือเกินนะผึ้ง อย่างนี้ถ้าไอ้ศรวัณมันตัดสินใจเลือกเธอไปเป็นนางบำเรอ ฉันว่าไม่เกินสามวันมันคงทิ้งเธอให้นอนเหี่ยวแห้งหัวโต เหมือนอีแก่ที่เขายกขึ้นหิ้ง แล้วก็ไปหาผู้หญิงคนไหมที่นุ่มนวลและอ่อนหวานกว่า ผู้หญิงไวไฟร้อนแรงอย่างเธอคงจะทนไม่ได้” อพอลโล่ได้แต่ยิ้มหยัน

“ขนาดคนที่ปากเธอบอกว่าเกลียดเข้าไส้เข้ากระดูกดำอย่างฉัน พอแตะนิดแตะหน่อยก็พร้อมที่จะก้าวขึ้นเตียงอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว”