เรื่อง สรรพธาตุสังหารเทพ
สวี่หยุนช่วยหลินชูงทำอาหารเย็นก่อนที่ทั้งห้าะานั่งร่วมโต๊ะัอีกครั้ง..ครั้งี้็ัคุยัอย่างสนุกสนานเช่มเดิม..ถึงทุกคนะอายุไม่ค่อยใกล้เียงัเท่าไ่นักแต่้นิสัยและหลายๆสิ่งที่ใกล้เียงัำใ้ทุกคนต่าง็พูดคุยัได้อย่างง่ายดายและไม่เกิดความประหม่าทางอายุเลยแม้แต่น้อย..
หลินเี่โหยวมักพูดคุยกับสวี่หยุนและี่ผิงากที่สุด..สวี่หยุนเอง็พูดคุยกับเหวินและหลินเี่โหยวเยอะที่สุดเช่นั..ส่วนทางด้านของหลินชูงเพียงแค่มองคนทั้งสี่้รอยยิ้มอบอุ่นก่อนะก่าวล้อสวี่หยุนึ้าบ้างเป็นครั้งครา..
"แหม..นี่เจ้าุ่้็ช่วยเหลือูเหวินของ้าือนี่..้าตองขอบคุณเจ้าจริงๆนะเจ้าุ่้..ตอนแรก็ช่วยศิษย์น้องซือเหยียนของูเหวิน..ต่อา็ูี่ผิงของ้า..ไ่แ่ว่าใาเจ้าุ่้อาจะาช่วย้าบ้าง็เป็นได้ ฮุฮุฮุ" หลินชูงก่าวอาอย่างัก่อนะยกมือึ้าปิดปากของตนเองก่อนะหัวเราะอา..
"ไอหยา..ท่านป้าชูงก่าวเป็นลางเช่นี้ไม่ค่อยะดีเลยนะท่านป้าชูง..ที่้าเดินทางไปัเขตป่าพิศวงและช่วยเหลือพี่เหวินเพราะถูกพี่หญิงซือเหยียนไหว้วานา..้าว่าท่านป้าชูงสมควระไปขอบคุณพี่หญิงซือเหยียนากกว่า.." สวี่หยุนยิ้มแห้งอาก่อนะก่าวึ้พร้อมกับฝืนหัวเราะอาเล็กน้อย..
"ฮุฮุ..เจ้าุ่้..เจ้าัคงเป็นเด็กน้อยน่ารักไร้เดียงสาและัถ่อมตนเช่นเดิมเลยนะ..ถึงแมู้เหวินของ้าะเป็นเด็กดี็ตามแต่็น่าเสียดายทีู่เหวินไม่ได้มีนิสัยเช่นเจ้านะ.." หลินชูงหัวเราะอาก่อนะก่าวึ้..เหวินที่ได้ยินดังนั้น็สำลัก้าวอาก่อนะมีรอยยิ้มแห้งเช่นเดียวกับสวี่หยุนแต่เหวิน็ไม่ได้เลืที่ะก่าวอะไรึ้า..
"..ท่านป้าชูง..ท่านก่าวเช่นี้พี่เหวินอาจะเสียใจได้นะ.." สวี่หยุนัคงมีรอยยิ้มแห้งแล้งเช่นเดิมก่อนะก่าวอา..
"โอ้? ูเหวิน..ูเหวินที่แสนะน่ารักน่าเอ็นดูของ้าอยากให้้าปฏิบัติกับูเหวินเช่นเดียวกับุ่้แซ่ติงนี่ดีือไม่? ฮุฮุ" หลินชูงหันหน้าไปก่าวกับเหวินก่อนะหัวเราะอา้ความขำขัน..
"ขะ..้าว่าเป็นเช่นเดิม็ดีอยู่แ้ท่านแม่.." เหวินก่าวอา้นํ้าเสียงสั่นสะท้านก่อนะก้มหน้าก้มตาลงกิน้าวต่อไปและพยายามะไม่สนใจบทสนทนาที่น่าขนลุกี้..ถึงแม้เหวินะรู้สึกผิดบ้างที่สวี่หยุนกำลังมีสีหน้ายากลำบากจากการโดนท่านแม่ของเหวินก่าวหยล้ออย่างสนุกสนานแต่เขาไม่สาารถช่วยเหลืออะไรได้จริงๆในเรื่องี้..
หลังจากนั้นหลินชูง็าแทนเหวินในการพูดคุยกับสวี่หยุน..ในตอนแรกทั้งโต๊ะอาหารต่าง็มีสีหน้างุนงงพร้อมกับหวาดกลัวหลินชูงอาเล็กน้อย..แค่มองดูสีหน้าของสวี่หยุนที่กำลังฝืนยิ้มอย่างยากลำบากทุกคนที่เหลือต่าง็รู้สึกว่าตนเองโชคดียิ่งนักที่บทสนทนาเช่นี้ของหลินชูงไม่ได้เกิดึ้กับตนเอง..แม้แต่เหวินและี่ผิงที่เป็นูของหลินชูง็เช่นั..แต่ความรู้สึกเห่านั้นอยู่ได้ไม่นานนักก่อนที่ทุกคนในโต๊ะอาหาระหัวเราะอาเพราะท่าทางของสวี่หยุนที่ดูยํ่าแย่ลงเรื่อยๆ..
"ท่านป้าแสนสวย..ช่วยสอน้าก่าวเช่นนั้นบ้างได้ือไม่? ้าไม่เยเ็พี่ชายี่าทีเช่นี้าก่อนเลย..ถึงพี่ชายะดูน่าสงสารไปบ้างแต่็ดูน่ารักน่าเอ็นดูแบบที่ท่านป้าแสนสวยก่าวเช่นั!" หลินเี่โหยวมองดูสวี่หยุน้สายตาแปลกๆก่อนะก่าวกับหลินชูงอา้ความตื่นเต้นเป็น่าิ่..
"..เี่โหยว..้าเป็นบุรุษนะ.." สวี่หยุนก่าวอาอย่างไร้เรี่ยวแรงโดยที่ไม่รู้ว่าตนเองะร้องไห้ือหัวเราะอาดี..แต่สีหน้าท่าทางของสวี่หยุนที่กำลังเหน็ดเหนื่อย็ดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็น่าิ่ราวกับสัตว์ป่าตัวน้อยที่ไม่มีแรงะเดินต่อแ้..
"น้องติง..หาก้าเป็นน้องติง้าะเลือยู่เงียบๆและไม่ก่าวเช่นนั้นอา.." เหวินพยายามกลั้นขำอย่างสุกความสาารถก่อนะก่าวอา..
"ว้าว..พี่ติงน่ารักจริงๆ้..หาก้ามีอายุใกล้เียงกับพี่ติง้าต้องุัพี่ติงอย่างแน่นอน!" ี่ผิงก่าวอา้รอยยิ้มใ..
"ฮุฮุฮุ..้าก่าวได้ถูกต้องใช่ือไม่? ขนาด้าัเกือบุัเจ้าุ่้คนี้เลย.." หลินชูงหัวเราะอาก่อนะก่าวึ้พร้อมกับแสดงท่าทีแกล้งเขินอายอา..แต่หลังจากที่เหวินได้ยินารดาของตนเองก่าวาเช่นนั้น็สำลัก้าวอาในทันที..
"แค่กแค่ก..ท่านแม่..้าว่าท่านแม่อย่าก่าวเช่นี้ต่อหน้าน้องเล็กเลย..หากเกิดความเ้าใจผิดึ้าะแย่เอานะ.." เหวินฝืนยิ้มึ้อย่างยากลำบากก่อนะก่าวอา..ถึงแม้เหวินะรู้ว่าท่านแม่ของตนเองแค่ก่าวหยล้อสวี่หยุนเพียงเท่านั้นแต่็นับว่าน่าตกใจไม่น้อยเช่นั..
"อุหวา..ูเหวินของ้ากลับหวาดกลัวว่า้าะุัเจ้าุ่้นั่นจริงๆรึ? ือว่า..ูเหวินกับเจ้าุ่้ะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งัือ!?" หลินชูงก่าวอาก่อนะแสดงท่าทีแสร้งเป็นตกตะลึง..เหวินได้ยินดังนั้น็มีสีหน้ายํ่าแย่ยิ่งกว่าเดิมในทันทีก่อนะหันหน้าของตนเองไปมองสวี่หยุนก่อนะส่งรอยยิ้มแห้งแล้งให้..เมื่อสวี่หยุนเ็สีหน้าของเหวินตัวเขาเอง็ส่งยิ้มแห้งแล้งกลับไปเช่นั..ในตอนี้ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียี่รู้สึกกลืนไม่เ้าคลายไม่ออีกแ้..
"..พวกท่านก่าวอาช่างไม่ยุติธรรมเลย..พี่ชายเป็นของ้ากับพี่หญิงที่พี่ชายชื่นชอบนะ!" หลินเี่โหยวบ่นอุบอิบอาก่อนะเดินไปัืของสวี่หยุนเพื่อพยายามให้กำลังใจสวี่หยุน..แต่เด็กสาวหารู้ไม่ว่าทั้งคำพูดและการกระทำของเด็กสาวะำใ้รอบ้างหัวเราะอาในทันที..
"โอ้..เจ้าุ่้เป็นของเจ้ากับสตรีที่เจ้าุ่้ชื่นชอบสินะ..เจ้าช่างน่าสงสารนักนะเจ้าุ่้..ดูเหมือนเจ้าะเป็นได้แค่สิ่งของของสาวน้อยั้แ้ล่ะ..ฮุฮุ" หลินชูงก่าวึ้าก่อนะหัวเราะอา้ความขำขันแม้แต่คนอื่นเอง็หัวเราะอาเช่นั..หลินเี่โหยวมีสีหน้างุนงงเพราะไม่รู้ว่าตนเองก่าวคำใดผิดไป..สวี่หยุนฝืนยิ้มอาอย่างยากลำบากก่อนะยกมือึ้าลูบหัวของหลินเี่โหยวอย่างอ่อนโยน..
"..ขอบคุณนะเี่โหยว.." สวี่หยุนฝึนยิ้มอาก่อนะก่าวึ้้นํ้าเสียงบางเบาำใ้คนอื่นๆต่างหัวเราะอาอีกครั้งในทันที..
!
หลังจากาาาเย็นัเสร็จ็เาสนุกสนานแ้..สวี่หยุนและหลินเี่โหยวก่าวลาทุกๆคนอย่างนอบน้อมก่อนะเดินอาจากบ้านของเหวิน..สวี่หยุนมองึ้ไปบนฟ้าที่อีกแค่ประาณหนึ่งชั่วยามพระอาทิตย์็ลับขอบฟ้าไปแ้..ตอนี้เมฆบนท้องฟ้าต่าง็มีสีดำราวกับกำลังะมีสายฝนตกลงาแ้ในไม่ช้าี้..
สวี่หยุนเหม่อลอยมองก้อนเมฆเห่านั้นเพียงชั่วครู่็ได้ยินเสียงเรียกเตือนสติของเด็กสาี่ถูกเขาอุ้มอยู่อย่างนุ่มนวล..สวี่หยุนยิ้มอาก่อนะก่าวตอบหลินเี่โหยวพร้อมกับเริ่มเดินทางกลับไปัโรงเตี๋ยมในทันที..แต่สวี่หยุนัไม่ทันเดินได้ถึงครึ่งทาง็เริ่มมีเม็ดฝนเล็กๆตกลงาัศีรษะของเขา..ถึงแม้ทั้งสวี่หยุนและหลินเี่โหยวะไม่เกรงกลัวนํ้าแต่อย่างใดแต่สวี่หยุน็ไม่ได้เลืที่ะเดินทางผ่านสายฝนไป..
สวี่หยุนเหลือมองไปเ็เก้าอี้ไม้ที่ค่อน้างยาวอยู่้างทาง..ด้านบนของเก้าอี้ไม้เป็นหลังคาไม้ที่ยื่นอาจากบ้านที่ดูรกร้างเหมือนไม่มีผู้คนอาศัยอยู่แ้..สวี่หยุนเดินไปัเก้าอี้ไม้อย่างไม่ี้..ขณะที่เขากำลังะวางหลินเี่โหยวลงนั้นเองเด็กสาว็ก่าวอาอย่างรวดเร็ว..
"พี่ชาย..้าอยากนั่งบนตักพี่ชายได้ือไม่?" หลินเี่โหยวก่าวอาอย่างี้เมื่อเ็ว่าสวี่หยุนกำลังะวางเด็กสาวลงบนเก้าอี้ไม้..สวี่หยุนได้ยินดังนั้น็มีรอยยิ้มอ่อนโยนึ้าในทันที..
"แน่นอน..สำับน้องสาวผู้น่ารักน่าเอ็นดูอย่างเี่โหยว้าย่อมไม่สาารถปฏิเสธได้เป็นแน่.." สวี่หยุนก่าวอา้นํ้าเสียงเลือนลางเล็กน้อยแต่กลับดูน่าฟังเป็น่าิ่ก่อนที่สวี่หยุนะยกเด็กสาวึ้าดังเดิมพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ไม้และวางหลินเี่โหยวไว้บนตักอย่างอ่อนโยน..
"พี่ชาย..ทำไมเราัไม่กลับทันทีเลยือ?" หลินเี่โหยวก่าวถามอา้ความสงสัยก่อนะเอาศีรษะของตนเองไปพิงกับของสวี่หยุนพร้อมกับปิดตาลงเพราะความสบายและความอบอุ่นที่อยู่ในอ้อมกอดของสวี่หยุน..
"..้าอยากมองดูสายฝนพวกี้สักหน่อย..ตอนี้พึ่งยามเย็นเี่โหยวไม่ก่าวว่า้าใช่ือไม่?" สวี่หยุนก่าวอาอย่างตรงไปตรงาก่อนะลูบหัวของเด็กสาี่อยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างอ่อนโยน..
"อืม..งั้นพี่ชายช่วยกอด้าแน่นกว่าี้อีกสักหน่อยได้ือไม่?" หลินเี่โหยี่หลับตาอยู่ส่งเสียงอาเพราะความรู้สึกชื่นชอบและเลิบเลิ้มกับอ้อมกอดของสวี่หยุนเป็น่าิ่..ก่อนที่เด็กสาวะก่าวอาพร้อมรอยยิ้มน่ารักน่าเอ็นดู..
"ฮะฮะ..ได้แน่นอนน้องสาี่แสนะน่ารักของ้า" สวี่หยุนหัวเราะึ้าเพราะคำก่าี่ดูเอาแต่ใจของหลินเี่โหยวก่อนที่สวี่หยุนะก่าว้นํ้าเสียงนุ่มนวลพร้อมกับกับกอดเด็กสาวแน่นึ้เล้กน้อย..
หลินเี่โหยวเหมือนตกอยู่ในภวังค์เพราะความรู้สึกสบายกายสบายใจของเด็กสาวและฝนที่ตกลงาไม่หนักากนักำใ้เกิดเป็นเสียงไพเราะเสนาะหูเป็น่าิ่..สวี่หยุนมองเด็กสาวในอ้อมกอด้รอยยิ้มอ่อนโยนสักพักก่อนที่เขาะละสายตาจากเด็กสาวไปมองสายฝนรอบๆตัวของเขาแทน..หยดนํ้าเม็ดแ้เม็ดเ่าตกลงาจากฟากฟ้าราวกับไม่ีางที่ะสิ้นสุดลง..ที่ห่างไกลอไปสวี่หยุนมองเ็ผู้คนากายกำลังเ็บแผงขายของของตนเองกลับอย่างเร่งรีบ..บางคน็กำลังวิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างี้..
สวี่หยุนมองดูเม็ดฝนเม็ดแ้เม็ดเ่า้สายตาเหม่อลอย..เมื่อครั้งที่อยู่จุดศูนย์กลางของแดนเทพ็มีฝนตกลงาบ้างเช่นั..ทุกครั้งที่ฝนตกลงาสวี่หยุนมักมีอารมณ์บางอย่างผุดึ้าในจิตใจ..มันเป็นอารมณ์ที่อธิบายได้ยากเย็น่าิ่..บางครั้งมัน็เป็นอารมณ์ที่คิดถึงและโหยหาอย่างแรงกล้า..บางครั้ง็เป็นอารมณ์โศกเศร้าที่แทบะำใ้สวี่หยุนหลั่งนํ้าตาอา..
เมื่อไ่ที่ฝนตกลงาไม่ว่าสวี่หยุนะทำอะไรอยู่เขา็ะหยุดมันลงในทันทีก่อนะเดินเ้าไปในกระท่อมและมองดูสายฝนผ่านหน้าต่างราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่..ลู่เหมยที่สงสัยกับการกระทำของสวี่หยุน็ก่าวถามึ้าหลายครั้งเช่นัแต่สวี่หยุน็มักะฝืนยิ้มึ้าพร้อมกับก่าวตอบลู่เหมยอย่างตรงไปตรงาว่าเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่สาารถอธิบายได้เมื่อมองเ็สายฝนเห่าี้..ลู่เหมยได้ยินดังนั้น็งุนงงไปในทันที..ลู่เหมยกำลังะก่าวถามอาเพิ่มเติมแต่เมื่อเ็สีหน้าที่โศกเศร้าบ้างมีความสุขบ้างของสวี่หยุนที่มองดูสายฝนอยู่ำใ้ลู่เหมยไม่สาารถก่าวถามอะไรอาได้อีกเลย..สุดท้ายลู่เหมย็ะานั่งมองสายฝนเช่นเดียวกับสวี่หยุนทุกครั้งเป็นเพื่อนสวี่หยุน..เมื่อสวี่หยุนมีสีหน้าโศกเศร้าลู่เหมย็ะัืของสวี่หยุนไว้เสมอ..สวี่หยุนมักะหันาฝืนยิ้มให้ลู่เหมยก่อนะก่าวขอบคุณอาก่อนะหันกลับไปมองดูสายฝนเช่นเดิม..
เวา่าไปสักพักสายตาที่เหม่อลอยของสวี่หยุน็ไปสะดุดกับเด็กสองคนที่กำลังกระโดดโลดเต้นไปากลางสายฝน..เด็กั้คนมีเด็กชายหนึ่งคนและเด็กสาวหนึ่งคน..ั้มีรอยยิ้มและสีหน้าที่สนุกสนานเป็น่าิ่..ั้เล่นนํ้าในสายฝนไปาก่อนที่ในที่สุดสตรีที่ดูเหมือนะเป็นารดาของั้็เดินาก่าวบางอย่างำใ้เด็กั้คนต้องเดินคอตกกลับเ้าไปในบ้านอย่างไม่เต็มใจ..
เมื่อสวี่หยุนมองเ็ดังนั้นในใจของเขา็กลายเป็นเจ็บปวดึ้าในทันที..มันเป็นความเจ็บปวดปนความโศกเศร้าอย่างหนักและความรู้สึกโหยหาที่ไม่สาารถอธิบายอาเป็นคำพูดได้..ร่างกายของสวี่หยุนเริ่มสั่นสะท้านึ้อย่างไม่ทราบสาเหตุก่อนที่เขาะร้องไห้อาในที่สุด..
"พี่ชาย..พี่ชายเป็นอะไรไปือ..?" หลินเี่โหยี่สัมผัสได้ถึงร่างกายที่สั่นสะท้านของสวี่หยุนและหยดนํ้าตาของสวี่หยุนที่ไหลลงากระทบกับใบหน้าของเด็กสาวก่อนที่หลินเี่โหยวะก่าวถามอา้ความสงสัยและความห่วงใย..
"ขะ..้าไม่รู้..้าแค่โศกเศร้าเป็น่าิ่เพียงเท่านั้น.." สวี่หยุนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ได้สติึ้าจากคำก่าวของเด็กสาว..แต่หลังจากสวี่หยุนได้สติึ้าเขา็สาารถสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดและความโศกเศร้าชัดเจนยิ่งึ้..เมื่อเขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดและความโศกเศร้าที่ชัดเจนากึ้็ำใ้นํ้าตาของสวี่หยุนเริ่มไหลลงาากึ้เช่นั..
"พี่ชาย.." หลินเี่โหยวสัมผัสได้ถึงความไม่เ้าใจในคำก่าวของสวี่หยุนได้อย่างชัดเจนำใ้เด็กสาวไม่เลืที่ะก่าวถามอะไรอาเพิ่มเติมก่อนที่หลินเี่โหยวะยกมือึ้ากอดสวี่หยุนแน่นในทันที..
"..ไม่ว่าพี่ชายะโศกเศร้าเพราะเรื่องใด..้าหวังว่าพี่ชายะผ่านมันไปได้เสมอ.." หลินเี่โหยวก่าวอ้ความห่วงใยเป็น่าิ่..สวี่หยุนได้ยินคำก่าวของเด็กสาวเขา็เริ่มปวดศีรษะึ้าในทันทีก่อนที่ะมีนํ้าตาไหลอาากกว่าเดิม..
"..ขอบคุณนะ..เี่โหยว.." สวี่หยุนก่าวอาอย่างยากลำบากก่อนะกอดเด็กสาวแน่นในทันทีพร้อมกับรํ่าไห้อาอย่างหนัก..ที่จริงแ้สวี่หยุนเป็นคนที่มีจิตใจแข็งแกร่งากจริงๆ..ไม่ว่าเขาะเจับศัตรูแข็งแกร่งขนาดไหนเขา็สาารถสงบจิตใจของตนเองให้นิ่งได้ตลอดเวลา..พลังวิญญาณที่สูงลิ่วของสวี่หยุน็าจากจิตใจของเขา้เช่นั..หากจิตใจือสาธิของสวี่หยุนสงบนิ่งเท่าใดพลังวิญญาณ็ะแข็งแกร่งึ้ไปเท่านั้น..แต่ในตอนี้สวี่หยุนกลับสลัดความเป็นนักรบที่ไม่เยเกรงกลัวศัตรูสักคนทิ้งไปและรํ่าไห้อาราวกับเด็กน้อยตัวเล็กๆที่ไม่มีเรี่ยวแรงะต่อสู้กับใครได้เลยแม้แต่กับสัตว์ที่ไม่มีพิษภัย็ตาม..
เวา่าไปประาณ 1 เ่อทั้งสวี่หยุนและหลินเี่โหยวไม่ได้ก่าวอะไรอาอีกเลย..ต่างคนต่าง็กอดัและัเงียบๆเพียงเท่านั้น..เมื่อสวี่หยุนเริ่มสงบจิตใจของตนเองได้แ้็คลายอ้อมกอดของเขาให้หลวมลง..หลินเี่โหยวรู้สึกได้ว่าสวี่หยุนกลับาเป็นปกติแ้จึงค่อยๆคลายอ้อมกอดของตนเองอเช่นัก่อนะเงยหน้าามองสวี่หยุนพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน..
"..ขอบคุณากนะเี่โหยว.." สวี่หยุนก่าวอาพร้อมรอยยิ้ม..รอบี้ไม่ใช่การฝืนยิ้มแต่อย่างใด..รอบี้สวี่หยุนยิ้มึ้าจากใจจริงก่อนะยกมือของาลูบหัวของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน..ถึงแม้สวี่หยุนะไม่รู้ตัวแต่จิตใจของสวี่หยุนในตอนี้็แข็งแกร่งึ้กว่าเก่าบ้างแ้..
"นานๆที้าะได้ช่วยเหลือพี่ชายบ้าง..พี่ชายมักะปกป้อง้าอยู่เสมอเลย..แม้ว่า้าะเอาแต่ใจากกแค่ไหนพี่ชาย็ไม่เยแสดงสีหน้าไม่พอใจอาเลยสักครั้ง..้าต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่ชาย.." หลินเี่โหยวก่าวอาพร้อมรอยยิ้มใก่อนะยกมือั้้างไปัืของสวี่หยุนที่อยู่บนศีรษะของตนเอง..
"..งั้นือ..มีน้องสาวแบบเี่โหยวนับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิต้าลำดับต้นๆเลยนะ" สวี่หยุนหัวเราะพร้อมกับก่าวอาอย่างอ่อนโยนก่อนะยื่นอีกมือไปจัดผมเผ้าของเด็กสาี่เสียทรงจนำใ้มีเส้นผมบางเส้นาบดบังใบหน้าที่งดงามของเด็กสาว..
พ
"บู่ว..พี่ชาย..้าไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุดือ..?" หลินเี่โหยวบุ้ยปากอาอย่างน่ารักน่าเอ็นดูก่อนะก่าวอาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย..
"ฮุฮุ..ที่้าก่าวเช่นนั้นเพราะไม่ต้องการโกหกเี่โหยว..หากเี่โหยวต้องการให้้าก่าวโกหกอา้า็ไม่ว่าอะไรนะ" สวี่หยุนก่าวอาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน..
"อืม..เ็แก่ที่พี่ชายก่าวความจริง้า็ะไม่เอาความพี่ชาย็แ้ั!" หลินเี่โหยวก่าวอา้รอยยิ้มใก่อนะปล่อยมือของสวี่หยุนและโน้มตัวากอดสวี่หยุนแน่นในทันที..
"ฮิฮิ..้าชื่นชอบพี่ชายที่สุดเลย!" หลินเี่โหยวก่าวอาอย่างร่าเริงำใ้สวี่หยุน็ยิ้มอาเช่นัก่อนะกอดตอบเด็กสาว..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??