ั้้าคนี้มาาล่าตนเองโดยเฉพาะ แถมยังนำรูปวาดมาด้วยขนาดี้แน่นอนว่าคนที่สั่งาจะต้องเป็นศัตรูคู่แค้นอย่างแน่นอน แม้จะไม่รู้ว่าศัตรูคู่แค้นคนี้ตนเองไปล่วงเกินตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เชื่อได้เลยว่าหากตนเองตกไปอยู่ใมือคนพวกี้คงไม่มีทางรอดไปได้แน่ มุ่งไปด้านหน้าคือตาย อย่างั้ก็หันกลับัก็แล้วกัน ที่นั่นกำลังมีาต่อสู้กันอย่างนัวเนีย พูดไม่แน่ว่าอาจพอมีทางรอดให้บ้าง
หนี!
เย่ชิงหานใช้พลังั้หมดที่มีพุ่งทะยานออกไป ใตอนี้เขารู้สึกโชคดีเป็นอย่างาที่ตอนหลบหนีเจ้าสไปโนซอรัสตนเองอยู่บนัเสี่ยวเฮยมาตลอดทำให้ไม่ได้เีพลังกายและพลังปราณรบเลยแม้แต่น้อย ไม่อย่างั้ล่ะก็เวลาคับขันเช่นี้หมดแรงที่จะวิ่งก็คงตายูเี
จากตรงี้ห่างจากตำแหน่งที่ราชาหมาป่าเพลิงต่อสู้กับสไปโนซอรัสราวเจ็ดแปดกิโลเมตร หากเป็นเวลาปกติโคจรพลังปราณรบวิ่งอย่างเต็มที่ ระยะทางเท่าี้ใช้เวลาเพียงแค่ราวหนึ่งนาทีก็เพียงพอ นาทีเีถือว่าเป็นเวลาที่สั้นา เทียบได้กับกินข้าวเพียงคำเี แต่ว่าเวลาี้เย่ชิงหานได้ยินถึงเีงฝีเท้าที่ไล่ามาด้านั ทำให้รู้สึ่าเวลามันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเีเหลือเกิน
คิ้วรูปะบี่เสว่อีขมวดึ้ใทันที าข้อมูลที่ได้รับไม่ใช่บอ่าเป้าหมายเป็นนายน้อยขยะไร้พรสวรรค์มิใช่รึ? แต่ดูจาะดับาเร็วใาวิ่งทะยานมันใช่ผู้มีพลังฝีมือระดับขอบเขตขั้นสูงที่ไหนกัน? ชัดเจนว่าบรรลุถึงระดับขอบเขตยอดยุทธแล้ว บรรลุถึงมาตรฐานใาเป็นศิษย์าใตระกูลเย่ นายน้อยบอ่าให้ดีทีุ่คือัเป็น าหมายก็คือัเป็นไม่ได้ก็นำศพกลับไป แต่สถานาณ์ใตอนี้ัเป็นน่าจะยุ่งยากพอควร แต่ถ้าฆ่า? ฆ่าศิษย์าใตระกูลเย่ หากวันหน้าตระกูลเย่รู้เข้าไม่รู้ว่าจะมีเรื่องยุ่งยากามาอีกสักเท่าไหร่?
เสว่อีครุ่นคิดอยู่าใหัวถึงผลได้ผลเีที่จะามา แต่ใมีุ่ก็ตัดสินใได้ว่าภารกิจสำคัญทีุ่ ถ้าหากเิเรื่องอะไรึ้ก็ยังมีตระกูลเสว่ออกหน้าแบกรับไว้อยู่ าาองเห็นเป้าหมายกำลังจะมุ่งไปถึงตำแหน่งที่ฝูงหมาป่าเพลิงที่กำลังต่อสู้อยู่ แม้ไม่รู้ว่าฝูงหมาป่าเพลิงกำลังต่อสู้กับมารอสูรชิใดอยู่ แต่เขารู้ดีว่าหากปล่อยให้เป้าหมายมุ่งไปถึงยังตำแหน่งั้ได้ เป้าหมายคงอาศัยสถานาณ์ที่ชุลมุนั้ฉวยโอกาสหนีรอดไปได้อีก
คิดได้ดังั้ เสว่อีจึงรีบโคจรพลังปราณรบเร่งาเร็วเพิ่มึ้ใทันที ระยะห่างจากเดิมที่ก็ห่างกันไม่าอยู่แล้ว ิตาเียิ่งใ้ึ้่าเก่า
ใ้แล้ว! ใ้แล้ว! ใ้จะถึงแล้ว!
อีกเพียงิเีเท่าั้ เห็นูไฟลอยอยู่เต็มท้องฟ้าที่อยู่เื้หน้า ใใเย่ชิงหานปรากฏารู้สึกยินดีึ้ าแผนาที่ตนคิดไว้คือมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่าต่อสู้ั้ ตนเองมีเพียงแค่คนเีวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่น่าจะเป็นจุดสนใฝูงหมาป่าเพลิงาเท่าใด ส่วน้าคนที่อยู่ด้านัเป็นกลุ่มใหญ่เป็นเป้าาตาที่ชัดเจนเป็นอย่างา หากูพบคงไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ทำตาแผนี้ตนเองก็จะสามารถสลัดหลุดั้้าคนได้เหมือนกับที่เคยใช้กับสไปโซอรัส
สิ่งที่คิดย่อมดีงามเอ แต่ทว่าาเป็นจริงั้กลับโหด้า
เย่ชิงหานวิ่งไปพลางชายหางาอง้าคนที่อยู่ด้านัไปพลาง ใขณะที่เท้าเขากำลังจะก้าวเข้าสู่ตำแหน่งที่ฝูงหมาป่าเพลิงกำลังทำาต่อสู้อยู่ั้ คนชุดดำที่อยู่ตรงาพลันเร่งระดับาเร็วึ้มาา่าหนึ่งเท่าั จากเดิมที่ก็ไม่ห่างอยู่แล้วใตอนี้ยิ่งใ้เข้ามาา่าเดิม จากั้เขาเห็นบางอย่างที่น่ากลัวกำลังจะเิึ้
ร่างชายชุดดำปกคลุมไปด้วยแสว่างแวววับพลังปราณรบที่ไหลออกมาจากกาย จากั้มันรวมักันเป็นฝ่ามือขนาดใหญ่สีเหลืองฟาดตรงมายังาแผ่นัเย่ชิงหาน
ปลดปล่อยพลังปราณรบออกมาานอก! ระดับขอบเขตเยี่ยมยุทธ!
เย่ชิงหานยิ้มที่มุมปากอย่างขมขื่น ศัตรูคู่แค้นตนคนี้ช่างให้เกียรติตนเองจริงๆ ถึงกับส่งผู้มีพลังฝีมือระดับขอบเขตเยี่ยมยุทธมาาไล่ฆ่า ใหัวเพิ่งจะเริ่มครุ่นคิดแต่แผ่นักลับรู้สึ่าูพลังหนักหน่วงรุนแรงาหนึ่งโจมตีเข้าอย่างจัง ะดูกั้ร่างราวกับจะหลุดออกจากกัน ปากะอักเลือดออกมาอย่างบ้าคลั่ง าเ็ปวดอย่างรุนแรงแล่นเข้าสู่ส ใั่ิตาเีก็สลบหมดสติไปาอากาศ ส่วนร่างเขาราวกับว่าวที่เชือกขาดลอยออกไปตรงลงบนพื้นเื้หน้า
“ี่ใหญ่ ท่านไม่ลงมือแรงไปหน่อยเหรอ? หากตายึ้มาคงไม่ดีอย่างแน่นอน!” เห็นเย่ชิงหานสอนสลบอยู่บนพื้นั้้าจึงพากันหยุดฝีเท้าลง คนที่อยู่ด้านซ้ายเอ่ยถามึ้
“น่าจะไม่ถึงกับตาย ้รองเจ้าไปนำัมันกลับมา พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วทีุ่จะดี่า” เสว่อีเก็บพลังปราณรบกลับคืนเข้าไปาใร่าง เห็นสถานที่ไม่ไกลออกไปเีงดังราวกับสนามรบ จึงรีบพูดึ้ด้วยเีงทุ้มต่ำ
“อืม!”
เสว่เอ้อตอบรับมาคำหนึ่งแล้วพุ่งทะยานออกไป เห็นเย่ชิงหานที่นอนสลบหมดสติอยู่ที่พื้นใใพลันเิารู้สึกโกรธแค้นึ้มา เาะเจ้าเ็คนี้คนเีที่ทำให้พวกเขาั้้าต้องมาุข์ทรมานเป็นเดือนๆ ทำให้ตนเองไม่ได้ลิ้มรสหญิงสาวเป็นเดือนๆ คิดไปคิดมานึกอยากจะให้บทเรียนแก่เจ้าเ็น้อยคนี้ให้สักหน่อย
ใขณะที่เขากำลังจะเข้าไปใ้เย่ชิงหาน เุาณ์ที่ไม่คาดฝันก็เิึ้ เื้หน้าปรากฏเงาสีแดงพุ่งตรงเข้ามาหาตนเองอย่างรวดเร็วง
มันคืออะไร?
เสว่เอ้อไม่กล้าประมาท เขาต่อยหมัดออกไปใส่เงาสีแดงที่พุ่งตรงเข้ามาอย่างหนักหน่วง
“ปัง”
เงาสีแดงคือหมาป่าเพลิงขนาดลำัใหญ่ราวๆ าเ หมาป่าเพลิงใตอนี้นอนขาสั่นะตุกอยู่บนพื้น มันูหากสไปโนซอรัสฟาดะเด็นลอยมาบวกกับหมัดเสว่เอ้อที่ต่อยออกไปอย่างหนักหน่วงอีกหนึ่งครั้ง ทำให้มันที่อาาบาดเ็สาหัสเจียนตายอยู่แล้วยิ่งร่อแร่เข้าไปอีก
“ราชาหมาป่าเพลิง?”
เสว่เอ้อดูราชาหมาป่าเพลิงที่นอนสั่นะตุกครวญครางออกมาอยู่บนพื้นอย่างงุนงง หมัดตนเองทำไมถึงได้มีพลังามายมหาศาลขนาดี้? หมัดเีสังหารมารอสูรระดับ้าได้อย่างง่ายดาย สัยว่าครั้ง่ที่ออกศึกกับ้นางั้หลายคงเป็นยาบำรุงให้ตนได้อย่างดี...
“้รอง รีบถอยออกมา!”
เสว่เอ้อยืนทำหน้าภาคภูมิใใัเองอยู่อย่างเคลิบเคลิ้ม แต่เสว่อีกลับมีสีหน้าเคร่งขรึมดวงตาเปล่งประกายแวาบผ่านพร้อมกับ้ตะโกนออกมา ขาขวาเขาออกแรงถีบมือกำหมัดแน่นพุ่งทะยานออกไปยังเื้หน้า
ส่วนเสว่ซานเสว่ซื่อและเสว่อู่ไปยังด้านัเส่วเอ้ออย่างตกตะลึง จากั้จึงล้วงมือไปหยิบอาวุธอยู่ทางด้านัแล้วพุ่งาออกไปอย่างพร้อมเพรียง
ด้านัเสว่เอ้อ ปรากฏหัวสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่โผล่ออกมาจากต้นไม้และพุ่มหญ้าที่หนาทึบ เกล็ดสีดำปกคลุมไปทั่วร่าง ูตาสีแดงขนาดใหญ่ราวกับโคมไฟที่เต็มไปด้วยาเย็นยะเยือกและดุ้า ปากที่อ้ากว้างออกเผยให้เห็นเขี้ยวฟันที่แหลมคมสะท้อนแเย็นเฉียบออกมา
มารอสูรระดับ สไปโนซอรัส!
เมื่อได้ยินเีง้เตือนจากเสว่อี เสว่เอ้อหันักลับไปเจอเข้ากับสไปโนซอรัส ไม่รู้ว่าตกใกลัวจนเกินไปหรือว่ายังเคลิบเคลิ้มใอารมณ์ภาคภูมิใใัเองอยู่ เขากลับยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง่ที่จะคิดได้ว่าต้องวิ่งหนี แต่น่าเีดายที่เจ้าสไปโนซอรัสได้ัจ้องมาที่เจ้ามนุษย์ัเล็กเช่นเขา่แล้ว ท่อนหางทีูู่ไฟเผาจนดำดูราวกับแส้เหล็กนิลขนาดใหญ่ั้ฟาดกวาดมาจากทางด้านั กวาดผ่านพุ่มไม้ใบหญ้าต้นไม้ดึกดำบรรพ์ต่างๆ ล้วนูแรงปะทะลอยปลิ่วว่อน่ทีุ่ท้ายหางอันใหญ่โตั้จะพุ่งมาปะทะเข้ากับร่างเสว่เอ้อ
ปัง!
เสว่เอ้อูฟาดลอยปลิวออกไปชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแล้วะเด็นกลับาลิ้งตกไปบนพื้นอยู่หลายตลบ่ที่จะแน่นิ่งไป
“้รอง” “ี่รอง” “บรู๊ว! บรู๊ว!”
เสว่อีและคนอื่นๆ ้ออกา้ๆ กันอย่างเศร้าโศกเีใ ใเวลาเีกันหมาป่าเพลิงจำนวนามายที่โผล่ออกมาจากพุ่มไม้เห็นราชาตนเองนอนกองอยู่ที่พื้นต่างก็เห่าหอนึ้มาพร้มกัน ิตาเีุหนุแห่งล้วนเต็มไปด้วยเีง้เห่าหอนาเศร้าเีใ
“้้า เจ้าไปอารักขา้รองกลับมา ้สาม้สี่พวกเจ้าช่วยข้าจัดากับเจ้ามังกรพันธุ์ผัี้ ระวังูไฟจากหมาป่าเพลิงด้วย” เสว่อีตาลุกเป็นไฟด้วยาโกรธจ้องไปยังสไปโนซอรัสที่กำลังเดินออกมาจากพุ่มไม้อย่างช้าๆ พวกเขาั้้าล้วนเป็นเ็กำพร้าทีู่ตระกูลเสว่เก็บมาเลี้ยง พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน ฝึกฝนวรยุทธมาด้วยกัน ออกทำภารกิจด้วยกัน เรียกได้ว่ารักใคร่ห่วงใยกันา่าี่้าเลือดเีกันเีด้วยซ้ำ
วันี้เจ้ามังกรพันธุ์ผัี้กล้าทำ้า้รองจนได้รับบาดเ็เป็นหรือตายยังไม่รู้ ดังั้เขาจึงตัดสินใที่จะทำุวิถีทางเพื่อฆ่ามันให้ได้ แม้ว่าเป้าหมายภารกิจตอนี้ใ้จะสำเร็จแล้ว แต่ถ้าไม่ฆ่าเจ้ามังกรพันธุ์ผัี้่พวกเขาสี่คนที่มีคนเ็อีกสองคนคงหนีไม่พ้นเจ้ามารอสูรระดับัี้แน่ ดังั้จึงจำเป็นต้องสู้
“บรู๊ว!”
สนามรบใตอนีู้แบ่งออกเป็นสามฝ่าย แต่ละฝ่ายต่างมีาแค้นที่ฝังลึกด้วยกันั้หมด แต่ฝ่ายที่ลงมือ่กลับเป็นฝูงหมาป่าเพลิง จากาสูญเีราชาไปทำให้พวกมันตอนี้กลายเป็นหมาป่าที่โดดเดี่ยว นิสัยเดิมจากที่ดุ้าอยู่แล้วใตอนี้จึงกลายเป็นบ้าคลั่งึ้ ูไฟูแล้วูเล่าลอยปกคลุมไปทั่วั้ท้องฟ้า
“ฆ่า!”
เสว่อีก็ลงมือบ้าง แน่นอนว่าูไฟไม่มีผลต่อโล่พลังปราณรบที่ผิวกายเขา ดังั้เขาจึงไม่วิตกกังวลแต่อย่างใด สนใแค่พุ่งตรงเข้าไปหาสไปโนซอรัสเพียงเท่าั้
เสว่ซานและเสว่ซื่อก็เริ่มลงมือเช่นเีกัน ั้สองหลบหลีกูไฟและมุ่งหน้าตรงไปยังตำแหน่งที่สไปโนซอรัสอยู่พร้อมกับกำจัดหมาป่าเพลิงไปพร้อมๆ กันพ
สนามรบใตอนี้กลายเป็นาต่อสู้แบบนัวเนียกันึ้
ุชีวิตที่สู้กันอย่างนัวเนียอยู่ท่ามาสนามรบใขณะี้ ไม่มีใครสังเกตเลยว่าเย่ชิงหานที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นราวกับซากศพั้ ใตอนี้ได้ขยับเปิดเปลือกตาออกเป็นช่องเล็กๆ สังเกตาณ์าต่อสู้ที่เิึ้อย่างเงียบๆ
ติดตาม
