“ใช่เจ้าจำเป็นต้องทำความสะอาด”
ดูเ็หนุ่มตรงหน้ามีอาาขวยเขินเล็กน้อยอั้นเยว่ยิ้มมาด้วยอารมณ์ยินดี ใบหน้าที่ขาวเนียนนางแดงยิ่งึ้่าเก่า เสียงที่อ่อนหวานัลอยอยู่กลางอากาศในยามค่ำคืน “แต่ว่าเจ้าไม่ต้องรีบร้อนขนาดั้ก็ได้ เาะเจ้ายังมีเวลาีสามเดือนที่จะทำความสะอาดจานชามาในห้องครัวให้สะอาดหมดจด”
“อืม! ความจริงแ้ข้าไม่ได้รู้สึกสนใในาทำความสะอาดจานชาม เพียงแต่สนใในเตียงใบใญ่ที่อยู่ในห้องั้มาก่า ไม่รู้ว่าจะอ่อนนุ่มมากเพียงใด? ในเทือกเขามาตั้งหลายวันคิดถึงรสชาติาเตียงนุ่มๆ จะแย่อยู่แ้ ถ้าหากเจ้าแ้...คงไม่บ่ายเบี่ยงหรอกใช่มั้ย?” ผ่าน่าไข่มุกเข้าไปาในห้องเย่ชิงหานเห็นเตียงสีชมพูขนาดใญ่ คล้ายกับนึกอะไรึ้มาได้จึงพูดมา
“คิกๆ เป็นเ็หนุ่มที่่าสนใเสียจริง” เห็นอาาคล้ายกับเ็เย่ชิงหาน อั้นเยว่หัวเราะคิกๆ ึ้มาในทันที ทำเอาิ่ที่อยู่บริเวณทรงอกสั่นไหวไปตามเสียงหัวเราะ ดูแ้เป็นภาพที่่าชมอย่างที่สุด “ถ้าหากเจ้าเอาชนะข้าได้ พี่าคนี้จะยอมให้เจ้าบนเตียงใบใญ่สีชมพูั้ และยอมให้เจ้าเปลี่ยนจากเ็หนุ่มกลายเป็นชายหนุ่มด้วยเช่นกัน”
“ตกลงกันให้ชัดเจนก่อนว่า ไม่ใช่ข้าชนะท่านด้วยพลังั้หมด แต่คือชนะเพียงแค่พลังฝีมือึ่หนึ่งท่าน!” เย่ชิงหานไม่อาจทราบได้ว่าเตียงใญ่สีชมพูใบั้สำหรับผู้คนในเมืองหมันหมายถึงอะไร และไม่รู้ว่ามีคนจำนวนมากเท่าใดที่ปรารถนา และพวกเขาคงไม่มีบุญวาสนาได้เห็น แต่เย่ชิงหานรู้เพียงว่าเตียงใญ่ใบั้ในวันี้เป็นเขาเท่าั้
“ตกลง...หนุ่มน้อยเรามาเริ่มกันเถอะ เอาแค่สัมผัสูก็พอ เดี๋ยวลานที่พักข้าจะพังซะก่อน วางใได้พี่าคนี้ไม่บิดพริ้วแน่ และไม่มีนิสัยแบบั้ด้วย” อั้นเยว่โบกมือไปมา จัดชุดอาบน้ำให้แน่นเข้าที่ จากั้รวบเส้นผมสีดำงามสลวยไปมัดไว้ยังด้านหลัง
เย่ชิงหานเกาหัวพูดมาอย่างขวยเขิน “าสวยลืมบอกท่านไปว่าชื่อข้าคือ เย่ชิงหาน ข้ามีสัตว์อสูรตัวหนึ่งสามารถรวมร่างได้ ไม่รู้ว่าแบบี้จะถือว่าผิดกติกาหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไร ข้าก็ลืมบอกเจ้าไปเหมือนกัน เมื่อไม่าที่ผ่านมาข้าเพิ่งจะบรรลุถึงระดับขั้นที่สามขอบเเยี่ยมยุทธ แม้จะลดขั้นพลังปราณรบลงมาึ่หนึ่ง พลังฝีมือข้าก็คงยังอยู่ในระดับขั้นูสุดขอบเยอดยุทธอยู่ดี เจ้าใช้ร่างสัตว์อสูรได้เลย ให้ข้าได้สัมผัสหน่อยสิว่าร่างสัตว์อสูรตระกูลเย่ั้แข็งแกร่งสักเพียงใด”
อั้นเยว่โคจรวิชากำลังาในทำให้พลังปราณรบที่อยู่าในร่างลดระดับขั้นลงมาเหลือึ่หนึ่ง แม้จะทำให้นางสามารถใช้พลังได้เพียงแค่ระดับขั้นูสุดขอบเยอดยุทธ แต่เท่าี้นางก็คิดว่าเพียงพอแ้ จากาหาข้อมูลตามเส้นสายนาง รู้ว่าเย่ชิงหานมีสัตว์อสูรคุณภาพระดับี่ แต่นางก็ไม่ได้ใส่ใเาะนางคิดมาตลอดว่ามีเพียงพลังที่เกิดจากาฝึกฝนอย่างมุมานะด้วยตนเองเท่าั้ถึงจะเป็นจริง าหยิบยืมพลังจากิ่านอกมาเพิ่มพูนให้ตนเองล้วนเชื่อถือไม่ได้ เป็นพลังที่มีได้เพียงระยะเวลาสั้นๆ เป็นแนวทางที่ผิด เฉกเช่นเดียวกันกับตระกูลเย่ที่ได้รับพลังจากสัตว์อสูร
แต่ว่า เพียงไม่กี่วินาทีที่ความคิดี้เกิดึ้มาในหัวนางพลันูระดับความเ็ที่่าตื่นตระหนกเย่ชิงหานพังทลายลงไปจนหมดิ้ ดตาคู่สวยนางี้เต็มไปด้วยแววตื่นตระหนก ดูเงาร่างสีดำที่ราวกับภูติผีวิญญาณที่พริบตาเดียวก็แนบเข้ามาใกล้เบื้องหน้าตนเอง นางมีเวลาทำได้เพียงแค่อาศัยสัญชาตณาณร่างกายและประสบาณ์ในาต่อสู้ที่ยอดเยี่มทำาเบี่ยงตัวหลบไปยังด้านข้างเท่าั้
ท่ท่าที่เบี่ยงหลบในี้อั้นเยว่ล้วนมาจากประสบาณ์าสู้รบที่สั่งสมมาหลายปี ทำาคาดคะเนความเ็ ทิศทาง และท่ท่าที่เย่ชิงหานจะโจมตีเข้ามา แต่นางคงลืมไปว่าตนเองลดระดับขั้นพลังลงมาึ่หนึ่ง แม้จะมีประสบาณ์าสู้รบที่ไม่เลว มีปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไว แต่ว่า...มือเท้านางกลับตามไม่ทันประสาทสั่งาที่เ็เกินไป เป็นเหตุให้ท่ท่าที่เบี่ยงหลบไปั้เขื่องช้าไปหนึ่งก้าว ัั้ บริเวณลำคอนางจึงูกริชสีดำเล่มหนึ่งแนบเข้ามาอย่างนิ่มนวล
“ท่านแ้แ้ ท่านติดหี้คืนที่สวยงามแก่ข้าคืนหนึ่ง!” สัมผัสถึงกลิ่นไอาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จอั้นเยว่ เย่ชิงหานัตาสูดดมอย่างละโมบ
สำหรับผลาต่อสู้เย่ชิงหานไม่แปลกใเลยสักิ หลังจากรวมร่างพลังฝีมือตนเองเพิ่มึ้อย่าง่ากลัวถึงระดับขอบเเยี่ยมยุทธ ต่อสู้กับอั้นเยว่ที่ลดระดับพลังลงมาเหลือแค่ระดับขั้นูสุดขอบเยอดยุทธย่อมเป็นเื่ที่ง่ายดาย ี้เขาชนะแ้ ัั้...เขาจึงเริ่มลูบไล้ขาอ่อนั้ข้างที่ขาวเนียนเรียามได้รูปอั้นเยว่ผ่านเสื้ออาบน้ำสีขาวราวหิมะั้
“เดี๋ยวก่อน!”
ความรู้สึกสยิววูบวาบที่ขาอ่อนทำให้อารมณ์ความนึกคิดอั้นเยว่กลับคืนมา นางยื่นมือไปตีมือปลาหมึกเย่ชิงหาน แต่ก็ไม่ได้มีอาาโกรธหรือไม่พอใแต่อย่างใด จะมีก็เพียงแค่ความสงสัยจึงเอ่ยถามึ้ “พลังฝีมือเจ้าเพิ่มพูนึ้รวดเ็ขนาดี้? เมื่อเดือนก่อนเจ้าไม่ได้เก็บงำฝีมือที่แท้จริงใช่มั้ย?”
“รับรองว่าไม่ใช่อย่างแน่” เย่ชิงหานยื่นมือปลานึกั้ไปีครั้ง ใบหน้าเคร่งขรึม แตู่กระเดือกกลับขยับึ้ลงอยู่ไม่ขาดพร้อมกับลมหายใที่เริ่มหนักหน่ึ้เรื่อยๆ แสดงให้เห็นถึงความปรารถนาาในใอย่างชัดเจน “เดือนก่อนพลังฝีมือข้าอยู่ในระดับแขอบเขั้นูจริง เป็นเาะเมื่อก่อนข้าไม่ชอบฝึกฝนพลังุ์ แต่เาะความงามเจ้าดึงดูดข้า ข้าจึงตัดสินใที่จะละทิ้งนิสัยไม่เอาไหนั้ทิ้งเสีย ตั้งปณิธาณว่าจะตั้งใฝึกฝนให้ดี ในที่สุดโชคเข้าข้างข้าพลังฝีมือจึงพัฒนาึ้อย่างที่เห็น”ง
ดูดตาเรียวหงส์ที่แคบยาวอั้นเยว่ าในดตานางคล้ายกลับพูดมาว่าเจ้าหลอกเ็อมมืออยู่รึ? เย่ชิงหานกระแอมมาเบาๆ ยิ้มมาอย่างขวยเขิน แต่มือเท้าก็ไม่ได้หยุดนิ่งยังคงลูบไล้เลื่อนูึ้ไป ศีรษะแนบไปที่ข้างหูนางแ้พูดมาอย่างกระซิบกระซาบ “คนสวยข้าจะบอกความจริงให้เจ้าฟัง สัตว์อสูรข้าไม่ใช่แค่คุณภาพระดับี่อย่างที่ลักษณะานอกแสดงมาให้เห็น เื่ี้...ท่านต้องช่วยข้าปิดเป็นความลับน่ะ!”
“อ้อ? เจ้าหนูน้อยอย่างเจ้าความลับเยอะแยะเสียจริง...ก็ได้! พี่ายอมรับว่าแ้ในาเดิมพันในครั้งี้ คืนี้พี่าคนี้เป็นเจ้าแ้” อั้นเยว่กระพริบตาปริบๆ ทำท่าทางยั่วเย้าซุกซนมา มือั้ข้างวางไปบนไหล่เย่ชิงหานอย่างเป็นธรรมชาติ รูปร่างที่เต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งแผ่ไอเร่าร้อนและ่าหลงใหลแนบชิดใกล้เข้ามา ตานางัพริ้ม ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มั้ข้างเผยอึ้ ท่าทางเย้ายวนชวนให้เคลิบเคลิ้ม
เย่ชิงหานไม่เกรงใแม้แต่น้อย กดริมฝีปากตนเองแนบลงไปกับริมฝีปากอวบอิ่มนางอย่างหนักหน่ ราวกับว่าจะดูดเอาเหลวที่อยู่าในริมฝีปากที่เหมือนกับกลีบดอกไม้ั้ให้แห้งเหือดไป ในะเดียวกันมือเท้าก็ไม่หยุดนิ่ง มือข้างหนึ่งลูบไล้จนถึงภูเขาใญ่ทีู่ตระหง่านัู้ ค่อยๆ คลืบคลานเลื่อนูึ้ต่อไปราวกับว่ายังหายอดภูเขาไม่เจอสักที ขาอ่อนที่อยู่ด้านล่างงอเข่าดันแทรกึ้ไปตรงกลางระหว่างขาขาวเนียนั้ จากั้เสียดสีึ้ลงไปยังพื้นที่ลี้ลับแห่งั้ผ่านผ้าอาบน้ำสีขาวที่กั้นอยู่ สัมผัสรับรู้ได้ถึงความรู้สึกสุขสบายที่ส่งผ่านมา รสที่หอมหวานที่ส่งผ่านมาทางปลายลิ้น ความเต่งตึงและอ่อนนุ่มที่ส่งผ่านมาจากมือที่สัมผัสกับขุนเขา บวกกับรสสัมผัสจากาเสียดสีเข่ากับพื้นที่ลี้ลับแห่งั้ ทำเอาอารมณ์ความรู้สึกเขาเคลิบเคลิ้มล่องลอยไปในความปรารถนาจนหลงทิศหลงทาง...
านอกหน้าต่าง สายลมหนาวฤดูใบไม้ผลิพัดหวีดหวิว าในค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิี้ไม่รู้ว่ามีคนีเท่าใดที่ไม่ยอมข่มตาั
……
“ทำไม? เจ้าจะไปแ้รึ?”
อั้นเยวู่เสียงัเล็กๆ ปลุกให้ตื่นจากาั เมื่อหันไปพบว่าหมอนใบที่อยู่ข้างๆ ไ่เจ้าเสียแ้ หนุ่มน้อยคนั้กำลังจัดเก็บเสื้อผ้าพร้อมกับส่งยิ้มมายังตนเอง าในดตามีแววความรักและสงา และความรู้สึกเศร้าเสียใในาจากลา
“แม้ข้าอยากจะมีความสุขกับเจ้าให้มาก่าี้ แต่ในเมื่อเจ้าเป็นผู้หญิงข้าแ้ คิดว่าโอกาสหน้ายังต้องมีีแน่ ัั้ข้าคิดว่าข้าควรไปจัดาปัญหาข้าให้เรียบร้อยก่อนจะดี่า จากั้ค่อยกลับมาจัดาเื่เจ้าใหู้ต้อง แม้ว่าาพูดเช่นี้...จะเป็นาไม่รับผิดชอบอย่างมาก”
จากเ็หนุ่มกลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัว ทำให้ความเชื่อมั่นและควาอาจาในดตาเย่ชิงหานไหลพรั่งพรูมาอย่างไม่รู้ตัว เขาคิดถึงเตียงใญ่ที่อ่อนนุ่มใบี้ คิดถึงหญิงาที่อยู่บนเตียงที่ทำให้เขาเคลิบเคลิ้มลุ่มหลง าในใบังเกิดความระทมทุกข์ไม่สบายใึ้
“คิกๆ หนุ่มน้อยอย่าคิดว่าข้าจะรับผิดชอบเจ้า....” อั้นเยว่ทีแร่าจะพูดหยอกล้อสักสามประโยค แต่เมื่อเห็นความจริงใที่ปรากฏมาจากดตาั้คู่หนุ่มน้อย นางจึงอดไม่ได้ที่จะพูดความจริงในใมา “อืม...ถ้าหากอยู่ตระกูลเย่แ้ไม่สบายใ เจ้าก็มาเมืองหมันก็ได้น่ะ ที่นี่พี่าพอมีสิทธิ์มีเสียงอยู่บ้าง”
“พอมีสิทธิ์มีเสียงคงเป็นเาะขุมกำลังที่หนุนหลังเจ้าอยู่ แต่เจ้าต้องจำไว้ให้ดี ไม่ว่าที่ไหนและเมื่อไหร่ก็ตาม ขุมกำลังเพียงหนึ่งเดียวที่เจ้าสามารถพึ่งพาอาศัยได้อย่างมั่นคงที่สุดคือผู้ชายเจ้า ลืมบอกเจ้าไปอย่างหนึ่ง เดิมพันเมื่อวานแม้เจ้าจะใช้พลังฝีมือั้หมดที่มีข้าก็ยังสามารถเอาชนะเจ้าได้อยู่ดี จำเอาไว้ชื่อข้าคือเย่ชิงหาน...เป็นผู้ชายเจ้า!”
ประตููผลัก สายลมหนาวพัดโชยเข้ามา ท่ามกลางสายลมหนาวั้ร่างหนุ่มน้อยค่อยๆ เลือนหายไปอย่างช้าๆ อั้นเยว่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างหงอยเหงาครุ่นคิดถึงคำพูดหนุ่มน้อย าในใราวกับคลื่นยักย์ที่พัดกระพือโหมซัดสาดอย่างบ้างคลั่ง
กับผู้มีพลังฝีมือระดับขั้นที่สามขอบเเยี่ยมยุทธเขากลับกล้าพูดว่าเอาชนะได้? เขาอาศัยิ่ใดในาเอาชนะ? แต่เมื่อคิดๆ ดู หลายเดือนก่อนยังเป็นนายน้อยลำดับเจ็ดที่ตกอับ ระดับพลังฝีมือแค่ระดับขอบเขั้นู ี้กลับสามารถเอาชนะผู้มีพลังฝีมือระดับขั้นูสุดขอบเยอดยุทธได้ หนุ่มน้อยคนี้เติบโตึ้รวดเ็จน่ากลัว ีั้ยังดูลี้ลับและมีความลับซุกซ่อนอยู่ย่างมากมาย อาจจะเป็นไปได้ว่า...เขาสามารถเอาชนะข้าได้จริงๆ
ครุ่นคิดอยู่เนิ่นา ไม่รู้ว่าเป็นเาะเมื่อสักครู่เพิ่งรู้สึกได้ถึงไฟแห่งรักน้อยๆ ที่เริ่มมีต่อหนุ่มน้อยคนี้ หรือว่าดตาคู่ที่เชื่อมั่นและจริงใเขา ในที่สุดอั้นเยว่เลือกที่จะเชื่อคำเขา แม้จะรู้สึ่าเื่ราวเช่นี้ไม่ต่างจากเื่เหลวไหลไร้าะ
……
รู้สึ่าเื่ที่เกิดึ้เป็นเื่เหลวไหลไร้าะไม่ใช่มีแค่อั้นเยว่เพียงผู้เดียว ยังมีเหมิ่งหลงที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างกลัดกลุ้มที่หน้าห้องโถงก็รู้สึกเช่นกัน เหล้าก็ดื่มไปหลายไหลแ้ เวลาก็ล่เลยมาหลายชั่วโมงแ้ แต่ทำไมยังไม่เห็นเจ้าเ็หนุ่มคนัู้ตีหน้าฟกช้ำดำเขียวหามมาี หรืออาจจะเป็นไปได้ว่าตนเองดื่มเยอะเกินไป ิ่ที่เห็นเมื่อสักครู่เป็นเพียงแค่ภาพลตา
เพียงแต่ในที่เขาเมาจนตาจะัมิัแหล่อยู่ั้ ทันใดั้ประตูลานที่พักด้านหลังก็ูเปิด เ็หนุ่มที่เดินเข้าไปเมื่อก่อนหน้าี้เดินกลับมาอย่างหน้าตาเปล่งปลั่งมีชีวิตชีวา แถมยังพยักหน้ายิ้มให้กับชายแก่ที่ยืนเฝ้าประตูอยู่านอกีด้วย จากั้ค่อยเดินจากโรงเตี๊ยมเลือนหายไปในท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด
เหมิ่งหลงมึนงงไปชั่วครู่ สพลันปลอดโปร่งึ้มาในทันที เขาใช้มือค้ำยันไปที่โต๊ะแ้ลุกึ้ยืนอย่างยากลำบากพร้อมกับส่ายหัวไปมา ท่าทางเขาคล้ายกับอยากจะกล่าวิ่ใดกับเงาร่างที่เลือนหายไปในท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิดั้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะกล่าวิ่ใดไปดี สุด้าก็ไม่ได้พูดิ่ใดมา
ทำได้แค่เพียงชี้มือที่สั่นเทาไปยังเงาร่างั้แ้บ่นอุบอิบกับตนเองด้วยสีหน้าขมขื่น เืา และอึดอัดใ ราวกับว่าิ่ที่ควรจะเป็นตนพลันูคนขโมยไป เพียงแต่เขาไม่รู้ตัวเท่าั้เองว่าิ่ั้ไม่ได้เป็นเขาตั้งแต่แ แม้จะบอ่าคนอื่นขโมยไปแต่ก็เป็นาขโมยที่เปิดเผยและตรงไปตรงมา พ
สุด้า เขานั่งลงีครั้ง รินเหล้ามาแก้วแต่กลับไม่ดื่มมันลงไป คล้ายกับว่ากำลังประกอบพิธีไว้อาลัยแก่บางิ่บางอย่างที่สูญเสียไป บางิ่บางอย่างที่ไม่มีวันจะได้มาครอบครอง......
ติดตาม
