อำพรางรัก

“คิดอะไร” เขาถาม ในขณะที่มือยังค้างอยู่บนใบหน้าของเธอ

มินตราเม้มริมฝีปาก เธอไม่ได้ปัดมือเขาออกไป น้ำตายังคงไหลริน มันแปลกที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้เลย ตอนนี้เธอกำลังแสดงความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้มาเป็นอาทิตย์ให้เขาเห็น เขาเคลื่อนตัวมาใกล้เธอ สองมือประคองใบหน้าของเธอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล เธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น หัวใจเริ่มเต้นแรง มินตราเงยหน้าจ้องมองนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้น มันงดงามเหลือเกิน

“กำลังคิดถึงเขาอยู่ใช่ไหม” หยดน้ำในตาเธอไหลริน มันไหลผ่านมือของเขาไป ใช่ เธอคิดถึงเขา คิดถึงความอ่อนโยน คิดถึงใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม คิดถึงดวงตาคู่นั้น ที่คอยจ้องมองและดูแลเธอตลอดเวลา...แต่เธอทำไมไม่รู้สึกเหมือนว่าเขาอยู่ตรงหน้าเลย...

“ลืมเขาซะ” เขาพูด เสียงเข้มของเขาทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

“แล้วคิดถึงแค่ฉัน ฉันที่เป็นอยู่ตอนนี้ คนเดียวเท่านั้น” เขาเคลื่อนใบหน้าเข้ามาจูบเธอ ริมฝีปากของเขาแนบสนิท มินตราหลับตา เธอตื่นตระหนกร่างกายเกร็งแต่ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบโต้เขา มือเรียวขยุ้มเสื้อของเขาเอาไว้มั่น เขาเคลื่อนตัวเข้ามา กอดเอวเธอไว้แน่นราวกับกำลังกลืนเธอหายเข้าไป ทุกอย่างในตอนนี้ขาวโพลน จูบของเขาอ่อนโยนและเร่าร้อนใจคราวเดียวกัน เธอลืมทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งชื่อของตัวเองในตอนนี้ ริมฝีปากของเขายังคงขยับ ดูดกลืนเธอทุกสิ่งทุกอย่าง เธอตอบรับเขาด้วยจูบเทอะทะแบบที่ไม่เคยจูบใครมาก่อน เขาทำราวกับว่ากระหายจูบนี้มานาน ริมฝีปากของเขาบดเคล้าความหวานหอมบนริมฝีปากของเธอ เธอได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ตัวเขา จูบของเธอเป็นของเขา เป็นของกันและกัน..