ไท่จื่ออย่างข้า อยากมีพระชายาเป็น 'ขอทาน'
หากไม่ใช่เพราะคืนนั้น มีคนแปลกหน้าแถมสจิไม่สมประกอบเข้ามาขโมยอาหารในห้องพำนัก ป่านนี้ข้าก็ยังเป็นไท่จื่อที่ใคร ๆ ต่างให้ความเคารพยำเกรง ไม่เคยมีจุดด่างพร้อยแล้วแท้ ๆ ไม่ว่าจะมองมุมไหน สารรูปของขอทานผู้นี้ไใเห็นมีอะไรคู่ควรให้ข้าต้องลดตัวลงไปคุยด้วยเลยสักนิด
แต่ทำไมกัน!! ทำไมตัวเราถึงหักห้ามใจและร่างกายไว้ไม่ได้ ท่าทางใสซื่อ ไร้เดียงสาแบบนั้น ช่างยั่วยวนให้ข้าอยากแกล้งเล่นเสียจริง ๐/////๐
ไท่จื่อ : หากอยากกินอาหารบนโต๊ะนั่นล่ะก็ ต้องให้ข้ากินเจ้าจนอิ่มก่อนนะ
ขอทานน้อย : ก... กินข้างั้นเรอะ!! แล้ว... มันจะเจ็บมากไหม?
ตัวข้าคือไท่จื่อผู้มากความสามารถ หน้าตาดีเป็นที่หนึ่ง เก่งกาจทั้งการรบและการเมือง หากจะหาคนที่สมบูรณ์แบบไปกว่าข้า ไม่มีอีกแล้ว
ส่วนเขาคนนี้คือ ของข้า!! ของข้า ของข้า!!
______________________________________
เรื่องนี้เป็นเพียงความมโนขผู้แต่งล้วน ๆ ไม่ได้อิงประวัติศาตร์ราชวงศ์อะไรทั้งสิ้น มีฉาก nc และเป็นมือใหม่หัดเขียน คำราชาศัพท์จึงไม่ค่อยรู้เท่าไร อยากให้อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
**ชี้แจง** เรื่องนี้พระเอกเป็นประเภท หล่อ รวย กรวยใหญ่ และเป็นคนดำเนินเรื่อง ส่วนนายเอกมีดีแค่หน้าตา ลีลาไม่ต้องพูดถึง หากไม่ชอบนายเอกที่ปัญญาอ่อน (แบบเป็นออทิสติกจริง ๆ) แนะนำให้กดออก แต่ถ้าหากชอบเห็นพระเอกกระทำเรานายเอกที่เหมือนเด็กสามขวบ อยากให้ลองเข้ามาอ่าน
สารบัญ
CONTENT
รายการรีวิว
REVIEW
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??