Check in นอน กิน Check out

“บ้านหรือโรงแรม”

ถ้าคุณให้ผมเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมคงเกาจมูกแล้วตอบกลับทันทีว่า “โรงแรมดีกว่า” ต่อให้คุณหลอกล่อผมว่าในบ้านมีเตียงคิงไซส์ มีเจ้าเหมียวขนปุย หรือแม้แต่จะข่มขู่ผมด้วยการเรียกชื่อผมเสียงดังๆ ว่า ‘แพทริก’ ก็ตาม ผมก็จะยังยืนยันคำเดิม “ไปโรงแรมกันเถอะ” ถามอีกกี่ครั้ง ผมก็เลือกโรงแรม

เหตุผลมีอยู่ข้อเดียวเลยคือ อ่า... ผมกลัวบ้านน่ะ ใช่ บ้านแบบที่เป็นหลังๆ นั่นแหละ เป็นโรคโฟเบียประจำตัวงี่เง่าที่ทำให้ผมใช้ชีวิตในบ้านแบบคนทั่วไปไม่ได้

แต่ก็เพราะโรคนี้นั่นแหละ...

ที่ทำให้ผมได้เดินทางไปนอนโรงแรมทั่วโลกเป็นว่าเล่น

ที่ทำให้ผมได้มีเงินใช้เป็นกอบเป็นกำ

ที่ทำให้ผมได้มีช่วงเวลาดีๆ กับ ‘แพตตี้’ ของผมเสมอ

แต่เดี๋ยวก่อน... ทำไมจู่ๆ ชีวิตที่เหมือนจะโชคดีของผมก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น?!

ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่าง มันต้องเล่นงานผมกับแพตตี้จนตายแน่! พระเจ้า ผมจะทำยังไงดี"