หัวเราะทีหลังดังกว่า (笑到最后的人才是真正的赢家)
**ย้ำชื่อเรื่องเหมือนนิยายตลกโปกฮา แต่เนื้อหานั้น ความตลกก็ไม่ถึงครึ่งอ่ะนะคะ= =
เนื้อหาค่อนข้างรุนแรงพอสมควร ถึงตอนเปิดมาจะออกไปทางโหดร้ายก็เถอะ
แต่รับประกันความแปลกใหม่และพระนางที่คู่ควรกับตำแหน่งแน่นอนค่ะ!
เรื่องนี้โรแมนติกดราม่า แต่ไม่ใช่อีโรติกแน่นอนค่ะ
ตอนนี้กำลังเปิดจองหนังสือทำมืออยู่
(ตอนจบแฮปปี้เอ็นดิ้ง+ตอนพิเศษ 3 ตอน+ภาพประกอบ 1 ภาพเล็ก+ที่คั่น+โปสการ์ด 4x6)
...
“ไปเถิดซู่ซู่ ข้าไม่เป็นไร”คนผู้นั้นกล่าวพลางหันหลังให้ ซู่ซู่จึงไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากเดินกลับตำหนักของตน
ทว่านางก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองแผ่นหลังขององค์ชายสี่ที่ดูเศร้าซึมจนนางรู้สึกได้
หากในยามปกติคนหน้ามึนผู้นั้นเป็นพระอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้า ตอนนี้เขากลับดูเหมือนเมฆอึมครึมในวันที่ฝนตก
แต่ไม่ว่าอย่างไรข้าไม่ชอบที่จะต้องเห็นเขาเป็นเช่นนี้เลย...
เช่นนั้นต่อไปนี้ข้าจะอยู่เคียงข้างเขาเอง!
เมื่อคิดดังนั้น ดรุณีน้อยตัวเล็กๆ คนหนึ่งจึงตั้งปณิธานขึ้นมาในใจ...
“หากท่านพี่เป็นดาบ ข้าจะเป็นธนูคอยอยู่เคียงคู่สนับสนุนท่านจนกว่าชีวิตจะหาไม่...”
ทว่านี่คือโลกแห่งความเป็นจริงมิใช่เทพนิยายปรัมปราและมันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น...
……………………………………………………….
"หม่อมฉันก็แค่ทำในสิ่งที่สมควร ผิดอะไรหรือเพคะ!?"ร่างบางที่ข้อเท้าทั้งสองข้างถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนสีดำเอ่ย หลังจากที่เพิ่งฟื้นจากยาสลบแล้วถูกนำตัวมาพบกับคนที่ลักพาตัวนางออกมาจากวังหลวง
"สิ่งที่สมควรงั้นหรือ!?"บุรุษตรงหน้าเอ่ยพลางจ้องเขม็งไปที่ใบหน้างามของอีกฝ่ายที่ยังคงเชิดขึ้นอย่างอวดดี
"เพคะ…นางสมควรตายแล้ว"ก่อนหน้านั้นนางได้ทำสิ่งใดลงไปงั้นหรือ! ก็ลงมือสังหารสตรีผู้หนึ่งที่เป็นไส้ศึกของแคว้นปลอมตัวมาอย่างไรเล่า! เพราะบุรุษโง่เขลาตรงหน้าหลงรักอีกฝ่ายหัวปักหัวปำจนไม่ยอมทำเอง นางถึงต้องเป็นคนทำเพื่อแคว้น!
นี่สินะ...ที่เรียกว่าเนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง กลับต้องเอากระดูกมาแขวนคอ...
เพียะ! ฝ่ามือหนาตวัดลงไปยังแก้มขาวเนียนของนาง จนปรากฏเป็นรอยจางๆ ห้านิ้ว
"คนที่สมควรตายที่สุดก็คือเจ้า!! ไม่ใช่นาง!!"
“หรือทรงยอมรับความจริงไม่ได้เพคะ...ความจริงที่ว่าองค์หญิงแคว้นหลางผู้นั้นเป็นไส้ศึกที่เข้ามาเพื่อล้วงความลับแคว้นฉินและหาโอกาสลอบปลงพระชนม์เสด็จพี่ ท่านอ๋องเพคะ...แม้ปากของพระองค์จะเอ่ยเช่นนี้ แต่ในพระทัยกำลังนึกขอบคุณหม่อมฉันต่างหากที่ช่วยกำจัดสตรีผู้นั้นออกไป เพราะพระองค์ใจไม่แข็งพอที่จะทำมันด้วยตัวเอง สิ่งที่หม่อมฉันควรจะได้รับคือการสรรเสริญที่ทำทุกอย่างเพื่อแคว้นฉินของเรา เพื่อฝ่าบาท มิใช่การปฏิบัติเช่นนี้!!และพระองค์ก็ใช้มันเป็นข้ออ้างในการลักพาตัวหม่อมฉันมา”
"เห็นทีเจ้าจะหลงตัวเองมากเกินไปแล้วกระมัง"
"ทรงยอมรับเถอะเพคะ ว่าพระองค์ยังรักหม่อมฉันอยู่ แต่เสียใจด้วยที่ในใจของหม่อมฉันมีเพียงฝ่าบาทคนเดียว แม้ฝ่าบาทจะรับหม่อมฉันเป้นพระสนมไม่ได้ก็ตาม" เมื่อเห็นสายตาโกรธแค้นที่มองมายังตนเอง นางก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ
"พระองค์บอกหม่อมฉันสมควรตาย…เช่นนั้นก็ฆ่าหม่อมฉันเลยเพคะ หากทำมิได้ก็ยอมรับเถิด..."
"หึ…" มุมปากของผู้ที่ถูกท้าทายกระตุกขึ้นเบาๆ
"ผิดแล้วล่ะ ที่ข้าเอาตัวเจ้ามาเพราะข้าจะให้เจ้าได้รู้...ว่าสิ่งที่ทรมานกว่าความตายเป็นเช่นไร"
"น่าสนใจนะเพคะ หม่อมฉันก็อยากรู้เหมือนกัน" กล่าวจบ นางก็ส่งยิ้มหวานหยดย้อยที่แสดงออกถึงการกวนประสาทให้อีกฝ่าย ร่างสูงจึงเลิกต่อปากต่อคำ แล้วหันไปสั่งคนของตนด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจว่า
"ทหาร!! มาเอาตัวนักโทษผู้นี้ไปก่อกำแพงอิฐฝั่งตะวันตก!!!"
"กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องตัวข้า?ข้าเป็นท่านหญิงนะลืมไปแล้วหรือ?"ร่างบางพูดพลางพยายามสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากฝ่ามือสากๆ ของทหารสองนายที่จับลงมาบนข้อมือขาวเนียนของนาง
"ท่านหญิงตัวจริงตอนนี้อยู่ในวัง…ส่วนเจ้าเป็นเพียงนักโทษ..." ร่างสูงพูดพลางยิ้มเยาะ เมื่อนึกถึงคนที่เขาจัดหาให้ไปทำหน้าที่แทนสตรีที่เขาจับตัวมา
"เอาตัวไป!!"
"อีกไม่นาน…ฝ่าบาทจะต้องรู้เรื่องนี้!! และพระองค์จะต้องส่งคนมาช่วยข้าแน่!! ปล่อยข้านะ!!" ร่างบางตะโกนทิ้งท้ายขณะที่ถูกลากตัวออกไป
ไม่ต้องห่วง
นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น...
ยังมีบทลงโทษอื่นอีกมากมายที่ข้าได้เตรียมไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะ
ข้าอยากจะเห็นเหลือเกิน ว่ายามที่ท่านหญิงซู่ซู่ผู้ร่านรักและหยิ่งผยองแห่งวังหลวง ต้องก้มหัวร้องขอความเมตตากรุณาจากผู้อื่นนั้นเป็นเยี่ยงไร!
.
.
.
คิดว่าแผนของพระองค์ล้ำเลิศนักใช่หรือไม่?!
ทรงลำพองใจให้เต็มที่เลยเพคะ เพราะอีกไม่นานพระองค์ก็จะได้รู้ว่า...
เสียงหัวเราะของพระองค์ในตอนนี้กับพวกหม่อมฉันในอนาคต อย่างไหนมันจะดังกว่ากัน
"แน่ใจแล้วงั้นหรือ ถึงกล้าเอ่ยเช่นนี้ออกมา!?"
คำถามนี้หม่อมฉันควรจะเป็นฝ่ายถามพระองค์มากกว่านะเพคะ
“แล้วพระองค์ล่ะเพคะ แน่ใจแล้วหรือ!?”
หม่อมฉันจะทำให้เห็นเองว่าแท้จริงแล้วหมากกระดานนี้เป็นของผู้ใด!
สารบัญ
CONTENT
บทนำ | อ่านฟรี |
3 ปีที่แล้ว
|
1:ท่านหญิงซู่ซู่ผู้ร่านรัก | อ่านฟรี |
3 ปีที่แล้ว
|
2:กระบองเพชรจ๋า ข้าขอโทษ | อ่านฟรี |
3 ปีที่แล้ว
7 หน้า A5
|
3:แผนการชั่วร้ายของฉินซิ่นซื่อ | อ่านฟรี |
3 ปีที่แล้ว
|
4:ชนวนความแค้น | อ่านฟรี |
3 ปีที่แล้ว
|
5:ไม่ยอมดื่มยา!? เดี๋ยวข้าจัดการเอง! | |
3 ปีที่แล้ว
|
6:สงครามประสาท | |
3 ปีที่แล้ว
|
[17+]7:ข้าอยากได้สิ่งใดก็ต้องได้! | |
3 ปีที่แล้ว
|
[15+] 8:หม่อมฉันไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว! | |
3 ปีที่แล้ว
|
9:ท่านแม่ทัพผู้อารมณ์แปรปรวน | |
3 ปีที่แล้ว
|
10:สมใจพระองค์แล้วใช่หรือไม่เพคะ!? | |
3 ปีที่แล้ว
|
11:ความปรารถนาของฉินซิ่นซื่อ | |
3 ปีที่แล้ว
|
12:ฉินซิ่นซื่อ บุรุษน่าตาย! | |
3 ปีที่แล้ว
|
13:ค่ำคืนสุดท้ายกับสายสัมพันธ์ที่เริ่มถักทอ | |
3 ปีที่แล้ว
|
14:บทสรุปของกระดานหมาก | |
3 ปีที่แล้ว
|
15:โฉมหน้าของผู้ชนะที่แท้จริง | |
3 ปีที่แล้ว
|
16:หัวเราะทีหลังดังกว่า | |
3 ปีที่แล้ว
|
17: สิ่งที่ได้ยินอาจไม่ใช่ความจริงเสมอไป | |
3 ปีที่แล้ว
|
18:ความลับของฉินซิ่นซื่อกับซู่ซู่ | |
3 ปีที่แล้ว
|
19:เหตุผลและความจำเป็น | |
3 ปีที่แล้ว
|
20:ต้มเม็ดถั่วตัดเถาถั่วมาทำฟืน | |
3 ปีที่แล้ว
|
21:แต่งตั้งและวิวาห์เข้าหอ | |
3 ปีที่แล้ว
|
[อวสาน]-เจ้าจะอยู่ในหัวใจของข้าเสมอ- | |
3 ปีที่แล้ว
|
รายการรีวิว
REVIEW
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??