เล่มที่1 ตอนที่5 บทนำ เหมือนจะตายอย่างสงบ(5) |
“กว่าที่ทรัพยากรที่ฝากกับดวงวิญญาณของคุณเรนยะไปจะแพร่กระจายออกไปได้ ก็คงใช้เวลาหลายสิบปีอยู่ ถ้ากลายเป็ศพไปแ้ทรัพยากรเหล่าั้ก็จะไม่สามารถกระจายไปต่อได้ ไม่ใช่ว่าพอหย่อนปุ๋งไปครั้งเดียวแ้จะจบได้ค่ะ เพราะฉะั้การใช้ชีวิตให้ยาวนานที่สุดเ่าที่จะได้ทำได้จะถือเป็พระคุณต่อเทพเ้า่ายิ่งค่ะ”
เมื่อถูกเรนยะถาม เด็กาก็ตอบกลับมา่าจริงใจได้ง่ายเกินคาด
ูเหมือนเด็กาก็คงยอมรับได้แ้ว่าคงจะปิดบังต่อไปไม่ได้แ้จริงๆ
“ไม่ใช่พร แต่เป็สิ่งที่ต้องทำไม่ใช่รึไงกัน”
“อือ... ปกติแค่ว่าจะคืนาหนุ่มให้ ทั่วไปก็จะพูดว่า ‘คุณนะครับท่านเทพเ้า’ กัน่าง่ายๆ เลยแท้ๆ”
เด็กาก้มหน้าบ่นงึมงำด้วยท่าทางชั่วร้าย
“ถ้าจะว่าเป็พร ก็ควรจะให้อะไรที่มันูเป็ของขวัญจริงๆ สิ ของที่จำเป็ต่อการมีชีวิตอยู่ หรือช่วยใการกระจายทรัพยากรน่ะ มันคือรายจ่ายที่ต้องจ่ายอยู่แ้ของเไม่ใช่รึไง”
“บู้ ~~~ถ้า่าั้คุณเรนยะอยากได้พรอะไรล่ะคะ?”
เด็กาล้มเลิกสิ่งที่คิดอยู่แ้ถามเรนยะกลับ
“พรของฉันมีข้อจำกัดอยู่ว่า ‘สิ่งั้จะต้องเป็สิ่งที่จำเป็ต่อคุณเรนยะ’ เ่าั้ค่ะ”
“เงิน”
เด็กาผงะไปกับคำตอบ่าจริงจังของเรนยะ
“แ้ก็ขอที่คุ้มหัวไว้ซุกหัวนอนได้่าปลอดภัย แ้ก็พลังใการต่อสู้แบบไม่ธรรมดาด้วย”
“โถ่ เะ่ะ แบบั้โลกได้พังพินาศเพราะถูกทำลายาสมดุล่ที่จะพังเพราะขาดทรัพยากรกันพอดี”
เด็กาทำทีเป็เปลี่ยนมาทรุดเข่าลงกับพื้น ่จะเริ่มเอาหน้าผากถูลงกับพื้น
เห็นแบบั้เรนยะก็รู้สึกเหมือนตัวเทำอะไรผิดเสีย่าั้
“ถ้าได้แบบั้มันก็คงสะดวกดี แต่มันคงไม่ใช่เื่ง่าย่างั้นสินะ”
“ไม่ใช่ว่าไม่สามารถสร้างภูเขาโลหะที่หาได้ยากจนเหมือนโกหกแบบั้หรอกนะคะ แต่ว่าไหนจะระบบซื้อขายที่ต้องถูกทำลาย่าแหลกลาน ไหนจะการมอบกำลังรบที่ทำลายประเทศหนึ่งลงได้ให้กับๆ หนึ่ง ทีู่ยังไงก็ไม่มีทางส่งผลดีแน่ๆ อีก เื่ที่อยู่ที่ปลอดภัยนั่นอีก ไม่ใช่ว่าสร้างให้ไม่ได้หรอกนะคะ แต่ว่าถ้าปักหลักที่ใดที่หนึ่งแ้ก็จะทำให้เื่ของการกระจายทรัพยากร...”
“อา...ก็...แค่ลองขอูเล่นเ่าั้ล่ะ ุขึ้นได้แ้ล่ะน่า”
ยังไม่ทันจะพูดอะไร จู่ๆ เด็กาก็เปลี่ยนท่าทันที เพราะเริ่มจะปวดเมื่อยจนเกินจะทน
“ไหนๆ ก็เป็ร่างเด็กแ้ ่าน้อยก็อยากจะแข็งแรงล่ะนะ”
เสียเวลาอยู่ตรงี้ต่อไป ก็มีแต่จะเพิ่มาไม่สบอารมณ์มากขึ้นเ่าั้ เรนยะจึงตัดสินใจที่จะเริ่มจากปัจจัยทีู่จะสำคัญน้อยที่สุดไป่
“คะ...ค่ะ เอาเื่สุขภาพแข็งแรงนะคะ”
“อีก่า ูเหมือนฉันจะเป็พวกกินดื่มเป็งานอดิเรก เพราะงั้นขอกระเพาะกับตับที่แข็งแรง่นะ”
“รับทราบค่ะ ให้คอแข็งแ้ก็กินได้จุ่นะคะ”
“แ้ก็อยากได้าสามารถที่ช่วยใการหาเงิน่ล่ะนะ ถ้าว่าเป็โลกแห่งดาบและเวทมนตร์แบบั้ล่ะก็ คงจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ได้ง่ายๆ เลยสินะ?”
“นั่นสินะคะ ก็มีาเป็ไปได้ที่น่าจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับสงคราม...”
เด็กาตั้งใจฟังคำพูดของเรนยะ่าจริงจังะที่จดโน้ตลงบนกระดาษโน้ตเล็กๆ ขนาดเ่าฝ่ามือที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหน่าตั้งใจ
-มีพลังใการโชว์หน้าต่างนั่นขึ้นมาใพื้นที่ว่างๆ แท้ๆ แต่กลับใช้วิธีจดบันทึกแบบอนาล็อกเนี่ยนะ- เรนยะคิด ่จะพูดต่อ
“อยากจะลองสร้างของอะไรสัก่าูเหมือนกันแฮะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะ แต่พอพูดถึงคำว่าตีเหล็ก ีาแ้ ถึงได้รู้สึกดึงูดแปลกๆ”
“อื้มๆ จะว่าไปแ้เมื่อ่คุณเรนยะก็ค่อนข้างมีวิชาทางด้านเโด้อยู่นะคะ”!
“งั้นหรอ ว่าแต่าทรงจำแบบั้ก็ถูกทำให้ลืมด้วย่างั้นหรอ”
“คิดว่าร่างกายน่าจะยังจำทักษะั้ได้อยู่นะคะ”
“แ้ก็ อยากจะใช้เวทมนตร์ได้เหมือนกันแฮะ ไม่ต้องให้ใช้ได้ตามใจไปหมดทุก่าก็ได้ ขอแค่เก่งด้านไหนสักทางก็พอ”
“อาฮะ อาฮะ ว่าแต่คุณเรนยะคิดว่าพลังใการโจมตีกับกำลังพล อะไรสำคัญกว่ากันคะ?”
“ก็ต้องกำลังพลสิ เกี่ยวอะไรกันด้วยรึไง?”
เรนยะเป็พวกเห็นด้วยกับประโยคที่ว่า เกือบถูกหวยก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรถ้ามันไม่ถูกอยู่ดี เขาชอบอะไรที่มันเห็นผลจริงมากกว่า
“ค่ะ ก็เอาไว้เป็ข้อมูล”
“แ้ก็ ไม่ได้ขอให้จะต้องเก่งขึ้นมาทันทีหรอกนะ แต่่าน้อยก็ขอให้เห็นผลอะไรออกมา่ถ้าฝึกฝนละกัน ก็..ประมาณั้ล่ะนะ”
“รับทราบค่ะ อ๊ะ...ไม่มีอะไรจะขอเกี่ยวกับรูปลักษณ์ภายนอกบ้างหรอคะ”
เรนยะหันไปเด็กา่าสงสัยหลังได้ยินคำถามั้
เด็กาพูดต่อ่าไม่มีอะไรผิดปกติ
“ร่างเก่าของคุณตายใโลก่และถูกเผาใหลุมศพไปแ้ เพราะฉะั้จึงต้องสร้างร่างกายใหม่ขึ้นมาเพื่อที่จะไปยังโลกั้ค่ะ”
“อ๋อ ่าี้นี่เ”
“ข้อี้น่ะจะขอมาแบบเว่อร์ๆ ่ก็ได้นะคะ ลิสาต้องการว่าอยากได้แบบไหนมาได้เลยค่ะ จะให้เป็หนุ่มหล่อที่แค่าๆ ได้สบตาก็กรี๊ดสลบ หรือจะให้งดงามแบบเ้าหญิงใโลกของางามที่ชายใดได้เห็นก็ตะลึงงันจนขยับตัวไม่ได้ระดับั้เลยก็ได้นะคะ เชื่อมือฉันได้เลยค่ะ”
“ถึงขั้นเปลี่ยนเพศก็ได้เลยงั้นหรอ”
“ก็เป็ร่างกายใหม่แกะกล่องเลยอ่ะนะคะ เริ่มสร้างขึ้นมาใหม่ตั้งแต่ต้น ก็เลยจะทำยังไงก็ได้ค่ะ”
ถึงกระั้ก็ตามเรนยะพอจะรู้อยู่ว่าตัวเเป็ผู้ชาย
แม้จะพูดได้ไม่เต็มปากเพราะาทรงจำของเขาก็ถูกรีเซ็ตใหม่ไปพอสมควร แตู่จากชื่อแ้ไม่ว่าจะคิดยังไงก็คงเป็ไปได้ยากที่จะเป็ผู้หญิงมา่
หากคิดจากพื้นฐานั้แ้ เขาควรจะเลือกทางไหนดี
โดยทั่วไปแ้คงจะพูด่าให้เห็นภาพว่าจะเป็ฝ่ายกอดหรือถูกกอดดีกว่ากันล่ะนะ แต่พอเป็เื่ของตัวเแ้นี่มันเป็ปัญหาใหญ่ไม่น้อยเลย
หลักจากคิดไตรตรองอยู่สักพัก เรนยะก็ตัดสินใจให้คำตอบ
“ขอเป็ผู้ชายแ้กัน ส่วนรูปร่างหน้าตาก็ เอาแบบปกติทั่วไป ไม่น่าเกลียดเกินก็พอ”
“รับทราบค่ะ รูปร่างหน้าตาเอาแบบธรรมดา แ้ไม่เป็มลพิษทางตาประมาณั้นะคะ”
เด็กาจดโน้ตลงที่กระดาษโน้ตเรื่อยๆ ่จะฉีกกระดาษโน้ตั้ทิ้งและม้วนลงวางบนฝ่ามือ
ริมฝีปากเล็กๆ ของเยู่เข้า่จะเป่าลมบางเบาออกมาที่ม้วนกระดาษโน้ตั้ ทันใดั้กระดาษโน้ตบนมือของเด็กาก็ุไหม้กลายเป็เถ้าถ่านค่อยๆ มอดลง
-อุตส่าห์จดโน๊ตลงกระดาษเแท้ๆ ันั่นทำอะไรของเ- เรนยะคิด ใตอนั้เข้อาบาง่าก็ปรกฏขึ้นเช่นเดียวกับตอนที่พวกาๆทูตสวรรค์หายตัวไป
<รายงาน : ไ้ั [ร่างกายที่แข็งแรง] [การฟื้นตัวเป็เลิศ] [าสามารถใการดื่ม] [าเจริญอาหาร] [การตีโลหะ] [ทักษะการใช้ดาบ] [ัะากาย] [ัะาเวท (ด้านที่ถนัด : เวทลม)] [าสามารถด้านการขับร้องเป็ศูนย์] [เติมเต็มได้รวดเร็ว] [ทักษะเริ่มตั้นแบบขนาน] [ทะลุขีดจำกัดการเจริญเติบโต] [การคิดวินิจฉัย] [ภาษาของโลกต่างๆ] เรียบร้อยแ้>
“นี่อะไรเนี่ย?”
“อีมมม ถ้าคิดตามตามสกิลใเกมแ้ก็ แ่เ๊ะ คุณปู่อายุ 94 คงไม่เล่นเกมหรอกนี่นา”
“อ่า คิดว่าพอจะเข้าใจแ้ล่ะ”
เรนยะเก็นึกไม่ออกว่าเกมเป็สิ่งปลอบประโลมใจสำหรับชีวิตชายชราที่น่าเบื่อของเขาหรือไม่ เพราะาทรงจำเดิมต่างหายไปหมดแ้ แต่เขาก็พอจะเข้าใจใสิ่งที่เด็กาพูด
“งั้นหรอคะ? ถ้า่าั้ก็ไม่จำเป็ต้องอธิบายสินะคะ ยังไงก็ได้ใส่ทักษะต่างๆ ตามาปรารถนาของคุณเรนยะเอาไว้ให้แ้นะคะ ลองใช้แต่ละทักษะูแ้ก็จำเอาไว้นะคะ สามารถโทรฮอตไลน์สายด่วนมาหาฉันได้วันละครั้งนะคะ แต่ไว้่ว่าเื่ที่ฉันเป็ใส่ไปให้กับตัวทักษะั้ๆ เมันเป็ละเื่กัน คงรับปากไม่ได้ว่าจะตอบได้ทั้งหมดหรอกนะคะ แ้ก็ถึงจะโทรติด ก็ใช่ว่าฉันจะตอบกลับได้ตลอดนะคะ รบกวนรับทราบเอาไว้่ด้วย ส่วนวิธีติดต่อก็แค่นึกขึ้นมาใหัวก็พอค่ะ”
“งั้นหรอ แ้นี่...จะส่งฉันไปที่โลกั้เมื่อไรล่ะ?”
“ถ้าเตรียมใจ้แ้ จะไปเมื่อไรก็ได้ค่ะ”
หลังจบคำ แสว่างรูปร่างคล้ายวงรี ูๆ กับาสูงของก็ปรากฏขึ้นข้างกายเด็กา
แม้จะไม่มีอะไร แต่เรนยะก็พอจะรู้ได้ว่านั่นคือประตูที่จะส่งเขาไปยังโลกใบั้
“งั้น ไป่ะ อีกหลายปีกว่าจะเจอกันใหม่สินะ?”
“ถ้าคุณไม่ได้เื่สุดๆ ก็คงจะได้เจอกันเร็วๆ ี้เลย ถ้าทั่วๆ ไปก็อาจจะอีกสักสิบกว่าปี แต่ถ้าเก่งมากก็อาจจะไม่ได้เจอกันเลยก็ได้ค่ะ”
“อย่านะว่ามีเทิคที่ทำให้เป็อมตะด้วยน่ะ อืม...ถ้าเกิดถูกใจโลกั้ขึ้นมาจะลองหาูแ้กัน”
“ถึงจะไม่ได้ก็เถอะ แต่ว่ามันเป็สิ่งที่คุ้มค่าที่จะลองหาูนะคะ”
- นั่นมันก็เ่ากับตอบมาแ้ไม่ใช่รึไง – เรนยะยิ้ม่าขมขื่น ะก้าวไปยังประตูบานั้่จะหันมาโบกมือเบาๆ ให้เด็กาพ
“งั้นไป่ะนะ”
“ขอโทษอีกครั้งที่ต้องมาวุ่นวายกับปัญหาของทางี้นะคะ แ้ก็ขออวยพรให้ชีวิตครั้งที่สองของคุณโชคดีค่ะ”
เด็กาค้อมศีรษะลง่านอบน้อม
ทันใดั้ก็ปรากฏข้อาขึ้นตรงหน้าเรนยะที่กำลังภาพเด็กาะที่ตัดสินใจก้าวลงไปยังประตูบานั้
<รายงาน : ไ้ัพรจากพระเ้าผู้สร้างเรียบร้อย>
เ่าี้คุนุกิ เรนยะ ก็ได้ก้าวไปใช้ชีวิตครั้งที่สองโดยที่ไม่ได้ต้องการสักนิดบนโลกใบใหม่เป็ที่เรียบร้อยแ้
ความคิดเห็น
COMMENT
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
Piphat Utaipat
3 ปีที่แล้ว
อ่านละมึนๆ อักษรผิดเยอะเหมือนกัน