เรื่อง การโต้กลับของทรราชย์หญิงแห่งยุค
“เป็นากระทำที่เหลวไหลสิ้นดี!”
“รังแกแล้ว”
“ขนาดแม่ม่ายบุตรกำพร้าก็ยังทำกันได้ลงคอ”
“ชู่ นี่เป็นาแค้นเก่าเมื่อาปี่ เฉิงจือหย่วนไม่ยอมอยู่้าในฐานะบุตรชายโตดีๆ ดัน้าแยก้ากับแม่เลี้ยงไปอยู่ที่ห่างไกล บัดนี้…”
บัดนี้เฉิงจือหย่วนสิ้นชีพแล้ว เืทิ้งไว้เพียงแม่ม่ายบุตรกำพร้าที่ย่อม้เชื่อฟังนางจูผู้เป็นมารดาเลี้ยงเป็นธรรมดา
เมื่อิเก้าปี่ เฉิงจือหย่วนแตกหักกับนางจูผู้เป็นมารดาเลี้ยง เชิญผู้อาวุโสในตระกูลเฉิงมาช่วยตัดสินเื่แยก้า หลังจากนั้นก็พาภรรยาที่เพิ่งแต่งงานไปจากอำเภอหนานอี๋ด้วยกัน พริบาเดียว็่าไปิเก้าปีแล้ว ไม่ได้กลับมาีเลย
เื่เก่าเหล่านี้ยังคงฝังใจเหล่าเพื่อน้ารอบข้าง
ทุกครอบครัวล้วนมีปัญหาัเอง เื่้า พวกเขาไม่อาจไปยุ่งด้วยได้
แต่เฉิงจือหย่วนสิ้นใจจากไปในต่างถิ่น กลุ่มแม่ม่ายบุตรกำพร้าเชิญดวงิญญากลับ้าเิ นางจูมารดาเลี้ยงกลับปิดประตูไม่ออกมา ไม่ยินยอมให้โลงศพเข้า้า นี่มันเกินไปแล้วจริงๆ
ประเภทนี้ เพียงเพราะบุตรชายที่คลอดออกมาได้เป็นข้าหลวงประจำเืงก็ถูกเรียกว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าจู” ช่างไม่ควรค่ายิ่งนัก!
ใบหน้าเืงซูบเซียวเิิช่างูน่าสาร นางหลิ่วและบุตรสาวั้สามที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นได้ปลุกาสารขึ้นในใจเหล่าเพื่อน้าอย่างยิ่ง ชายชราซึ่ง่หน้านี้ได้พูดคุยกับเิิก็ยิ่งทวีาโกรธเคือง
“เจ้าหนุ่มแซ่เฉิง เจ้าอย่ากลุ้มใจไปเลย ตระกูลเฉิงเป็นตระกูลใหญ่หนานอี๋ เป็นตระกูลที่ยึดถือาซื่อสัตย์เที่ยงตรง มีกฎระเบียบเคร่งครัด ย่อมไม่ใช่ประเภทที่จะสามารถทำเื่ไร้ยางอายได้เป็นแน่ ผู้นำตระกูลเฉิงพวกเจ้าก็ไม่ใช่้า ย่อม้มีมาช่วยพวกเจ้าทวงคืนายุติธรรมแน่นอน!”
ชายชราผู้นี้เป็นจิตใจโอบอ้อมอารี ด้วยเกรงว่าเิิอายุยังน้อยไม่รู้า จึงช่วยชี้ทางสว่างให้แก่เขา
เฉิงจือหย่วนกับมารดาเลี้ยงเพียงแค่แยก้าเ่านั้น หาได้ถูกขับไล่ออกจากตระกูลไม่ เิิสามารถไปขอร้องให้ผู้นำตระกูลเฉิงมาช่วยตัดสินพฤติกรรมที่ไร้เุผล้าได้!
เหล่าเพื่อน้าต่างแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์ ทยอยเสนอาคิดตนเอง
บางใจกล้าเดินขึ้นหน้ามาเคาะห่วงเหล็กบนบานประตูใหญ่้า ด้วยหวังเรียก้าที่แกล้งายอยู่ให้ออกมา
บางอำนวยาสะดวกด้วยาวิ่งไปเชิญผู้นำตระกูลเฉิง
เิิรู้สึกประหลาดใจอย่างแท้จริง
ันางเองั้ใจปลุกระดมาคิดเห็นผู้ แต่พอาคิดเห็นผู้ถูกปลุกระดมามาั้ใจนางแล้ว นางพลันจิตใจสับสนวุ่นวายขึ้นมาี
่หน้าที่จะทะลุมิติข้ามเวลามา นางมีชีวิตอยู่ในสังคมยุคปัจจุบัน
สังคมยุคปัจจุบันล้วนพัฒนาอย่างมากในทุกๆ ้า แต่ผู้กลับเย็นชาใส่กัน กระแสนิยมสังคมก็ถดถอยลง แม้แตุ่ยายที่หกล้มตรงทางม้าลาย ทั่วไปก็ไม่เข้าไปช่วยประคองแล้ว!
ทว่าเพื่อน้าเหล่านี้ นางพบหน้าเป็นครั้งแรกแต่กลับกระตือรือร้นช่วยเื เป็นิ่ที่เหนือาคาดหมายนาง
“ขอบุขอรับท่านผู้เฒ่า!”
เิิกล่าวขอบุ
้านอกเสียงัเอะอะ ้าก็ไม่สามารถแกล้งายได้แล้ว เสียงผลักบานประตูใหญ่อันหนาหนักัเอี๊ยดขึ้นมาจาก้าใน ข้ารับใช้ชายหญิงรูปร่างกำยำาปรากฏัออกมา แม้จะไม่ได้ลงืกับเิิ แต่ท่าทีนั้นก็แสดงถึงาไม่เกรงใจ
ชายไว้หนวดเคราสวมชุดคลุมผ้าไหมผู้หนึ่งเดินออกมา ใบหน้าูมี่าราศี ดวงาเปล่งประา เพียงแค่มองูก็รู้แล้วว่าไม่ควรไปยั่วยุ
สายาเขามองมาไปยังโลงศพ่ แล้วจึงมองพวกนางหลิ่ว จากนั้นกวาดามองบนร่างเิิ ไม่ได้หยุดสายาไว้ที่ใดนานเกินไป กลับประสานืไปยังชายชราที่ออกหน้าแทนเิิ
!
“ท่านเศรษฐีเฒ่าเหอ เุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
เศรษฐีเฒ่าเหอแค่นเสียงฮึ “ุชายสามเฉิง เจ้าอย่าได้เสแสร้งแกล้งโง่อยู่เลย ภรรยาม่ายพร้อมั้บุตรชายหญิงี่ใหญ่เจ้าล้วนอยู่ตรงหน้านี้แล้ว เจ้ายังจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นโลงศพที่วางอยู่บนถนนีหรือ!”
ที่แท้ผู้นี้ก็คือเฉิงจือซู่แห่ง้า มีศักดิ์เป็นน้องชายต่างมารดาเฉิงจือหย่วน เิิ้เรียกขานว่าท่านอาสาม
นางหลิ่วรู้จักแค่เพียงาร่ำไห้ เิิไม่เชื่อมั่นในหยาด้ำา นางเชื่อมั่นเพียงาวางแผนตนเองเ่านั้น
ไม่ง่ายเลยที่จะนำั้าออกมาได้ เิิไหนเลยจะคิดว่าเฉิงจือซู่จะละเลยนาง
“หลานน้อยเิิคารวะท่านอาสาม!”
เฉิงจือซู่มองเขาด้วยสายาเย็นชา
“เจ้ามีธุระอะไร?”
เิิหันไปคำนับทางโลงศพ “หลานรู้ดีว่าท่านพ่อที่จากไปและท่านย่าเลี้ยงได้แยก้ากันไปนานแล้ว ันั้นจึงไม่ได้มีาคิดที่จะมาเรียกร้องเอาทรัพย์สมบัติ้า และไม่ได้หวังเกลี้ยกล่อมให้้ามาหยิบยื่นาช่วยเืเื่เิทอง คิดแต่เพียงจัดงานศพที่้าเดิม ให้โลงศพบิดาที่จากไปได้ถูกฝังในสุสานบรรพชนตระกูลเฉิง กลับคืนสู่ผืนดินอย่างบ!”
หากเป็นสังคมยุคปัจจุบัน จะมีเื่ยุ่งยากแบบนี้ได้อย่างไร ายไปแล้วเผาเสร็จก็กลายเป็นขี้เถ้าหนึ่งกำื เพียงแค่มีเิ มีสุสานใดบ้างที่ซื้อไม่ได้?
หากทัศนคติเปิดกว้างขึ้นมาีหน่อย แม้กระทั่งสุสานก็ไม่จำเป็น้ซื้อ เอาเถ้ากระูกไปโปรยที่แม่้ำท้องทะเลเลยก็เป็นอันเสร็จสิ้น
ทว่านี่คือยุคโบราณ
หากไม่สามารถฝังร่างในสุสานบรรพชน นั่นหมายถึงา้กลายเป็นิญญาเร่ร่อนไร้ญาติขาดมิตร พวกนางหลิ่วไม่มีทางยอมรับได้อย่างแน่นอน
าอาลัยอาวรณ์ ‘เิิ’ คือนางหลิ่ว และนางก็ไม่ยินยอมให้นางหลิ่วเสียใจ
นอกจากนั้น เฉิงจือหย่วนเดิมก็เป็นูหลานตระกูลเฉิง โลงศพเขาจะฝังอยู่ในสุสานบรรพชนตระกูลเฉิงก็นับว่าเป็นเื่ที่ถูก้ามทำนองคลองธรรม!
จะจัดพิธีศพที่้าซึ่งเป็น้าเดิมก็ยังนับว่าถูก้ามประเพณี ถึงแม้ว่า้าเดิมในปัจจุบันจะเป็นนางจูที่รับหน้าทีู่แล แต่สุดท้ายแล้วเรือนนี้ก็ไม่ใช่สินเดิมนางจู แต่เป็นมรดกจากบรรพบุรุษ้า ซึ่งปู่เทียดเิิเป็นผู้ต่อเติม
เฉิงจือหย่วนเป็นูาสายตรง้า หากเขาไม่มีุสมบัติที่จะจัดพิธีศพใน้าเดิม นางจูและบุตรชายั้ก็ไม่ควรมีุสมบัติแม้แต่จะอาศัยอยู่ที่นี่!
เิิที่กะปลกกะเปลี้ย ร่างาาน่าสาร ไม่ได้สะเทือนอารมณ์เฉิงจือซู่เลยแม้แต่น้อย แต่กลับเรียกเขาด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก
“เจ้าคือเิิใช่หรือไม่ เห็นแก่าเป็นี่น้อง เดิมข้ายังั้ใจจะไว้หน้าบิดาเจ้าเสียหน่อย จึงเพียงปิดประตูไม่ต้อนรับ คิดว่าพวกเจ้าคงจะเข้าใจท่าที้าแล้วจากไปโดยดี แต่เจ้ากลับดึงดันที่จะโหวกเหวกโวยวายส่งเสียงัเช่นนี้ ั้ยังดึงเพื่อน้ามาช่วยเรียกร้องาเป็นธรรมให้แก่พวกเจ้าแมู่ นับว่าเจ้าเล่ห์ไม่น้อย… ในเมื่อเจ้า้าเช่นนี้ ก็อย่ามาโทษว่าคำพูดข้าไร้าปรานี!”
เศรษฐีเฒ่าเหอทนฟังไม่ได้ “ุชายสามเฉิง เขาเป็นบุตรชายเยาว์วัยที่ี่ใหญ่เจ้าทิ้งเอาไว้ เุใดเจ้าถึง้ข่มขวัญเช่นนี้?”
“ใช่สิ ญาติสนิทชิดเชื้อกันแท้ๆ …”
“เป็นผู้อาวุโส ย่อม้มีารักและเมตาแบบผู้อาวุโส”
“แม่ม่ายบุตรกำพร้าช่างน่าสารเสียจริง!”
“พ่อหนุ่มเฉิงได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว กลับมา้าเดิมครั้งนี้ไม่ใช่เพราะ้าทรัพย์สินเิทอง เพียง้าฝังศพบิดา ไยุชายสาม้บีบคั้นด้วย”
ผู้จำนวนมากช่วยพูดให้เิิ
ถ้าให้ต่อสู้เพียงลำพัง บรรดาเพื่อน้าต่างเกรงกลัวอิทธิพลตระกูลเฉิง แต่พอได้มารวมักัน กลับมีากล้าที่จะสัยและกล่าวโทษแล้ว อย่างไรเสีย เฉิงจือซู่ก็เป็นัแทนาไร้เุผล้า!
นางหลิ่วกอดบุตรสาวั้สามเกาะโลงร่ำไห้กันยกใหญ่ เหล่าเพื่อน้ายิ่งกล่าวโทษาเลือดเย็นเฉิงจือซู่
เฉิงจือซู่เืบามองูเิิ
ต่อให้เจ้าเด็กนี่จะฉลาดเพียงใด น่าเสียดายที่สุดท้ายก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยหนึ่ง
ี่ใหญ่เฉิงจือหย่วนรับตำแหน่งอยู่ที่อำเภอเจียงหนิงซึ่งอยู่ห่างไกลกับอำเภอหนานอี๋ คิดว่าที่อยู่หนานอี๋ทางนี้จะไม่ได้รับข่าวสารอะไรเลยหรือ?
ถึงแม้เดิมทีจะไม่รู้ ผ่านไปสามเื ไม่ว่าข่าวอะไรก็มาล้วนถึงหมดแล้ว
พ
ทันใดนั้น เฉิงจือซู่ก็เอ่ยเสียงั “ี่ใหญ่จาก้าไปิกว่าปี ไม่เคยส่งจดหมายกลับมา้า ยิ่งไม่้พูดถึงขวัญคารวะวันปีใหม่ มารดาเลี้ยงจะอย่างไรก็คือมารดา ี่ใหญ่ทำเช่นนี้ถือว่าอกตัญญู!”
“แยก้าไปิเก้าปี ี่ใหญ่รับราชาอยู่้านอก ั้แต่เป็นนายทะเบียนั้เก้า เรื่อยมาจนเป็นนายอำเภอั้เ็ ไม่ใช่เพียงเพราะาเพียรพยายามเขาเพียงผู้เดียว แต่ยังเป็นเพราะราชำัให้าไว้วางใจในัเขาจึงเลื่อนตำแหน่งให้”
“ปีที่แล้วภายในเืงเหอไถเิอุทกภัย งบประมาณที่ราชำัจัดสรรลงมาเพื่อเคราะห์ผู้ประสบภัยถูกขุนนางเืงเหอไถยักยอกต่อกันเป็นทอดๆ เืถึงืผู้ประสบภัยเพียงหนึ่งถึงส่วน โอรสสวรรค์พิโรธนัก ส่งข้าหลวงใหญ่ผู้แทนพระองค์มาตรวจสอบคดีนี้… ี่ใหญ่เฉิงจือหย่วนเป็นนายอำเภอเจียงหนิง เืงเหอไถ ่หน้าที่ข้าหลวงใหญ่ผู้แทนพระองค์จะมาถึงอำเภอเจียงหนิงได้หนึ่งวัน เขาแขวนคอายหนีาผิด ณ ที่ว่าาอำเภอ นี่ถือว่าเป็นาละอายใจต่อาไว้วางใจราชำั ถือเป็นาไม่จงรักภักดี!”
“ยักยอกงบช่วยเืภัยพิบัติ ผู้ประสบภัยบาดเจ็บล้มายมากมาย ใครกันที่ยักยอกเิเคราะห์ผู้ประสบภัย ใครกันที่ปฏิบัติต่อผู้ประสบภัยนับพันนับหมื่นอย่างไรุ้ธรรม!”
ชาว้ารอบทิศเงียบัด เฉิงจือซู่เอ่ยถามกลับเิิด้วยเสียงอันักังวาน
“เิิหลานน้อย ไหนเจ้าว่ามาซิ ที่ไม่จงรักภักดี ไรุ้ธรรม อกตัญญู ้าจะให้โลงศพเขาเข้าประตูมาได้อย่างไร?”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา