เรื่อง การโต้กลับของทรราชย์หญิงแห่งยุค
“เ้าเด็กนี้ เุใดึมาที่นี่?”.
ตั้งแต่เฉิงชิงเชิญดวิญญาณับ้านเิ นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ประตูหน้าบ้านรองคลาคล่ำไปด้วยผู้ขนาดนี้ ึแม้ฮูหยินผู้เฒ่าจูจะเกลียดชังเฉิงชิงจนเข็ดฟั แต่เื่อยู่ต่อหน้าฝูงชนก็ยังคงต้องปฏิบัติต่อีฝ่าย่าอ่อนโยนมีเมตา
เห็นฮูหยินผู้เฒ่าจูแสร้งโ่ เฉิงชิงจึงรีบกล่าวเุผลของตนเอง่าชัดเจน
“ข้าไม่เชื่อว่าญาติผู้พี่จะสามารถกล่าวเื่เช่นั้ได้ ั้หมดจะต้องเป็นาเข้าใผิด เพียงแต่เื่นี้ทำให้ท่านแม่หลั่ง้ำาอยู่าในบ้านทุกวัน เฉิงชิงจึงทำได้เพียงนำสิ่งของที่ท่านอาสามและท่านย่ามอบให้ส่งคืน่าครบถ้วน”
เฉิงชิงชี้ไปยังกล่องเงินบนพื้นด้วยาเขินอาย “เงินสองร้อยตำลึงเงินที่ท่านอาสามมอบให้ถูกใช้จ่ายไปบ้างแ้ ส่วนที่ขาดไปข้าได้รีบนำเหรียญทองแดงบางส่วนมาเสริมแทน เชิญท่านย่านำมาตรวจสอบจำนวนเงินั้หมดได้”
เหอะ! ถ้าอยากจะคืนเงินจริง ก็แค่เอาเงินมาส่งคืนที่บ้านรอง่าเงียบเชียบก็พอแ้`
``
จงใเลือกตอนกลางวันแสกๆ ีั้ใช้เหรียญทองแดงแทนเงินส่วนที่ใช้ไปแ้ เหรียญทองแดงมีค่าน้อยแต่มีขนาดใหญ่ ถือกล่องเหรียญทองแดงเดินไปมาทั่วเืงย่อมดึงูดสายาเป็น่ามาก เฉิงชิงกลัวผู้ที่รู้เื่นี้จะน้อยเกินไป กลัวชื่อเสียงของบ้านรองจะยังเน่าเหม็นไม่พอสินะ
ฮูหยินผู้เฒ่าจูมองเฉิงชิง่าสงบ แววาของเด็กเบื้องหน้าไม่มีทีท่าจะหลบหลีกแม้แต่น้อย
ในยามนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าจูมั่นใแ้ว่า เฉิงชิงก็คือเฉิงจือหย่วนีึ่… เฉิงชิงัมาอำเภอหนานอี๋ก็เพื่อทำให้นางไม่สบายใ ต้องาหาเื่นาง ต้องาเป็นปฏิปักษ์กับนาง!
สิ่งที่แตกต่างกับเฉิงจือหย่วนนั่นก็คือเฉิงชิงเหลี่ยมจัดกว่า
สองย่าหลานยืนจ้องกัน่าไม่มีใครยอมใคร ขุนนางผู้เฒ่าเหอจึงนำกลุ่มเพื่อนบ้าน ‘กระซิบต่อกัน’ จงใให้เสียงดังพอให้ของบ้านรองได้ยิน
“ก็รับไว้เถอะ ครอบครัวแม่ม่ายบุตรกำพร้าแบบนี้จะไปก่อกวนอะไรพวกเ้าได้ ก็เห็นว่าหลบหลีกพวกเ้าแ้!”
“ไหนเลยจะรู้ว่ารับเงินในวันั้แ้จะถูกเยาะเย้ยถากถาง!”
“ก็แค่เงินสองร้อยตำลึงเงินก็ึกับมาขับไล่ ีั้ยังเหยียบเท้าจน… เฮ้อ จิตใผู้ตกต่ำ ศีลธรรมนับวันก็ยิ่งเสื่อมถอยลงทุกวัน”
ใบหน้าของเฉิงชิงแดงก่ำ “ท่านย่า ยังคงขอเชิญรับเงินจำนวนนี้ัไป ข้าตัดสินใจะไม่รับาช่วยเหลือด้านเงินทองจากบ้านเดิมแ้ หากในอนาคตมีาสามารถแ้ก็จะเคารพและกตัญญูต่อท่าน่าดี!”
นางไม่รอให้ฮูหยินผู้เฒ่าตอบั วางกล่องและถาดไว้ที่เดิม หันกายเดินจากไปทันที
ในสายาของพวกเศรษฐีเฒ่าเหอ แผ่นหลังของเฉิงชิงเหยียดตรง ฝีเท้ามั่นคงไร้าสับสน ีั้ยังมีาดื้อดึง่าเด็กหนุ่ม
เศรษฐีเฒ่าเหอไม่ใช่โ่ แต่เขาัอ่านาคิดของเฉิงชิงไม่ออกเลยสักนิด
แต่เขาก็ถามใตนเองูแ้ หากตนเองสลับไปอยู่ในจุดที่เด็กหนุ่มยืนอยู่ แม้แต่แผนาสักนิดก็ไม่มี คงจะถูกรังแกจนายเป็นแน่
เด็กหนุ่มอายุิสามปี นอกจากจะใช้เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้ปกป้องตนเองและในครอบครัว ก็ไม่มีที่พึ่งอื่นแ้!
แท้ที่จริงแ้จุดนี้คือาฉลาดของเฉิงชิง
นางต้องาให้ผู้ส่วนใหญ่มองเห็นากระทำของนาง ให้ผู้ส่วนน้อยมองเห็นาฉลาดของนาง และยิ่งให้จำนวนน้อยนิดมองเห็นแผนาล้ำลึกและเล่ห์เหลี่ยมอันแพรวพราวของนาง
นางไม่ได้ชิงลงืกับบ้านรอง นางเพียงประสบกับาถูกปฏิบัติ่าไม่เป็นธรรมจึงตอบโต้ คำพูดเช่นนี้ เกรงว่าเื่าแตกแ้จำนวนน้อยนิดที่นางให้เห็นึแผนาล้ำลึกและเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวก็คงไม่อาจเกลียดนางได้ลง
เศรษฐีเฒ่าเหอถอนสายาัมา แ้ตะโกนเสียงดัง
“รีบนำเงินเข้าไปเถิด แยกบ้านกันตั้งิกว่าปีแ้ เดิมก็ควรจะต่างต่างอยู่ ไม่เห็นต้องมาแสดงละครหลั่ง้ำา… อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าารักาเมตา นั่นก็คือาเหลือทางรอดไว้ให้แม่ม่ายบุตรกำพร้าไว้สักหน่อย อย่าได้บีบคั้นพวกเขาจนายก็คือาสร้างบุญกุศล!”
แม้สายาของฮูหยินผู้เฒ่าจูจะเหี้ยมเกรียม แต่เศรษฐีเฒ่าเหอก็ไม่ได้เกรงกลัวนาง
‘เศรษฐี’ ไม่ใช่คำเรียกขานธรรมดา แต่ต้องเป็นผู้ที่มีั้เงินและอำนาจจึงจะถูกเรียกว่าเศรษฐี ถ้าไม่มีั้เงินและอำนาจนั่นเรียกว่าาแก่! เศรษฐีเฒ่าเหอสามารถเป็นเพื่อนบ้านกับบ้านรองได้ก็เพราะมีพื้นเพที่ไม่ธรรมดา เขาโจมตีฮูหยินผู้เฒ่าจูไปรอบึ่แ้ก็สะบัดชายเสื้อเดินจากไป!
ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าจูดำทะมึน
“ไม่รู้ว่าข่าวลือไร้มูลดุจคมมีดพันเล่มนี้เริ่มจากที่ใดกัน ทำให้ั้เเ๋์[1]และพวกเราเป็นที่จงเกลียดจงชัง ช่างเถิด ข้าจะนำเงินพวกนี้ัไป ไม่ให้ชิงเเ๋์ลำบากใ กาลเวลาพิสูจน์ใ ช้าเร็ว่าไรเขาก็ย่อมต้องรู้ว่าพวกเราต่างก็เป็นตระกูล ‘เฉิง’ ด้วยกันั้ั้ แ้บ้านรองจะไม่สนใพวกเขาได้่าไร?
“ท่านย่า…”
ใบหน้าของเฉิงกุยเต็มไปด้วยาอับอาย
เื่ครู่นี้เฉิงชิงไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดเลยสักนิด!
เป็นเขาเองที่ทำเื่ไม่รอบคอบพอ ทำให้บ้านรองต้องเสียหน้า
ฮูหยินผู้เฒ่าจูตบบ่าของเขา “ึแม้เ้าจะไม่ใช่ผู้ที่บังคับม้า ทำให้ป้าสะใภ้ใหญ่เ้าได้รับาหวาดกลัว แต่เ้าก็คือรุ่นหลัง ควรจะชิงยอมรับาผิดของตนเองก่อน หากป้าสะใภ้ใหญ่ของเ้าไม่ยอมยกโทษให้เ้า ข้าเองก็จะถือว่าไม่มีหลานชายเช่นเ้า!”
เฉิงกุยพยักหน้ารับคำ
เฉิงชิงเล่นละครได้ แ้เขาจะเล่นบ้างไม่ได้หรือไร?
าในใเฉิงกุยเต็มไปด้วยาไม่ยินยอมต่อาอยุติธรรมนี้ แต่เขาัทำได้เพียงเชื่อฟังฮูหยินผู้เฒ่าจู
นี่ถือเป็นาฝึกฝนาข่มอารมณ์ของตัวเขาเอง ีั้ยังเป็นหนทางในานำชื่อเสียงของเขาัคืนมา
เขาสามารถเดินไปที่ตรอกหยางหลิ่วทุกวันเพื่อคารวะนางหลิ่วในตอนเช้า[2]ให้ั้อำเภอหนานอีู๋!
เื่ที่เฉิงชิงไปบ้านรองเพื่อคืนเงินั้กลายเป็นหัวข้อพูดคุยทั่วั้อำเภอหนานอี๋
ถ้าหากยุคสมัยนี้มีเครือข่ายสังคมออนไลน์ หลังจากเฉิงชิงัมายังหนานอี๋แ้ เพียงไม่กี่วันก็คงจะึ้เป็นหัวข้อร้อนแรงที่ถูกค้นหาอันดับึ่เป็นแน่ ั้ๆ ที่นางยังไม่ได้สอบเข้า ‘สถานศึกษาหนานอี๋’ เลย แต่ัเป็นที่รู้จักาในอำเภออยู่บ้าง าในระยะเวลาอันสั้นก็เป็นที่รู้จักพอๆ กับเหล่าผู้ที่ศึกษาในสถานศึกษาแ้
ชื่อเสียงนี้ ถ้าเกี่ยวกับาสามารถก็ดีสิ
เื่ที่นางไปคืนเงินลอยึหูของนายท่านห้าเฉิง นายท่านห้าปฏิเสธที่จะออกาเห็น เพียงแค่กล่าวกับนางหลี่ผู้เป็นภรรยาเป็นาส่วนตัว
“ไม่รู้จือหย่วนเลี้ยงลูกชายนี้่าไรึได้ฉลาดนัก ูไม่เหืนเด็กน้อยอายุิสามปีเลยแม้แต่น้อย”
เฉิงจือหย่วนในปีั้ก็มีพรสวรรค์ด้านาเ่าเรียน แต่ัไม่มีแผนาเล่ห์เหลี่ยมเฉกเช่นเฉิงชิง… หากเฉิงจือหย่วนมีเล่ห์เหลี่ยม่าเฉิงชิง ที่ถูกบีบออกไปจากหนานอี๋ในปีั้ย่อมต้องเป็นนางจูมารดาเลี้ยงแน่นอน!
นางหลี่ถอนหายใ “พี่สะใภ้รองไม่ใช่ที่ใคอกว้างขวางอะไร เฉิงชิงทำให้ชื่อเสียงของเฉิงกุยได้รับาเสื่อมเสียก็เหืนไปแตะเกล็ดย้อน[3]ของพี่สะใภ้รอง ข้าว่าพี่สะใภ้รองจะต้องสร้างาลำบากให้เด็กั้เป็นแน่”
ั้ยังเป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารึ่
เื่บังคับม้าขู่ขวัญคือเื่จริง ถูกชี้หน้าด่าว่ามารีดไถึที่ก็ไม่ใช่เื่ลี
ึแม้จะไม่ได้ออกมาจากปากของเฉิงกุยเอง แต่เป็นสหายร่วมเรียนของเฉิงกุยจะต่างกับาที่เฉิงกุยลงืเองตรงไหนกัน?
อาาบาดเจ็บที่ข้อเท้าของนางหลิ่วไม่เบาเลย หลังจากได้ฟังข่าวลือนางหลี่ก็ไปเยี่ยมึที่ ยืนยันได้ว่าอาาบาดเจ็บของนางหลิ่วเป็นของจริง เื่ที่เฉิงชิงตีกลองป่าวประกาศคืนเงินบ้านรองนี้ ที่จริงแ้บ้านห้าก็เห็นด้วยอยู่เงียบๆ
เฉิงชิงนำเงินของบ้านรองไปคืน นางหลิ่วก็คิดจะสงเคราะห์เงินช่วยเหลือแม่ม่ายบุตรกำพร้ากลุ่มนี้ี แต่ครั้งนี้ไม่ว่าจะเอ่ย่าไร เฉิงชิงก็ยืนกรานไม่รับท่าเดียว
‘ไปรีดไถ’ สามคำนี้ ูเหืนจะทิ่มแทงศักดิ์ศรีของเด็กหนุ่มมากทีเดียว เื่มองาุนี้ เฉิงชิงก็ยิ่งเหืนกับเฉิงจือหย่วน
นายท่านห้าไม่ได้กังวลเฉกเช่นภรรยา
“ไม่ว่าจะมดที่เข็นไม่ึ้ หรือเป็นมังกรที่ข่มไม่อยู่ ถ้าแม้แต่สอบเข้าสถานศึกษาก็ยังทำไม่ได้ ก็เป็นเพียงไร้าสามารถึ่เท่าั้”
หากไม่มีโอกาสรับราชา เฉิงชิงก็จะมีเพียงวันคืนอันขมขื่นจากาถูกบ้านรองกลั่นแกล้งรังแกรออยู่ เขาอยากจะเห็นเหืนกันว่าสุดท้ายแ้เฉิงชิงจะมีคุณสมบัติเป็นบัณฑิตหรือไม่
บ้านห้าไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ เฉิงชิงทำให้บ้านรองเสียเปรียบีครั้ง พอนายน้อยอวี๋ผู้เป็นสหายสนิทของเฉิงกุยได้ยินเื่นี้ก็รู้สึกแปลกใเป็น่ามาก
“เฉิงกุย ญาติผู้น้องของเ้าบุกมาึที่เดียว พวกเ้าั้บ้านทำอะไรเขาไม่ได้เลยหรือ?”
เขาแค่วางแผนเอาคืนไปครั้งเดียว เฉิงชิงัลงืให้กลายเป็นเื่ใหญ่ได้ขนาดนี้ าสนใของนายน้อยอวี๋ที่มีต่อเฉิงชิงยิ่งเพิ่มมากึ้
เฉิงชิงไม่เพียงแค่ตบหน้าบ้านรอง แต่ยังท้าทายเขาด้วย!
ทำไมหรือ รู้สึกไม่ได้รับาเป็นธรรม? มันไม่ใช่เป็นเื่ปกติหรอกหรือ ที่ไร้ที่พึ่งพิงจะได้รับาไม่เป็นธรรมนิดๆ หน่อยๆพ
นายน้อยอวี๋ถูฝ่าื กระตือรือร้นคิดอยากทดสอบเฉิงชิงีสักครั้ง
[1] เเ๋์ คือคำเรียกบุตรหลานเพศชายาในตระกูลขุนนางหรือตระกูลร่ำรวยในสมัยก่อน
[2] าคารวะยามเช้า คือธรรมเนียมของจีนโบราณที่บุตรหลานจะต้องไปคารวะทักทายผู้อาวุโสในครอบครัวทุกเช้า
[3] แตะเกล็ดย้อน หมายึทำในสิ่งที่ทำให้ผู้ั้โกรธจัด
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา