เรื่อง จุติเทพยุทธ์เหนือสวรรค์
บทที่ 4 : ป้อมมู่สือถูกโจมตี
ลั่วถูตื่นขึ้นมาก็พบว่าเป็นเาที่ดึกมากแ้ เพียงแต่เาี้บริเวณนอกค่ายามีเีงตะโกนกู่้ “ฆ่า” ักระหึ่ม แสว่างจากเปลวเพลิงส่องผ่าน้าต่างเข้ามา ในะที่ทุก่ายังคงพร่ามัว เขาก็พบว่ามีเงาดำมืดร่างึ่อยู่ข้างกาย เขาตกใแทบสิ้นสติแต่ะที่กำัจะพลิกตัวหลบก็ได้ยินเีงของซ่งตงัขึ้นมา
“ชู่ว...”
“เกิดอะไรขึ้น?” ลั่วถูลดเีงลง เงามืดดำเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนขึ้น เขารู้สึกว่าดวงตาของเขาเหืนมีพัที่ชวนให้รู้สึกสดชื่นสายึ่ไหลเวียนไม่หยุด จากเงาเดำที่ดูคล้ายท่อนไม้กับเฟางหญ้าพลันชัดเจน ใบ้าตื่นตระหนกของซ่งตงจึงไม่อาจหลีกหนีสายตาของเขาไปได้
“เผ่าปีศาจลอบโจมตี!” ซ่งตงสูดลมหายใเข้าเต็มปอด ิ่ที่คิดว่าจะมา ก็มาัคาดจริงๆ เพียงแต่นี่มันแค่เิ่ต้นเ่านั้น ถ้าข้อมูลที่เขาได้รับมาเป็นจริง พวกเขาต้องรีบออกจากค่ายานี่ให้เร็วที่สุดเ่าที่จะทำได้ ทว่าหัภูเขาเป็นป่าใญ่หลาย้ลี้ ภายในมีสัตว์อสูรสุดร้ายกาจมากเหลือเิ ไม่ต้องพูดถึงว่าถ้าเขากับลั่วถูเข้าป่ายามวิกาลกันคน คงมีแค่ตายสถานเดียว ต่อให้เขาลากคนขนศพคนอื่นไปด้วยก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ยังไม่เปิดวิญญาณกันทั้งนั้น ภายใต้กรงเล็บของสัตว์ป่าจะมีสักกี่คนที่รอดชีวิต?
ซ่งตงไม่คิดเีใแม้แต่น้อย ทีแรกเขาตั้งใจะออกจากค่ายาในบ่าย ทว่าที่ออกจากป้อมับพบลั่วถูเีก่อน ใครจะรู้ว่าลั่วถูจะถูกพิษเข้า ทำให้าเดินทางของเขาต้องล่าช้า อีกทั้งข่าวี้เขาก็ไม่มั่นใว่าจริงเท็จเพียงไร จึงไม่อาจรายงานกับหัว้ากองได้ หากายเป็นรายงานเท็จขึ้นมา ต่อให้เขาเอาชีวิตรอดจากสนามรบได้ แต่คงไม่แคล้วต้องตายด้วยมีดในืของคนกันเอง ันั้นเขาจึงเลือกจะเก็บเงียบ ่าไรเีเขาก็เป็นแค่คนขนศพตัวเล็กๆ คำพูดไม่มีน้ำหนักพอให้เชื่อถือ คงไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขาอยู่แ้ ทว่าี้ในเื่เผ่าปีศาจบุกมาจริงๆ เช่นนั้นก็แสดงว่าข่าวของเขาเป็นความจริง ทว่าเขาไม่มีทางเลือกแ้ มีแต่ต้องเตรียมใเผ่นหนีสุดชีวิตเ่านั้น!
“เผ่าปีศาจบุก ถึงอยากจะโจมตีป้อมปราาี้ก็ไม่ใช่จะทำได้ง่ายๆ หรอก!” ลั่วถูยืนขึ้นข้าง้าต่าง เขาพบว่าทัศนวิสัยของเขาไม่ถูกความมืดยามค่ำคืนบดบังแม้แต่น้อย แม้แต่ลูกศรที่พุ่งมาจากฟากฟ้าก็ยังเห็นได้่าชัดเจน ภายใต้เปลวเพลิงโหมกระหน่ำ เขามองเห็นกระทั่งหยาดเหงื่อบนใบ้าของารักษาาณ์ด้วยซ้ำ... ที่ร่างกายของเขาเกิดเรื่องประหลาดแบบี้ขึ้น หรือจะเป็นเาะภาพเต่าลึับแบกหินรูปนั้น?
“ดูท่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนี้จะซับซ้อนกว่าที่คาดไว้มาก พวกเราต้องเตรียมทางหนีแ้ ถ้าหมดหนทางจริงๆ พวกเราคงต้องออกทางหัภูเขา มุ่งไปยังฐานทัพเฟิงซาน...” ซ่งตงสูดลมหายใเข้าลึก เขาไม่อยากบอั่วถูเรื่องข่าวที่เขาได้รับมา แต่จุดที่พวกเขาอยู่ในี้คือมุมทางทิศเหนือของค่ายใ้กับชายเขา ถ้าป้อมปราาแตกเื่ใด พวกเขาก็สามารถหนีออกไปทางหัเขาได้่าง่ายดาย เพียงแต่าเอาตัวรอดในภูเขายามวิกาลนั้นช่างเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวยิ่งนัก
“ี้พิษมารในร่างของเ้าเป็น่าไรบ้าง?” ซ่งตงเหืนคิดอะไรได้บาง่าจึงถามออกไป
“หายดีแ้ ไม่ต้องกังวล! วันี้ข้าโชคดีที่มีเ้า...” ลั่วถูโบกื รู้สึกร่างกายเต็มไปด้วยพั ดูเหืนว่าร่างกายของเขาจะฟื้นตัวับมาได้ดีกว่าที่คิด ทำให้ในใของเขารู้สึิงโลดเิจะบรรยาย เขาเชื่อว่าที่ทุก่าเป็นแบบี้ ต้องเกี่ยวกับภาพเต่าลึับแบกหินแน่นอน ไม่เช่นนั้นเหตุใดดวงตาของเขาถึงเปลี่ยนไปขนาดี้ พละกำัในร่างเองก็ดูจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน เพียงแค่าเปลี่ยนแปลงในส่วนี้ยังไม่ค่อยชัดเจนเ่าไรนัก
“่านั้นก็ดี พวกเราไปเตรียมตัวกันก่อน หวังว่าป้อมมู่สือจะต้านไว้ได้!” ซ่งตงถอนหายใด้วยความโล่งอก
“ท่าทางคงยาก...” ลั่วถูยิ้ม่าขมขื่น ทันใดนั้นเขารีบดึงซ่งตงมาหลบที่มุมึ่ของกำแพง่าัพลัน
“ูม...” เีงัสนั่น เใบไม้ใบหญ้าปลิวกระจาย
“เร็วเข้า...” ใบ้าของซ่งตงเต็มไปด้วยเไม้ บ้านไม้ที่เขากับลั่วถูหลบอยู่ถูกวัตถุขนาดใญ่ยักษ์ที่ลอยมาจากฟากฟ้าทำลายจนเป็นผุยผง ฟางหญ้าที่ใช้มุงหัคาบ้านปลิวกระเจิงราวกับขนไก่ ยังไม่ทันหายตกใ ลั่วถูก็ลากเขาิ้งหลบออกมาเีแ้ ไม่สนใว่าเไม้บนพื้นจะฉีกเสื้อผ้าขาดออก และในนั้นเองที่เขาได้ิ่นน้ำมันลอยออกมา เขาก็เข้าใในทันทีว่าของที่ตงมาคือิ่ใด...ในเาแบบี้จะยังมัวยืนอึ้งตะลึงงันก็่าไรอยู่ เขารีบวิ่งล้มลุกคลุกคลานไปทั้ง่านั้นมุ่งสู่ด้านหัภูเขาทันที!
“นั่นมันจรวดนี่...” แะใเาี้ คนรับใช้หลายคนที่ตื่นตระหนกตะโกนเรียกและชี้นิ้วไปยังวัตถุเหนือนภา
ลั่วถูถึงกับเหงื่อตก ใช่แ้นั่นคือจรวด แสว่างเต็มท้องฟ้า ดูราวกับดาวนับื่พันกะพริบไหว และตงมายังป้อมไม้ผสมหินป้อมี้ ในที่มันตกกระทบพื้น ก็ส่งเีงัสนั่นไปทั่วจตุรทิศ เปลวเพลิงลุกโหม ลามทุกสารทิศ่ารวดเร็ว ิ่นคาวน้ำมันลอยคลุ้งไปทั่ว แม้แต่ที่พักของคนรับใช้ก็ไม่เว้น ทั้งหมดถูกเผาไหม้เป็นจุณ
นักรบเผ่ามนุษย์ในป้อมมู่สือวิ่งพล่านวุ่นวาย เปลวไฟที่สะท้อนอยู่บนกำแพงป้อม ช่างแลดูน่าอนาถใเหลือเิ นักรบยักษ์ของเผ่าปีศาจหวดขวานที่ใญ่เ่าประู ทุกาโจมตี ซัดใส่นักรบเผ่ามนุษย์จนตัวปลิว ทว่าในทางับกัน อาวุธทั้งหลายที่ฝั่งมนุษย์ใช้โจมตีร่างของปีศาจยักษ์ับไร้ผลไม่ต่างกับเดอกไม้ไฟที่กระเด็นใส่และกระดอนออกมา
ิ่เดียวที่ทำอันตรายปีศาจยักษ์ได้มีเพียงเครื่องยิงศร หรือก็คือ้าไม้ขนาดใญ่ชนิดึ่ ต้องใช้เฟืองขนาดใญ่กับคนจำนวนมากถึงจะติดตั้งเครื่องยิงศรได้ ขนาดของลูกศรยาวึ่จั้ง ทั้งเล่มทำมาจากเหล็กชั้นู แค่ลูกศรก็มีน้ำหนักหลาย้จินแ้ เื่ใช้ร่วมกับเครื่องยิงศรแ้ แม้แต่กำแพงยังถูกเจาะเป็นรูได้ และมันยังมีประโยชน์อีก่าึ่นั้นก็คือหัจากยิงไปที่กำแพงแ้ จะมีชิ้นส่วนบางชิ้นตกอยู่นอกกำแพง หากนำมาเรียงต่อกันเป็นขั้นบันไดเพื่อให้นักรบที่กำัต่อสู้สามารถปีนขึ้นไปบนกำแพงได้ ทว่าเครื่องยิงศรยักษ์ในี้ ับเป็นอุปกรณ์ช่วยเหลือ่าดีต่อเผ่าปีศาจ
“ูม...” ปีศาจยักษ์ถูกศรจากเครื่องยิงศรยิงใส่ ร่างกายทีู่ใญ่หลายจั้งถูกยิงจนกระเด็น หัจากหยดเลือดที่สาดกระเซ็น เผ่าปีศาจตนนั้นได้ถูกตอกไว้กับพื้นนอกป้อมปราา
ทว่าเครื่องยิงศรไม่สามารถต้านทานแรงระเบิดอันทรงพัได้ เพียงยิงได้ไม่กี่ครั้งเ่านั้น พลันปาฏแสว่างวาบขึ้นจากในป้อมไม้ผสมหิน เีงยิงศรจากเครื่องยิงศรก็หยุดลงเีแ้ ในที่สุดเครื่องยิงศรในป้อมไม้ผสมหินถูกทำลายลง และดูเหืนทุกเครื่องจะถูกทำลายในเาเดียวกันเีด้วย
ปีศาจยักษ์ที่เหลืออยู่ไม่กี่ตนยิ่งทวีความบ้าคลั่งขึ้นไปอีก ร่างกายมโหฬารพุ่งเข้าใส่กำแพงป้อม ทั้งที่บนร่างถููกธนูยิงใส่ไม่น้อย แต่ดูเหืนพวกมันจะไม่ได้สนใสักนิด เื่ใดที่ขวานยักษ์จามลงไป กำแพงป้อมก็ถูกฟาดจนเป็นรูโหว่ทันที
ป้อมมู่สือนั้นมีลักษณะด้าน้าเตี้ยด้านหัู ้าขึ้นบนเนินเขา ด้วยทำเลี้ทำให้พวกเขา
มองเห็นาปีศาจจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ราวกับสายน้ำหลากได้่าชัดเจน คูน้ำที่ล้อมรอบป้อมดูราวกับถูกเติมเต็มด้วยศพของเผ่าปีศาจ แต่มันไม่ได้มีผลต่อาคลั่งของเผ่าปีศาจแม้แต่น้อย
ถึงแม้าสู้รบของทั้งฝ่ายที่ประูป้อมยังคงยื้อสถานาณ์ไว้ได้ แต่ลั่วถูทราบดีว่าป้อมไม้ผสมหินี้ป้องกันไว้ไม่ได้อีกต่อไป เาะเขาเห็นาของเผ่ามารบุกเข้าถึงทั้งฝั่งของเนินเขาเรียบ้แ้ และที่สำคัญคือในป้อมปราาี้ยังมีไส้ศึกจำนวนมาก ไม่่านั้นเครื่องยิงศรทั้งหมดไม่มีทางถูกทำลายพร้อมกันได้แน่นอน
และาเผ่ามารก็ไม่มีทางปาฏตัวขึ้นบนฝั่งเนินเขา่าเงียบเชียบได้เช่นกัน
เผ่าปีศาจและเผ่ามารร่วมืกัน ในสนามรบเช่นี้มีให้เห็นไม่น้อย แต่าร่วมืเพื่อลอบโจมตีค่ายาเผ่ามนุษย์างคืนับไม่ค่อยมีให้เห็นบ่อยนัก จากสัญชาตญาณสังหารของเผ่าปีศาจและเผ่ามาร หากป้อมแตกพ่ายเื่ใด เื่นั้นมนุษย์คงถูกฆ่าทิ้งทันทีเื่พบตัวแน่ ันั้นในเาี้ ลั่วถูไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนปกป้องป้อมปราาี้ไว้ได้อีกต่อไป เพียงแต่เีดายนักรบเพื่อนเผ่ามนุษย์นับื่ในค่ายเ่านั้น
่าไรเีาสู้รบก็เป็นเรื่องของนักรบ พวกเขาเป็นเพียงคนขนศพต้อยต่ำ แม้จะเป็นเผ่ามนุษย์เหืนกัน แต่ไม่มีใครโง่พอจะทำเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แ้
เื่ลั่วถูและซ่งตงไปถึงบริเวณหัเขา ับพบว่าพวกเขาไม่ใช่พวกแรกที่หนีออกมา พวกคนรับใช้ในค่ายา แถมยังมีนักรบเผ่ามนุษย์บางส่วนหลบหนีออกมามากมาย ในเาแบบี้ไม่มีใครมีอารมณ์คุยกับคนแปลก้า ต่างฝ่ายต่างรีบหนีเอาชีวิตรอดกันทั้งนั้น ใครจะรู้ว่าถ้าเผลอผ่อนแรง เผ่ามารจะมาดักเส้นทางหัเขาเพื่อตัดเส้นทางหลบหนีหรือไม่ พวกนั้นปิดล้อมไปสามทางแ้ เหลือไว้เพียงหัเขา ก็ไม่แน่ที่อาจมีกับดักวางไว้
ทางหลบหนีนั้นเงียบเชียบ ไม่มีใคร้าจุดไฟในเาแบบี้ หากมีแไฟจะเป็นเป้าหมายที่น่าไล่ตามมากที่สุดทันที...
ทำได้เพียงอาศัยแจากดวงดาวปีนป่ายขึ้นบ้างลงบ้างไปในป่าเพื่อเอาชีวิตรอด เีงกรีด้และเีงตกใัระงมตลอดเา น่าจะมีบางคนไม่ระวังจนตก้าผา ถูกเถาวัลย์เกี่ยวรัด หรือไม่ก็อาจถูกบางิ่บาง่าทำร้ายจนบาดเ็ หัเขาที่ห่างจากค่ายาไม่มากจะไม่มีสัตว์อสูรดุร้ายมากนัก เื่ครั้งที่เผ่ามนุษย์ตั้งค่ายาที่นี่ พวกเขาได้กวาดล้างหัภูเขาไปแ้รอบึ่ สัตว์ป่าแข็งแกร่งบางส่วนถูกฆ่า บางส่วนถูกขับไล่ แม้หัเขาจะมีเส้นทางให้ถอยหนี แต่มันก็เป็นเพียงทางบนเขาที่ไม่น่าเดินเ่าไรนัก แต่ในเื่เป็นทางหนีทางเดียวของป้อมไม้ผสมหินก็นับว่าดีมากแ้
คนไม่น้อยในทัพาใช้เส้นทางี้หลบหนี เีงวัวเีงม้า้กันระงม แม้ทางบนภูเขาจะมีแไฟเพียงน้อยทว่ามันับเด่นชัดเหลือเิเื่อยู่ท่ามางความมืดมิด เาะในที่สุดกองาที่ถอยหนีก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะดึงดูดความสนใด้วยาจุดไฟ ่าไรเีพวกเขาก็ยังมีม้า ทว่าเส้นทางบนภูเขาก็ไม่ค่อยดีนัก หากไม่มีแไฟก็ไม่มีใคร้าวิ่งเร็ว และหากเป็นเช่นนั้นต่อไปเผ่าปีศาจและเผ่ามารต้องตามทันแน่ ันั้นพวกเขาจึงยอมจุดไฟเพื่อให้ถอยทัพได้เร็วขึ้น ภายในป้อมน่าจะมีนักรบบางส่วนที่อยู่สู้จนตัวตาย...พ
“เราจะไปกับพวกเขาไหม...” ซ่งตงเสนอขึ้น เาะถ้าหนีไปพร้อมกองา ่าน้อยไม่ต้องกังวลเรื่องของสัตว์ป่าที่ซ่อนอยู่
“เ้าคิดว่าที่เผ่าปีศาจกับเผ่ามารโจมตีรอบโจมตีป้อมปราาจะไม่มีเป้าหมายซ่อนอยู่หรือ? นักรบนับื่ ับมีไม่กี่้คนที่แอบหนีมาก่อน ในทัพาเผ่ามนุษย์ต้องมีอะไรบาง่าไม่ธรรมดาซ่อนอยู่แน่!” ลั่วถูปฏิเสธความเห็นของซ่งตง บางทีาไปกับาหนีทัพพวกี้อาจไม่ต้องัวสัตว์ป่า แต่าซุ่มโจมตีของเผ่าปีศาจและเผ่ามารนั้นน่าัวกว่าสัตว์อสูรมากโข
ซ่งตงเข้าใความหมายของลั่วถูในทันที มันผิดปกติตั้งแต่เผ่าปีศาจและเผ่ามารร่วมืกันรอบโจมตีฐานของเผ่ามนุษย์แ้ ถ้าว่ากันตามกฎของคราม าสู้รบในสนามรบนั้นไม่มีอะไรน่าแปลก แต่าลอบโจมตียามางคืนนั้นมีความเป็นไปได้เพียง่าเดียว นั่นก็คือในป้อมไม้ผสมหินี้ต้องมีของที่เผ่าปีศาจและเผ่ามารให้ความสำคัญเป็น่ามากซุกซ่อนอยู่ และิ่ี้เองที่ทำให้พวกมันลอบโจมตี่าเต็มกำั และกองกำัไม่กี่้คนที่หนีออกมาก่อนี้ก็ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเีเลย เช่นนั้นก็เป็นไปได้่าเดียว นั่นคือาปกป้องของสำคัญบาง่าหนีออกไปก่อน และถ้าเป็นเช่นนั้นจริง คนุ่มี้จะายเป็นเป้าสำคัญให้เผ่าปีศาจและเผ่ามารตามล่า ในเาี้หากตามหักองกำัี้ไป คงไม่แคล้วายเป็นเหยื่อในกำื่าแน่นอน บางทีอาจถูกาม้านำไปเป็นเป้าล่อปืนก็เป็นได้ เื่คิดได้เช่นี้ ซ่งตงก็ไม่คิดจะตามไปอีกแ้ จึงได้แต่กัดฟันเอ่ยว่า “ไปกัน พวกเราไปกันเองเถอะ...”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา