เรื่อง จุติเทพยุทธ์เหนือสวรรค์
บทที่ 30 วิธีของผู้น้อย
“ใช่ ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ห่างออกไปสิบจั้ง เห็นหรือเปล่าว่าตรงนั้นมีก้อนหินสีขาวอยู่ ใครที่ยิงแม่นพอ ขอแค่ยิงโดนหินก้อนนั้นก็พอ!” ลั่วถูหลบอยู่ักองศพ ชี้ไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ เฉิงอิงมองสักครู่ มีศิษย์มารกลุ่มึ่ที่มีากว่าสิบห้าประจำการอยู่ทางทิศตะวันออกของหินก้อนนั้นและอาศัยหินก้อนนั้นเป็นฐานกำบังไปด้วย พวกเขาอาศัยศพม้าและศพปีศาจกองเป็นแนวป้องกันสูงสามฉื่อ หน้าไม้และธนูของพวกเขาไม่อาจทำัตรายที่นั่นได้เลย
ในความจริงแ้ี้เฉิงอิงกังวลเื่กำัเสริมของเผ่ามารากว่า ่าไรเีพวกเขาก็คือาพ่ายทีู่ตีแตกแ้ ทว่าเผ่ามารไม่ใช่ ัจากพวกมันเก็บกวาดสนามรบเสร็จ ้มีตามร่องรอยที่พวกเขาทิ้งไว้ตลอดทางได้แน่ เื่ถึงนั้นจะเป็นเวลาตายของพวกเขานั่นเอง แต่ี้เจตนาของฝ่ายตรงข้ามชัดเจนา นั่นก็คือยื้อพวกเขาไว้ที่นี่ ยิ่งนานเ่าไรยิ่งดี
“เจ้าแน่ใหรือว่าจะได้ผล?” เฉิงตงถามกลับไป่าไม่ค่อยเชื่อนัก
“่าไรก็ใช้ลูกศรของท่านแค่ดอกเดียว่า!” ลั่วถูตอบกลับ่าไม่สบอารมณ์
“ดี ี พวกเรายิง้กัน” ระยะทางสิบจั้งไม่นับว่าไกล แต่เขาคิดว่ากันไว้่ย่อมดีกว่า
“แ้ก็บอกกลุ่มฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ด้วยว่าเตรียมตัวให้้ ถ้าแผนี้สำเร็จ ให้รีบยึดกำแพงศพทันที ไม่เช่นนั้นถ้ารอศิษย์มารที่เืเข้ามายืดที่ไปี ข้าก็ไม่รู้ด้วยแ้!” ลั่วูล่าวกำชับีครั้ง
ได้ยินคำกล่าวจากลั่วถูที่เต็มไปด้วยความมั่นใ เฉิงอิงจึงไม่ัเล ทำสัญลักษณ์มือส่งข่าวให้กลุ่มตะวันตกเฉียงใต้ทันที และได้รับการตอบกลับ่ารวดเ็ จากนั้นเขาเล็งเป้าไปยังก้อนหินขาวขนาดไม่กี่ฉื่อ่าระมัดระวัง
“ฟุ่บ ฟุ่บ... ”
“ปั้ก... ” ลูกศรดอกึ่ชนเข้ากับก้อนหินขาว่าจัง หินก้อนนั้นราวกับว่าเดิมทีก็ตั้งไม่ค่อยมั่นคงเ่าไรอยู่แ้ พอูลูกศรกระแทกเข้า ก็กลิ้งลงมาทันที
“โอ้... ” เฉิงอิงจ้องไปด้านหน้าด้วยความคาดหวัง ัจากหินก้อนนั้นตกลงมาได้ครู่ึ่ พื้นหญ้าสี่เหลี่ยมก็ยุบลงไป จากนั้นลูกศรสิบกว่าดอกูยิงออกไปราวกับสายฟ้าแล่นวาบ ลูกศรเล็งไปทางตะวันออกโดยเฉพาะ
สายตาของศิษย์มารสิบกว่าตนที่อยู่ักองศพม้าจับจ้องไปที่ศิษย์ครามเผ่ามนุษย์ตลอดเวลา แต่กลับไม่ได้คิดเลยว่าด้านัของตนจะมีไพ่ลับเช่นี้ซ่อนอยู่ เื่พวกเขาเห็นลูกศรของเฉิงอิงยิงผิดวิถีออกไป ยังว่าจะหัวเราะสักรอบ ทว่าพวกเขายังไม่ทันได้ส่งเีง กลับรู้สึกได้ถึงสายลมแหลมคมพุ่งแหวกอากาศเข้าใส่ตัว จากที่มีประสาทสัมผัสเฉียบคมเพียงไม่กี่ที่ม้วนตัวหลบใน่าคล่องแคล่วทัน ที่เืก็แทบจะกองกันอยู่ตรงนั้น ูหน้าไม้แทงทะลุในเสี้ยววินาที ถึงขนาดมีบางดอกยิงทะลุตัวึ่ไปปักที่อยู่ด้านัด้วยซ้ำ
“ฆ่ามัน!... ” เีงคำรามต่ำัขึ้น นักรบเผ่ามนุษย์สิบกว่ากระโจนออกไปจากด้านข้าง่ารวดเ็ พุ่งเข้าโจมตีักองศพม้าโดยตรง
สิ่งที่เกิดขึ้นั้หมดี้รวดเ็เกินไป พวกศิษย์มารยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ามนุษย์ก็กระโจนย่นระยะาจั้งเข้าประชิดกำแพงศพแ้ แต่ศิษย์มารไม่กี่ที่โชคดีรอดจากูยิงตายเริ่มรู้สึกตัวแ้ นี่คือลูกศรที่เผ่ามนุษย์เตรียมไว้แต่แรกูยิงออกมาจำนวนา โดยพวกมันั้หมดมีเป้าหมายเพื่อการัหารั้สิ้น ไม่คิดเปิดโอกาสเาไ้โจมตีกลับแม้แต่น้อย
กว่าพวกศิษย์มารจะตั้งสติได้ีครั้ง นักรบเผ่ามนุษย์ก็เข้าประชิดักองศพม้าสูงสามฉื่อได้แ้ ปิดโอกาสตอบโต้ของศัตรูเรียบ้
“ไม่เลวเลย ุเป็นยอดฝีมือในหมู่าจริงๆ ... ” ลั่วถูได้เห็นการเคลื่อนไหวที่รอบคอบ งดงามและการ่มือกันได้สามัคคีไร้ที่เปรียบของานับสิบกว่านายแ้ แต่กลับไม่รู้ว่าทำไมนักรบาฝีมือเช่นี้ กลับแพ้ราบคาบจน้หนีหัวซุกหัวซุนมาถึงนี่ ซ้ำยังูศัตรูถ่วงเวลาไว้ จะสลัดก็ไม่หลุดี
เฉิงอิงฟังออกว่าในน้ำเีงของลั่วถูไม่มีความเคารพอยู่สักิ แต่ว่าครั้งี้ตัวเขาก็พลอยเศร้าใไปด้วย ทำไมพวกเขาถึงพ่ายแพ้หลุดลุ่ยได้ถึงขนาดี้!
แน่ว่า เุผลที่สำคัญที่สุดเกรงว่าคงเป็นเาะแม่ทัพตงหลี่บาดเจ็บตั้งแต่แรก เผ่ามารราวกับมีเป้าหมายเข้าโจมตีแม่ทัพโดยเฉพาะ ท้ายที่สุดพวกเขาเป็นถึงาหลักก็จำ้พาแม่ทัพตงหลี่หนี่าเีไม่ได้ ไม่เช่นนั้นทัพใหญ่คงถึงคราวพินาศ
แต่ว่าพอกลับมาคิดดูแ้ เกรงว่าการเีท่าครั้งี้คงเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวของเผ่ามารยอดฝีมือที่ราวกับไม่มีใครต่อกรได้ผู้นั้น เขาแทบจะมั่นใได้เลยว่าความแข็งแกร่งของเผ่ามารตนนั้น้เป็นถึงระดับปรมาจารย์แน่
มีเพียงปรมาจารย์ลงมือเ่านั้น ถึงจะทำร้ายแม่ทัพตงหลี่จนถึงั้บาดเจ็บสาหัสได้ เาะ่าไรเีในหมู่าแ่สนามรบฝานเหรินี้ แม่ทัพตงหลี่เรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือชั้นสูงผู้ึ่ทีเดียว
ศิษย์ครามั้เก้า ีเพียงก้าวเดียวก็จะทะลวงขึ้นสู่ระดับปรมาจารย์ได้ เื่ถึงเวลานั้นต่อให้คิดจะเข้าไปสู่โลกชั้นสูงก็ไม่ใช่เื่ที่ยากเย็นแ้ ผู้ที่สามารถทำให้ยอดฝีมือศิษย์ครามชั้นสูงบาดเจ็บสาหัสั้ที่อยู่ท่ามกลางกองทัพานับพันนายได้ ้เป็นระดับปรมาจารย์แน่
ีั้การเคลื่อนทัพของเผ่ามารครั้งี้ไม่ได้มีระดับปรมาจารย์เพียงเดียว นี่คือเุผลว่าทำไมกระทั่งาชั้นสูงของทัพหลักยังูตีจนแตกกระเจิงได้ถึงขนาดี้!
เฉิงอิงยังมีีเื่ที่ไม่เข้าใ ทำไมเผ่ามารถึงไม่ทำตามกฎ ในสนามรบฝานเหรินแ่ี้การใช้ยอดฝีมือระดับปรมาจารย์เข้าโจมตีแม่ทัพ วิธีแบบี้ทำลายสมดุลของสนามรบไปแ้ หรือว่าพวกเขาไม่ห่วงว่าเผ่ามนุษย์จะแค้นหรอกหรือ?
ที่ป้อมมู่สือูทำลาย่หน้าี้ เป็นเุให้นักรบตายไปถึงึ่หมื่นก็ทำให้เผ่ามนุษย์โาแ้ ถึงขนาดวิหารเสินจั้นยัง้ส่งยอดฝีมือมาเข้า่ ี้เผ่ามารกลับเริ่มใช้ผู้แข็งแกร่งระดับปรมาจารย์มาจัดการแม่ทัพของเผ่ามนุษย์ี นับเป็นการฝ่าฝืนสมดุลของั้สนามรบฝานเหรินโดยสมบูรณ์
แต่สำหรับคำหยอกล้อของลั่วถู เฉิงอิงได้แต่กล่าวตอบไป้ถอนหายใ “พวกเราจะโทษใครก็ไม่ได้ ครั้งี้เผ่ามารถึงกับส่งปรมาจารย์มาไม่ต่ำกว่าสอง พอเริ่มครามพวกมันก็คิดจะจัดการผู้นำ่ พอท่านแม่ทัพตงหลี่บาดเจ็บสาหัส กองทัพหลักูพวกมันก่อกวนจนวุ่นวาย นักรบอื่นๆ ก็ไม่มีใสู้ต่อ สุดท้ายก็มีแต่้แพ้่าโทษใครไม่ได้ ครามครั้งี้ไม่ง่าย่าที่พวกเราคิดไว้ีแ้ แต่ี้ข้ากลับอิจฉาเจ้าเืเกิน ขนศพผู้ึ่ที่ยังไม่ได้เปิดิญญา ก็ไม่้เข้ามาในวังวนที่ไร้ความหมายเช่นี้”
“เป็นได้่าไรกัน ระดับปรมาจารย์ปรากฏตัวบนสนามรบฝานเหรินแ่ี้ พวกผู้พิทักษ์แ่วิหารเสินจั้นไม่จัดการหรือ?” ลั่วถูตกตะลึง เขารู้ว่าในสนามรบฝานเหรินแ่ี้ แทบไม่อนุญาตให้ผู้แข็งแกร่งระดับปรมาจารย์ขึ้นไปปรากฏตัวออกมาเลยสักครั้ง
ผู้แข็งแกร่งเช่นนั้นในโลกชั้นล่างี้มีไม่น้อยเลย มีามายที่ฝึกมาถึงระดับปรมาจารย์ก็ไม่มีหวังทะลวงไปสู่ั้ที่สูงกว่าแ้ ันั้นพวกเขาจึงเลือกไม่ไปยังโลกชั้นสูง ยอมอยู่ในโลกชั้นล่างี้ต่อไป และเพลิดเพลินกับการได้รับความเคารพต่อไป
และสำหรับยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ขึ้นไปที่ไม่ยอมไปยังโลกชั้นสูง โดยปกติแ้จะมีข้อบังคับไม่ให้พวกเขาเข้ามายุ่งเื่ของสนามรบฝานเหริน หรือกระทั่งไม่อาจสอดมือเข้ายุ่งระหว่างการสู้รบของธรรมดาได้
ไม่เช่นนั้นพวกเขา้ได้รับการลงโทษเช่นกัน... และผู้ที่มาลงโทษคือผู้พิทักษ์ของเผ่าต่างๆ หรือไม่ก็เป็นพวกผู้รักษากฎ... แน่ว่าในโลกชั้นล่างไม่ได้มีครามที่สนามรบฝานเหรินที่เดียว ในสนามรบระดับที่สูงกว่าี้ การที่ระดับปรมาจารย์ขึ้นไปจะเข้า่ก็ไม่นับว่าเป็นเื่ผิดแต่่าใด
เาะครามที่นั่นหนักหนาสาหัสกว่าที่นี่า ไม่ใช่เพียงเพื่อแย่งชิงทรัพยากรชั้นต่ำีต่อไป แต่เพื่อแย่งชิงทรัพยากรชั้นสูง เ่าิญญา หญ้าลึกลับ เ็ชั้นสูงและทรัพยากรที่แข็งแกร่งชิอื่น บางทีอาจพบหินิญญาัเป็นทรัพยากรหายากก็ได้ ในสภาพแวดล้อมเช่นนั้นไม่มีขีดจำกัดทางเผ่าพันธุ์ีต่อไป มีเพียงพัเ่านั้น ในบางครั้งการที่ปรมาจารย์เผ่ามนุษย์ลงมือกับศิษย์ครามก็ไม่ใช่เื่่าแปลกใแต่่าใด หากเพื่อแย่งชิงทรัพยากรแ้ ไม่มีใครยอมแพ้ั้นั้น... เพียงแต่การแย่งชิงระดับนั้น ส่วนามักเป็นการแย่งชิงระหว่างพรรคสำนักหรือตระกูล ไม่ใช่การแย่งชิงทรัพยากรระหว่างเผ่าพันธุ์แต่่าใด
จะ่าไรเีทรัพยากรที่เผ่าพันธุ์้การเป็นจำนวนา ยังคงเป็นทรัพยากรที่พื้นฐานนี่สุด สิ่งี้ต่างหากที่สามารถยกระดับพื้นฐานของั้เผ่าพันธุ์ไป้กันได้ แต่เื่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ กลับูอำนาจของเหล่าตระกูลใหญ่บ้าง สำนักั้าบ้าง แบ่งแยกความแข็งแกร่งออกจากความอ่อนแอ จนเกิดเป็นการต่อสู้ระหว่างสองขั้วความเห็นนั่นเอง
“นั่นไม่ใช่เื่ที่พวกเราจะไปยุ่งได้!” เฉิงอิงโบกมือ ผู้พิทักษ์ของวิหารเสินจั้น ใครจะไปรู้จักกัน? พวกนั้นล้วนเป็นชนชั้นสูง จะมาเกี่ยวข้องอะไรกับาตัวเล็กๆ ่าเาไ้ ผ่านไปัั เขาสูดลมหายใเข้าลึกและกล่าวว่า “ี้พวกเรา้ทำอะไรต่อ?”
“ไป พวกเราปีนไป ้ไปถึงที่ตรงนั้น่ถึงจะลงมือั้ต่อไปได้!” ว่าแ้ลั่วู็คลานไปตามพื้น แต่กลับโบกมือให้เจียงหมิ่นและกล่าวว่า “เจ้ารอข้าอยู่ตรงี้ ห้ามขยับไปไหน”
เจียงหมิ่นอึ้งไปเล็กน้อย แรกคิดอยากจะกลับออกไป แต่คิดพอคิดีทีก็้นั่งลงด้วยความโมโหแทน เื่เห็นการแสดงออกที่ไม่เปิดโอกาสให้นางปฏิเสธของลั่วถู ทำเอานางคันคออยากด่าเีให้ได้ จึงได้แต่ด่าออกมาในใ “เจ้าโง่่าขยะแขยง เจ้าัธพาล่ารังเกียจ... ”
ลั่วถูโยนความคิดสะเปะสะปะในสมองทิ้งไป ี้พวกศิษย์มารเริ่มตื่นตระหนกกับการเคลื่อนไหวของมนุษย์ขึ้นมาแ้ เาะเื่ครู่ได้สูญเีพวกพ้องไปีสิบกว่าตน ั้ยังไม่รู้ว่าเผ่ามนุษย์ยังมีลูกเล่นอะไรซ่อนอยู่ีบ้าง ราวกับในหุบเขาแ่ี้มีบาง่าไม่ปกติ เพียงแต่ี้พวกเขาไม่มีเวลาไปหาคำตอบแ้ว่าอะไรกันแน่ที่ผิดปกติ
“ทางทิศใต้ไกลออกไปเก้าจั้ง เห็นท่อนไม้เล็กๆ สองท่อนนั่นไหม? ใช่ ัที่ยาวสามฉื่อ ระหว่างท่อนไม้ั้สองมีเชือกใสเส้นึ่ พวกเขาใครที่ถนัดปามีด หรือดาบก็ได้ แค่ปาไปก็่าจะตัดเชือกขาด เชื่อว่าคงพอจัดการพวกลูกสุนัขเผ่ามารได้แ้” ลั่วถูยกมือชี้ไปยังใต้ท่อนไม้เล็กๆ สองท่อนที่อยู่ห่างกันไม่เกินหกฉื่อ
ครั้งี้ไม่มีใครัเล ดาบในมือของศิษย์ครามึ่ปาออกไป ุอยู่กลางอากาศไม่กี่ครั้ง จากนั้นแทงลงไประหว่างท่อนไม้สองท่อน่ารุนแรง ตัวดาบยาวเกือบสี่ฉื่อ หากฟันลงไปแนวยาวก็กินพื้นที่กว้างไม่หยอก
“ฉึก...” ดาบเีบลงบนท่อนไม้ไม่ไกลจากพื้นดินนัก ทำให้เกิดประกายไฟบนหินก้อนน้อยก้อนึ่พ
“ฟุ่บ... ” ขณะที่คมดาบเีบลงดิน พื้นบริเวณใกล้ๆ ท่อนไม้ก็เด้งออกมาทันที ลูกศรในครั้งี้มีากว่าเดิม โดยมีาถึงสามสิบสี่สิบดอก และทิศทางที่ลูกศรูยิงออกา็อยู่ห่างจากแนวป้องกันของนักรบเผ่ามารไม่เกินสิบสี่หรือสิบห้าจั้งด้วยซ้ำ
“อ้าก... ” ศรจากหน้าไม้ราวสามสิบสี่สิบดอกทำให้พื้นที่ี้ตกอยู่ในความวุ่นวายทันที ท่ามกลางเีงกรีดร้องที่ัขึ้น นักรบเผ่ามนุษย์พุ่งตัวเข้าโจมตี่าฉับไว
ส่วนึ่อยู่ป้องกัน และีส่วนรับความเสี่ยงที่อาจูยิงเื่พุ่งตัวออกไป มีบางโชคดีรอดชีวิตและคิดโจมตีกลับ แต่ก็ู้หน้าไม้ที่เตรียมไว้่แ้ยิงตาย ครั้งี้นักรบเผ่ามนุษย์ไม่คิดประหยัดลูกศรีต่อไป ขอแค่พวกจัดการโค่นพวกนั้นลงได้าเ่าไร พวกเขาก็จะได้เปรียบในแง่จำนวนาขึ้นเ่านั้น ส่วนเื่ของกำัรบยิ่งไม่้ห่วง เาะถึงลั่วถูจะไม่ได้วางแผนไว้ แต่พวกเขาก็มั่นใว่าจะจัดการฝ่ายตรงข้ามั้หมดได้่ฟ้ามืดแน่
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา