เรื่อง จุติเทพยุทธ์เหนือสวรรค์
บทที่ 34 ตระกูลจินแห่งติ้งจง
“เกิดอะไรขึ้น?” หลิวฉงเหวินถาม่าแปลกใเล็กน้อย แต่ในะเดียวกันเขาก็โบกืส่งสัญญาณ่าเงียบๆ นักรบด้านหลังกระจายตัวตีวงล้อม่าฉับไว
ลั่วถูยกกิ่งไม้ที่หักขึ้น่าระมัดระวัง จากั้ก้มลงตรวจสอบ ผ่านไปครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นมากล่าวว่า “มีมาถึงผาปากเหยี่ยวก่อนเรา้าหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็มิตรหรือศัตรู... ”
“ทางเส้นี้มีใช้บ่อย่าั้หรือ?” ท่าทีของหลิวฉงเหวินเคร่งขรึมขึ้นทันควัน
“ไม่ ทางเส้นี้มีใช้น้อยมาก ที่รู้ทางี้มีเพียงอาจารย์ปรุงยาไม่กี่ ข้าเคยาอาจารย์มาครั้งหนึ่ง ในเวลาอื่นแม้แต่พรานล่าสัตว์ก็น้อยนักที่ใช้ทางเส้นี้ และจากรอยเท้าบนพื้น ได้เลยว่าฝ่ายตรงข้ามเพิ่งผ่านไปไม่า อีกั้ยังจำนวนไม่น้อยเลย ทางที่พวกเขามาต่างจากพวกเราไม่มากนัก” กล่าว ลั่วถูพลางชี้ไปยังกิ่งไม้ที่เขายกขึ้นมา และกล่าวต่อด้วยความเครียดขึงว่า “กิ่งไม้ชิี้เหนียว่ามาก ธรรมดาเดินผ่านไม่มีทางหักง่ายๆ แต่รอยหักตรงี้ราวกับูกระแทกจากของแ็ ในกลุ่มี้มีาที่มีร่างเนื้อแ็แกร่งมาก! วรยุทธ์เช่นี้ไม่ใช่ธรรมดาจะฝึกฝนได้”
จมูกของลั่วถูสูดดมกลางาา ราวกับสัมผัสได้ถึงลมปราณของพวกั้
“เจ้าแน่ใหรือ?” ท่าทีของหลิวฉงเหวินทวีความเคร่งขรึมยิ่งขึ้นไปอีก
“ข้ามั่นใ ข้าเคยได้ยินาฝึกฝนวรยุทธ์ชิหนึ่ง ต้องใช้ยาน้ำพิเศษในากลั่นร่างาั้แต่เด็ก จากั้ใช้กระบองตี ฝึกความอดทนต่อาโจมตี พวกเขาป่หมัดใส่กำแพง ใช้ร่างาทุบา... ท้ายที่สุดก็ฝึกจนสำเร็จกระดูกเหล็กทองแดง เพียงแต่เช่นี้ในท้ายที่สุด ผิวหนังจะด้านชาไร้ความรู้สึก ถ้าฝึกจนแ็แกร่งถึงขีดสุด หากใช้เพียงดาบกระบี่ธรรมดาไม่อาจสร้างบาดแผลได้ ร่างาเต็มไปด้วยเรี่ยวแมหาา แต่วรยุทธ์เช่นี้มี้เสีย่าหนึ่ง นั่นคือผู้ฝึกจะควบคุมลมปราณในร่างได้่ายากลำบาก ก่อนที่พวกเขาจะฝึกสำเร็จ ทุกครั้งที่ได้รับแกระตุ้นจากสิ่งเร้าภาย ก็จะใช้ลมปราณโจมตีัเพื่อป้องกันตัวโดยไม่ได้ั้ใ ต่อให้สิ่งเร้าที่สัมผัสกับผิวหนังของเขาจะเป็แค่กิ่งไม้ท่อนหนึ่งก็า” ลั่วูล่าว่าเรียบเฉย
“าาทองกลั่นโลหิตของตระกูลจินแห่งติ้งจง... ” ผู้ที่กล่าวขึ้นครั้งี้ัเป็แม่ทัพตงหลี่
“ท่านแม่ทัพตงหลี่ก็เคยได้ยินวิชาฝึกร่างาประหาี้ด้วยหรือขอรับ?” ลั่วถูไม่ได้ตกใเ่าไรนัก เาะตระกูลตงหลี่มีตำแหน่งสูงส่งไม่น้อยในเผ่ามนุษย์ าที่รู้จักชื่อวิชาลับเช่นี้ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่่าใด
ลั่วถูรู้ถึงขนาดว่าวิชาาาทองกลั่นโลหิตี้แท้จริงแ้มีต้นกำเิจากซากศิลาแห่งหนึ่ง วิธีฝึกฝน้ายกับวิธีที่เขาเคยฝึกร่างาเื่ครั้งยังเด็ก แต่เาะในโลกชั้นล่างี้มีสัตว์อสูรที่กลั่นโลหิตแ้น้อยเิไปจนไม่พอให้เก็บไปทำยาได้ จึงทำได้เพียงนำสมุนไพรพิเศษบาง่ามาปรุงแทน
ถึงวิชาาาทองกลั่นโลหิตจะแ็แกร่งมาก แต่าใช้ยาแทนเลือดสัตว์อสูร ัทำให้ผู้ฝึกวิชาต้องสูญเสียอายุขัยเสียแทน นับว่าเป็วรยุทธ์ที่ค่อยๆ บั่นทอนชีวิตของผู้ฝึกตนก็ไม่ผิดนัก ในเื่ไม่มีเลือดของสัตว์อสูรเซวี่ยเลี่ยนคอยหล่อเลี้ยงชีวิตทีู่บั่นทอนให้ฟื้นัคืน อีกั้วรยุทธ์ี้เื่ฝึกจนถึงระดับสูงสุดก็อยู่แค่ระดับศิษย์ครามั้เก้าเ่าั้ ไม่มีทางทะลวงสู่ระดับปรมาจารย์ได้
ทว่าในโลกชั้นสูงั้ต่างออกไป พวกเขาอาจรวบรวมสมุนไพรสำหรับปรุงยาได้มากพอ ได้ยินว่าตระกูลที่แ็แกร่งเหล่าั้ ไม่เพียงใช้เลือดสัตว์อสูรเซวี่ยเลี่ยนเ่าั้ ั้ยังใช้เลือดของมังกรด้วยซ้ำ มีกระทั่งเคยฝึกวิชาาาทองกลั่นโลหิตจนประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่ ฝึกจนร่างาเป็ดั่งอาวุธ กลายเป็เทพครามในสมัยั้ก็ว่าได้ ูขานามว่าเทพทอง แม้แต่จักรพรรดิก็ไม่กล้าดููใต้เท้าเทพทองท่านี้... แต่ว่า ที่แห่งั้คือโลกชั้นสูง ไม่ใช่สถานที่ที่ทรัพยากรขาดแน่าโลกชั้นล่าง แต่เขาเริ่มได้กลิ่นลมปราณสมุนไพรเลือดมังกรลอยมาในาาแ้ คาดว่าวิชาาาทองกลั่นโลหิตของผู้ี้น่าจะเพิ่งเริ่มฝึกได้ไม่าเ่าั้
“วิชาฝึกร่างาของตระกูลจินแห่งติ้งจงไม่ใช่ความลับอะไร ก็แค่วิธีทำ้าตัวเเ่าั้” ในน้ำเสียงของตงหลี่เช่อแฝงไว้ซึ่งเจตนาดูู
“คาดว่าคงเป็วิชาาาทองกลั่นโลหิตของตระกูลจิน ข้าได้กลิ่นสมุนไพรเลือดมังกรลอยอยู่ในาา เกรงว่าน่าจะฝึกมาไม่น้อย ถึงสามารถใช้สมุนไพรเลือดมังกรได้ ตำแหน่งในติ้งจงของเขาคงสูงใช่เล่นแน่!” ลั่วถูพยักหน้า เขาไม่ได้แสดงความเห็นกับวิชาาาทองกลั่นโลหิตแต่่าใด เขาเพียงออกความเห็นโดยอิงจากความรู้เรื่องสมุนไพรของตนเ่าั้
“ถ้าของตระกูลจินจากติ้งจงปรากฏตัวขึ้นที่นี่จริง เช่นั้เกรงว่าาเดินทางบนภูเขาี้คงไม่ง่ายเสียแ้... ” หลิวฉงเหวินถอนหายใ อื่นอาจไม่รู้ความหมายของาปรากฏตัวขึ้นของตระกูลจิน แต่เขาัรู้ดีเาะเขาคือตระกูลข้าราชาของตระกูลตงหลี่ ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลตงหลี่กับตระกูลจิน ไม่เคยญาติดีกันมาก่อน เหืนกับที่ตงหลี่เช่อดููตระกูลจิน และตระกูลจินก็ตระกูลตงหลี่เป็ศัตรูเช่นกัน
เขตติ้งจงกับเขตตูชางอยู่ห่างกันไม่ไกลกัน โดยที่ตระกูลตงหลี่ในตูชางและมีความแค้นกับตระกูลจินสืบทอดกันมานับิ่ารุ่นแ้ หรือจะเรีย่าแค้นตลอดกาลก็ไม่ผิดนัก... แต่ภายใต้กฎของเผ่ามนุษย์ ี้ั้สองตระกูลไม่ได้ขัดแย้งกันถึงั้เอาชีวิตในที่แจ้งได้!
“เช่นั้พวกเรายังจะไปผาปากเหยี่ยวไหม?” เฉิงอิงเ่ปากถาม
“ไม่ต้องรีบร้อน ที่เนินฝั่งั้มีต้นไมู้ฟ้าผ่าต้นหนึ่ง าใำต้นว่างเป่า ข้างในมีความกว้างจั้ง่า พี่ใหญ่เฉิงถ้าเกิดฝนตกหนักขึ้นมาพวกท่านส่งแม่ทัพตงหลี่ไปที่โพรงไม้ก่อน ข้างในั้คงไม่มีปัญหาอะไร พวกข้าจะไปดูาเลาที่ผาปากเหยี่ยวก่อน ถ้าเกิดพวกั้พุ่งเป้ามาที่พวกเราจริง ไม่แน่ว่าฝนตกอาจเป็เรื่องดีก็ได้!” ลั่วถูไม่กล้าให้ทุกเสี่ยงขึ้นไปที่ผาปากเหยี่ยว แต่เื่คิดดูอีกทีแ้ ี้ขอเพียงปกป้องแม่ทัพตงหลี่ได้ อื่นน่าจะไม่ขัด้งอะไร ต่อให้ต้องตากฝนจริงก็คงไม่เกี่ยงงอนแน่
“เช่นั้ก็ดี!” หลิวฉงเหวินยินดี เขาพบว่าเจ้าเด็กตรงหน้าเขาถึงเป็เพียงธรรมดาหนึ่ง แต่ความคิดรอบคอบ ถึงคราวจำเป็ก็มีความเป็แม่ทัพใหญ่อยู่ในตัวเหืนกัน
ตงหลี่เช่อไปยังลั่วถูครู่หนึ่ง มุมปากยกเป็รอยยิ้ม ราวกับเขาได้เห็นเงาของตัวเบนร่างของเด็กหนุ่มตรงหน้า แต่ เขาไม่มีประสบาณ์เหืนลั่วถูในี้ เาะเขาเปิดวิญญาณได้ง่ายดายไม่เปลืองแสักิ เพียงครั้งที่สองก็สำเร็จแ้ ในเวลาั้เขาเพิ่งอายุได้ิปี ทำให้เขากลายเป็สำคัญที่ตระกูลต้องดูแล ไม่เหืนกับลั่วถูในี้ที่ยังคงเป็ขนศพต้อยต่ำหนึ่ง อาจเป็เาะประสบาณ์ที่พิเศษ ทำให้เด็กหนุ่มผู้ี้มีความคิดอ่านลึกล้ำและใเย็นไม่สมอายุของเขา
ต้นไม้ทีู่ฟ้าผ่าบนเนินเขาทางตะวันออกมีขนาดใหญ่มาก รากใหญ่ยักษ์พันกันไปมา ครึ่งหนึ่งไม่มีใบไม้แ้ อีกครึ่งหนึ่งยังคงเขียวชอุ่ม ขึ้นไปชวนให้รู้สึกแปลกพิลึก แต่ส่วนของลำต้นัว่างเป่าเหืนกับเป็ห้องว่างห้องหนึ่ง
ลั่วถูจุดไฟบนหญ้าที่เก็บมาจากข้างทาง ในะที่หลิวฉงเหวินเตรียมจะเดินเ้าไปในโพรงไม้ ก็ชิงโยนหญ้าติดไฟเ้าไปในถ้ำเสียก่อน จากั้หยุดหลิงฉงเหวินไว้
ควันที่ลอยออกมาจากถ้ำต้นไม้ เบาบางมาก ยังไม่ทันลอยขึ้นไปในาาก็จางหายไปแ้
“นี่คือสมุนไพรเยี่ยเสวียน ของเช่นี้มีในป่ามากมาย แค่จุดไฟก็ได้ยาไล่งูไล่แมลงชั้นเลิศแ้ พอูควันเ้าพวกงูกับแมลงก็จะหนีไปเ ดังั้ก่อนเ้าถ้ำทางที่ดีต้องจุดสมุนไพรเยี่ยเสวียนก่อน ไม่เช่นั้ในถ้ำที่มีกิ่งไม้ใบไม้แห้งมากมายขนาดั้ ข้างใต้คงมีงูมดแมลงพิษซ่อนู่แ่ ต่อให้พวกเราตรวจสอบดีแค่ไหนก็ไม่พอ...” ลั่วถูยิ้มแย้ม
“ทักษะไม่เลว!” ตงหลี่เช่อยิ้มแย้ม หลิวฉงเหวินที่กำลังจะกล่าวอะไรบาง่า ถึงกับรีบหุบปาก เาะเขาเห็นตะขาบตัวยาวสองฉื่อตัวหนึ่งานออกจากถ้ำ่ารวดเ็ บนหลังส่องประาสีม่วงทอง เขี้ยวคมคู่ั้ดูเหืนกับมีดสั้นสองเล่มทีเดียว...
“ตะขาบจื่อเป่ยจิน บ้าเอ๊ย ี่ิ ช่วยข้าจับมันที เจ้านี่มันยาชั้นดีเชียวนะ... ” เื่ลั่วถูเห็นตะขาบยักษ์ก็แทบกระโดดตัวลอย ล้วงเอาถุงประหาที่เหืนกับทอด้วยด้ายทองออกมาจากอก พลางตะโกนลั่น
ได้ยินลั่วถูเรียกเช่นี้ ถึงหลิวฉงเหวินจะลังเลเล็กน้อย แต่ก็รีบยกืสั่งทหารทุกนายให้ล้อมไว้ทันที ถึงเขาจะเห็นว่าตะขาบตัวั้เก็ตกใเหืนกัน ต้องเป็สัตว์มีพิษ้าแน่ ถ้าโดนกัดเ้าสักคำ งานี้ไม่ตายก็ใกล้ตายกันไปข้าง ถ้าเป็เขาคงทุบมันตายั้่าี้แน่ ทว่าพอลั่วูล่าวเช่นั้ ขืนตีไปคงไม่ดีแน่
“ระวังตัวด้วย กดมันไว้ก็พอ ซ่งตง รีบช่วยข้าจับเจ้าตัวเล็กนั่นเ็ ใช่ ยาวแค่ฉื่อเดียวก็เอา จับไว้ให้ข้าั้หมดเลย ถ้ำต้นไม้กลายเป็รังตะขาบไปได้่าไรกัน... ” ลั่วถูตะโกน่าดีใาครั้ง
พอซ่งตงได้ยินเ้าก็ได้แต่หน้าซีดตาเืกไปแ้ แต่เจียงหมิ่นัตื่นเต้นดีใ เอาถุงออกมาถุงหนึ่งเช่นกัน ่องแ่วว่องไวถึงขนาดจับได้าตัวแ้ แต่ละตัวยาวเกือบหนึ่งฉื่อั้ั้ พวกตัวเล็กตัวน้อยไม่อยู่ในาตานางสักิ
พอเห็นตะขาบมากมายขนาดี้แห่ออกมาจากถ้ำ ในใของทุกได้แต่ขนลุกชัน ถ้าไม่ใช่ลั่วถูจุดสมุนไพรเยี่ยเสวียนไล่เสียก่อน ถ้าเกิดพวกเขาเ้าไปทันที เกรงว่าคงมีโดนกัดไม่น้อย
ตัวที่ยาวเกือบฉื่อูจับไปหมดแ้ ลั่วถูดูจะมีถุงด้ายทองไม่น้อยเลย หนึ่งุใ่ไ้าตัว เพียงแต่หลังจากตะขาบจื่อเป่ยจินูจับได้ ลั่วถูไม่ได้ยื่นืไปจับตัวมันแต่่าใด เขาัโรยผงยาประหารอบตัวมัน เืช่องว่างเล็กๆ ไ้่หนึ่ง จากั้ลั่วถูเปิดปากถุงด้ายทองที่ใหญ่ที่สุดและวางไว้ตรงช่องว่างั้
“ี้ป่มันได้แ้!” ลั่วถูผ่อนลมหายใและเ่ขึ้น
าลั่วถูด้วยความประหาใ และป่กิ่งไม้ในื ตะขาบจื่อเป่ยจินราวกับูกระตุ้นจากอะไรบาง่า เืู่ป่เป็อิสระ ร่างที่ยาวสองฉื่อก็พุ่งตัวทันที พุ่งผ่านช่องว่างเล็กๆ เ้าไปในถุงด้ายทองโดยตรง
ลั่วถูปิดปากถุง่ารวดเ็ จากั้แขวนไว้ที่เอว่ายินดี ที่จริงแ้เขาอยากเก็บมันในแหวนมิติมาก่า แต่ไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตเ้าไปจะตายหรือไม่ ตะขาบจื่อเป่ยจินที่มีชีวิตต้องขายได้ราคามาก่าตัวที่ตายแ้แน่
“ี้น่าจะไม่มีสัตว์ที่มีพิษแ้... ” ะที่คำกล่าวของลั่วถูลง ฝนเม็ดใหญ่ก็ตกลงบนศีรษะของเขา เมฆดำครึ้ม้อยต่ำจนราวกับกดทับลงบนศีรษะของทุก เสียงลมพัดทำให้ั้ป่ามีเสียง “ซ่าๆ ” ดังขึ้นไ่า ท้องฟ้าในี้ช่างดำมืดเืเิ
“ทุกเก็บกิ่งไม้แห้งมาให้เยอะ่ เผื่อว่ากลางคืนจะต้องพักที่นี่...” เื่หลิวฉงเหวินออกคำสั่ง ฝนเททันที อุณหภูมิของป่ากลางวันและกลางคืนต่างกันไม่น้อย เตรียมกิ่งไม้แห้งให้มาก่ย่อมเป็เรื่องดี
“ี่ิ เรื่องี้ให้อื่นทำเถอะ พวกเราไปดูที่ผาปากเหยี่ยวกันเถอะ” าตาของลั่วถูัเบนไปทางผาปากเหยี่ยว ี้เขากับพวกตงหลี่ลงเรือลำเดียวกันแ้ หากคิดจะออกจากป่าแห่งี้่าปลอดภัย ก็ต้องกำจัดอันตรายั้หมดทิ้งไปเสียพ
“เฉิงอิง เจ้าอยู่ที่นี่คอยปกป้องท่านแม่ทัพ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้าจะมาเอาศีรษะของเจ้าด้วยตัวเ” หลิวฉงเหวินกล่าว่าโหดเหี้ยม
“ท่านผู้บัญชาาโปรดวางใ หากพวกเรายังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้องท่านแม่ทัพแม้แต่ปลายนิ้ว!” เฉิงอิงตอบั่าจริงจัง
“พวกเจ้าระวังตัวด้วย วิชาาาทองกลั่นโลหิตของตระกูลจินแม้จะเป็วิชาที่ทำ้าตัวเไปบ้าง แต่ก็ไม่อาจดููได้ ถ้าที่มาเป็จินหยินซิน พวกเจ้าต้องรีบัมาทันที พวกเราเสี่ยงเดินทางตากฝนได้ แต่เจ้าไม่ใช่คู่ืของจินหยินซิน! ถ้าเป็อื่น ก็ทำาที่เจ้าเห็นสมควร ถ้าเรื่องี้ไม่อาจจัดาได้ ก็ค่อยคิดหาวิธีอื่น” แม่ทัพตงหลี่ออกคำสั่งสุดท้าย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา