ึจะบอ่าให้เธอช่วยกดแผลไว้ แต่ใความจริงับายเป็เขาที่จูงเธอจากห้องไป
เาะขาเขายาว่าเธอา เธอจึงต้องก้าวเท้าเร็ว่าปกติเพื่อที่จะเิาเขาทัน เธอจึงเตือนเขาไปว่า “ฉันว่านายน่าจะอยู่เช็คให้ละเอียดที่นี่สักคืนนะ ้ามันไม่หายไปไหนหรอก”
“ลู่เป๋าเหยียน เป็โรคะเพาะมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ”
“ลู่เป๋าเหยียน…”
ลู่เป๋าเหยียนขมวดคิ้วพร้อมหยุดเิ
“ูเี่อัน ทำไมเธอยังหนวกหูเหืนตอนเด็กไม่มีผิด?”
ตอนเธอสิบขวบก็เป็แบบี้ เธอสวมชุดเดรสเจ้าหญิงยี่ห้อดังที่ซูอี้เฉิงซื้อับมาจากอังกฤษนั่งตาใสอยู่ข้างเขา
“พี่เป๋าเหยียน ทำไมพี่ไม่พูดอะไรเลยคะ... ี่ะ พี่ไม่เบื่อบ้างเหรอ... หนูเล่นเกมเป็เพื่อนพี่ดีไหมคะ... พี่เป๋าเหยียนอารมณ์ไม่ดีหรอคะ งั้นเดี๋ยวหนูเลี้ยงไอติมพี่ดีไหม กินไอติมแล้วจะอารมณ์ดีขึ้นนะ...”
“ตอนเด็กฉันเป่าหนวกหูสักหน่อย” ูเี่อันโ “ตอนั้คุณน้าั้หลายคนยังชมฉันเลยว่าฉันทั้งเรียบร้อยและว่านอนสอนง่าย”
ใครบอ่าเธอไม่หนวกหูกัน? ตอนั้เขาถูกเธอกวนจนปวดหัวไปหมด พอบอกให้เธอเงียบหน่อย เธอก็รีบทำาอย่างว่าง่าย แล้วเม้มปากใช้สายตาไร้เดียงสามองเขาอย่างน้อยใจ เหืนไม่รู้ว่าัเทำผิดอะไร
ลู่เป๋าเหยียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ก็จริงที่ว่านอนสอนง่าย”
ึผ่านไปสักพักเธอจะเริ่ม่เสียงดังขึ้นอีกครั้ง แต่อย่างน้อยเธอใตอนั้ก็ว่าง่าย่าตอนี้ล่ะนะ
ูเี่อันเตรียมัเถียงับเต็มที่ แต่ลู่เป๋าเหยียนดันเห็นด้วยซะอย่างั้ เธอจึงถูกเขาจูงเ้าลิฟต์ไปอย่างงงๆ
ตอนมาูเี่อันัสั่นเสียจนลุงสวีเป็ห่ จึงให้คนขับรถมา่เธอ ตอนี้พวกเธอจึงนั่งรถเดิมับ้าได้พอดี
ึรถจะเคลื่อนัไปได้สักพักแล้ว แต่ลู่เป๋าเหยียนก็ยังไม่ยอมปล่อยืจากูเี่อัน ูเี่อันเก็ไม่คิดจะดึงืมา เาะเธอรู้สึ่าได้จับืเขาอยู่อย่างี้เธอึจะสบายใจ
เาะมีแต่แบบี้เท่าั้ เธอึมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าใตอนี้เขาอยู่ข้างกายเธอ
“ลุงสวีเขา... ดูเป็ห่นายานะ”
ูเี่อันเก็ไม่รู้เหืนกันว่าทำไมจู่ๆึพูดไป อาจเป็เาะเมื่อกี้เห็นลุงสวีวิ่งขึ้นมาอย่างรีบร้อน และสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและร้อนใจเขา ทำให้เธอรู้สึกัว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นก็เป็ได้
ลู่เป๋าเหยียนมองึเ้าไปใตาูเี่อัน
“แล้วเธอล่ะ”
ูเี่อันเงียบไปชั่วขณะ
“จู่ๆลุงสวีก็ขึ้นมาเคาะปะตูห้องบอกฉันว่านายเ้าโรงพยาบาล ตอนแฉันก็คิดว่าไม่น่าเป็ไปได้ เาะปกติเห็นนายดูแข็งแรงดี แต่ฉันก็รู้ดีว่าลุงสวีคงไม่เอาเรื่องแบบี้มาล้อเล่น ฉันไม่รู้จะทำยังไง สุด้าลุงสวีเลยลากฉันลงมา แล้วให้คนขับรถมา่ที่โรงพยาบาล คนขับรถบอ่านายไม่ค่อยป่วย ไม่น่าจะเป็อะไราหรอก ฉันเก็เป็หมอ ต่อให้นายอาการแย่แค่ไหน ฉันก็จะหาทางรักษานายให้ได้ แต่พอฉันเห็นนายนอนอยู่เมื่อกี้ นายไม่เหืนทุกทีที่ฉันเคยเจอ ฉัน...”
เาะป้ายข้างทางบังแไฟจนหมด ทำให้ที่นั่งด้านหัมืดลง ูเี่อันนั่งก้มหน้าเล็กน้อย ครึ่งึ่ใบหน้าอยู่ใความมืด สีหน้าเธอดูไม่สงบดั่งทุกที เธอพูดอธิบายด้วย้ำเสียงแผ่วเบา เธอเไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนพูดอะไรไปบ้าง
ืเธอที่จับืลู่เป๋าเหยียนบีบแน่นขึ้นไปทุกที
เธอกำัั
ตอนที่เธอเห็นลู่เป๋าเหยียนนอนหน้าซีดอยู่ที่เตียงผู้ป่วย เธอัา ัว่าเขาจะทรุดัทั้งๆแบบี้
ลู่เป๋าเหยียนโอบัูเี่อันเ้ามาใ้ เขาโน้มัลงไปเล็กน้อย และปะทับริมฝีปากเขาลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มเธออย่างแผ่วเบา
เสียงรอบกายเงียบสงัดลงใทันใด
ูเี่อันัแข็งทื่อเป็ท่อนไม้
วินาทีั้เหืนโลกทั้งโลกหยุดหมุน ริมฝีปากเขา ลมหายใจอุ่นๆเขา ืที่โอบเธออยู่เขา...
เธอสัมผัสทุกอย่างได้อย่างชัดเจน...
ลู่เป๋าเหยียนจูบเธอแล้วจริงๆ
ใความเงียบ เธอได้ยินเสียงเต้นหัวใจเขาอย่างชัดเจน
“ไม่ต้องั ฉันไม่เป็อะไรไปหรอก”
เสียงเขาที่ดังขึ้นมาท่ามางความเงียบเมื่อครู่ยังคงทุ้มต่ำและแหบเล็กน้อยเหืนเคย แต่คราวี้ใเสียงั้ับทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างน่าปะหลาด
ูเี่อัน “อืม” ตอบเขาัไปเสียงเบา น่าแปที่เธอไม่ัอีกต่อไปแล้ว
ลู่เป๋าเหยียนยังไม่ปล่อยูเี่อัน แถมยังเอนัเ้ามาซบไหล่เธอ
ไหล่เธอเหืนหญิงสาวคนอื่นทั่วไป ที่ซบแล้วไม่ได้อ่อนนุ่มสบายนัก แต่ทว่าทุกครั้งที่เ้าใ้เธอ จมูกเขามักจะได้ิ่นหอมดอกไม้อ่อนๆเฉพาะั ซึ่งเขาชอบิ่นี้าอย่างบอกไม่ถูก
ูเี่อันนิ่งไปเล็กน้อย เหืนบทบาทจะสลับกันหรือเป่า?
เธอขยับัอย่างไม่ชิน
“ลู่เป๋าเหยียน......”
แต่ลู่เป๋าเหยียนไม่ยอมลุกขึ้นมา แถมยังขยับัปรับองศาให้ซบได้อย่างสบายขึ้นไปอีก
“อย่าขยับสิ ไม่ได้ยินที่เสิ่นเยว่ชวนพูดหรอ ฉันไม่ได้นอนมาสองวันแล้วนะ” ง
เสียงเขาดูอ่อนเพลียา เธอจึงคิดซะว่ายอมๆให้คนป่วยหน่อยละกัน
ูเี่อันเอียงคอหันมามองลู่เป๋าเหยียน เขากำัั
เป็ครั้งแที่เธอเห็นเขายามั ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความอ่อนล้าแต่ับดูสบายใจ ทำให้คนมองไม่้ารบกวนเขา และไม่สามารถละสายตาไปได้เลย นั่นเาะว่า...
เขาช่างน่ามอง ดีต่อใจเหลือเกิน!
ูเี่อันนึกโทษฟ้าโทษสวรรค์อีกครั้ง คนอะไรขนาดป่วยยังหล่อได้ขนาดี้ ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ
ูเี่อันมองหน้าเขาต่อไปอีกสักพัก เธอเห็นว่าข้างๆเธอมีผ้าห่มอยู่ผืนึ่ ที่จริงอุณหภูมิบนรถก็อุ่นสบายดี แต่เาะตอนี้เป็ฤดูใบไม้ผลิทำให้อากาศติดจะหนาวอยู่บ้าง คิดแล้วเธอจึงห่มผ้าให้เขา
ลู่เป๋าเหยียนไม่ได้ัึา เขาสัมผัสได้ึทุกการะทำูเี่อัน และกำัมีคเพลิดเพลินกับมันอย่างเต็มที่ ูเี่อันไม่รู้ัเลยสักนิดว่าลู่เป๋าเหยียนกำัยิ้มอยู่ ตอนี้หัวใจเธอกำัพองโตอย่างพอใจ
เป็ความพอใจที่ได้จากการทำสิ่งเล็กๆน้อยให้กับ... คนที่ัเใส่ใจ
หัจากั้ 1 ชม. รถก็ได้จอดลงที่หน้าปะตู้า คนขับจึงพูดขึ้นว่า
“คุณผู้หญิงครับ ึ้าแล้วครับ”
ูเี่อันเห็นลู่เป๋าเหยียนกำััอย่างสบายใจ เธอัเลเล็กน้อยก่อนจะปลุกเขา
“ลู่เป๋าเหยียน ึ้าแล้ว”
ลู่เป๋าเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา ูเี่อันรู้สึกผิดที่ไปกวนเขาจึงพูดขึ้นว่า
“ฉันไม่อยากกวนนายหรอกนะ แต่ว่าึ้าแล้วล่ะ”
หน้าเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ลู่เป๋าเหยียนยกืขึ้นลูบผมเธอเล็กน้อยเหืนจะสื่อว่าไม่เป็ไร แต่เธอับขมวดคิ้วขึ้นมา และพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“อีกอย่าง... นายัา ไหล่ฉันปวดไปหมดแล้วเนี่ย...”
ลู่เป๋าเหยียน “......ลงรถ”
ูเี่อันรีบลุกไป เธอนวดไหล่เล็กน้อย และพบว่าืขวาเธอชาจนไม่รู้สึกอะไรไปซะแล้ว
เฮ้อ เพื่อได้มองคนหล่อ เธอจะสู้ตายเกินไปไหมเนี่ย
ลู่เป๋าเหยียนเห็นดังั้จึงถามขึ้นว่า
“ืชาเหรอ”
“ฉันไม่รู้สึกึืัเแล้วอ่ะ...”
ลู่เป๋าเหยียนถอนหายใจ แล้วจึงจับืเธอขึ้นมาค่อยๆนวดแขนกับฝ่าือย่างไม่ัไม่เบา
ูเี่อันอึ้งไป การะทำที่ใ้ชิดขนาดี้ สำหรับเขากับเธอที่เป็แค่สามีภรรยากันหลอกๆ มันดู...เหมาะสมแล้ั้นหรอ?
แต่ว่าเมื่อกี้ตอนอยู่บนรถ เหืนว่าพวกเธอจะ... จูบกันแล้ว
ูเี่อันลอบมองดูท่าทีลู่เป๋าเหยียน เพื่อคาดเดาว่าที่เขาจูบเธอหมายความว่าอะไร สุด้าได้ผลลัพธ์ที่ว่า
ลู่เป๋าเหยียนอาจแค่อยากให้เธอสบายใจขึ้น เลยใช้วิธีั้บอกกับเธอว่าเขาไม่เป็ไร
เาะฉะั้ เธอไม่ควรคิดาไป
ลู่เป๋าเหยียนนวดืเธออย่างั้อกั้ใจ เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สีหน้าดูอ่อนโยน่าทุกที จนูเี่อันชักจะสงสัยว่าเธอตาฝาดหรือเป่า
ไม่ช้าืเธอก็ับมามีความรู้สึกอีกครั้ง เธอพบว่าลู่เป๋าเหยียนลงแรงนวดกำัดี ไม่ัไม่เบาเกินไป สบายมาๆ แถมสัมผัสที่ได้จากืเขาก็ช่างดีเหลือเกิน
คราวี้ ไม่เพียงแต่ืที่ับมารู้สึกอีกครั้ง แต่หน้าเธอนี่สิ ทำไมจู่ๆึร้อนขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย!
ลู่เป๋าเหยียนเก็ยังไม่มีทีท่าจะปล่อยืูเี่อัน
ผิวขาวนวลเนียนโดยธรรมชาติเธอ เวลาจับแล้วทั้งนุ่มทั้งลื่น ทำให้คนที่ได้สัมผัสไม่อยากปล่อยให้หลุดืไป
แต่ผิวเธอดูเหืนจะแดงง่าย ขืนยังนวดต่อไปไม่แน่อาจจะทำให้ผิวแตกได้ ลู่เป๋าเหยียนจึงหยุดืลง
“ดีขึ้นบ้างหรือยัง”
เสียงั้ทำให้เธอหลุดมาจากภวังค์ เธอรีบดึงื
“ดีขึ้นาแล้วล่ะ คุณนะ”
ลู่เป๋าเหยียนมองนาฬิกา ตอนี้เที่ยงคืนแล้ว
“ดึกาแล้ว เธอรีบขึ้นไปนอนเถอะ”
ูเี่อันยังคงยืนนิ่งมองลู่เป๋าเหยียนอยู่ที่เดิม
“นายหิวหรือเป่า ฉันหิวแล้ว”
“อยากกินอะไร เดี๋ยวฉันสั่งให้พ่อครัวทำให้” เขานิ่งไปสักพักแล้วจึงพูดว่า “ฉันก็เริ่มหิวแล้ว”
“ฉันกินอะไรก็ได้” ูเี่อันพูด “แต่ว่าตอนี้นายควรกินพวกอาาอ่อนๆนะ ไม่ต้องเรียกพ่อครัวหรอก เดี๋ยวฉันไปต้มโจ๊กให้ โจ๊กทะเลดีไหม?”
ลู่เป๋าเหยียน “อืม” ัไป ูเี่อันจึงรีบเิเ้า้าไป
เธอหยิบข้าวหอมมาจากตู้เย็นให้องครัว แล้วโยนลงไปใหม้อเพื่อต้มให้สุก จากั้จึงเริ่มจัดการเตรียมทะเล
เธอผ่าหักุ้งเป็สอง่เพื่อนำเอาเครื่องใและเสียมา จากั้ใช้มีดบั้งปลาหมึกและหั่นให้เป็แผ่นขนาดพอดีคำ ตอนั้เโจ๊กใหม้อก็เดือดพอดี เธอจึงใส่กุ้งฝอยลงไปต้มให้่ิ่นหอม แล้วใส่ขิงลงไปเพื่อดับความคาว จากั้ก็นำกุ้งลงไปต้มให้สุก าด้วยหอยกาบ และปลาหมึกเป็อย่างสุด้า
ต้มจนเปลือกหอยกาบเปิ เมล็ดข้าวก็เปื่อยได้ที่ ้ำมันที่มาจากวัตุดิบลอยส่องปะกายแวววาวอยู่ด้านบน ่ัโจ๊กเก็ดูน่าทาน ตอนี้ิ่นหอมโจ๊กที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆหอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้องครัว
หัจากปรุงรสและโรยผักชีเรียบร้อยแล้ว ูเี่อันจึงปิดเตาแก๊ส ตัก้ำมันที่ลอยอยู่ด้านบนลงไปก่อนแล้วาด้วยโจ๊กอีกเล็กน้อยใส่ชาม ถ้วยี้เป็ลู่เป๋าเหยียน ทั้งหอมและย่อยง่าย ่เธอ... แน่นอนว่าจะช่วยรับผิดชอบย่อยยากอย่างบรรดาทะเลทั้งหลายให้เ!
เธอกำัจะนำโจ๊กทั้งสองถ้วยใส่ถาดเพื่อยกไป แต่ับพบว่ามีคนยกถาดมาเตรียมไว้เร็ว่าเธอเสียอีก
“ฉันเ” ลู่เป๋าเหยียนยกโจ๊กไปไว้ที่ห้องอาา
ูเี่อัน่ถ้วยที่มีแต่โจ๊กเป่าๆให้ลู่เป๋าเหยียน
“ะเพาะนายตอนี้คงรับได้แค่ี้” พ
ลู่เป๋าเหยียนลองตักขึ้นมาชิมดู ก็พบว่าูเี่อันต้มโจ๊กได้ยอดเยี่ยมา โจ๊กเธอไม่คาวเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังคงความหอมหวานที่ได้จากทะเลที่ใส่ลงไปไว้อย่างดี วินาทีที่เ้าปากั้่ิ่นหอม พอืนลงไปก็ยิ่งทำให้อยากตักกินซ้ำ เป็โจ๊กที่อร่อยที่สุดเท่าที่เขาเคยกินมา
สายตาเขาหยุดอยู่ทีู่เี่อัน และมองอย่างพินิจพิจารณา
ตอนี้ก็ดึกาแล้ว ลุงสวีกับคนรับใช้คนอื่นต่างก็พักผ่อนกันอยู่ใตึกที่พักหัสวนดอกไม้ ทั้ง้าตอนี้มีเพียงไฟจากห้องอาาที่ยังคงส่องสว่าง แไฟสีนวลที่ไม่สว่างานัก ับดูอบอุ่นสบายยิ่ง่าทุกที ูเี่อันโดนลู่เป๋าเหยียนมองจนเธอรู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมา
“โจ๊กไม่อร่อยหรอ? ไม่น่าเป็ไปได้นะ”
เธอใช้ช้อนตักโจ๊กใส่ปาก ลู่เป๋าเหยียนคิดจะหยุดเธอแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว โจ๊กร้อนๆทำเอาเธอร้องเสียงหลง
“โง่จริงๆ”
ลู่เป๋าเหยียนเท้ำ่ให้เธอ เธอรีบดื่มลงไปเกือบค่อนแก้ว ึจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดลงไปได้
“แลบลิ้นมา เดี๋ยวฉันดูให้” คำพูดที่ดูเหืนสั่ง แต่้ำเสียงับเต็มไปด้วยความห่ใยเขาดังขึ้น
ติดตาม