หลังถูกผับแห่งสุดท้ายของแหล่งท่องราตรีปฏิเสธไม่ให้เ้า เธอคงต้องยอมรับเสียทีว่าตนได้ถูกลู่เป๋าเีแบนเ้าให้แล้ว
“ให้ตาย!” ลั่วเสี่ยวซีเริ่มโวยใส่ผู้จัดการร้าน “ฉันคือลั่วเสี่ยวซี! ลูกาของปะธานลั่วนะ! ุไม่รู้หรือไงว่าทำแบบี้หมายถึงกำลังปิดช่องทางหากินของัเอง”
“ุหนูลั่ว...” ผู้จัดการร้านอธิบายอย่างลำบากใจ “ุาลู่สั่งมานี่ครับ พวกเราเองก็ไม่มีทางเลือก ผมทราบดีว่าไม่ควรมีปัญหากับตระกูลลั่ว แต่ว่า... กับตระกูลลู่ผมยิ่งไม่กล้าเ้าไปใหญ่!” เขายอมเสียลูกค้าอย่างลั่วเสี่ยวซีอย่างไม่ลังเล...
ลั่วเสี่ยวซีไม่อยากต่อปากต่อคำกับผู้จัดการร้านอีกต่อไป เธอเิกลับไปที่รถสปอร์ตคันใหม่ของเธ้วนความโมโห ว่าแล้วจึงขับรถไปหาซูเี่อัน
ซูเี่อันไม่แคร์เื่ี้เลยสักิ เธอพูดแค่ว่า
“ลั่วเสี่ยวซี อย่าเอาความรักที่ไม่สมหวังมาเป็นข้ออ้างในการดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำทุกวันเลย เธอควรเอาเวลาไปทำอะไรให้เป็นเื่เป็นราว แฟนี่าฉันแต่ละ มีใครบ้างที่ไม่ใช่ผู้ญิทำงานเก่ง? เธอไม่ได้ทำัให้อยู่ในสเปคเขาเลย แล้วเขาจะเลือกเธอไหมล่ะ”
“ก็ฉันไม่จำเป็นต้องทำงานเก่งนี่” ลั่วเสี่ยวซีบ่นกับัเอง “ที่จริงฉันก็เคยนั่งคิดนะว่า แฟนของี่าเธอแต่ละมีแต่ผู้ญิที่เก่งและโดดเด่น เี่อัน ถ้าฉันเป็นแบบเธอพวกนั้นได้บ้าง เธอว่าเขาจะหันมาสนใจฉันบ้างไหม”
ซูเี่อันนิ่งไป “เธอคิดจะทำอะไร”
ลั่วเสี่ยวซียิ้ม “ไว้ฉันจะบอกเธอทีหลัง”
พูดจบเธอก็เิออกไปไวดั่งาลม
ซูเี่อันรู้จักเพื่อนี้ดี เธอคงแค่ใจร้อนคิดชั่ววูบ ปกติลั่วเสี่ยวซีเป็นที่ไม่ว่าจะเื่อะไรก็ทำได้ ต่อให้เป็นเื่น่าตกใจแค่ไหนก็ตาม แต่จะพยายามทำจนสำเร็จถึงปลายทางได้หรือไม่นี่สิ...อันี้พูดยาก
พอทำไปสักพักเธอก็มักจะเริ่มเบื่อ หรือไม่ก็เจอของใหม่ที่อยากลอง สำหรับลั่วเสี่ยวซี คำว่ายอมแ้ไม่ใช่เื่แปลกอะไร
มีเพียงเื่เดียวเท่านั้นที่เธอพยายามมาโดยตลหลายปีที่ผ่านมาคือ ซูอี้เฉิง
ซูเี่อันไม่แน่ใจว่าซูอี้เฉิงควรจะดีใจหรือเสียใจดีกับเื่ี้
เธอได้เจอลั่วเสี่ยวซีอีกครั้ง คือสามวันให้หลัง
ซูเี่อันเพิ่งเลิกงานกลับมาบ้าน ลั่วเสี่ยวซีก็โทรมาหา
“คืนี้ทุ่ม อย่าลืมดู่ันาน!”
“อย่าบอกนะว่าเธอไปก่อเื่อะไรมาจนรายการทีวีมาขอสัมภาษณ์” มีเพียงเื่ี้ที่เป็นไปได้ในความคิดของซูเี่อัน
ลั่วเสี่ยวซีหัวเราะอย่างมีเลศนัย
“เดี๋ยวถึงเวลาเธอก็รู้เอง อย่าลืมดูนะ!”
ซูเี่อันเริ่มอยากรู้ขึ้นมา เธอเปี่เสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้าน นั่งกกระปุกไอศรีมอยู่บนโซฟา พลางกดรีโมตเปี่ไปที่่ันานซึ่งตอนี้กำลังถ่ายทสด...
การปะกวดซูเปอร์โมเดล!
ซูเี่อันเกือบสำลักไอศรีม เธอมอง้าจออย่างไม่อยากเชื่อาตาัเอง ไม่นานก็เห็นลั่วเสี่ยวซีเิออกมาจากหลังเวที
เธอสวมบิกีนีอวดรูปร่างที่งดงามไปทุกสัดส่วน เธอ้าเิอย่างมั่นใจได้มาตรฐานทุกสเต็ป ใบ้าแย้มยิ้มสดใสปนเย้ายวน ทำเอาคณะกรรมการผู้าด้านล่างมองตาค้าง
ซูเี่อันหยิบโทรศัพท์โทรไปหาซูอี้เฉิง
“ี่คะ ่ันาน เสี่ยวซี”
ซูอี้เฉิงยังอยู่ที่ออฟฟิศ ได้ยินันั้นจึงเปิดทีวี และภาพแรกที่เ้าสู่าตาของเขาคือ ขาเรียวยาวของลั่วเสี่ยวซี ตามด้วยเรือนร่างที่เผยส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างงดงาม
ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจของโปรดิวเซอร์หรืออย่างไร กล้องได้ตัดภาพไปยังใบ้าของบรรดาผู้ชมด้านล่าง าตาของผู้าแต่ละที่จ้องไปยังลั่วเสี่ยวซีดูตื่นตะลึงปนหื่นกระา ไม่ว่าลั่วเสี่ยวซีจะกวาดาตามองไปทางไหน ทางนั้นก็มีเสียงฮือฮาในทันที ทำให้เธอยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
เธอกำลังเพลิดเพลินกับการอวดเรือนร่างัเองให้อื่นชื่นชมงั้นเหรอ?
กร๊อบ! รีโมตทีวีถูกซูอี้เฉิงบีบจนแหลกคาื เขาดึงปลั๊กทีวีออกอย่างแรง
ขัดลูกตาเป็นบ้า!
“ี่ช่วยปรามๆเสี่ยวซีหน่อยได้ไหมคะ” ซูเี่อันถอนาใจ “เธอบอ่าอยากทำัโดดเด่นให้ี่ดู ขอร้องล่ะค่ะ ตอนี้เธอน่าะโเ่สมใจแล้ว ี่อย่าทำให้เธอต้องทำมาก่าี้เลย”
ซูอี้เฉิงนั่งลงบนโซฟาพลางยกนิ้วนวดขมับ
“ไม่นานเธอก็คงเบื่อไปเอง ไม่ต้องห่วง”
“ไม่ใช่ว่าหนูไม่ไว้ใจเธอ” ซูเี่อันเตือนซูอี้เฉิง “แต่หนูไม่ไว้ใจวงการี้ต่างหาก ภายดูสวยหรูแค่ไหนภายในก็ยิ่งสกปรก ไม่รู้ว่าตอนี้มีผู้ากระาเลืจ้องจัดการาสวย้าใหม่อย่างลั่วเสี่ยวซีมากแค่ไหน ี่ก็รู้ดีนี่คะ เอาเป็นว่า แล้วแต่ี่จะจัดการแล้วกัน”
ซูเี่อันวางา ลั่วเสี่ยวซีเองก็เิแบบเสร็จพี ต่อมาจึงเป็นการเิแบบของผู้เ้าแข่งขันอื่น แต่ละรูปร่าง้าตาดีไม่มีใครแ้ใคร เพียงแต่ยังไม่มีไหนดึงดูดาตาได้เท่าลั่วเสี่ยวซี
ลั่วเสี่ยวซีที่อยู่บนเวทีเหืนมีออร่าเปล่งปะกาย เธอสวยชวนตะลึงเสียจนดึงดูดทุกาตาได้อย่างชะงัด
ซูเี่อันตักไอศรีมพลางคิด ง
หรือว่าลั่วเสี่ยวซีจะเหมาะกับเวทีแบบี้กันนะ?
“ุผู้ญิครับ” ลุงสวีเิเ้ามา “มีผู้าหนึ่งแซ่ซูมาขอพบครับ เขาบอ่า เป็นพ่อของุ”
ซูหงเยวี่ยน!
ซูเี่อันวางไอศรีมในื แล้วจึวมองออกไปปะตูด้วยาตาระแวดระวัง หลังนิ่งไปชั่วอึดใจก็ตอบไปว่า
“ให้เขาเ้ามา”
เธอไม่รู้ว่าซูหงเยวี่ยนมาหาเธอในเวลาี้ทำไม แต่เธอมั่นใจว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอในบ้านหลังี้แน่
ซูหงเยวี่ยนใส่ชุดเป็นทางการดูมีราคาเิยิ้มเ้ามา
“เี่อัน สุภาษิตที่ว่า ลูกาออกเรือนไปกลายเป็นอื่นนี่ท่าจะจริงนะ ตอนี้ขนาดเป็นพ่ออย่างฉันจะมาหาลูกาที ยังต้องกดอรอคำอนุญาตถึงเ้ามาได้ ”
“ุซูจำอะไรผิดหรือเปล่าคะ” ซูเี่อันิ้เ็ “คืนนั้นในงานปะมูลดิฉันบอกุไปแล้วว่า ตอนี้พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันอีก ตอนีุ้มาเรียกัเองว่าพ่อ ช่างน่าขัน ”
“เธอยัดข้อหาเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลให้ซู แถมยังจับน้าของเธอเ้าคุกฐานทำร้ายร่างกายเจ้าพนักงาน” ซูหงเยวี่ยนสี้าเริ่มแปเปี่ “ยังไม่พอใจอีกเหรอไง”
ซูเี่อันเริ่มเ้าใจอะไรบางอย่าง “ุจะมาขอให้ฉันปล่อยพวกเธอไป? ถ้าเป็นเื่นั้น ฉันคง...”
เธอคงไม่มีทางยอมเด็ดขาด!
“เปล่าเลย” ซูหงเยวี่ยนยิ้มพลางมอง้าซูเี่อัน “ฉันมาบอกเธอว่า เธอกับลู่เป๋าเี ไม่จำเป็นต้องเล่นละครตบตาอีกต่อไป”
ซูเี่อันแอบซ่อนความรู้สึกแปลกใจเอาไว้ และรักษาท่าทีสงบนิ่งด้วยสี้าเรียบพลางมองซูหงเยวี่ยนอย่างไม่เ้าใจ
“เี่อัน เธอช่างเหืนแม่ของเธอ แถมยังเก่ง่าอีกนะ” ซูหงเยวี่ยน่า “นี่ถ้าฉันไม่รู้เื่มา่ คงโดนเธอหลอกจนเชื่อสนิทใจแน่ๆ”
ซูเี่อันยังคงนิ่ง “ุรู้อะไรมาล่ะ ไม่คิดจะบอกให้ฉันรู้หน่อยเหรอ”
“เธอกับลู่เป๋าเีไม่ได้รักกัน ที่พวกเธอแต่งงานกันเพราะต้องการข่มขู่ฉัน” ซูหงเยวี่ยนจ้อง้าซูเี่อันไม่วางตา “ที่ฉันพูดไปถูกต้องไหม”
“ฉันไม่เคยรู้เื่พวกี้มา่” ซูเี่อันยิ้ม “ข่าวสารของุซูนี่รวดเร็วดีนะคะ”
“ฉันรู้ว่าเธอเรียนจิตวิทยามาสมัยอยู่เืง อย่าคิดมาลองใจฉันหน่อยเลย” ซูหงเยวี่ยนเริ่มหมดความทน เขาพูดด้วยสี้าเย็นชา “ถ้าไม่มีหลักฐาน ฉันคงไม่มาหาเธอ”
เขากุมข้อมูลอะไรอยู่ในืแน่ๆ!
ซูเี่อันรู้จักซูหงเยวี่ยนดี เขาไม่เคยทำเื่ที่เขาไม่มั่นใจว่าจะทำสำเร็จ ตอนี้เธออยากรู้แค่ว่าเขาไปได้ยินเื่ที่เธอกับลู่เป๋าเีจะหย่ากันในปีข้าง้ามาจากไหน
ซูหงเยวี่ยนหยิบืถือขึ้นมาแล้วเปิดคลิปเสียง
“ลู่เป๋าเีสัญญากับฉันเองว่า อีกปีเขาจะหย่ากับซูเี่อัน”
“ฉันไม่อยากเห็นลู่เป๋าเีต้องเหนื่อยกับการพยายามเล่นละครอีกต่อไปแล้ว”
……
น้ำเสียงของหานรั่วซีดูเยือกเย็น ทุกคำที่กลั่นออกมาราวกับกำลังเย้ยหยันซูเี่อัน
ซูเี่อันหลุบตาลงไปชั่วะ เหืนกำลังเก็บงำความรู้สึกบางอย่างอย่างแนบเนียน
ศึกครั้งี้เธอยอมรับว่าเธอแ้แล้ว แ้ให้กับคำพูดของหานรั่วซีที่ว่า
‘ลู่เป๋าเีเหนื่อย’
ในที่สุดเธอก็เ้าใจ ว่าที่ลู่เป๋าเีทำมาทั้งหมดไม่ใช่เพราะแคร์เธอ แต่เพราะเขากำลังพยายามเล่นละครให้สมจริง
พยายามอย่างเหน็ดเหนื่อย...
ซูหงเยวี่ยนเห็นซูเี่อันก้ม้าไม่พูดไม่จา เขาจุดซิการ์พลางคิดว่างานี้เขากำลังได้เปรียบ
“ฉันเคยสงสัยเื่การแต่งงานของพวกเธอ แต่ไม่นึกเลยว่าลู่เป๋าเีจะยอมแต่งงานกับเธอเพื่อนตบตาฉัน แถมยังแสดงละครได้เนียนขนาดนั้น แต่ดูท่าที่เขารักจริงๆจะเป็นหานรั่วซีนะ เขาเลยยอมอยู่กับเธอแค่ปี ฉันเกือบโดนหลอ่าเขาแคร์เธอจริงๆซะแล้วไหมล่ะ”
“เี่อัน เธอกับอี้เฉิงไม่มีทางสู้ฉันได้!” ในที่สุดสี้าอันโหดเหี้ยมของซูหงเยวี่ยนก็เผยออกมา เาืขึ้น “อี้เฉิงไม่มีทางทำลายบริษัทฉันได้แน่! อีกอย่าง เมื่อ 9 ปีที่แล้ว เป็นฉันเองที่สั่งให้น้าของเธอไปพบแม่เธอ”
ตอนนั้นสุขภาพของแม่กำลังทรุดหนัก หมอเคยเตือนไว้ว่าอย่าให้เธอได้รับกระทบกระเทือนไม่ว่าจากเื่ใดก็ตาม แต่ซูหงเยวี่ยนกลับจงใจให้เจี๋ยงเสวี่ยลี่ไปพบแม่?
ซูเี่อันเริ่มเ้าใจอะไรบางอย่าง ตาเธอเริ่มแก่ำพลางเิไปใกล้เขาอย่างโกรธแค้น
“ุจงใจ ุจงใจฆ่าแม่!”
ซูหงเยวี่ยนยิ้มชั่วร้ายอย่างสะใจ แล้วจึงเิกลับออกไป
ความโกรธเกลียดคับแค้นแผ่เ้ากระจายเต็มจิตใจของซูเี่อัน ถ้าเธอมีมีดในตอนี้ ดีไม่ดีเธออาจจะพุ่งเขาไปแทงเ้าเสียเดี๋ยวี้เลยก็ได้
แต่สติของเธอยังคงมีอยู่ เธอโกรธจนาใจไม่เป็นจังหวะ
น้ำตาที่คั่งค้างอยู่เมื่อครู่เริ่มไหลออกมา
ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาเพราะสาเหตุที่แม่เธอตาย หรือเพราะคำพูดที่ว่า
“ลู่เป๋าเีเหนื่อยกับการเล่นละคร”
ลุงสวีเพิ่งเคยเห็นซูเี่อันร้องไห้เป็นครั้งแรก เขาถือโทรศัพท์และรีบเิมาหาเธอ
“ุผู้ญิ ุผู้าอยากคุยกับุครับ”
“บอกเขาทีว่าหนูกำลังยุ่งอยู่ค่ะ”
เธอยกืเช็ดน้ำตา แล้ววิ่งกลับขึ้นห้องไป
ที่จริงที่กำลังยุ่งอยู่คือลู่เป๋าเี การปะชุมเพิ่งเริ่มต้นไปได้ไม่ถึงึ่ โทรศัพท์แจ้งข่าวจากลุงสวีก็ัขึ้นมา ไม่รู้ว่าซูหงเยวี่ยนคุยอะไรกับเธอ แต่ซูเี่อันดูแปลกๆ เขาจึงให้ลุงสวีส่งโทรศัพท์ให้ซูเี่อัน
“ุาครับ ุผู้ญิไม่ยอมรับาครับ” ลุงสวีพูดอย่างลำบากใจ “ลองหาทางอื่นติดต่อเธูไหมครับ”
ลู่เป๋าเีขมวดคิ้วยุ่ง หลังวางาเขาก็ปะกาศจบการปะชุมทันทีแล้วจึงหยิบโทรศัพท์เิออกจากห้องปะชุมไปพ
พนักงานแต่ละต่างส่งาตาถามที่รีบเิทางจากเนปาลมาที่นี่อย่างเสิ่นเยว่ชวนอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก!” เสิ่นเยว่ชวนพูดยิ้มๆ “ใครๆก็เคยมีเวลาที่คิดถึงภรรยาขึ้นมาใช่ไหมล่ะ แถมบอสของเราเพิ่งแต่งงานด้วยนี่เนอะ”
การแต่งงานของลู่เป๋าเีแม้แต่ในต่างปะเทศเองก็เป็นข่าวั ได้ยินันั้นทุกในที่ปะชุมต่างทำ้าเ้าใจกันอย่างพร้อมเพียง
ข้าวใหม่ปลามันก็งี้ ห่างกันไม่กี่วันเหืนไม่เจอ้ากันเป็นปี
สำหรับลู่เป๋าเีแล้ว เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ
ซูเี่อันไม่ยอมรับโทรศัพท์ แถมโทรเ้าืถือก็ไม่รับ คิ้วที่ขมวดมุ่นของลู่เป๋าเียิ่งแน่นเป็นปม หัวใจเหืนถูกบีบรัดไปด้วยความกังวลอันน่าหงุดหงิด
เขากด้าจอืถือเพื่อโทรหาซูเี่อันอีกครั้ง...
ติดตาม