กันหันเสน่หา

“ไหนว่าจะอาบน้ำล้างคราบขาวๆ ออกจากตัวให้หมดไงสายน้ำผึ้ง
หรือว่ารอฉันมาช่วยอาบให้ละยายตัวดี” เขาอารมณ์เย็นลงแล้วเชียวนะ
แต่เพราะสายน้ำผึ้งฤทธิ์มากบวกกับเรื่องที่ได้รู้เมื่อครู่ เลยอยากลองสักครั้ง
เธอมีดีแค่ไหน ถึงได้ทำให้ประพันธ์เอ่ยปากขอหย่ากับกับบ่อเงินบ่อทอง
“ไม่นะ...ปล่อยฉันนะ!” หวีดร้องเสียงหลง
สองมือจับขอบระเบียงและฝืนตัวเอาไว้ ไม่ยอมเดินตามแรงลากจูงของคนตัวใหญ่
ทว่าเรี่ยวแรงที่น้อยกว่า บวกกับความกลัวตกลงไปกระแทกกับพื้น
ทำให้เธอทานไว้ไม่ได้ ถลาหัวตุงคว้างไปจนกระแทกเข้ากับกายแกร่ง
ก่อนถูกช้อนขึ้นบ่ากว้าง “ปล่อยฉันนะคุณภาสวร! ปล่อย!”
เสียงสุดท้ายแทบไม่ได้ออกจากปาก ด้วยในหูได้ยินเสียงเนื้อปะทะเนื้อ
พร้อมด้วยความเจ็บที่สะโพก จนน้ำตาอุ่นร้อนไหลอาบสองแก้ม
“ถ้าขืนทำฤทธิ์ใส่อีก ฉันจะโยนเธอทิ้งข้างล่าง”