เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
กู้หาเฟิงไล่พ่อบ้านไป เมื่อเขาเห็นว่าหลิวเยว่ัเลที่จะพูด ตอนนี้ในศาลาจึงเหลือเพียงพวกเขาคนนั่งเผชิญ้ากัน ก่อนที่กู้หาเฟิงจะเอ่ยถากถาง.
“หลิวเยว่ จริงๆ แ้ เจ้าก็ไม่ได้งดงามล่มบ้านล่มเืงถึงเพียงนั้น ไม่จำเป็นต้องจงใปลอมตัวทำให้ตัวเูแก่ชราแบบนี้ก็ได้”
ปากของคนคนนี้ยังร้ายกาจัเดิม หลิวเยว่ไม่มีความรู้แบบเขา นางหนีมาตอนค่ำจนยามนี้ก็เที่ยงคืนแ้ ตลอดทางนางเคร่งเครียดา พอตอนนี้มาถูกกู้หาเฟิงจับได้ นางย่อมไม่สามารถหลบหนีได้อีก เมื่อสติของนางผ่อนคลายลง นางจึงเริ่มรู้สึกเหนื่อยและหิว
“ไป ัเื ข้าจะพาเจ้าไปกินอาหารเย็น”
หลิวเยว่เดินตามัเขาไปอย่าง่า่าย รถม้าของเขาจอดอยู่ถนนาเก่า หลิวเยว่ัเลอยู่ครู่ึ่ก่อนจะหันไปถามเขา
“ข้านั่งในนั้นได้ด้วยหรือ”
“ได้แน่นอน”
กู้หาเฟิงเปิดม่านึ้และให้หลิวเยว่เดินเข้าไป ่เขาก็นั่งอยู่บนัม้าที่ยืนอยู่ข้าง เขาถือแส้และนั่งัตรง เมื่อสวมเสื้อคลุมสีขาว ทำให้เขาูหล่อเหลาองอาจ เพียงแค่แผ่นัก็ทำให้เขามีเสน่ห์าพอ ยิ่งไป่านั้น เขาร่ำรวยเกือบเท่าแคว้น ไม่่าแปลกใที่หญิงสาวุคนในเืงเทียนเฉิงจะตกหลุมรักเขา รูปลักษณ์ ้าตา และอุปนิสัยเช่นนี้ แม้แต่ในยุคปัจจุบัน เกรงว่าคงเป็นเทพบุรุษที่เกิดมาพร้อมกับยิ้มดึงูดุคน ทำให้สตรีจำนวนาหลงเสน่ห์
รถม้าโคลงเคลงไปมา รถม้านั้น นางรู้สึ่ามีคนอยู่ข้างามาย ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างหลีกทางให้เขา และบางคนก็เอ่ยเรียกเขาด้วยความเคารพ
“คุณาเฟิง”
ัจากนั้นไม่ารถม้าก็หยุดลง กู้หาเฟิงลงจากัม้า ก่อนจะเข้ามาเปิดม่านให้หลิวเยว่`
“ถึงแ้ าิ” เขาเอื้อมืไป``
“ให้คนขับรถม้าเอารถไปเก็บที่สวนับ้าน ้าะไปตอนนั้น” หลิวเยว่รู้ดีว่าต้องมีคนอยู่ข้างไม่น้อยกำัรอูว่าสตรีที่คุณาเฟิงให้นั่งบนรถม้า่ตัวนั้นเป็นใคร แม้ตอนนี้นางจะปลอมตัวอยู่ แต่นางก็ยังต้องระมัดระวัง
กู้หาเฟิงเปิดม่านแ้เอนตัวเข้ามา ยื่น้าเข้าไปใ้กับนางพลางเอ่ยว่า
“หลิวเยว่ อย่าคิดว่าเจ้างดงามถึงเพียงนั้น ตอนนี้เจ้าเหืนคนมาจากโรงย้อมผ้า ไม่ต้องกังวล เจ้าไม่สำคัญขนาดนั้น ไม่มีใครเจ้า”
หลิวเยว่ยังไม่ยอมแพ้
กู้หาเฟิงเริ่มร้อนใแ้
“จะลงมาดีๆ หรือไม่?”
เมื่อเห็นว่าหลิวเยว่ไม่สนใ เขาจึงยื่นืไปอุ้มหลิวเยว่จากรถม้าโดยตรง
“เจ้า...”
ัจากลงมาจากรถม้าแ้ เีงโกรธเคืองของหลิวเยว่ก็หยุดลงทันทีเมื่อเห็นคนไม่น้อยกำัยืนู กลับกัน นางเอาศีรษะของตนซุกไว้ในอ้อมแขนของเขา พยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้อื่นเห็น
เมื่อเห็นนางเป็นฝ่ายซุกเข้ากับอกของตน กู้หาเฟิงจึงค่อนข้างภาคภูมิใ
“ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ จะทำทำไม” เขากระซิบข้างหูของนางด้วยยิ้ม ในาตาของคนื่ๆ มันคือความหวานชื่นอันลึกซึ้ง
แต่หลิวเยว่เพียงต้องการหลีกเลี่ยงฝูงชน จึงกัดฟันพูด
“เจ้ามันร้ายกาจ”
ทว่าคนที่อุ้มนางูมีความสุขา
เมื่อเข้าไปข้างในกู้หาเฟิงก็ยอมปล่อยนางลง ทันทีที่ร่างาของหลิวเยว่เป็นอิสระ นางก็กระโดดห่างจากเขาทันที ก่อนจะเขาด้วยาตาระมัดระวัง
กู้หาเฟิงไม่ได้ใส่ใ ัจากนั่งลงแ้เขาก็ไปยังหลิวเยว่ที่อยู่ไม่ไกล และเอ่ยอย่างสบายใ
“จะกลัวอะไร? คิดว่าข้าเป็นสัตว์ร้ายหรืออย่างไร?”
“นั่งลง อยากกินอะไร ข้าจะให้แม่ครัวทำให้”
หลิวเยว่นั่งลงตรงข้ามเขา ยิ่งอยู่ไกลเท่าไรยิ่งดีเท่านั้น กู้หาเฟิงยังคงหัวเราะคิกคัก ไมู่โกรธเคืองแม้แต่น้อย
นี่คือร้านอาหารที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ห้องฝูจิ่นเซวียนที่พวกเขานั่งอยู่นั้นอยู่บนชั้นสามหัน้าเข้าหาถนน มี้าต่างบานใญ่ที่สามารถเห็นเืงเทียนเฉิงได้โดยตรง เมื่อยืนอยู่ที่สูงจะสามารถเห็นทิวทัศน์ได้ เืงเทียนเฉิงแบ่งเป็น่ ทางกำแพงเืงทิศเหนือหรือก็คือที่ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ เป็นสถานที่ที่ชาวบ้านทั่วไปพักอาศัยกัน ถนน้าขวาง อาคารมีความเป็นระเบียบเรียบร้อย และบ้านเรือนที่เรียงรายล้วนถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ด้านตะวันและทางใต้ของกำแพงเืง จะเป็นคฤหาสน์ของบรรดาขุนนางชนชั้นสูงและพระราชวัง มุมึ่ที่สูงตระหง่านโดดเด่นของทางทิศใต้ราวกับจะทะลุเีดฟ้าได้ก็ไม่ปาน ู่าเกรงขามและสง่างาม แ้ที่เป็นตำหนักของเ่าราชวงศ์
แม้อยู่ห่างไกลกันเช่นนี้ แต่หลิวเยว่ก็ยังเห็นมันได้ในทันที พอนางคิดถึงว่าคนผู้นั้นอาศัยอยู่ที่นั่น และกำัวางกลยุทธ์เพื่อควบคุมใต้หล้า พลันรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
อาหารที่กู้หาเฟิงสั่งก็มาถึงทีละจาน กระทั่งเต็มโต๊ะจนแทบจะเป็นโต๊ะจีนแ้ เขาเคาะขอบโต๊ะพลางพูดว่า
“เลิกเหม่อได้แ้ มีเทพบุตรอันดับึ่ในเืงเทียนเฉิงมาอยู่ต่อ้าเจ้า นิ่งอึ้งอยู่าาเช่นนี้เหมาะแ้อย่างนั้นหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีสตรีในเืงเทียนเฉิงกี่คนที่รออยากร่วมกินข้าวกับข้า?”
เมื่อเห็นเขาพูดด้วยท่าทางจริงจัง หลิวเยว่จึงรู้สึกขบขัน และตอบกลับไปด้วย้ำเีงเนิบนาบ
“แ้ท่านรู้หรือไม่ว่าวัวตายในเืงเทียนเฉิงตายอย่างไร? ขี้โม้จนตายอย่างไรล่ะ!”
กู้หาเฟิงสำลักทันที ก่อนจะเอ่ยสาบาน
“หลิวเยว่ ไม่ช้าก็เ็ ข้าจะเอาเจ้ามาอยู่ในกำืให้ได้”
“ข้ารออยู่”
หลิวเยว่ตอบไปพลางเริ่มกินอาหา่างมีความสุข นางหิวาจริงๆ เมื่อเจออาหาร่าอร่อยามายเ่านี้ นางจะไปมีแรงจัดการกับกู้หาเฟิงได้อย่างไร ครั้งุท้ายที่นางได้กินอาหารหรูหรา คือเรื่องที่เกิดึ้ในชาติที่แ้
“ชาติที่แ้เจ้าต้องเป็นผีอดอยากมาอย่างแน่นอน สตรีที่ไหนจะกินอาหารแบบเจ้า”
“ถ้าชาติที่แ้เป็นผีอดอยากก็ดีน่ะสิ”
ดี่าร่างาแหลกร้าวอยู่ใต้้าผา ไม่รู้ว่าศพของตนเาดีหรือไม่
กู้หาเฟิงอารมณ์ดีา และเขาก็กินา่าปกติโดยไม่รู้ตัว เมื่อกินเสร็จแ้เขาก็เอ่ยกับหลิวเยว่
“ประเดี๋ยวข้าจะพูดคุยกับสหายในโรงเตี๊ยมก่อน เจ้าไปเดินเล่นรอข้า อีกสักพักข้าจะไปรับเจ้ากลับจวน”
“อืม”
“อย่าคิดหนีล่ะ ประหยัดแรงของตัวเเอาไว้ รู้หรือไม่?”
“เข้าใแ้”
ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร หลิวเยว่ล้วนเห็นด้วย ตอนนี้นางตระหนักได้ถึงความจริงที่ว่า ไม่ว่านางจะหนีอย่างไรนางก็ไม่สามารถหนีจากฝ่าืของกู้หาเฟิงได้!
ัจากกินอิ่มแ้ กู้หาเฟิงก็จากไป นางพิงราวระเบียงอยู่เพียงลำพังทอดาตาูกำแพงพระราชวังสีแดงที่อยู่ห่างไกลไป และนึกถึงความทรมานที่นางได้รับในตำหนักลิ่วฉือ แม้ว่านางจะใช้ชีวิตในยุคปัจจุบันมาา าจิตใของนางต่างจากชาติก่อน แตุ่ท้ายนางก็ยังรู้สึกเศร้า
“อาซี จากใต้หล้านี้แ้ ข้าจะมีเพียงเจ้า”
“อาซี ข้าอยู่ในราชวงศ์ ข้าไม่มีทางเลือก ข้าต้องแต่งงานกับนาง มันเป็นแค่ผลประโยชน์ เจ้าต้องเชื่อข้า”
“เอาตัวนางเข้าไปในตำหนักลิ่วฉือ ห้ามใครเข้า”
อันที่จริงแ้ พอมาคิดูในตอนนี้ ยามนั้นอวิ๋นซู่ได้กล่าวอย่างชัดเจนแ้ว่า จากใต้หล้านี้ ข้าจะมีเจ้าเพียงคนเดียว
ใต้หล้าอยู่ข้าง้า ่นางอยู่ข้างั
ในเวลานั้น นางยังคงไม่เข้าใถึงความลำบากของเขา เอาแต่ทะเลาะกับเขา ้าปัญหาให้เขา และุท้ายนางก็ต้องเข้าไปอยู่ในตำหนักเย็น นางรู้ดีถึงเรื่องที่เขาไร้อำนาจในหมู่ราชวงศ์และในใของนางรู้สึกยำเกรงเขาา ยิ่งเข้าใาึ้เท่าไร นางก็ยิ่งอยากจะอยู่ห่างให้าึ้เท่านั้น ไม่รู้ว่ากู้หาเฟิงจากไปาเพียงใด ในทีุ่จิตใของนางก็สงบลง มีพ่อค้าแม่ค้าผ่านไปผ่านมาอยู่บนถนนข้างล่าง และไม่ไกลนัก มีหญิงชราผมขาวสวมเสื้อผ้าขาดวิ่นกำัคลานขอทานอยู่บนพื้น ืของนางเต็มไปด้วยหยาบกร้านและริ้วจากกาลเวลา รวมถึงเล็บของนางก็ั้ยาวั้สกปรก นางนั่งคุกเข่าและกราบลงบนพื้น
ในโลกที่สงบสุขและมั่งคั่ง มีขอทานแบบนี้เพียงไม่กี่คนบนถนน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรือง มีคนใดีสามคนโยนเงินสามอีแปะให้นาง นางจึงโค้งคำนับและเอ่ยขอบคุณ
ในเวลานี้ าาไม่สดใสเท่ายามเช้า มันมืดครึ้มและูเหืนว่าฝนกำัจะตก หลิวเยว่หยิบขนมดอกกุ้ยฮวาและขนมสับปะรดมาจากโต๊ะ ห่อพวกมันด้วยกระดาษ้ำมันก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง
นางวางห่อขนมเมื่อครู่ลงตรง้าหญิงชรา ัจากครุ่นคิดอยู่ครู่ึ่ นางก็หยิบเงินสามเหรียญมาจากแขนเสื้อแ้ยัดใส่ืของหญิงชรา
“ขอบในะแม่นาง”
หญิงชราไม่หมอบอยู่บนพื้นอีก แต่นั่งตัวตรงและหลิวเยว่พร้อมกับกล่าวขอบคุณนาง
หลิวเยว่ยิ้มและไม่พูดอะไร แต่นางนั่งลงบนพื้นอย่างสบายๆ พิงกำแพงและเฝ้าูผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา เมื่อเห็นหญิงชราถือขนมเ่านั้นไว้ในือย่างระมัดระวังราวกับไม่เต็มใที่จะกิน ทำให้หลิวเยว่รู้สึกปวดใเล็กน้อย
นางจึงเปิดห่อขนมดอกกุ้ยฮวาห่อึ่ หยิบมาึ่ชิ้นแ้แบ่งเป็น่ ก่อนจะยื่น่ึ่ให้หญิงชรา อีก่ึ่ก็เก็บไว้กินเ
“กินสิ ิแ้ ครั้ง้าข้าจะเอามาให้กินอีก”
หญิงชราไม่กล้าหยิบขนมอีกครึ่งึ่จากืของนาง เาะนางเป็นขอทานข้างถนนมาั้ชีวิต แค่คนโยนเหรียญทองแดงให้สามเหรียญนางก็ดีใแ้ ไหนเลยจะเคยมีใครมานั่งลงพูดคุยกับนาง ั้ยังไม่รังเกียจแบ่งขนมให้นางกินอีก?
“แม่นาง ท่านูเหืนหงส์ท่ามาผู้คน ูเป็นผู้รากาดี”
นางหยิบขนมดอกกุ้ยฮวาชิ้นนั้นมาจากืของหลิวเยว่ ไม่รู้ว่านั่นคือคำชมหรือคำทำนายโชคชะตา แต่หลิวเยว่ไม่สนใ นางเพียงกล่าวว่า
“กินเถอะ กินเสร็จแ้ก็กลับบ้าน ูเหืนวันนี้ฝนจะตก”
หญิงชรากลับไม่ขยับ นางกินขนมดอกกุ้ยฮวาอย่างเชื่องช้าพลางหลิวเยว่ ก่อนจะูท้องฟ้า แ้จู่ๆ ก็พูดึ้
“ท้องฟ้ากำัจะเปลี่ยน า้ ข้าหวังว่าคนดีอย่างเจ้าจะได้รับผลตอบแทนที่ดี”
เมื่อหญิงชรากล่าวเช่นนี้ ้ำเีงของนางกลับักังวานและทรงพั ไม่เหืนหญิงชราขอทานที่อ่อนแอเมื่อครู่นี้ เมื่อาตาของนางอีกครั้งในเวลานี้ แม้ว่าผิวของนางจะหยาบกร้านและเสื้อผ้าของนางยังขาดรุ่งริ่ง แต่ดวงตาคู่นั้นูมั่นคงราวกับผ่านโลกมานักต่อนัก หลิวเยว่มักจะรู้สึ่ามีบางอย่างในคำพูดของอีกฝ่าย
ท้องฟ้ากำัจะเปลี่ยน ไม่ได้แปลว่าาาากำัจะเปลี่ยนไป เหืนนางจะบอ่าโลกกำัจะหมุนเปลี่ยน
หลิวเยว่ตกใทันที ขณะที่นางต้องการถามอีก หญิงชรากลับไม่อยู่ตรงนั้นแ้
“หลิวเยว่”
มีคนตบไหล่นาง เมื่อนางได้สติก็เห็นว่าเป็นกู้หาเฟิง
“อะไร?”
“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ”
อันที่จริง กู้หาเฟิงเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่แ้ เขาเห็นหลิวเยว่นั่งลงด้านข้างและพูดคุยกับขอทานที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งโดยไม่รังเกียจ ท่าทางเช่นนั้นกระแทกเข้ามายังเส้นประสาทตรงไหนสักเส้นในหัวใของเขา เมื่อเขาคิดว่าตนเจบิ้แ้ แต่กลับไม่แน่ใว่าจบิ้ตรงที่ใด ่ปากของเขายิ่งควบคุมมันไม่ได้
“หลิวเยว่ ูเหืนข้าจะชอบเจ้าจริงๆ แ้”
หลิวเยว่ไปที่เขา
“คำพูดนี้ ไม่มีประโยชน์สำหรับข้า เจ้าเก็บไว้พูดให้แม่นางคนอื่นฟังเถอะ”
“ข้าพูดจริงๆ ” กู้หาเฟิงรู้สึ่าหัวใเขาเ้รัวเ็า
หลิวเยว่ตอบกลับ
“หัวใเ้เ็ ถือเป็นปฏิกิริยาปกติเวลาบุรุษสตรี”
“แต่ปัญหาคือ ข้าไม่เคยเจ้าเป็นสตรี” กู้หาเฟิงยังคงไม่ลืมจะเอ่ยคำพูดชั่วร้าย
“เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นความโชคดีของข้า”
เมื่อกลับถึงจวน กู้หาเฟิงก็เงียบไปครู่ึ่ เขาไปที่หลิวเยว่อยู่พักใญ่ ก่อนจะลูบบริเวณหัวใ ุท้ายจึงยิ้มบางๆ ขณะลงจากรถม้า ยิ้มของเขาเมื่ออยู่ในาตาของคนอื่น ช่างหล่อเหลาเปล่งประาราวกับดวงดาราและโชติช่วงยิ่ง่าแสงส่า แต่เมื่ออยู่ในาตาของหลิวเยว่ เขาก็ไม่ต่างจากบุรุษคนื่ๆ ในยุคปัจจุบันของนางไม่ว่าจะเป็นบนถนน ในทีวี หรือบนอินเทอร์เน็ต แม้แต่โจวเฉิงหมิงที่มีใบ้าหล่อเหลาา นางก็เห็นมาเยอะแยะ แต่นางก็ไม่ได้สนใเลยสักิ โจวเฉิงหมิงมักจะบอ่านางเป็นสัตว์ที่ไม่มีความรู้สึกและเย็นชา
หลิวเยว่ไม่เชื่อว่ากู้หาเฟิงาหนุ่มเจ้าชู้เสเพลอย่างเขาจะชอบนางจริงๆ ันั้นไม่ว่ากู้หาเฟิงจะพูดอะไร นางก็ยังคงนิ่งสงบและไม่แยแส กู้หาเฟิงจับืของนางมาทาบบนตำแหน่งหัวใของเขา แ้แสร้งเอ่ยถามอย่างมีนัย
“เจ้ารู้สึ่ามันเ้หรือไม่?”
หลิวเยว่ดึงืของนางอย่างเย็นชา
“ถ้าหัวใไม่เ้ก็คือคนตาย”
“ฮ่า หลิวเยว่ เจ้านี่มันปากคอเราะร้ายจริงๆ แต่ข้าชอบ เจ้าอย่าปฏิเสธ ข้าเคยมีสตรีมาาคน อาการหัวใเ้แบบปกติกับแบบที่ผิดปกติข้าสามารถแยกได้ หากเจ้าไม่เชื่อ ก็ลองไปกับข้าที่ที่ึู่”
“ที่ไหน?”
“หอเฟยชุ่ย”
เมื่อได้ยินก็รู้ว่าเป็นหอนางโลม หลิวเยว่ย่อมปฏิเสธ ทว่ากู้หาเฟิงยังคงยืนกราน ุท้ายนางจึงทำได้แค่ยอมไป แต่เขาต้องให้นางปลอมตัวเป็นบุรุษ
“ได้” กู้หาเฟิงตอบตกลงอย่างง่ายดาย และขอให้พ่อบ้านหาเสื้อผ้าบุรุษชุดใหม่มาให้นางสวม
เสื้อผ้าบุรุษที่ตัดเย็บอย่างเรียบง่าย มีสีเขียวั้ชุดและมีหรูอวี้ประดับเอวึ่ชิ้น สวมแู้เป็นคุณารูปงามยิ่งนัก
กู้หาเฟิงอดทอดถอนใไม่ได้
“งดงามดี”
หลิวเยว่ยิ้มบางแต่ไม่พูดอะไร และไปยังหอนางโลมเฟยชุ่ยกับเขา
ภายใต้ความมืดมิดของราตรี ยังไม่ทันถึงหอเฟยชุ่ย ก็เห็นโคมยาวสีแดงห้อยอยู่บนที่สูงเต็มถนน และคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ผ่านไปมา ่ใญ่เป็นคุณาที่แต่งาหรูหรา เมื่อเห็นกู้หาเฟิง พวกเขาต่างทักทายเขาด้วยความเคารพ
“คุณาเฟิง”
“คุณาเฟิง ไม่ได้เจอกันาเลยนะ”
การเคลื่อนไหวเล็กๆ ตรงนี้ได้ไปดึงูดความสนใของแม่เล้าที่มีไหวพริบเฉียบแหลม นางเดินมาจากประตูอย่างสง่างาม
“โอ้ คุณาเฟิง ท่านไม่ได้มาที่นี่มาาแ้ พวกข้าคิดถึงแทบแย่” ขณะี่าูนั้น ร่างาของนางก็เอนเข้าไปใ้าึ้ ทว่ากลิ่นแป้งบนร่างาของนางฉุนาเกินไป
กู้หาเฟิงยังคงยิ้มอย่างมี 'เสน่ห์' แต่เขาหลีกเลี่ยงไม่ให้แม่เล้าสัมผัสโดนตัวอย่างเงียบเชียบ โดยที่ใครก็ไม่สังเกตเห็น
“คุณาเฟิง ท่านมาวันนี้ช่างบังเอิญยิ่งนัก หอเฟยชุ่ยของข้ากำัมีการแข่งขันราชินีแห่งการเ้ระบำ”
"โอ้? เช่นนั้นก็จัดการให้พวกเราสักหน่อย"
“ได้เลยๆ เชิญเข้ามาเลยเจ้าค่ะ”
เมื่อแม่เล้าเห็นโอกาสก็รีบคว้าเอาไว้ เห็นาหนุ่มแปลก้าที่มีใบ้างดงามยืนอยู่ด้านข้างก็ไม่ได้ถามอะไรา มีแต่ความเคารพและคำชื่นชมพ
“ผู้ที่แข่งขันเป็นราชินีแห่งการเ้รำในวันนี้คือแม่นางเนี่ยนไป๋ที่คุ้นเคยกันดี และเตี๋ยเย่ผู้มาใหม่ มีแขกาคนเดิมพันกันว่าใครจะเป็นผู้ชนะ”
แม่เล้ายิ้ม้า แทบหุบไม่ได้เาะความดีใ
กู้หาเฟิงยังแสดงท่าทีสนใและพูดคุยกับหลิวเยว่
“ูเหืนว่าวันนี้จะมาถูกวัน”
แม่เล้าจัดให้พวกเขานั่งอยู่ในห้อง่ตัวที่อยู่ตรงา และการเห็นก็้าขวางสามารถเห็นุอย่างในหอเฟยชุ่ยได้
แม่นางของที่นี่ล้วนกับชื่อเีงของพวกนางจริงๆ ต่างงดงามเจิดจรัส เหืนมวลหมู่บุปผา
หลิวเยว่เดินึ้มา ได้ยินมาว่าแม่นางเนี่ยนไป๋คือคนที่กู้หาเฟิงโปรดปราน และในเวลาเดียวกันยังเป็นหญิงคณิกาอันดับึ่ของหอเฟยชุ่ยอีกด้วย
แต่สิ่งที่นางคิดไม่ถึงเลย คือแม่นางเนี่ยนไป๋คนนี้จะเป็นสตรีที่นางบังเอิญไปทำลายเรื่องดีๆ ในห้องของกู้เฟิงหาในคืนนั้น
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??